 |
| Γιάννης Βασιλακόπουλος |
Χιλιάδες θεωρητικά σχήματα, αλλά και αμέτρητα οπτικά
ερεθίσματα μπορούν να τεκμηριώσουν το θέσφατο, ότι όλο αυτό που ζούμε, μια
στημένη κρίση, μια αναγκαστική φτωχοποίηση, μια προσπάθεια εκμαυλισμού του
ίδιου του κοινωνικού ιστού, έχει φτάσει στο απροχώρητο. Άλλα τόσα χαιρέκακα γέλια,
Ευρωπαίων δανειστών – τοκογλύφων και «Ευρωπαϊστών» εγχώριων υπαλλήλων τους,
δήθεν πολιτικών μας ταγών, τραπεζιτών κι άλλων λογιών κερδισμένων από τον λοιμό
της κρίσης, έρχονται να μας πουν πως «Δεν τελειώσαμε, έχει κι άλλο»…
Αν ερχόταν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, ένας από αυτούς τους
περιηγητές του 19ου αιώνα, που συνήθιζαν να αποτυπώνουν στο χαρτί
τις ταξιδιωτικές τους εντυπώσεις κι έριχνε εναλλασσόμενες ματιές, μια στην
Ελληνική τηλεόραση και μια έξω στο δρόμο, στην Ελληνική κοινωνία θα πάθαινε
σίγουρα σύγχυση. Από τη μια θα άκουγε τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά να ισορροπεί περίτεχνα,
στα όρια του αξιοθρήνητου και να μιλά για Ελληνικό Success Story, εκθειάζοντας ουσιαστικά
την πολιτική του προκατόχου Γ.
Παπανδρέου, που σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία οδήγησε την Ελλάδα στα
Τάρταρα… Και την οποία, ο κ. Σαμαράς,
καμωνόταν πως θα ανατρέψει…
Από την άλλη θα έβλεπε «κατοχικά επίκαιρα», με ανθρώπους να ψάχνουν για τροφή στα
σκουπίδια, συνταξιούχους να αργοπεθαίνουν στις ουρές του ασφαλιστικού τους
ταμείου, χιλιάδες μαθητές να υποσιτίζονται και πάλαι ποτέ προκομμένους και
σήμερα προδομένους νοικοκυραίους να αυτοκτονούν
γιατί η τράπεζα τους πήρε το μαγαζί ή το χαράτσι του Βενιζέλου τους
βούλιαξε το σπιτικό. Μέσα σε όλα θα άκουγε χοντροκομμένους φασίστες να βάζουν,
σε άπταιστα Αγγλικά, που θα τα ζήλευαν και οι πράκτορες ξένων υπηρεσιών, πινελιές εμφυλίου.
Κι ενώ ο ξένος περιηγητής θα κολυμπούσε στη σύγχυση του,
εμείς θα ξέραμε, επειδή έτσι μας λένε οι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι πως «Έχει κι
άλλο». Δεν πεθάναμε ακόμη όλοι. Όπως ξέρουμε πως η ανμτιμνημονιακή υποκρισία
του «συγκάτοικου της Βοστώνης» Αντώνη Σαμαρά τέλειωσε όταν του χάρισαν την
πρωθυπουργία που κυνηγούσε, με καπρίτσιο,
ως αυτοσκοπό μετά από 8 χρόνια πλουσιοπάροχης πολιτικής ναφθαλίνης.
Ξέρουμε τέλος ότι μόνον αν
υπήρχε μια – πολιτικά ανίερη – συμφωνία, με τον περιφερόμενο ως προδότη στα χείλη χιλιάδων Ελλήνων, προκάτοχο
του, και έγκριση του τραπεζικού κατεστημένου που καταπίνει το λιπόσαρκο, πια,
σώμα της χώρας και των Γερμανών
κατακτητών θα επιτυγχανόταν τόσο ομαλή εγκατάσταση του κ. Σαμαρά στο
πρωθυπουργικό απυρόβλητο της Ηρώδου του Αττικού.
Εμείς τα ξέρουμε όλα αυτά. Ο περιηγητής μας όμως, ίσως να
μην τα καταλαβαίνει… Κι ίσως χρειάζεται
μέσα στην ακατέργαστη οργή μας να ανασύρουμε ένα Μαρξιστικό λήμμα για να του
εξηγήσουμε πως δεν είναι η Ελλάδα που φταίει, ούτε οι Έλληνες που «μαζί τα
φάγαμε», με τα παχύδερμα της πολιτικής…
Είναι ο ενδοτισμός (τους), ηλίθιε !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου