Η μέρα που τρομοκράτησαν την κοινωνία
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν οι δρόμοι της Αθήνας θύμιζαν τα ποτάμια της οργής του Γαλλικού Μάη, τους εξεγερμένους σκλάβους του Τσαουσέσκου στην Τιμισοάρα, τα πλήθη που φώναζαν μετατρεπόμενα σε φοιτητικές εκατόμβες , αδικαίωτα ακόμα και σήμερα, 23 χρόνια πριν στην πλατεία Τιεν Αν Μεν... Το άδικο αίμα που έχυσαν απλοί κι ανυποψίαστοι συνάνθρωποι μας στο υποκατάστημα της Μαρφίν στην οδό Σταδίου, έβαψε με βαθύ πένθιμο χρώμα μια ολόκληρη κοινωνία – και με κόκκινο αίμα, ικανό να κηλιδώσει αιώνια μια δικτατορία, χειρότερη από του Τσαουσέσκου, από του Ντενκ Τσιάο Πινκ αλλά ακόμη κι από τις μεθόδους καταστολής του Γαλλικού Μάη. Την δικτατορία του μνήμονου, των εμπνευστών του και των εντολοδόχων των διεθνών θεσμικών τοκογλύφων του ΔΝΤ, που σήμερα, ένα χρόνο μετά αποδεικνύεται, από την ζωή, πως ήταν και είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. «Εχθροί του Λαού», όσο δεν μπορούσε να συλλάβει ο Ίψεν, κηλιδωμένοι προδότες της Πατρίδας όσο θα ντρεπόταν να είναι ο Εφιάλτης.
Οι φονιάδες των παιδιών στην Μαρφίν παραμένουν γνωστοί – άγνωστοι , ασύλληπτοι ανάμεσα μας. Αυτοί που δεν ήταν «αγανάκτισμενοι πολίτες»
αλλά οι άνθρωποι που έπνιξαν στο αίμα τον Ελληνικό Μάη και άφησαν ελεύθερα τα πουλιά, όχι της Άνοιξης, αλλά τα φρικτά σμάρια του Χίτσκοκ να σκεπάζουν ασφυκτικά τον ουρανό μας.
Ήταν, για έναν περίεργο λόγο,αυτό το άδικο αίμα η βαλβίδα που εκτόνωσε, θαρρείς την λαϊκή οργή, φόβισε την κοινωνία κι άφησε τον πρωθυπουργό του μνημονίου να «ζωγραφίσει» πάνω στον καμβά των προβοκατόρων, ελπίζοντας πως η κοινωνία θα παραμείνει για πολύν καιρό μοιρολατρικά απαθής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου