Εφυγε μόνος ο Μανώλης Ρασούλης

ΓΙΑΤΙ; ΑΦΟΥ ΤΟΝ 
ΛΑΤΡΕΥΕ Η ΕΛΛΑΔΑ...

Πέντε μέρες, είπε ο Ιατροδικαστής κείτονταν μονάχος του ο μεγάλος Μανώλης Ρασούλης, αφότου η φλόγα της ζωής του τρεμόπαιξε για τελευταία φορά και ύστερα έσβησε από την δύναμη του δροσερου Σαλονικιώτικου Βαρδάρη. Σαν να το ' σκασε, για τελευταία φορά, το σώμα του από τον χάρο, σαν να έκανε το κορμί του μιαν απιστία στην ψυχή που ταξίδεψε... Μονάχος του. Κι όμως είχε φίλους, καλούς φίλους, είχε μιαν αγαπημένη κόρη, είχε την Ελλάδα ολόκληρη που τον λάτρεψε. Αυτός επέμεινε να φύγει μόνος. Σαν το πουλί, το περήφανο, που δεν θέλει να το βλέπουν όταν αλλάζει διάσταση. Σαν τον μάγκα - τον δικό του μάγκα- που διάλεξε "να μην υπάρχει πια" τώρα που σβήσανε οι αργιλέδες. Σαν την Ελλάδα που λάτρεψε, που βαδίζει μονάχη στων αιώνων τους δρόμους και ποτέ δεν χάνεται. Και που αγαπιέται κι από Βούδα κι από Κούδα , κι από Ιησού κι Ιούδα... Διαλέγουν πως θα φύγουν οι μεγάλοι. Τούτος εδώ ο μυστήριος μας έκλεισε το μάτι, μας χάιδεψε την ψυχή, μας φόρτωσε την περηφάνεια, έβαλε στραβά το καβουράκι του και τράβηξε την ανηφόρα... Πήγε να βρει άλλους που διάλεξαν να φύγουν μονάχοι - μεγάλοι, πολύ μεγάλοι κι αυτοί... Τον Παπαγιαννόπουλο, τον Εξαρχάκο. Φτάνει ένα δάκρυ για το Ρασούλη;  Φτάνει ένας λιγμός σερνικός, ασυμβίβαστος, καθάριος...ΝΑ βγαίνει από τα κατάβαθα της Ελληνικής ψυχής. Από το σπίτι του, την ψυχή μας. Γιατί εδώ είναι του Ρασούλη, τώρα, περισσότερο από ποτέ...Καλό ταξίδι ρε μαγκα...