Πήγε καλά ο Γιώργος στη Σύνοδο των Βρυξελλών - Η αλήθεια να λέγεται

 ΠΡΟΣ ΤΙ, ΟΜΩΣ, Η 
"ΑΝΑΦΟΡΑ" ΣΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ ; 

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Πήρε ότι περισσότερο μπορούσε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Γιώργος Παπανδρέου από την Σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών. Η Ελλάς κέρδισε την πολυπόθητη - αλλά αν το δούμε κι από μιαν άλλη πλευρά αρχή ενός ακόμη δύσκολου κομματιού του ανηφορικού δρόμου- αλλά και την μείωση του επιτοκίου. Ο κ. Παπανδρέου, τον οποίον εξακολουθώ να κριτικάρω μιας και πιστεύω πως το επωδυνο μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος,έχει λόγους να είναι ικανοποιημένος, όχι όμως και να θριαμβολογεί. Φτάσαμε κοντά σε μιαν όαση μέσα σε αυτήν την στέρφα έρημο της κρίσης κι ήπιαμε λίγο νερό που το είχαμε ανάγκη. Ναι, αυτό το "νερό" δεν μας χαρίστηκε - έχει δίκιο ο πρωθυπουργός. Αλλά κι αν δεν το πίναμε, που λέει ο λόγος, θα πέφταμε "λυπόθυμοι' στην καυτή άμμο, με χείλη ξεραμένα και ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Γιατί; Διότι ο πρωθυπουργός που χθες κατάφερε να μαζέψει το νερό της όασης, είχε πρώτα φροντίσει να μας βάλει στην έρημο του μνημονίου ενώ υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι. Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιχαίρει γι αυτό. Του βγήκε μια διαπραγμάτευση και μπράβο του. Για την οποία, άλλο ενα πολιτικό παράδοξο είναι αυτό, έσπευσε να ενημερώσει τον Αμερικανό πρόεδρο. Κίνηση εξηγίσημη για έναν πολιτικό που γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον( εκεί γεννήθηκε ο κ.Παπανδρέου), παρεξηγίσημη, ωστόσο - και δικαίως- για τον πρωθυπουργό της Ελλάδος. Έδινε αναφορά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Θέλω να ελπίζω πως υπάρχει μια πειστική απάντηση, γατί οι καιροί είναι πονηροί, ακούγονται πολλά για το τι ρόλο παίζει ο κ. Παπανδρέου και ποιοι είναι οι φίλοι και οι προστάτιδες δυνάμεις του. Το κακό είναι πως με τις επιλογές και την τακτική του ο κ. Παπανδρέου κάθε άλλο παρά διαψεύδει, τα όσα ακούγονται. Και πολύ θα ήθελα να είχε την δυνατότητα να το κάνει ...