Τρία χρόνια χωρίς τον πεφωτισμένο εθνικό ηγέτη

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ 

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΛΕΙΠΕΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ

«Κράτα γερά μέσα σου τα ζώπυρα της πίστεως που παρέλαβες από τους γονείς σου. Η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων αγώνων για την κατίσχυση των μεγάλων ιδανικών. Μην αφήσεις τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα. Μέσα σ' αυτή τη μάζα κινδυνεύεις να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου. Αδελφοί, μείνατε εδραίοι και αμετακίνητοι σε όσα μάθατε και σε όσα επιστώθητε. Μείνατε σταθεροί στην πίστη και στα ιδανικά του Γένους. Αυτό είναι το χρέος μας.»
 
Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Έναν άνθρωπο που έθεσε το λόγο του, τη σκέψη του, την πένα του, την ζωή του ολόκληρη στην υπηρεσία του Έθνους, αναζωπυρώνοντας την Ελληνική Ιδέα - μιαν ιδέα ικανή να φωτίσει τον δρόμο της συνέχειας μας μέσα στους αιώνες, αψηφόντας έξωθεν επιβεβλημένες κρίσεις όπως η σημερινή. Πολέμησε και πολεμήθηκε. Έδωσε και δεν πήρε. Πάλεψε με τον Θάνατο και υιοθετήθηκε, τελικά από την Αθανασία. Κι από τότε, από εκείνο το χειμωνιάτικο ξημέρωμα του Γενάρη αυτό το γένος που' χει την ιστορική πολυτέλεια να γεννά ανθρώπους αναντικατάστατους, φτώχυνε μέσα σε μια μόνο στιγμή. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος άνηκε θεσμικά στον Κλήρο. Στην ουσία όμως τα λόγια του, τα γραφτά του, η παρακαταθήκη του ολόκληρη αποτελούσαν την πνοή των σπλάχνων της κοινωνίας. Που έπαιρνε ήχο από την καθαρή φωνή του, σχήμα από την καλιγράφο πένα του. Ο Χριστόδουλος κύρηττε πατρίδα, κήρυττε ιδανικά, θαρρείς πως κουβαλούσε στις πλάτες του, όλον τον Ελληνισμό.

Αναφέρεται κάπου σε κάποιες αράδες από τα εκατομμύρια αυτών που γράφτηκαν για να αναλύσουν  αυτήν την μορφή, την ατόφια Ελληνική.  "Είτε συμφωνούμε μαζί του είτε διαφωνούμε, είτε πιστεύουμε είτε όχι, ο Χριστόδουλος υπήρξε η πιό μαχητική φωνή εναντίον του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού και της απανθρωπιάς. Γι' αυτό τον μίσησαν, τον έβρισαν και τον πολέμησαν όσο καμμία άλλη προσωπικότητα τα τελευταία δέκα χρόνια. Ας μην επιχαίρουν όμως οι ανελέητοι εχθροί του. Ο Χριστόδουλος έδειξε τον δρόμο της αντίστασης". Δεν βρίσκω μισή λέξη στην οποία να διαφωνώ...
Με μια προσθήκη: Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος είχε εκ των πραγμάτων όχι μόνο θρησκευτικό ρόλο, αλλά και ρόλο κοινωνικού ηγέτη. Όχι  γιατί τον επεδίωξε. Αλλά διότι κάλυψε ένα υπαρκτό κενό στους Ελληνικούς καιρούς που υπήρξε. Τον διαδέχθηκαν ολίγοι και συμβιβαστικοί. Τέτοιοι που κι η ίδια η ορθοδοξία δύσκολα συγχωρεί την μοιρολατρία τους. Διότι εκείνος δεν δίστασε ποτέ να δώσει μάχες σε πεδία που ο διάδοχος του προσειλωμένος σε εμμονές διστάζει ακόμα και να αντικρύσει. Εκείνο το ξημέρωμα της 28ης του Γενάρη, τρία χρόνια πριν που πάγωσε το ζεστό χαμόγελο του φωτισμένου ηγέτη και σίγησε η βροντερή φωνή του, η φτώχεια, η αδικία κι ο εθνικός μαρασμός κι όσοι βολεύονταν μ' αυτές τις έννοιες ζωντανές, είχαν ένα εμπόδιο λιγότερο στην εξάπλωση τους. 
Σήμερα μ' όλα αυτά εξαπλωμένα όσο ποτέ, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος λείπει. Αλλά όλα όσα αποτελούν την παρακαταθήκη του, φαντάζουν αρκετά για να μην νιώθουν ανακουφισμένοι όσοι πολέμησαν και πολεμούν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό κι έβλεπαν τον Μακαριστό Ιεράρχη ως ανυπέρβλητο εμπόδιο στα σχέδια τους.