Είχε «κλειδώσει» από τον Νοέμβριο με Σαμαρά – Κουβέλη – Βενιζέλο ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ : ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Το πάρτι της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά είχε οργανωθεί πριν την κάλπη της 17^ης Ιουνίου και οι … προσκεκλημένοι είχαν… «φιξάρει» την παρουσία τους σ’ αυτήν την «tabula rasa» μοιρασιά της μνημονιακής εξουσίας αρκετά πριν αποφανθεί ο Ελληνικός Λαός. Ο τρόμος  και των τριών συνεταίρων, μήπως και η δυναμική που συνεχώς ανέπτυσσε και αναπτύσσει ο Αλέξης Τσίπρας, τους ένωσε σε μιαν άλλη λεπτή ισορροπία τρόμου, εύθραυστη αλλά ιδανική για να τους κρατήσει για λίγο ακόμη στην πολιτική επιφάνεια. Αποκαλύπτουμε σήμερα όλο το παρασκήνιο των επαφών, των πιέσεων και των συμφωνιών που οδήγησαν στον «τριμερή γάμο» ΝΔ -  ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, που θα ρίξει τίτλους τέλους, στις Ευρωεκλογές και τις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του Ιουνίου του 2014. Αν ως τότε δεν έχει αποδειχθεί «Ματωμένος Γάμος» και δεν καταρρεύσει υπό το βάρος πιθανής μνημονιακής εμμονής…

Όλα ξεκίνησαν από την … ίδρυση της «Δημοκρατικής Αριστεράς» του Φώτη Κουβέλη. Πριν κάνει αυτήν την κίνηση ο άνθρωπος που θα αποτελούσε το αριστερό άλλοθι των δανειστών είχε πάρει το πράσινο φως από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Στόχος αυτού του κατοχικού ΟΚ ήταν να μετατραπεί το νέο σχήμα του Τρικαλινού πολιτικού σε νέο ΠΑΣΟΚ την ώρα που το πρωτότυπο θρυμματιζόταν και ο τότε αρχηγός του, Γιώργος Παπανδρέου,  σε συνεργασία με τον διάδοχο του, Ευ. Βενιζέλο,  είχε τελειώσει τη «δουλειά» της παράδοσης της Ελλάδος  στην κατοχή των δανειστών.

Σε μια συζήτηση που είχε ο Γράφων με το Φώτη Κουβέλη, το καλοκαίρι του 2011 στο γραφείο του προέδρου της ΔΗΜ. ΑΡ. στην οδό Κριεζώτου, στην ουσία ο σημερινός τρίτος εταίρος της κυβέρνησης Σαμαρά μου είχε προαναγγείλει κυβερνητική θητεία του κόμματος του. Την ίδια εποχή μπαινόβγαινε με πρωτοφανή άνεση για αριστερό πολιτικό στα… μεγάλα σαλόνια των εκδοτικών συγκροτημάτων. Μετά μάλιστα την παρουσίαση βιβλίου, που έκανε, του Σερ Βασίλη Μαρκεζίνη, φάνηκε πως… οι δρόμοι είχαν ανοίξει διάπλατα. Παρά τα όσα λέγονται οι πληροφορίες επιμένουν  πως ο κ. Κουβέλης  δυο φορές προτάθηκε για [πρωθυπουργός και μια αυτοπροτάθηκε… Τον Ιούλιο του 2011 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έπεσε γιατί η «δουλειά» δεν είχε τελειώσει. Μετά το Βατερλό των Καννών, ο Παπανδρέου είχε «τελειώσει» , η παράδοση της χώρας όμως όχι. Έπρεπε να αλλάξει κυβέρνηση καθώς η κοινωνική έκρηξη ήταν ανεξέλεγκτη. Εκεί έπεσε ξανά το όνομα του Φώτη Κουβέλη στο τραπέζι αλλά ο τότε κοινοβουλευτικός Λ. Α. Ο. Σ. έφερε δυσκολίες και έτσι φτάσαμε από τον Πετσάλνικο στον Παπαδήμο. Η ήπια αντιπολίτευση που άσκησε σε αυτήν την μη εκλεγμένη κυβέρνηση ήταν ένα ακόμη δείγμα «καλής διαγωγής» του Φώτη Κουβέλη προς τους δανειστές. Κι έτσι όταν το ΠΑΣΟΚ άρχισε να διαλύεται, στις 12 Φλεβάρη, ημέρα ψήφισης του δεύτερου μνημονίου η «καλή ΔΗΜΑΡ» μάζευε απεγνωσμένα στελέχη του «Κινήματος» όσο άκοπα, η Τρόικα εξασφάλισε την υποταγή Βενιζέλου, του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, από τις 18 Μαρτίου… Μετά τις εκλογές της 6^ης Μαΐου «έπαιξε» ξανά για την θέση του πρωθυπουργού. Τα αποτελέσματα όμως ήταν τόσο τρομακτικά για το σύστημα που Σαμαράς και Κουβέλης προέταξαν τις νέες εκλογές. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σκαρώνοντας το νέο διάδοχο του ΠΑ. ΣΟ. Κ. κόμμα συγκατένευσε κι αυτός κι ας ήξερε πως η κατρακύλα θα συνεχιζόταν. Έτσι κι αλλιώς η «μαγιά» της συνεργασίας ήταν έτοιμη… Αλλά φοβούνταν όπως τότε και τώρα τον Τσίπρα «τον ηγέτη που αναστάτωσε την Ευρώπη», όπως έγραψε κι η liberation…

Με τον Αντώνη Σαμαρά τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για τους δανειστές. Κραδαίνοντας την υπογραφή του στο χαρτί παράδοσης της χώρας, τον «κρατούσαν» από χίλιες μεριές…

Μετέβαλαν τον Μετωπικό αντιμνημονιακό «ηγέτη» σε πειθήνιο όργανο τους, με μια απλή «Γερμανική» προτροπή: «Δεν θα θέλαμε να σε δούμε να βουλιάζεις τόσο γρήγορα, σαν τον Παπανδρέου», έλεγε η τηλεγραφική Βερολινέζικη Απειλή. Φήμες έλεγαν μάλιστα πως κάποιοι κύκλοι προωθούσαν για το αξίωμα του πρωθυπουργού, τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, την ίδια ώρα που ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς κι ο Αλέξης Τσίπρας κάλπαζε με μια δυναμική ατόφια βγαλμένη από τα σπλάχνα της κοινωνίας, αλλά κι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, του οποίου η κοινωνική επιρροή είναι ακόμη τεράστια, προσερχόταν μάλλον απρόθυμα στην στήριξη του διαδόχου του στο κομματικό τιμόνι.

Ο κ. Σαμαράς όμως αποδείχθηκε «καλός  στρατιώτης» των δανειστών και για αντάλλαγμα έγινε πρωθυπουργός μετά από μια απόλυτα οριακή εκλογική νίκη στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου, στις οποίες αληθινός νικητής ήταν η καλπάζουσα Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ο νέος διπολισμός γεννήθηκε. Κι όσο για τις επόμενες εκλογές που θα γίνουν το αργότερο σε δυο χρόνια αυτές θα διεξαχθούν με νέα κόμματα. Τη Λαϊκή Δημοκρατική Παράταξη με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα και τους Σαμαρά – Βενιζέλο – Μπακογιάννη να συγκατοικούν κάτω από την ίδια πολιτική στέγη υπό την πίεση των δανειστών…