ΠΡΟΣΟΧΗ, Ο ΠΥΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΩΜΑΤΙΝΟΣ

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου  

Έχτιζαν, τα παλιά καλά χρόνια της Εθνικής και κοινωνικής υπερηφάνειας,  μικρούς πύργους στην άμμο, οι μπόμπιρες, τέτοιον καιρό…  Κατακαλόκαιρο… Και  έβαζαν αυτές τις διαπεραστικές στριγκλιές , τις τόσο χαριτωμένες όμως ως θέμα συζήτησης των «μεγάλων», όταν κάποιο απρόσεκτο βήμα ενός από αυτούς , σκόρπιζε ή συνέθλιβε το παιδικό «αρχιτεκτονικό» δημιούργημα.

Τώρα δεν είναι πια καιρός για παραλίες. Οι άνεργοι και ταπεινωμένοι Έλληνες, αυτοί που καταληστεύθηκαν από τους διάφορους Γερμανοτσολιάδες Πάγκαλους, Παπανδρέου, Σαμαράδες, Βενιζέλους, δεν βρίσκουν εύκολα τον τρόπο να πάνε μπόμπιρες και μπουμπούδες στην παραλία για να ρουφήξουν ξεγνοιασιά. Κι οι μπόμπιρες δεν στριγκλίζουν, συχνά, διαμαρτυρόμενοι που οι χωματένιοι πύργοι καταρρέουν.

Μα κάποιοι άλλοι «μεγάλοι» χτίζουν άλλους χωματένιους πύργους, φιλοδοξώντας να μας στοιβάξουν μέσα εκεί, ως το επόμενο ισοπεδωτικό βήμα. Κι έτσι, αναζητώντας την πολιτική σταθερότητα, έναν δρόμο να βαδίσουμε ως το ξέφωτο, φτάσαμε να είμαστε, σε κατάσταση αποσύνθεσης, με, όχι απλώς αλλοιωμένη, αλλά βιασμένη την  δική μας εκλογική βούληση, στο απόλυτο Θεσμικό κενό.

Ακυβέρνητη πολιτεία, ανεκπροσώπητο έθνος, ακέφαλο- και ως εκ τούτο δυσλειτουργικό κράτος, βαδίζουμε κατεχόμενοι τον δρόμο του ζωντανού μας εφιάλτη που οι προσκυνημένοι Πάγκαλοι, Σαμαράδες, Βενιζέλοι και Παπανδρέου, μας σκάρωσαν … Μονόφθαλμος ο πρωθυπουργός, θεσιθήρες, «τώρα που είναι καιρός» οι συνεργάτες του, δίχως ορκισμένο υπουργό οικονομικών στη Σύνοδο κορυφής, μόνο με δεκάδες ορκισμένους εχθρούς σε μια Ευρωζώνη που διαλύεται σαν παλάτι στην άμμο και η διάλυση του δεν  θα ακολουθηθεί από παιδικές τσιρίδες διαμαρτυρίας, αλλά από ιαχές πολέμου.  Και με μια βουλή που’ χει στη σύνθεση της ένα σμάρι πατριδοκάπηλους Ναζιστο – Φασίστες, «μπουμπούκια» του συστήματος που ανατρέψαμε, αλλά δεν λέει να ξεκουμπιστεί…

Ζούμε κρίσιμες κι οριακές στιγμές. Κι έχουμε μια κυβέρνηση άρρωστη, ακόμη από την Θερμοκοιτίδα… Ανίκανοι, ανέτοιμοι και εξ’ αρχής παραδομένοι στρατηγοί, μας οδηγούν  σε έναν πόλεμο – μη σας τρομάζει η λέξη… Έναν πόλεμο όμως που, εμείς οι Έλληνες, πρέπει, είμαστε σχεδόν καταδικασμένοι, ανεξάρτητα από την μορφή που θα έχει να κερδίσουμε.