Η απάντηση μου στους Ανώνυμους Κανίβαλους του Internet

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Είναι εκπληκτικό το γεγονός πως σήμερα, που συμπληρώνονται 78 χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καβάφη με το ερώτημα του ποιητή :

 « Τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς Βαρβάρους ; »

να πλανάται αναπάντητο, οι σύγχρονοι Βάρβαροι να έχουν μετακομίσει στη παγκόσμια γειτονιά του διαδικτύου έχοντας μετατραπεί σε ψευδώνυμους ή ανώνυμους υβριστές. Αναζητώντας στοιχεία για τη ζωή του Μεγάλου Αλεξανδρινού έπεσα πάνω σε 2 ή 3  ιστολόγια δίχως ταυτότητα που προφανώς μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνουν αποφάσισαν να αναλωθούν σε μια απρόκλητη, χυδαία και αβάσιμη προσωπική επίθεση εναντίον μου. Σταματώντας τη φιλολογία περί Καβάφη μια και δε λέει τίποτα σε ανθρώπους που φαίνεται πως τέλειωσαν με μέσο το δημοτικό, λέω να μπω σε μια διαδικασία απαντήσεων όχι γιατί έχω τη διάθεση να τους βγάλω από τους υπονόμους όπου λαθροβιούν ή από την ασφάλεια της ανωνυμίας τους αλλά για δύο άλλους λόγους: Πρώτον γιατί η εικοσαετής μου θητεία στη μάχη με τη δημοσιογραφία μου επιτρέπει να παραδώσω κάποια μαθήματα κυρίως ήθους σε ανθρώπους που καμώνονται τους δημοσιογράφους και Δεύτερον διότι μέσω εμού βρίσκουν  άκοπα την ευκαιρία να χτυπήσουν το Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ο οποίος πέρα από πολιτικός εγνωσμένου κύρους και καταγεγραμμένης προσφοράς, με τιμά με τη προσωπική του φιλία επί 25 συναπτά  έτη. Επειδή για όποιον επιλέγω να αποκαλώ φίλο μου βάζω το κεφάλι μου στο ντορβά για την ηθική και πολιτική, στην περίπτωση αυτή ακεραιότητα του κρίνω πως οφείλω, αντανακλαστικά αντιδρώντας, να μην επιτρέπω να εκτίθεται στις επιθέσεις ανυπόληπτων και ανώνυμων προσώπων. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους. Εγώ που παίρνω το θάρρος και το ρίσκο να υπογράφω κάθε δημοσίευμα στον προσωπικό μου ιστότοπο έχω υπηρετήσει το δημοσιογραφικό λειτούργημα μέσα από 8 καθημερινές εφημερίδες και 4 ραδιοφωνικούς σταθμούς, ευρισκόμενος πάντα στη πρώτη γραμμή του ρεπορτάζ ή σε επιτελικές θέσεις με καταγεγραμμένο έργο και προσφορά. Το γεγονός ότι από την ηλικία των 18 μηνών είμαι ΑΜΕΑ δεν με εμπόδισε να μετάσχω σε  δεκάδες δημοσιογραφικές αποστολές σε Ελλάδα και εξωτερικό δύο  δε από αυτές σε πολεμικά μέτωπα. Πρέπει δε να προσθέσω πως ότι γράφεται στο pressyou είναι αποτέλεσμα έρευνας και ρεπορτάζ για αυτό και η αποκάλυψη του επαίσχυντου μνημονίου συνδιοίκησης οδήγησε σε ντόμινο εξελίξεων στο δήμο Γλυφάδας.

Η ωραία περιπέτεια του ΑΘΗΝΑ 9,84 ξεκίνησε για εμένα το Δεκέμβριο του 2000 δίνοντας μου την ευκαιρία να περάσω από 4 ενεργές θέσεις ( πολιτικό ρεπορτάζ, αίθουσα σύνταξης, γραφείο τύπου Δημάρχου και γραφείο τύπου του ίδιου του σταθμού), να καταγγείλω το καθεστώς της αργομισθίας μου όταν κάποιοι αποφάσισαν να μπω στο ψυγείο, να ζητήσω σε δύο απανωτές συναντήσεις με τον πρώην Πρόεδρο του 9,84 Θαν.Καφέζα να μου διακόψει τη σύμβαση διότι ένιωθα ότι δεν προσφέρω και να μην απευθυνθώ όπως θα ήταν λογικό στον νέο Δήμαρχο της Αθήνας κ.Καμίνη  όταν είδα το όνομα μου να διασύρεται σε διάφορες λίστες καλοθελητών. Για αυτό και μετά την απόφαση του Δημάρχου

ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ.

 Είμαι περήφανος για δύο  πράγματα: το πρώτο είναι η συγγραφική μου δραστηριότητα (θα έστελνα στους ανώνυμους υβριστές μου τα τρία μου βιβλία αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσουν να τα κατανοήσουν) και για το ότι ουδέποτε  έχω πάρει χρήματα κάτω από το τραπέζι, ή στο πλαίσιο κάποιας συναλλαγής. Ήμουν δε από τους Διευθυντές εφημερίδων που έδινα χρήματα από τη τσέπη μου σε συναδέλφους σε περιόδους οικονομικών δυσκολιών των εκδοτών.

 Όσον αφορά τη στήριξη που προσέφερα, προσφέρω και θα προσφέρω στο Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη αυτή παρέχεται ΦΥΣΙΚΑ αμισθί  μόνο και μόνο γιατί κρίνω πως ο Μιλτιάδης αποτελεί την ιδανική λύση για το δήμο της Γλυφάδας όπου μεγάλωσα και που με την οριακή εκλογή Κόκκορη έχει πέσει στα χέρια μιας παρεούλας αμφίβολων προθέσεων.

Καλό θα ήταν λοιπόν, πριν οι κανίβαλοι και οι σφουγγοκωλάριοι του διαδικτύου και οι πιθανός προσκολλημένοι στο «Δήμαρχο» της κοινωνικής μειοψηφίας, αναλωθούν σε χυδαίες και αβάσιμες προσωπικές επιθέσεις να διασταυρώνουν καλύτερα τις πληροφορίες τους, όσες μπορούν  να λάβουν  ζώντας στους «δημοσιογραφικούς» υπονόμους.