ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΝΙΚΗΤΩΝ

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Ξημέρωσε η καινούρια μέρα, μια πραγματικά καινούρια μέρα, διάδοχος μιας μεγάλης νύχτας ζεστής, ελπιδοφόρας νύχτας, της δεύτερης νύχτας της  νέας Μεταπολίτευσης. Ο λαός μίλησε, σοφά και καθάρια σαν πάντα. Ο φόβος δεν  τον νίκησε, η ελπίδα θέριεψε και μένει ζωντανή, αρκεί να αξιοποιηθεί σωστά από τους φορείς της, να μην γίνει όχημα αλαζονείας από εδώ και πέρα. Θα είναι επικίνδυνο και – κυρίως – απογοητευτικό.  Να γίνει μονοπάτι ανοιχτό και φιλόξενο για προσεκτικά βήματα… Το αποτέλεσμα των εκλογών – και σε επίπεδο αριθμητικής- δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαυγές. Θα μπει, δε, οριστικά στο περιθώριο όποιος δεν το καταλάβει, όχι προοπτικά. Μα από σήμερα. Άλλος  χρόνος δεν υπάρχει.

Οι νικητές των εκλογών είναι δυο, Είναι μεγάλοι νικητές, αλλά -  τι ειρωνεία – δεν έχουν περιθώριο για πανηγύρια. Είναι ώρα δουλειάς κι ευθύνης από όποιο ρόλο τους ανέθεσε, μόλις πριν από λίγες ώρες η κοινωνία. Η παρερμηνεία της εντολής αυτής θα είναι πιο εγκληματική ακόμη και  από την ακυβερνησία.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο νέος πρωθυπουργός της χώρας, χωρίς δικαίωμα αστερίσκων και υποσημειώσεων από κανέναν. Είναι ο ορισμένος από το λαό στρατηγός σε μια μεγάλη εθνική μάχη. Δεν τον ψήφισα, μα τώρα έχουμε πόλεμο. Και, εφόσον, πάει να αλλάξει το μνημόνιο – όπως δεσμεύτηκε ( και αυτήν την εντολή πήρε) θα εγκληματήσει όποιος  από τους κυβερνητικούς ετέρους τον υπονομεύσει. Τελεία και παύλα. 

Ο Αλέξης Τσίπρας θριάμβευσε. Και καλείται τώρα με μια κολοσσιαία δύναμη προερχόμενη από το λαό να  παίξει το ρόλο της υπεύθυνης και πανίσχυρης Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Τον ψήφισα και πιστεύω πως θα είναι – σύντομα – ο επόμενος πρωθυπουργός. Αλλά δεν θα διστάσω να τον επικρίνω αν προσφύγει σε ακρότητες. Η παρουσία του σημαντικού ανατέλλοντος ηγέτη της νέας εποχής πρέπει να είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο , στο θηκάρι της χώρας. Όποιος τολμήσει να επιχειρήσει, επειδή έτσι νομίζει πως θα τον παγιδεύσει, να τον εμπλέξει σε παιχνίδια κυβερνητισμού, θα διαπράξει εθνικό και πολιτικό έγκλημα. Θα είναι  σαν  να καταργεί τη δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε. Θα είναι σαν να καταργεί, τον θεσμό από τον οποίο κρίνεται η ποιότητα της δημοκρατίας.

Είναι λοιπόν ώρα δουλειάς κι ευθύνης για όλους. Ο δρόμος της ελπίδας άνοιξε. Πρέπει να τον βαδίσουμε με προσοχή για να μην γιομίσει μ’ αγκάθια.