Η Εβδομάδα των Θείων Παθών και οι μάχες του μυαλού μας

Η ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΑΜΥΝΑ 

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Μπήκε η Μεγάλη Εβδομάδα… Κι έτσι, καθώς ωριμάζει η έλλειψη αγαπημένων προσώπων – και πιο συγκεκριμένα του πιο αγαπημένου προσώπου, της μάνας -μέσα μου μπαίνω στο πνεύμα των ημερών, στην ουσία του Θείου δράματος με οδηγό μια αέναη διαπάλη: Είναι χρήσιμο ή, μήπως, μάταιο να ψάχνεις, να αγωνίζεσαι, να σχεδιάζεις, να δημιουργείς; Είναι ο θάνατος, το απόλυτο τέλος ή η αρχή μιας άλλης, ατέρμονης συνέχειας; Έχει καθόλου δικαιοσύνη μέσα της η βιολογική αποχώρηση ενός ανθρώπου, ή είναι σαν την ζωή που πρέπει κανείς να παλεύει αδιάκοπα για να κερδίσει στιγμές μερικές μονάχα, οι οποίες θα στεριώνουν την βεβαιότητα πως η ζωή είναι ωραία; Για έναν συντηρητικό παπά η ζωή που κάνω, εγώ όπως κι οι πιο πολλοί που ξέρω διατρέχεται από τόσες πολλές εντάσεις, αδυναμίες και πάθη που, δύσκολα είναι η αλήθεια, θα την έλεγε κάποιος το εγχειρίδιο της Χριστιανικής αρετής.  Σε θεωρητικό επίπεδο όλα αυτά. Διότι, αν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αγαπά τους ανθρώπους και αντιμάχεται το άδικο όπως νομίζω ότι κάνω εγώ, παλεύει τις αδυναμίες του. Δεν τις νικά. Τις παλεύει… Κι αν κάθε χρόνο, τέτοιες κυρίως μέρες- και φέτος, πολύ περισσότερο – αναρωτιέμαι για την ματαιότητα ή μη, όσων κάνουμε, όσων ψάχνουμε κι όσων δημιουργούμε θα φταίει μια υπέρτατη δύναμη, ή ίσως το ψηφιδωτό των αδυναμιών μου που καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα : Λατρεύω την ζωή. Αγαπώ την ομορφιά της και την ασχήμια της. Είναι μεγάλο πράγμα αυτή η καθημερινή αναζήτηση. Είναι μαγικό να μπορείς να αναζητάς, να αγαπάς, να τσακώνεσαι και να «μισείς»… Αρκεί αυτό το τελευταίο να κρατά λίγο και να προσπερνιέται, σαν μιαν άχλη… Σαν την ψευδαίσθηση.

Αξίζει να βοηθάς, αν μπορείς, τον συνάνθρωπος σου, θέλει μαγκιά να δημιουργείς χωρίς να κλαίγεσαι για τις δυσκολίες της δημιουργίας. Κι είναι ωραίο να αισθάνεσαι μάγκας. «Μάγκας»  είσαι όταν βοηθάς και συγχωρείς. Αλλά κι όταν έχεις τα κότσια να ζητήσεις συγχώρεση. Ναι, ο Χριστός μας, ο Ιησούς ήταν ένας από αυτούς τους μάγκες, τους καλούς, τους καθαρούς, τους ατόφιους… Γιατί πάλεψε, βοήθησε, αγάπησε, δίδαξε και προδόθηκε. Κι όταν  προδόθηκε, δεν μίσησε αλλά συγχώρεσε…  Δίδαξε την αγάπη και την καρτερία- κι όποιος άκουσε, άκουσε…  Όσοι άκουσαν λάτρεψαν την ζωή, αποθεώνοντας – κι αυτό δεν είναι κακό – την ματαιότητα της. Ας ζήσουμε λοιπόν, αποθηκεύοντας  λίγη καλοσύνη ο καθένας μας παραπάνω για τον διπλανό μας, αφού μόνοι δεν μπορούμε να υπάρξουμε…

Ο Ιησούς το δίδαξε, άλλωστε, πως μόνο ζώντας νικάς το θάνατο. Κυρίως, δε, ξορκίζεις το φόβο του αγνώστου…