Η προεκλογική περίοδος ήδη ξεκίνησε

Η κατάρρευση της κυβέρνησης

και οι χειροκροτητές του Α. Σαμαρά

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Γυρνώντας από την σύντομη, αλλά όχι αρκούντως «χαλαρωτική» - δεδομένου πως τα προβλήματα της καθημερινότητας κυνηγούν τους  περισσότερους Έλληνες και στα χωριά τους – ανάπαυλα των ημερών του Πάσχα, συναντήσαμε, ότι αφήσαμε φεύγοντας, όχι απαράλλακτο αλλά αλλαγμένο κατά τι προς το χειρότερο. Ένα έλλειμμα ογκωδέστερο από αυτό που είχαμε υπολογίσει, μια κυβέρνηση σε αποσύνθεση, μιαν αξιωματική αντιπολίτευση σε σύγχυση, μια προεκλογική περίοδο δίμηνης ή πεντάμηνης διάρκειας που ήδη «τρέχει». Και στο τέλος του δρόμου μια κάλπη, την οποία μπορεί κάποιοι να αντιμετωπίζουν ως τους «Καβαφικούς Βάρβαρους», πλην όμως οι πάντες συνομολογούν πως είναι «μια κάποια λύση»…

Ή μήπως, είναι η μοναδική;

 Διότι πως αλλιώς απαντάς στην ασφυκτική, πλην όμως και αναποτελεσματική πολιτική μιας κυβέρνησης ασυντόνιστης και παραδομένης στη μοίρα της κυβέρνησης; Πως απαντάς στην αγωνία των κυβερνητικών φατριών να επικρατήσει η μία έναντι της άλλης, την ώρα που ο διευθυντής της ορχήστρας έχει παρατήσει την μπαγκέτα και παρακολουθεί ανήμπορος τους παράφωνους αυτοσχεδιασμούς των μαθητευόμενων μάγων; Πώς να απαντήσεις σε μιαν ασκούμενη πολιτική κόντρα όχι μόνον στην κοινωνία αλλά και στην κοινή λογική, όταν μάλιστα ομολογείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα η αποτυχία της; Πώς να απαντήσεις στο ψεύδος του πρωθυπουργού, «λεφτά υπάρχουν» ή και στην ασυνέπεια του υπουργού οικονομικών, «αν χρειαστούν νέα μέτρα θα έχω αποτύχει και θα παραιτηθώ», ενώ έχει λάβει άλλες δυο δέσμες μέτρων από την ώρα που έκανε αυτήν την δήλωση ;Εκλογές λοιπόν…

Ύστερα όμως τι;

Αυτή η ακροβασία των συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά ανάμεσα στην προσπάθεια να κόψουν τους δεσμούς τους με την περίοδο του Κώστα Καραμανλή και στην αγωνία να μην χάσουν τα ερείσματα του πρώην πρωθυπουργού που ακόμη και, από την πολιτική του αφάνεια φαντάζει δημοφιλέστερος από τον εν ενεργεία αρχηγό της ΝΔ, μοιάζει  πιο πολύ με επιχείρηση αυτοεπιβεβαίωσης παρά με πολιτική στάση.  Διότι και η απογραφή Αλογοσκούφη υπήρξε αναγκαία συνθήκη, αλλά και  οι δρόμοι που άνοιξε ο Καραμανλής περιείχαν στα σπλάχνα τους λύσεις με βάση τις οποίες δεν θα είχαμε φτάσει εδώ, στην αγχόνη του ΔΝΤ και των θεσμικών τοκογλύφων. Δεν ξέρω αν, όταν η ιστορία θα δικαιώσει όλα αυτά, οι εξωθεσμικοί συνομιλητές του Α. Σαμαρά, τύπου Χ. Λαζαρίδη και Φ. Κρανιδιώτη θα εξαφανιστούν από το χάρτη ή θα επιχειρήσουν να καρπωθούν  κομμάτι αυτής της δικαίωσης…

Η ΝΔ θα παίξει σύντομα κυβερνητικό ρόλο.

Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, από τους σημερινούς επιτελείς της,  είναι πως η αγνωμοσύνη συνιστά βαρύ αμάρτημα. Και σε βάθος χρόνου, τόσο η πολιτική πατροκτονία όσο και η πολιτική αδελφοκτονία, ειδικά αν ο «πατέρας» και ο «αδελφός» δικαιώνονται ιστορικά, συνιστούν βαριά αμαρτήματα που κάποτε πληρώνονται ενίοτε και με το ίδιο νόμισμα.

Η ευκαιρία λοιπόν που θα λάβει, νομοτελειακά, ο Αντώνης Σαμαράς θα έχει αυστηρά, ασφυκτικά θα τολμούσε να πει κάποιος πλαίσια. Οπωσδήποτε, επιπροσθέτως, η διαχείριση της ευκαιρίας αυτής δεν μπορεί να γίνει  από γραφικούς λάτρεις των ακροβασιών για τούτο και ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να προσέξει για να μην καταστεί ως μελλοντικός  πρωθυπουργός, όμηρος των χειροκροτητών του…