 |
| Του Γιάννη Βασιλακόπουλου |
Είναι 28 Ιουνίου του
1914. Ακριβώς ενενήντα οκτώ χρόνια πριν από αύριο. Στο Σεράγεβο δολοφονείται ο διάδοχος του
θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος και
η σύζυγός του Σοφία Χότεκ. Με αυτήν τη μοιραία αφορμή, γέμισαν πιστόλια,
τιγκάρισαν κανόνια, φανατίστηκαν ψυχές και η υφήλιος δεν άργησε να
αιματοκυλιστεί… Έτσι ξεκίνησε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, προάγγελος εκατομμυρίων
νεκροκρέβατων και- είπαν πολλοί – απλό προοίμιο του δεύτερου μεγάλου πολέμου… Πολλές
φορές οι πληγές δεν κλείνουν εύκολα, άλλες πάλι δεν κλείνουν ποτέ – γιατί αυτοί
που τις ανοίγουν, φροντίζουν να τις ξύνουν, όταν βλέπουν πως πάνε να επουλωθούν…
Τι έρχεται τώρα στο
μυαλό μου, μια μέρα πριν συμπληρωθούν 98 χρόνια από αυτήν την αποφράδα μέρα της
μοιραίας αφορμής; Ότι οι Γερμανοί δεν παίζουν μόνο ποδόσφαιρο. Κατασφάζουν ανά
τακτά διαστήματα όλη την Ευρώπη. «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» όχι μόνον στο όνειρο
του μέγιστου Βασίλη Λογοθετίδη, σαν απόσταγμα της πικρής σάτιρας των μεγάλων
Σακελάριου – Γιαννακόπουλου, αλλά και ως ζωντανός εφιάλτης για την Ελλάδα κι
ολόκληρη την Ευρώπη. Για πολλοστή φορά …
Βυθίζουν όλο τον κόσμο
στην κρίση και την φτώχεια, όπως και τότε, όπως και πάντα. Έψαχναν πάντοτε την
αφορμή… Πατήρ πάντων πόλεμος, άλλωστε κι εμείς το ξέρουμε καλά γιατί το’ πε
Έλληνας, ο Ηράκλειτος- κι όχι ο Γκέμπελς. Αυτοί το ξέρουν ; Έχουν επίγνωση που οδηγούν όλη τη γη; Και
κυρίως : Επειδή, θα χάσουν – και αυτόν- τον πόλεμο είναι έτοιμοι να
λουστούν τις συνέπειες.
Έναν αιώνα κοντά μετά
την δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάδου στο Σεράγεβο η αφορμή για να ακουστεί
και στη δική μας γενιά το σφύριγμα της σφαίρας
στον αέρα έχει δυστυχώς βρεθεί ξανά. Ένα Τουρκικό αεροσκάφος
κατερρίφθη από την ανοησία (;) των Σύρων και η αφορμή είναι
παρούσα για την επίδοξη εκείνη φάρα των συμφερόντων που το’ χουν συνήθεια κάθε
τόσο να βαδίζουν, με τεράστιες ματωμένες πατημασιές το δρόμο του μαύρου χρυσού.
Πέντε χώρες, από την
Ευρωζώνη, σαν να λέμε από τον αφρό του πλανήτη βυθίζονται με απόλυτη ευθύνη της
άθλιας πολιτικής τάξης των Γερμανών βυθίζονται στη φτώχεια με τα σαγόνια της τρόικας
να κλείνουν απειλητικά στα κορμιά των χωρών. Οι θύτες είναι, όπως πάντα λίγο
πριν την ήττα, βαθειά νυχτωμένοι και χορεύουν αμέριμνα βαλς στο «πάνω
κατάστρωμα» , αν νομίζουν , πως ο πόλεμος που καιρό τώρα με επιμέλεια σκαρώνουν
για να θυσιάσουν μερικά από τα θύματα, δεν αφορά το δικό τους κεφάλι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου