Ο ξεχασμένος «κρίκος» της τρομοκρατίας

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Ο Αντώνης  Σαμαράς θα έβγαζε τις κουκούλες από τους λογής – λογής ταραξίες, κρυφούς ή φανερούς «θαυμαστές» ή εραστές της τρομοκρατίας, από τους «μύστες» του αντάρτικου πόλεων  - έτσι έλεγε προεκλογικά. Δεν συνυπολόγισε όμως πως οι πάσης φύσεως διαβάτες, του σκοτεινού τρομοκρατικού μονοπατιού, δρουν ενίοτε, δίχως κουκούλες, χρησιμοποιώντας για «μάσκα» την αντάρα που δημιουργείται από μια κοινωνία, αναστατωμένη, φοβισμένη,  πάνω από όλα, δε,  οργισμένη και απρόσωπη… Έτσι μέσα στ’ άλλα ο πρωθυπουργός είναι πιθανό να βρεθεί αντιμέτωπος με μια νέα μορφή τρομοκρατίας που, ήδη επωάζεται μέσα από τις μνημονιακές στάχτες. Μόνο που, αυτήν τη φορά, όσοι  τάχα την εκτρέφουν δεν θα είναι τόσο εύκολα δακτυλοδεικτούμενοι…

Σε κάθε συγκυρία κρίσης, τόσο βαθειάς και τόσο απροσχημάτιστα κατασκευασμένης όσο αυτή η σημερινή, εναντίον της Ελλάδας, κάτι τέτοια «λουλούδια» ανθίζουν με πιο μεγάλη άνεση… Και η απασφαλισμένη χειροβομβίδα που εκτοξεύτηκε τα χαράματα, από… κάποιους ποδηλάτες στο Νέο Κόσμο εναντίον αστυνομικών , έβαλε ξανά στην ατζέντα τον ξεχασμένο «κρίκο» της τρομοκρατίας. Και έκανε, ξανά, την έννοια της ασφάλειας, όχι απλώς μια έννοια με «δεξιό» ή «αριστερό» ιδεολογικό πρόθεμα,  αλλά έναν δύσκολο γρίφο για την κυβέρνηση Σαμαρά. Η τρομοκρατία , δυστυχώς, είναι πάλι εδώ εμφατικά παρούσα και βάζει ένα πολύ δυσεπίλυτο σταυρόλεξο του οποίου οι απαντήσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι το κυνήγι μαγισσών και φαντασμάτων, που ζήσαμε στις τρεις δεκαετίες αιματηρής δράσης της «17Ν».

Κι αν ακόμη το περιστατικό του Νέου Κόσμου- γίνει το λάθος και – χαρακτηρισθεί μεμονωμένο, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε πιο οργανωμένες  και, δυστυχώς, πιο αιματηρές μορφές εγχώριας τρομοκρατίας. Άλλωστε, ο τρόπος που χειρίστηκε η Ελληνική Πολιτεία την υπόθεση Μαζιώτη – Ρούπα, δυο άνθρωποι  πολύ πρόσφατα κεφάλαια της εγχώριας τρομοκρατικής δράσης, που τώρα «κόβουν βόλτες»  άφαντοι  από την Αστυνομία, ή που άρχισαν να κόβουν βόλτες εξαιτίας της ολιγωρίας της Δικαιοσύνης, δεν μπορεί να μας αφήνει εφυσηχασμένους…