Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΪΝΟΣ ΔΙΓΑΛΑΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙ: Εκλογές το Σεπτέμβρη

Ιστορίες για... Αγρίους!

Του Κωνσταντίνου Διγαλάκη 

Αν. Γενικού Γραμματέα ΟΝΝΕΔ ΓΛΥΦΑΔΑΣ 

Ας εξετάσουμε τα πράγματα σφαιρικά και απο μηδενική αφετηρία. Καταρχάς, άπαντες πλέον συμφωνούν απόλυτα, ότι η πολιτικη του μνημονίου έχει αποτύχει παταγωδώς, ο δε παταγος ακόμα αντηχέι στα αυτιά των διεθνών αγορων και πάσης φύσεως ενδιαφερομένων. Την αποτυχια αυτη, ομολογουν τοσο οι συνεχεις και διαδοχικές επικαιροποιησεις που υφίσταται η τριμερής αυτη συνεργασία, τα "νούμερα" τα οποια σε οποιονδηποτε με στοιχειωδεις οικονομικες γνωσεις φαινεται ξεκαθαρα οτι δεν "βγαίνουν", όσο και οι απανωτες δεσμιδες μέτρων οι οποίες αθροιστικά, μετατρέπουν τη διαβίωση σε επιβίωση.Στη δίνη της αποτυχίας αυτής, πρώτη πιάστηκε όμηρος η κυβέρνηση της οποίας η υπογραφή φαρδιά- πλατιά κοσμεί τις σελίδες της οικονομικής κατοχής της χώρας, μια κυβέρνηση η οποία έλαβε λαϊκη εντολή να οδηγήσει τη χώρα έξω απο το τούνελ της οικονομικής ύφεσης, αλλά αντ' αυτού κάθε της κινηση, κάθε απόφαση η οποία αποσκοπεί σε βελτίωση των αριθμών, ρίχνει βαρύ τον πελεκυ της ανεργειας, της φτώχειας και της ανέχειας στη πλάτη του Έλληνα φορολογούμενου πολίτη. Απο κοντά, στην ίδια δίνη στροβιλιζεται και το λοιπό πολιτικο σύστημα, το οποίο πληρώνει την ανικανότητα του να προβεί σε αυτοκάθαρση, εξωστρακιζοντας τα παρασιτικά στοιχεία, ικανοποιώντας το λαϊκο αίσθημα για δικαιοσύνη ώστε να καταφέρει εν τελεί να παραθέσει και πάλι αξιόπιστες εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις τις οποίες θα εμπιστευθεί και θα στηρίξει ο κόσμος, με συγκροτημένο σχέδιο για οικονομική και ηθική παλινόρθωση της χώρας.

Στη βάση λοιπόν αυτη, ας αναλύσουμε ένα σενάριο το οποίο μπορεί να βρίσκεται αυτη τη στιγμή στη θεωρία, αλλα στους προσεχείς μήνες ενδέχεται να λάβει σάρκα και οστά, πυροδοτώντας τις εξελίξεις τόσο σε πολιτικά ζητήματα στο εσωτερικό της χώρας, όσο και σε οικονομικά, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Έστω ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει αντιληφθεί (καλλιό αργά παρα ποτε) το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγήσει τα πράγματα, και αποφασίζει να ζητήσει ξανά την λαϊκη ετυμηγορία για το ποια κατεύθυνση οφείλει να ακολουθήσει η χώρα. Τουτεστιν, να την οδηγήσει σε εκλογές αμέσως μετα την επαναλειτουργία της Βουλής το Σεπτέμβρη. Τι θα γινόταν τότε; Είναι σαφές ότι τα ποσοστά των δυο μεγάλων κομμάτων έχουν εξισώθει προς τα κατω, δίνοντας το στίγμα της πολυφωνιας για πρώτη φορά μετα την μεταπολίτευση. Με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις να δίνουν τη διάφορα στο όριο του στατιστικου λάθους και με ποσοστά τόσο χαμηλά, ώστε μικρές πιθανότητες να συγκεντρώνει το ενδεχόμενο μια  απο τις δυο παρατάξεις να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα πρέπει δειλά δειλά να εξετάζουμε το ενδεχόμενο συνεργασίας μεταξύ των συγγενών ιδεολογικά πολιτικών χωρών, κάτι που ίσως να αποτελέσει την ουσία του αύριο στην κεντρική πολιτικη σκηνή.

Είναι λοιπόν δυνατή μια συνεργασία είτε πριν, είτε μετα τις βουλευτικές εκλογές μεταξύ του ΔΗ.ΣΥ., και της Νέας Δημοκρατίας; Μια πρώτη εξέταση του ενδεχόμενου θα παρέσυρε κάποιον στο να θεωρήσει εύκολη την παραπάνω συνεργασία, δεδομένου του γεγονότος ότι η πρόεδρος του ΔΗ.ΣΥ. προέρχεται απο τον χώρο της κεντροδεξιας, με μακρά ιστορία στις τάξεις τόσο της ΟΝΝΕΔ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας. Αν βέβαια εξετάσει τα δεδομένα πιο διεξοδικά, θα αντιληφθεί ότι η πόρτα σε μια τέτοια συνεργασία έχει κλείσει πριν καλά καλά ανοίξει. Αρχικά, το κόμμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, τοποθετήθηκε στο χώρο του κέντρου, καλυπτοντας το πολιτικο χάσμα ανάμεσα στο χώρο που εκφράζεται απο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Δικαιολόγησε αυτην την πολιτικη του επιλογή, συμπεριλαμβάνοντας στο κομμα βάσει καταστατικού άτομα τόσο απο την κεντροδεξιά, όσο και απο την κεντροαριστερά, προσπαθώντας να τους συμβιβασει κατω από την ίδια πολιτικη στέγη. Αυτο το οποίο όμως δεν κατάφερε, πέραν του ασυμβίβαστου της παραπάνω πρότασης, είναι να εκφράσει ιδέες οι οποίες να εκπροσωπούν εξ' ημισίας και τους δυο αυτούς χώρους. Αντίθετα, όλες οι προτάσεις, όλες οι πολιτικές παρεμβάσεις και όλες οι δημοσιες τοποθετήσεις του εν λόγω κόμματος, κινούνται στη σφαίρα του νεοφιλελευθερισμού, την ιδεολογία η οποία στο βωμό του κέρδους και της συνεχούς κερδοφορίας, θυσιάζει τον κοινωνικο χαρακτήρα του κράτους και καταστρατηγεί κάθε έννοια πρόνοιας, ανθρωπισμού και κοινωνικής πολιτικής. Είναι η πολιτικη η οποία ωθεί τους δανειστές μας να ασκούν πιέσεις ώστε μνημονια να επικαιροποιουνται, μισθοί να περικοπτονται, δαπάνες να περιστελλονται, χρηματοδοτήσεις να πετσοκοβονται, και η διαβίωση να γίνεται ανυπόφορη, όλα αρκεί να εισπράξουν μέσα στα χρονοδιαγράμματα που οι ίδιοι έχουν θέσει μέχρι και το τελευταίο ευρώ από το δανεισθεν κεφαλαιο με τους τόκους του. Ο αμιγώς ιδιωτικος χαρακτηρας των αστικών συγκοινωνιών, η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς και ο μηδενικος βαθμός ελέγχου του κρατους στην οικονομία αφήνοντας ανεξέλεγκτες τις επιχειρήσεις να ασελγουν σε βάρος των εργαζομένων τους, είναι ορισμένες απο τις πολιτικές κατευθύνσεις που θέτει το κόμμα περι ου ο λόγος και είναι αυτές οι οποίες μπορεί να φαίνονται επιλυσιμες σε επίπεδο συγκυβέρνησης, ωστόσο το χάσμα που δημιουργούν αποτελεί απροσπέλαστο εμπόδιο σε πιθανή συζήτηση συνεργασίας μεταξύ των δυο χωρών.

 Επιπροσθετως, το αντίκτυπο της πολιτικής αυτής έχει δείξει στον κόσμο πόσο επισφαλής μπορεί να είναι ο δρόμος που προτείνεται απο το ΔΗ.ΣΥ., αν ακολουθηθεί, πράγμα που αποτυπώνεται και σε δημοσκοπήσεις δίνοντας στην πρόθεση ψήφου ένα πολυ μικρό ποσοστό στο κόμμα αυτο, ποσοστό το οποίο δεν του εξασφαλίζει τη συμμετοχή στον νέο σχηματισμό της επόμενης Βουλής. Γιατί σε τελική ανάλυση, ο λαός ψηφίζει, αποφασίζει και δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πολιτικο χώρο εκείνο, ο οποίος θα πείσει με την αξιοπιστία του, θα μιλήσει στο μυαλό και την καρδιά του Έλληνα πολίτη, θα ακούσει τα προβλήματα και τις ανησυχίες του, θα αφουγκραστει τις ανάγκες του και θα τις θέσει ως πρωτεραιοτητά του ώστε να τις ικανοποιήσει. Το νεοσύστατο κόμμα του ΔΗ.ΣΥ., καταφερε να καταναλώσει όλη του την περιοδο χάριτος προσπαθώντας να πείσει ότι η Ντόρα Μπακογιάννη έχει αλλάξει και είναι διαφορετική πολιτική προσωπικότητα απο εκείνη που μετείχε πριν δυο χρόνια στις κυβερνήσεις Καραμανλη, και δεν μπήκε στη διαδικασία να παράξει υγιή πολιτική, να προτείνει και να δώσει λύσεις,  να ασχοληθεί σοβαρά και υπεύθυνα με την καθημερινότητα του λαού. Επιπλέον, καλώς η κακώς, ο κόσμος πλέον στηρίζει αντί-συστηματα. Το όνομα Μπακογιάννη είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα συστηματα και με τους μηχανισμούς της οίκογενειοκρατιας, ασχέτως αν αυτο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Θα πρέπει να δώσει σκληρη μάχη λοιπον για να πείσει τον κόσμο για την αξία του, ώστε να δημιουργησεί στην πραγματικότητα το περιβόητο ρεύμα "του οποίου η επιταγή ήταν ο λόγος δημιουργίας του ΔΗ.ΣΥ. και όχι προσωπικές φιλοδοξίες", με βάση το οποίο η κα Μπακογιάννη θα μπορέσει να διαπραγματευτεί τη συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με την Νέα Δημοκρατια. Στη παρούσα φάση ομως κάτι τέτοιο, για τον υποφαινομενο τουλαχιστον φαντάζει απο ανέφικτο, μέχρι φαιδρό.

Όλα τα παραπάνω φυσικά, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη με μια ισχυρή δόση σκεπτικισμου, απο τη στιγμή που αναφερόμαστε σε πολιτικές εξελίξεις σε κεντρικό επίπεδο, και ως γνωστόν, το ελληνικό πολιτικο σκηνικό είναι εμποτισμενο με εντυπωσιακές ανατροπές και συνεχόμενες διαψεύσεις των στατιστικών, των αριθμών και των ιδεολογιών. Μένει να τα δούμε και στην πράξη...