 |
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
|
Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι κι ο τελευταίος Αριστοφανικός, ο Θύμιος
Καρακατσάνης. Ο μοναδικός ίσως τόσο πιστός παρακολουθητής του Πατέρα της Αρχαίας
κωμωδίας, που θαρρείς πως ήταν ευλογημένος, με μια σπονδή από σταγόνα μελάνης,
του αρχαίου μεγάλου δασκάλου. Θα πάει τώρα να τον βρει, εκεί στα πιο μακρινά
σύννεφα που είναι, μαζεμένοι, οι τεράστιοι του παγκόσμιου πνεύματος, οι δικοί μας
πρόγονοι, οι Έλληνες Σοφοί…
Θα πάει να τον βρει, ως ο δικός του Χρεμύλος,για να του πει, πως
σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε στην Ελλάδα, τη δική του και τη δική μας Ελλάδα,
από το 388 π. Χ. που ο μεγάλος δάσκαλος
σκάρωνε τον «Πλούτο»… Ο Θύμιος θα πάει να πει στον «Παππού Αριστοφάνη» ότι ο
Θεός Πλούτος, του έργου του παραμένει τυφλός.
Και πως ο ενάρετος πρωταγωνιστής της Αριστοφανικής, φαντασίας, που έγινε
μύθος που ζει ως σήμερα, ένας χρηστός πολίτης, ο Χρεμύλος, μαζί με τον
τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα, δεν
κατάφερε να τον κάνει να βρει ξανά το φως του.
Κι έτσι ο τυφλός Αριστοφανικός Θεός μοιράζεται άδικα, σε
λίγους κακούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να επαναστατούν. «Γιόμισε η πολιτεία πεινασμένους» που ‘ λεγε
σε μια προφητική ατάκα ο Θύμιος Καρακατσάνης, στο «Καραβάν Σαράι»… Πόσο
προφητική ατάκα, ήταν αυτή αλήθεια… Και πόσο μπροστά έβλεπε ο Μεγάλος Δάσκαλος της
Κωμωδίας – έστω και μέσα από τον τυφλό Θεό Πλούτο…
Αλλά κι ο Τρυγαίος, της Αριστοφανικής «Ειρήνης», ο Αθηναίος
που έχει βαρεθεί τον πόλεμο, δεν αξιώθηκε να τον δει νικημένο. Όλα ίδια στην Ελλάδα, σαν και τότε, να ΄πεις
Θύμιο, στον μεγάλο Δάσκαλο και στον κόσμο χειρότερα. Θα τον στενοχωρήσεις, αλλά
ίσως το δάκρυ που θα χύσει , από τη στενοχώρια του, σπείρει εδώ κάτω έναν κόσμο
καλύτερο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου