Εδώ συναντώνται η Αριστερά και η Κοινωνική Δεξιά…. Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ Ελλάδα και Ευρώπη στον δρόμο της Ανατροπής

ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Γιάννης Βασιλακόπουλος

Η

 κεντρική και ολοένα πιο έντονα διατυπωμένη παραδοχή πως, το ισχύον πολιτικό σύστημα εκπίπτει, δεν έχει εκληφθεί τόσο σοβαρά, όσο θα αρκούσε, όχι για να διασωθεί, αν δεν είναι γραφτό να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, όχι πρόσκαιρο και ευάλωτο στην γρήγορη σήψη…  Και τούτο, διότι κανείς σε τούτην την χώρα – που είναι η πατρίδα μας και, κανονικά, θα έπρεπε να είναι το κέντρο της σκέψης και της δράσης όλων μας, ειδικά δε των πολιτικών ταγών- δεν έχει κάτσει να αναρωτηθεί γιατί φτάσαμε ως εδώ και, σε κάθε περίπτωση, ποια είναι η κεντρική εστία της «μόλυνσης» . Δίχως να καμώνομαι τον πολύξερο, αλλά επειδή πιστεύω πως κάθε άνθρωπος που έχει την μικρή ή μεγάλη δυνατότητα παρέμβασης στον δημόσιο διάλογο έχει ιστορικό προσωπικό χρέος να καταθέτει την δική του πρόταση, μακριά από εξαρτήσεις υλικού συμφέροντος, συνοδευόμενη πάντα όχι από ατράνταχτα, αλλά πάντως, στέρεα τεκμήρια, μπαίνω στη διαδικασία να καταγράψω λίγες σκέψεις που λογικά αποτελούν έναν κοινό τόπο συνάντησης, πολλών καλώς εννοούμενα, πατριδοφρόνων. Κι αν αυτός ο όρος είναι «ντεμοντέ» ή, για κάποιους, ακόμη κι ενοχλητικός, έχω την πεποίθηση ότι δεν έχει μόνον, ή δεν αποτελεί ιδεολογικό περίβλημα, αλλά είναι η ίδια η έννοια που έχει πολιτικό περιεχόμενο.  Ο λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο και μάλιστα από έναν δημοσιογράφο που θα μπορούσε εύκολα να έχει βολευτεί στη θαλπωρή του συστήματος γίνεται εύκολα κατανοητός. Θέλω να προσφέρω στην πατρίδα μου την οποία θεωρώ  την πιο ακριβή αξία για έναν Έλληνα και δεν θέλω- ποτέ δεν ήθελα – να βολευτώ στο σύστημα τους. Καθόμαστε και γράφουμε στις γραμμές των εφημερίδων και καμωνόμαστε πως παρεμβαίνουμε στις εξελίξεις. Όταν οι πιο πολλοί από εμάς χωθήκαμε στην φιλόξενη αγκαλιά του τύπου αλλιώς τα είχαμε φανταστεί τα πράγματα. Μπαίνουν άλλοι στην πολιτική, για να προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό στην πατρίδα. Κάποιοι από αυτούς βγαίνουν από αυτή πιο πλούσιοι και απομυθοποιημένοι, σαν φαντάσματα ενός απομονωμένου πύργου. Χωρίς να έχουν προσφέρει και πολλά. Αλλά δεν τους νοιάζει. Αυτοί στέκονται στο ότι πλούτισαν κι όχι στο ότι κατέρρευσε ο προσωπικός τους μύθος. Αλλά κι η κοινωνία μας έχει κακομάθει. Από την μια στενάζει από την άλλη “βολεύεται”. Δεν αρέσκεται στις επί το θετικότερον ρήξεις και δείχνει να φοβάται τις ανατροπές.

Υπάρχουν συμπολίτες μας που υιοθετούν ότι τους βολεύει. Το κρίνουν, το αποδοκιμάζουν αλλά σε τελική ανάλυση το υιοθετούν. Όταν κάτι τους φαίνεται ευνοϊκό για τους ίδιους, αδιαφορούν για τις συνέπειες που θα έχει αν και εφόσον εφαρμοστεί. Αρκεί να μας “βολέψει” σήμερα. Αύριο, έχει ο Θεός. Ο Θεός... έχει βεβαίως αλλά δεν δίνει εύκολα σε όσους δεν συνεκτιμούν πως “αγαθά κόποις κτώνται”.Όταν πάει να γίνει κάτι ουσιαστικό που να αφορά έναν μεγάλο αριθμό πολιτών, την κοινωνία μας, την πατρίδα μας συνολικά, αυτοί που προσωρινά ενοχλούνται, ξεσηκώνονται κι η “δόλια πατρίδα” όπως την γράφει ο μεγάλος Χρ. Πασαλάρης, μένει ίδια, ίσως και πιο μικρή από πριν.

Μια κοινωνία, βουλιαγμένη για τα καλά στην ανασφάλεια και την παρακμή, που ενώ είναι μέρος της παθογένειας δεν αναγνωρίζει την ευθύνη της, πολίτες που ψηφίζουν λάθος ή δεν προσπαθούν έστω να προσποιηθούν για να βελτιώσουν τα δεδομένα, πολιτικοί που πνίγουν το όραμα τους μέσα στα κοχλάζοντα βρωμόνερα του εύκολου πλούτου και διανοούμενοι που για να μην είναι εξαφανισμένοι πρέπει να είναι εργαλεία του συστήματος. Όλα αυτά τα ζούμε, τα βλέπουμε μπροστά μας να αθροίζονται σαν παρέλαση κι είναι ότι έχουμε σήμερα να διαχειριστούμε, 36 χρόνια μετά την ημέρα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκατέστησε την δημοκρατία. Που, κάποιοι άλλοι την εκμαύλισαν το 1981, την αλλοτρίωσαν το 1996, και κάθισαν να την κοιτούν που παρήκμαζε μετά το... μιλένιουμ. Δεν έκατσε όμως κανείς μας να αναρωτηθεί: Μπορεί η κοινωνία μας να διαχειριστεί την δημοκρατία στην ουσία της;

Η Οικονομική κρίση

Διάγουμε μια περίοδο κρίσης: Οικονομικής – όχι, όμως κυρίαρχα οικονομικής- αλλά και ηθικής και πολιτικής, κυρίως δε πολιτιστικής. Το πολιτικό σύστημα δεν έδειξε τις αντοχές που θα θέλαμε όλοι  διότι ήταν πολύ λίγες οι στιγμές της φαινομενικής νηνεμίας που το κράτος είχε συνέχεια και το έθνος συνοχή. Έτσι αφενός μεν, η Ελλάδα δεν έζησε για μακρά περίοδο, βασισμένη σε ένα ενιαίο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης και αφετέρου η εξουσία συνιστούσε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πάντοτε τον ασφυκτικά μονοσήμαντο  όσο και κοντόφθαλμο στόχο των ταγών της. Οι οποίοι όχι σπάνια απομακρύνονταν τόσο από την έννοια της πατρίδας, όσο και από την κοινωνία της. Για αυτό και, το πολιτικό σύστημα σάπισε πια ως προς τους όρους λειτουργίας του, αλλά και ως προς τους ανθρώπους που σκάρωσαν και αργότερα υπηρέτησαν αυτούς τους όρους.

Η προσφορά μικρό χώρο έχει σε όλην αυτή την διαδικασία. Το αλισβερίσι της εξουσίας φαίνεται πιο ελκυστικό και τα προνόμια καταλυτική και προφανής – ακόμα και ως γονιδιακή επιταγή – στόχευση. Και μέσα σε όλον αυτό τον «αχό» της παράλυσης, οι ακραίες εθνομηδενιστικές εξάρσεις κάποιων υπηρετών του συστήματος τείνουν να γίνουν ολόκληρη «πολιτική θεωρία» που περπατά στις γραμμές μιας κοινωνίας τόσο αποσβολωμένης που πείθεται εν τέλει πως αυτοί που κρίνουν ότι αυτές οι εξάρσεις δεν μπορεί να μένουν αναπάντητες  αποτελούν απλώς γραφικούς και παράταιρους τύπους.  Το ζήτημα είναι πως ως αντίδραση στο φαινόμενο αυτό μαζί με τους αληθινά και δικαιολογημένα εξεγερμένους  πατριώτες αναφύονται και  αρκετοί εθνοκάπηλοι και πατριδοκάπηλοι, εξ’ αρχής δακτυλοδεικτούμενοι ως επιτηδευμένα γραφικοί που δίνουν το άλλοθι στους άλλους, να τους χαρακτηρίζουν ακραίους, συμπαρασύροντας όλον τον πατριωτικό χώρο…

Κι όμως ο πατριωτισμός δεν μπορεί παρά  να είναι η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια κοινωνία σαν την Ελληνική – δεν μπορεί παρά εδώ  στην πολιτισμική μήτρα του πλανήτη, να αποθεώνεται το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο του πατριωτισμού. Γιατί αυτή η πατρώα γη προόρισθαι  να ζήσει . Και θα ζήσει.

Ο Πατριωτισμός δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια κοινωνική ιδεολογία με άξονες την εθνική ανεξαρτησία και την εξάπλωση του Ελληνικού πνεύματος, την ελευθερία δράσης και σκέψης αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη και την εξωστρέφεια απέναντι στη φοβικότητα.  Ο Κοινωνικός Πατριωτισμός αποτελεί το σημείο συνάντησης, της κοινωνικής δεξιάς και της Δημοκρατικής Ανανεωτικής Αριστεράς, δυο κυρίαρχων «προορισμών» της παραδοσιακής ιδεολογικής – πολιτικής Γεωγραφίας. Απορρίπτει δε την κομματική προσήλωση, επιτάσσει όμως, ως αναγκαία,  την συμμετοχή των πολιτών στην εκλογική διαδικασία. Η πατριωτική ψήφος δεν έχει χρώμα. Καθοδηγείται κάθε φορά από το κοινωνικό πρόταγμα. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, για παράδειγμα, με την κοινωνία να χειμάζεται είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας υπεύθυνης αριστεράς με προγραμματικό λόγο, δρώσας και αντιδρώσας. Η ψήφος προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αναντίρρητα μια πατριωτική ψήφος, αφού προτεραιότητα την παρούσα φάση είναι η διάσωση και ανοικοδόμηση της κοινωνικής συνοχής.
 Τούτο συμπυκνώνει την άποψη για συμμετοχή της κοινωνίας στην παραγωγική και εν γένει οικονομική διαδικασία τους όρους της οποίας θα καθορίζει ένα εύρυθμο κράτος με σοβαρή συμμετοχή αλλά όχι ασύδοτη δραστηριότητα της  ιδιωτικής πρωτοβουλίας.  Με άλλα λόγια σε μια κρίση σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα, σκαρωμένη από μια ανεξέλεγκτη «κερδοσκοπική διεθνή» θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε αρτιότερα αν είχαμε δώσει κίνητρα στους Έλληνες κεφαλαιούχους που έχουν χρήματα στο εξωτερικό να τα επαναπατρίσουν. Οι πολίτες θα ήταν πιο ανθεκτικοί στην κρίση αν τα χρήματα που εισέρευσαν από την αρχή της κρίσης στο τραπεζικό σύστημα αξιοποιούνταν με την εποπτεία του κράτους και προς όφελος της πραγματικής οικονομίας. Με άλλα λόγια η λύση στην κρίση σε κοινωνικό επίπεδο θα ήταν μια σύγχρονη εκδοχή της Σεισάχθειας. Για όσους πολιτικούς καμώνονται σήμερα πως δεν θυμούνται ποιος είναι ο όρος και το βαθύτερο νόημα του πάνσοφου νομοθετήματος του προγόνου μας, Σόλωνα, μπορώ να θυμίσω πως η Σεισάχθεια ήταν ένας από τους βασικούς νόμους του Σόλωνα, για τις διατάξεις του οποίου υπάρχουν διαφωνίες ήδη στις πληροφορίες των αρχαίων συγγραφέων. Στην κυριολεξία ο όρος σεισάχθεια σημαίνει "απόσειση του άχθους, του βάρους δηλαδή". Από τα αποσπάσματα των ποιημάτων του Σόλωνα που διασώθηκαν φαίνεται ότι με το νόμο εκείνο[ καταργήθηκαν όλες οι κτηματικές υποθήκες, που είχαν δημιουργηθεί με προηγούμενα δάνεια, απαγορεύτηκε το "επί τοις σώμασι δανείζειν", δηλαδή το δικαίωμα να μπορεί εκείνος που δάνειζε ένα ποσό σε κάποιον άλλο να τον κάνει δούλο του αν δεν του επέστρεφε στον καθορισμένο χρόνο το δάνειο και ελευθερώθηκαν όλοι εκείνοι που ήδη είχαν γίνει δούλοι εξαιτίας των χρεών τους, αναφέρεται ακόμη ότι εξαγοράστηκαν, άγνωστο με ποιο τρόπο, και οι δούλοι που είχαν πουληθεί σε ξένες χώρες.

Ο Πλούταρχος  στο Βίο του Σόλωνα λέει ότι καταργήθηκαν όλα τα χρέη ύστερα από τη θέσπιση του νόμου αυτού.

Άλλοι, όπως ο Ανδροτίωνας πιστεύουν ότι η σεισάχθεια ανακούφισε απλώς εκείνους που είχαν δημιουργήσει χρέη. Τη γνώμη αυτή στηρίζουν κυρίως στην ελάττωση της αξίας της αρχαίας δραχμής κατά 27%, πράγμα που σημαίνει ότι εκείνος που χρωστούσε π.Χ. 100 δραχμές, πλήρωνε τώρα μόνο τις 73. Όμως το γεγονός αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον ισχυρισμό του Σόλωνα ότι ελευθερώθηκαν ή και εξαγοράστηκαν δούλοι από δάνεια.

Το πιο πιθανό και λογικό είναι να σκεφτεί κανείς ότι ορισμένα χρέη, τα οποία εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης των οφειλετών δεν ήταν δυνατόν να πληρωθούν, καταργήθηκαν σύμφωνα με τις διατάξεις της σεισάχθειας. Όσοι όμως είχαν δανειστεί και διέθεταν οικονομικούς πόρους που τους επέτρεπαν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους όφειλαν να το κάνουν, με τη διαφορά ότι ανακουφίζονταν κατά 27%. Στην περίπτωση που καταργούνταν όλα τα χρέη, ακόμη και εκείνων που είχαν δυνατότητα να τα εξοφλήσουν βλάπτονταν και με άδικο τρόπο οι δανειστές, που έχαναν κάθε πιθανότητα να πάρουν πίσω όχι μόνο τα κέρδη αλλά και αυτό το κεφάλαιό τους, πράγμα που ερχόταν σε άμεση αντίθεση με το διαλλακτικό χαρακτήρα που είχε η νομοθεσία του Σόλωνα.

  Η Ελληνική κοινωνία ούτε ήταν δυνατόν να ανταπεξέλθει στην κρίση με άδειες τσέπες, ούτε μπορούσε να πληρώσει την πτώχευση του διεθνούς καπιταλισμού. Πολλώ δε μάλλον όταν, τα κεφάλαια που εισέρρευσαν εδώ, δεν αξιοποιήθηκαν σε δημόσιες επενδύσεις και έργα υποδομής, όπως έγινε αλλού στην Ευρώπη, αλλά εξυπηρέτησαν κοντόφθαλμες επιδοματικές πολιτικές δίχως αντίκρισμα σε πραγματικές ανάγκες.    Διότι την περασμένη 30ετία συνέβη το εξής απλό: Ο Καπιταλισμός έδινε πλούσια τα ελέη από ένα «ταμείο» που βασιζόταν σε «παγωμένα» λεφτά. Εύκολα δάνεια, δημιουργία προτύπων ζωής βασισμένης στην υπερβολή της κατανάλωσης και σταδιακή απαξίωση των συνόρων και των Εθνικών χαρακτηριστικών, περιέγραφαν μια στρατηγική πολιτικού προσηλυτισμού, που βασιζόταν στο δόγμα «απομακρυνθείτε από το αντίπαλο δέος και θα έχετε όλα τα αγαθά». 

Όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το αντίπαλο δέος κατέρρευσε, αποκαλύφθηκε, σταδιακά, και η δυσλειτουργία της Καπιταλιστικής μηχανής.  Χωρίς το φόβο πως οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν ένα αποτυχημένο στην εφαρμογή του πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, ο Καπιταλισμός που, αν και κατέρρεε πιο αργά μεν αλλά παράλληλα με τον Σοσιαλισμό, είχε τους μηχανισμούς για να το κρύψει άρχισε να ζητεί πίσω τα «αγαθά» που έδινε με απλοχεριά. Στην Ελλάδα όλη αυτή η επίπλαστη εικόνα κορυφώθηκε την περίοδο 1999- 2001 όταν ξεδιπλώθηκε το μεγαλύτερο μεταπολεμικό σκάνδαλο – αυτό του Χρηματιστηρίου. Τότε ήταν που με συνενοχή της  κυβέρνησης Σημίτη, αργυρωνήτων δημοσιογράφων, τραπεζιτών και χρηματιστών έγινε ή πιο βίαιη αναδιανομή πλούτου που γνώρισε ποτέ η χώρα. Τα «αρπακτικά» της αγοράς πλούτισαν, μαζί και πολιτικοί πλούτισαν προκλητικά, ενώ άλλοι ανυποψίαστοι, απλοί πολίτες έχασαν όλο τους το βιος πεπεισμένοι πως επενδύουν σε ένα δείκτη που αποτύπωνε καθώς έλεγαν τόσο ο τότε πρωθυπουργός όσο και ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, την ανθηρή κατάσταση της «ισχυρής οικονομίας». Ο μύθος του εύκολου πλουτισμού κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα οδηγώντας σε φτωχοποίηση χιλιάδες Έλληνες πολίτες. Και η σαπίλα του πολιτικού συστήματος αποδείχθηκε απροκάλυπτα, όταν περνώντας τα χρόνια, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ή ο υπουργός του Γ. Παπαντωνίου, πλήρως ένοχοι για αυτό το μαζικό οικονομικό ΄πογκρόμ δεν οδηγήθηκαν στη φυλακή, ούτε διέβησαν την βάσανο μιας περιουσιακής δήμευσης.   Όταν αυτή η κατάρρευση, του διεθνούς «Καπιταλιστικού ονείρου» έγινε προφανής  η απαίτηση επιστροφής των αγαθών  διανθίστηκε με επαχθείς όρους. Έτσι και με αργούς ρυθμούς, τα εύκολα δάνεια, η υπερκατανάλωση που τουλάχιστον στην Ελλάδα βασίστηκε σε μιαν επίπλαστη ευμάρεια και το άνοιγμα των νοικοκυριών, έγιναν κατασχέσεις , απειλές, πολιτική αρρυθμία, κοινωνικές εντάσεις απόλυτα δικαιολογημένες και σε πολλές περιπτώσεις  απολύτως ανεξέλεγκτες. Σε αυτήν την ατμόσφαιρα που από την αρχή μύριζε μπαρούτι,  στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες χάθηκαν άνθρωποι .

Στις μέρες μας,  στην πιο άγρια φάση της κρίσης που, εντελώς συνοπτικά, περιέγραψα ζούμε δυο παράλληλες δικτατορίες: Αυτή των άθλιων κερδοσκόπων που έχουν αναγάγει το χρήμα σε Θεό και τον άνθρωπο σε υποσημείωση της ιστορίας και την δικτατορία των αθλιότερων από τους πρώτους, οικονομολόγων που αναπαράγουν, «τεκμηριώνουν» και αναλύουν τις απόκοσμες θεωρίες των διεθνών τοκογλύφων. Όλο αυτό το σάπιο από την αρχή του,  σύστημα, βρήκε συμμάχους πολλούς πρόθυμους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες και αρκετούς ψευδοδιανοητές, οι οποίοι  με όχημα την αποεθνικοποίηση και την αποθρησκειοποίηση επιχειρούν να πείσουν το σύμπαν για την δήθεν μονοδρομική  φύση της  οικονομικής και όχι κοινωνικής παγκοσμιοποίησης.

Την ίδια ώρα η πλειοψηφία των βολεμένων πληρωμένων παπιονάκηδων που στην Ελλάδα εξετράφησαν από το σύστημα που, σήμερα,  συνομολογούμε πως είναι σάπιο προσπάθησε να απαλείψει από την κοινή συνείδηση οτιδήποτε το πατριωτικό, ότι παραπέμπει σε Εθνικά χαρακτηριστικά, ότι επιχειρεί να περιφρουρήσει τις παραδόσεις, την ιστορική διαδρομή και την πολιτιστική υπεροχή του Ελληνισμού.  Η ιδεολογία του κοινωνικού πατριωτισμού λέει εδώ ένα μεγάλο ΟΧΙ…

Τα Ελληνικά όπλα

Ο Κοινωνικός Πατριωτισμός πηγάζει από την ανάγκη να διαφυλαχθούν οι παραδόσεις και τα Ελληνικά ιδεώδη, έχει αυτά ως εφαλτήριο, εμπνέεται και καθοδηγείται από αυτά.  Στοχεύει στην Εθνική συνοχή, ως προϋπόθεση αυθυπαρξίας και κοινωνικής συνοχής. Βγαίνει από τα σπλάχνα της σύγχρονης Ελληνικής Κοινωνίας, απαντώντας στα σύγχρονα προβλήματα και τις παρούσες προκλήσεις.  

Η Ελλάδα οφείλει να επενδύσει στα «όπλα» που από αιώνες έχει στην φαρέτρα της. Τον πολιτισμό, τον τουρισμό και την αγροτική οικονομία, αλλά κυρίως το πνεύμα, την διανόηση, τα Ελληνικά μυαλά που βρίσκονται αυτήν την ώρα διασκορπισμένα στον πλανήτη. Αυτό το αγκυλωμένο σύστημα, το  οποίο όψιμα όλοι καταδικάζουμε, εξοστράκισε αυτά τα Ελληνικά μυαλά, τα πιο φωτεινά στην Ευρώπη, ενώ η Ελλάδα χρειάζεται την ευρεσιτεχνία τους, την επιστημοσύνη τους, την παρέμβαση τους στην τέχνη και τον πολιτισμό. Αυτά τα μυαλά τα θέλουμε εδώ. Να παράγουν, να λειτουργούν, να δρούν και να παρεμβαίνουν προς όφελος της πατρίδας μας.

 Όχι, βεβαίως, προς όφελος μιας πατρίδας  απονευρωμένης, όπως βόλευε να γίνει η  Ελλάδα από το απερχόμενο πολιτικό σύστημα. Το βόλευε γιατί η απονεύρωση φέρνει την απραξία και μετά την αδράνεια. Ο αδρανής άνθρωπος,  αυτός που με την συμπεριφορά του χάνει σιγά – σιγά την ιδιότητα του πολίτη, έχοντας πρώτα απολέσει το κίνητρο να αγωνιστεί  για αρχές και ιδανικά, εξυπηρετεί το πολιτικό σύστημα καθώς ψυχορραγεί. Διότι αυτός ο άνθρωπος, ο πρώην πολίτης έχει πεισθεί ότι αυτό το σάπιο σύστημα είναι  ταυτισμένο με την πατρίδα και γι’ αυτό δεν την υπερασπίζεται, αν και η πατρίδα, η Ελλάδα μας, τούτο το μακραίωνο Έθνος, είναι για όλους μας η  μόνη εμβληματική σταθερά. Αυτός ο πρώην πολίτης, δεν παρεμβαίνει, επαναπαυμένος στα ψευδοπρονόμια  που τους δίνει, το σύστημα,  σαν κόκκαλα σε παραπονιάρη σκύλο.  Κι έτσι το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να αυθαιρετεί καθώς σαπίζει…

Η Ελλάδα είναι σήμερα εγκλωβισμένη σε ένα άρρωστο πελατειακό σύστημα το οποίο έχει θέσει σε αμοιβαία ομηρία πολίτες και πολιτικούς. Ένα σύστημα που δεν έχει μονάχα εξυπηρετήσει τους πολιτικούς ταγούς, που έχουν ως αυτοσκοπό την εξουσία και τις «θεσμικές καρέκλες», αλλά θέτει σε ένα ιδιότυπο περιθώριο και όσους ανθρώπους μπαίνουν στην πολιτική με στόχο την άδολη προσφορά. Διότι όταν στα δημόσια πράγματα το κριτήριο ανάδειξης δεν είναι οι ιδέες, το όραμα, το περίγραμμα των αρχών ενός δημοσίου προσώπου και κυριαρχεί η ευελιξία του στο να φέρει εις πέρας, μικρά ή μεγάλα ρουσφέτια, τότε οι θεμελιώδεις αρχές της αξιοκρατίας, της ισοπολιτείας, της ανάδειξης των αληθινά αρίστων,  σβήνονται από το χάρτη των αυτονόητων της δημόσιας ζωής. Αν συνεχιστεί για λίγο ακόμα αυτή η πραγματικότητα κανένας πολίτης αυτής της πατρίδας με διάθεση προσφοράς και καταξιωμένο πρότερο κοινωνικό και επαγγελματικό βίο δεν θα είναι πρόθυμος να συμμετάσχει στην δημόσια ζωή.

Η Νέα Εξωτερική πολιτική και το άγος της λαθρομετανάστευσης

Ο Κοινωνικός Πατριωτισμός, αφορά τους ενεργούς πολίτες.. Αυτούς που θέλουν την Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, με ρόλο ρυθμιστή στην ευρύτερη περιοχή της. Αυτούς που ζητούν να απαλλαγεί η πατρίδα  μας από την ξενοκρατία, αλλά και το άγος της λαθρομετανάστευσης.  Πιστεύει  στο Έθνος – Κράτος, εξωστρεφές μεν και φιλόξενο αλλά όχι ποδηγετούμενο  από μια παράλυτη Ευρωπαϊκή Ένωση, ή εξαρτημένο από την βούληση μιας παραπαίουσας, υπερατλαντικής σύγχρονης «Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». 

Τα τελευταία χρόνια  με άλλοθι την αναπόδραστη πραγματικότητα της μετανάστευσης, η Ελλάδα έγινε πύλη υποδοχής εκατοντάδων χιλιάδων όπου γης μεταναστών. Στη γη του Ξένιου Διός, παρεισέφρησαν μαζί με όλους τους έχοντες ανάγκη και διάφορα κακοποιά στοιχεία, οι οποίοι εκτόξευσαν σε δυσθεώρητα ύψη, τους δείκτες της εγκληματικότητας  αλλά και άνθρωποι που έπαιξαν και παίζουν βρόμικο  ρόλο κατά της χώρας μας,  βάζοντας την Ελλάδα προ του κινδύνου της Εθνικής αλλοίωσης, αλλά και διαφοροποίησης της κοινωνικής σύστασης. Δεν είναι όλοι αυτοί αναξιοπαθούντες, είναι και πράκτορες και άνθρωποι που παίζουν τον ρόλο του Δούρειου Ίππου για λογαριασμό της γείτονος Τουρκίας. Υπάρχει λύση κι αυτή δεν βρίσκεται  παρά στην αυτονόητη τήρηση των θεωρητικά υφιστάμενων κανόνων…

 Όσοι προερχόμενοι από άλλη χώρα θέλουν να εγκατασταθούν και να ζήσουν στην Ελλάδα μπορούν να το κάνουν, αφού εξασφαλίσουν απαραίτητα έγγραφα, υγειονομικές προϋποθέσεις και σεβαστούν το νομικό και θεσμικό πλαίσιο της χώρας μας. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπερβαίνουν τον αριθμό που μπορεί να αντέξει τόσο η οικονομία όσο και η κοινωνία μας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί η Ελλάδα να μετατραπεί σε “parking” λαθρομεταναστών  όπως επιθυμεί και απροκάλυπτα επιδιώκει  ένα κομμάτι της ξενομανούς ελίτ.  Χρειαζόμαστε μια νέα μεταναστευτική πολιτική, προσανατολισμένη στην διαφύλαξη της εθνικής και πολιτισμικής συνέχειας. Σε αυτήν οφείλουν να έχουν προτεραιότητα οι επαναπατρισθέντες  με Ελληνική ρίζα, αυτοί που έχουν δεδομένα την εθνική, πολιτισμική, θρησκευτική και ψυχική ομοιογένεια με την Μητέρα Πατρίδα.

 Αυτήν την στιγμή ο Ελληνισμός μεγαλουργεί όπου γης, μετρώντας 12 εκατομμύρια συμπατριώτες, έξω από τα Εθνικά μας σύνορα,  που ζουν και αναπνέουν για την Ελλάδα. Αυτά τα ξενιτεμένα μας αδέλφια, τα προκομμένα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι κύτταρο μας. Είναι σχεδόν προκλητικό την ίδια ώρα, η πολιτεία όχι μόνον να ανέχεται την εικόνα του «ξέφραγου αμπελιού» , αλλά και να δίνει σε ανθρώπους αμφιβόλου προελεύσεως και στόχευσης,  χωρίς  κανέναν κοινό τόπο με τα Ελληνικά ιδεώδη , ως και δικαίωμα ψήφου, ρύθμισης με άλλα   λόγια της τύχης της χώρας μας.  Αυτό βεβαίως και δεν μπορεί να είναι αποδεκτό, καθότι και πρακτικά έχει  τουλάχιστον μια φορά στην πρόσφατη ιστορία μας αλλοιώσει την βούληση των Ελλήνων στην κάλπη .   Το Δίκαιο του Αίματος άλλωστε αποτελεί Συνταγματικά κατοχυρωμένη Συνθήκη. Το θέσφατον εξάλλου, ότι Έλληνας μπορεί να είναι κάποιος που λαμβάνει  την ημετέραν παιδείαν  έχει βάση όταν αυτός που λαμβάνει την ημετέραν παιδείαν, αποδέχεται και στην ουσία τις θεμελιώδεις αρχές της.  Η κοινωνική ισορροπία, ο ανθρωπισμός, η δημοκρατία , ο αυτοσεβασμός είναι αρχές που γεννήθηκαν από την Πανάρχαιη Ελληνική διανόηση και ταξίδεψαν στον κόσμο. Και πρέπει να μάθουν όλοι όσοι πασχίζουν με ιδιοτέλεια να ταυτίσουν τον Πατριωτισμό με την ξενοφοβία ή τον ρατσισμό, ότι όλες αυτές οι ορδές που έσφαξαν, βίασαν και κακοποίησαν το σώμα της κοινωνίας μας, άλλοι από ανέχεια και από άγνοια της αξίας της ανθρώπινης ζωής και περιουσίας κι άλλοι ευρισκόμενοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, δεν είναι ικανοί να υπηρετήσουν αυτά τα ιδεώδη. Πρέπει  τέλος να σημειωθεί επί του ζητήματος πως κακή υπηρεσία προσέφεραν στον τόπο μας κι όσοι εγχώριοι πολιτικοί ταγοί προσυπέγραψαν τις Ευρωπαϊκές  Συνθήκες που περιέγραφαν την Ελλάδα ως «οικουμενικό χωνευτήρι» μεταναστών. Αυτές οι Συνθήκες πρέπει άμεσα να ανατραπούν πάση θυσία.  Όλοι αυτοί που τις προσυπέγραψαν είναι συνυπεύθυνοι για την γιγάντωση των νοσηρών φαινομένων που ταλανίζουν  την Ελλάδα στις μέρες μας. Η εκτόξευση της εγκληματικότητας, διά πρωτοφανών μεθόδων που παραπέμπουν σε σύγχρονο κανιβαλισμό, αλλά  και η διόγκωση της  ανεργίας είναι απότοκα αυτών των, τουλάχιστον, απερίσκεπτων πολιτικών επιλογών… Διότι, αν αυτές οι επιλογές ήταν συνειδητές τότε η ευθύνη, όσων τις προώθησαν είναι εγκληματικές. Και λίγο απέχουν, όλες αυτές  ο ι επιλογές,  από το να χαρακτηρισθούν αντεθνικές. Ήξεραν άραγε τι έκαναν, εις βάρος της χώρας;

Ναι στην Ευρώπη των Λαών και των Εθνών,

όχι στην Ε. Ε. των τοκογλύφων

Ο Κοινωνικός Πατριωτισμός θέτει κι ένα ακόμα ζήτημα: Τι Ευρώπη θέλουμε και σε ποιο Ευρωπαϊκό πλαίσιο η Ελλάδα θα μπορούσε να διαφυλάξει  αφενός την Εθνική της  κυριαρχία, ενισχύοντας παράλληλα την θέση της στο Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο γίγνεσθαι;  

 Η ιστορική εμπειρία οδηγεί στο ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση με την μορφή που έχει σήμερα. Για αυτό και πρέπει να πιστέψουμε ξανά στην Ευρώπη των Εθνών.

 Η Ένωση μοιάζει σήμερα σαν το γουδί, στο οποίο έβαζε τους ανθρώπους ο Αριστοφανικός Λάμαχος και τους χτυπούσε όλους μαζί στους ρυθμούς του πολέμου.  Κάπως έτσι συνέβη και με την σύγχρονη εκδοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι «εγκέφαλοι» της δημιουργίας της Ένωσης έφτιαξαν, εν τέλει, ένα άθροισμα από χώρες με εντελώς  διαφορετικούς προσανατολισμούς, διαφορετικές προσλαμβάνουσες και χαωδώς διαφορετικά οικονομικά δεδομένα. Θέλησαν να πνίξουν εθνικές ιδιαιτερότητες και – κυρίως – ιστορικά  θεμελιωμένες εθνικές διαφορές.  Ένα μόρφωμα που συνεχώς διογκώνεται άνευ όρων και προϋποθέσεων, ένα «κοινό νόμισμα» ευάλωτο, αντί ισχυρό λόγω της διαφορετικής οικονομικής ιδιοσυστασίας κάθε κράτους – μέλους, ένα … κοινό Σύνταγμα που ποτέ δεν θα επικυρωθεί, τουλάχιστον υπό τις παρούσες συνθήκες σχηματοποίησαν τελικώς, αντί για μια νέα υπερδύναμη, έναν θνησιγενή γεωπολιτικό γίγαντα με πήλινα πόδια,   στον οποίον δεν οφείλουμε καμιά εμπιστοσύνη.  Οι παθογένειες άλλωστε αυτού του μορφώματος αποκαλύφθηκαν από την πρώτη στιγμή της κρίσης, όταν φάνηκε η τάση του Ευρωπαϊκού Βορρά να καταπιεί τον Νότο μέσω των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων που ενέσκηψαν και  στην   Ελλάδα με όχημα το Διεθνές Νομισματικό  Ταμείο και εμπροσθοφυλακή, τους  εγχώριους υπαλλήλους του υπο προθεσμίαν, υπερατλαντικών  εντολοδοτών .  Η  Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε και σταδιακά καταρρέει. Απέτυχε διότι μετετράπη σε ένα οικοδόμημα, στον γεωπολιτικό χώρο του οποίου ένα τραστ «πλουσίων» χωρών του Βορρά προσπαθεί να στραγγαλίσει τις Νότιες χώρες, αν και έγινε τραστ πλουσίων, με τις πλάτες του Νότου. Και καταρρέει διότι επιχείρησε να συνθέσει εκβιαστικά με όπλο την οικονομική πίεση , αυτοτελή ιστορικά Έθνη σαν το Ελληνικό με χώρες – μορφώματα συγκυριών που προσπαθούν να χτίσουν «εθνική ιστορία» και ομοιογένεια στις πλάτες μιας επισφαλούς Ένωσης . Καταρρέει επίσης διότι ως όμηρος των ανέμων της παγκοσμιοποίησης επιχειρεί να διαγράψει ή να παραχαράξει την ιστορία των Εθνών  προσπαθώντας να απαλείψει ιστορικά τεκμηριωμένες βαθιές διαφορές ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά Έθνη.  Αυτό συμβαίνει, περίπου, νομοτελειακά αφού η Ευρώπη έγινε ένα «χωράφι» δίχως … φράχτη στο οποίο για κάποια περίοδο είχε προσδοκίες ένταξης ακόμα και η Ασιατική και Μουσουλμανική Τουρκία , λίγο πριν παρατήσει η ίδια αυτά τα όνειρα και στραφεί στο  στόχο της κατοχύρωσης ενός ηγετικού ρόλου στο Ισλάμ και τον Αραβικό κόσμο – προσανατολισμό, ο οποίος συναντά κι αυτός εμπόδια καθότι ο πανίσχυρος Αραβικός κόσμος δεν θα ανέθετε αμαχητί το… πηδάλιο του σε μια μη Αραβική χώρα… Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν μπορεί να εννοούσε αυτό ο Καρλομάγνος όταν πριν τρεις αιώνες κατέθετε ακατέργαστο  το όραμα του για μιαν ενωμένη Ευρώπη.  Η Ελλάδα πρέπει να είναι προσανατολισμένη στην Ευρώπη των Εθνών, όπου τα Ευρωπαϊκά Έθνη διατηρώντας την φυσιογνωμία τους, την Εθνική τους αυτοτέλεια, την οικονομική και νομισματική τους αυτονομία, θα βρίσκονται σε μια χαλαρή σύνδεση και συνεργασία. Κι όλα τούτα θα λαμβάνουν χώρα  ενώ θα εξελίσσεται   η διαδικασία επίλυσης τεραστίων ζητημάτων ανάμεσα στα κράτη, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, της ιστορικής αλήθειας και της κοινής λογικής. Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν είναι «η καλή γειτόνισσα» μας. Είναι εχθρική χώρα. Όχι για πράγματα που ανάγονται μονάχα στην Τουρκοκρατία, αλλά για…  φρέσκα. Για την κατοχή της Βόρειας Κύπρου και τον Τουρκικό αλυτρωτισμό στο Αιγαίο.  Όσο ισχύουν αυτά ουδεμία Ελληνοτουρκική προσέγγιση μπορεί  να γίνει αποδεκτή. Διότι αν πάμε πιο πίσω θα έχουμε ιστορικό  δίκιο αν πούμε πως η Τουρκία κατέχει ιστορικά και γεωπολιτικά Ελληνικό ζωτικό χώρο, στην Κωνσταντινούπολη και τα Μικρασιατικά παράλια.  Την ίδια ώρα  δε, πρέπει να σημειώσουμε πως οι  θρασείς δανειστές της χώρας μας ξεχνούν εύκολα. Η προκλητική Γερμανία που, σήμερα παριστάνει τον τιμητή της δημοσιονομικής ισορροπίας λησμονεί πως μας χρωστά, τρεις και κάτι φορές το χρέος μας από τις πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτά τα χρήματα οφείλουμε να τα διεκδικήσουμε ΤΩΡΑ!!!

Μην νομίσει κανείς πως αυτό είναι κάποιο είδος «παλληκαριάς». Αυτή η διεκδίκηση συνιστά συμβατικό μας δικαίωμα και ιστορικό μας χρέος που απορρέει από τις μεταπολεμικές συνθήκες κι από την θέση μας στην χωρία των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πριν λοιπόν αφήσουμε την όποια Γερμανική πολιτική ηγεσία να μιλήσει ταπεινωτικά για την Ελλάδα, όπως έκανε όταν οι θεσμικοί τοκογλύφοι του ΔΝΤ εισέβαλαν στην Ελλάδα λέγοντας μας να… «πουλήσουμε τα νησιά μας και να εκποιήσουμε το μοναδικό, ανά την Ευρώπη,  πολιτιστικό μας θησαυρό, έπρεπε εμφατικά να θυμίσουμε, σε αυτούς που τους χτίσαμε, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, την διαλυμένη χώρα τους, πως αν μας είχαν αποζημιώσει για τις καταστροφές που μας είχαν, στην διάρκεια του πολέμου, προκαλέσει, όχι μόνον θα είχαμε εξαλείψει το χρέος μας, αλλά η Ελλάδα  θα ήταν τώρα μια χώρα με πλεόνασμα, ισχυρότερη από πολλές άλλες στην Γηραιά Ήπειρο.  Πόσοι όμως από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους «φίλους» μας θα μπορούσαν να αντέξουν το ανακάτεμα του Ελληνικού δαιμονίου με μια καταγεγραμμένη ισχύ ;  Κανείς.  Ίσως μάλιστα κάτι τέτοιο «έκοβε την σούπα» όσων ακολουθούσαν το εδώ και κάποιες δεκαετίες διατυπωμένο δόγμα του πρώην υπουργού Εξωτερικών των Η. Π. Α. Χένρι Κίσιγκερ «τους Έλληνες δεν μπορούμε να τους νικήσουμε αλλιώς. Χρεώστε τους».  Όλα αυτά, βεβαίως, για να γίνουν χρειάζεται να τηρηθεί μια από τις απολύτως θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας του κοινωνικού Πατριωτισμού. Να ασκηθεί με άλλα λόγια υπερήφανη Εξωτερική πολιτική. Το δόγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ανήκομεν εις την Δύσιν» εξυπηρετούσε με μαθηματική βεβαιότητα το Εθνικό μας συμφέρον, κατά την συγκυρία στην  οποία διατυπώθηκε. Δεν το εξυπηρετεί πια. Οι σύγχρονες προκλήσεις δεν απαντώνται από την επιμονή των ως σήμερα κυβερνήσεων που προέρχονται από το σάπιο σύστημα που πιο πάνω περιέγραψα, να κρατούν την χώρα μας σε αυτήν την παράλογα μονομερή σφαίρα επιρροής των Αμερικανών και των Βρετανών.  Η Ελλάδα πρέπει σήμερα να υιοθετήσει μια πιο ευέλικτη εξωτερική πολιτική βασισμένη σε δεσμούς βαθιά ιστορικούς, με από αιώνες φιλικά Έθνη που αναλαμβάνουν σταδιακά την παγκόσμια καθοδήγηση. Το να αναθεωρήσουμε τις συμμαχίες μας στρεφόμενοι προς την αναγεννημένη Ρωσία, για παράδειγμα, θα ανακόψει τόσο την τάση της Τουρκίας να κάνει «τσάμπα μαγκιές» στο Ελληνικό Αρχιπέλαγος, όσο και θα αναγάγει την Ελλάδα τεράστιο ενεργειακό παίκτη στην περιοχή. Την ίδια ώρα η Ρωσική παρουσία στη Μεσόγειο, εκτός των διαθέσεων της Τουρκίας και τις ανιστόρητες αιτιάσεις των Σκοπιανών που ψάχνουν με όπλο την παραχάραξη της ιστορίας να χτίσουν, μιαν απολύτως επίπλαστη και καθόλα απαράδεκτη «Εθνική Μακεδονική Ταυτότητα».  Από την άλλη ο Ασιατικός γίγας της Κίνας, αυτός που  μετρά πλέον τις μονάδες της γεωπολιτικής ισχύος του, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς χρειάζεται την Ελλάδα ως «παράθυρο» στην Μεσόγειο και την Ευρώπη. Κι εμείς πρέπει να αποκριθούμε θετικά και με τρόπο εμφατικό σε αυτό το κάλεσμα.  Παγκόσμιες αναδυόμενες δυνάμεις, ακόμη, όπως οι Ινδίες, ή η Βραζιλία οφείλουν να μπουν στο πρώτο πλάνο της Εξωτερικής μας πολιτικής, ενώ  παραδοσιακά φιλικά προς την Ελλάδα Έθνη όπως η Σερβία, η Αρμενία με τα οποία, μας συνδέει η θρησκευτική ταυτότητα, αλλά και η ψυχική ενότητα των λαών μας είναι, πάντοτε,  πρόθυμοι και στενοί σύμμαχοι της Ελλάδας…   Σε εποχές όπως αυτή που ζούμε σήμερα, η Ελλάδα πρέπει να διαχειρίζεται της διεθνείς της σχέσεις, όχι με γνώμονα τα ως τώρα διπλωματικά στερεότυπα, αλλά τα ευρύτερα συμφέροντα της με μόνιμο στόχο την ενίσχυση της θέσης της ως «δυνατού περιφερειακού παίκτη»… Σε αυτό το πλαίσιο η σύσφιξη των οικονομικών, διπλωματικών και πολιτισμικών σχέσεων μας με το Ισραήλ  μπορεί να αποτελέσει κομβικό σημείο σε πολλά επίπεδα. Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε ευεργετικά, για εμάς, αποτελέσματα, καθώς θα αποδυναμώσει το… Τούρκικο σεργιάνι στην ευρύτερη περιοχή, αφού, ένας πιθανός άξονας Αθηνών – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, θα συστήσει ένα πολύ ισχυρό αντίβαρο στον, ποικιλοτρόπως και με διάρκεια εκδηλούμενο   Τουρκικό σύγχρονο επεκτατισμό. Την ίδια ώρα μια τέτοια συνθήκη θα έχει ανεκτίμητα οφέλη για την Ελλάδα με την ευκαιρία της δημιουργίας των Α. Ο. Ζ. γεγονός που πρέπει άμεσα να αξιοποιηθεί…

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η εξωτερική μας πολιτική έχει να αντιμετωπίσει χρονίζοντα ανοιχτά μέτωπα, Εθνικά ζητήματα που θα  περιπλέκονται όσο η σύγχρονη Ελληνική διπλωματία δεν παίρνει ριζοσπαστικές και εθνικά δίκαιες θέσεις αφού φαίνεται να είναι κατειλημμένη από νεόκοπα φοβικά σύνδρομα που πηγάζουν από την ζάλη που προκαλούν σε κάποιους εγχώριους ταγούς, οι άγριοι άνεμοι της παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα θα πρέπει να διεκδικεί με βάση την αλήθεια της ιστορικής διαδρομής και το διεθνές δίκαιο. Η παραχάραξη της πρώτης έννοιας και η παραβίαση της δεύτερης δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές.

Εθνικά Θέματα: Με Σύμμαχο την ιστορική αλήθεια

Με όπλο την παραχάραξη της ιστορίας οι Τιτοϊκοί μηχανισμοί σκάρωσαν το ψευδεπίγραφο «Μακεδονικό» πρόβλημα…

Εκμεταλλευόμενος την επίμονη ολιγωρία των Ελληνικών κυβερνήσεων ο δαιμόνιος Κροάτης «έχτισε» πάνω από το κεφάλι μας ένα προκλητικό παραμύθι, αλυτρωτισμού, χωρίς κανένα ιστορικό έρμα με όχημα ένα πολυεθνικό στη σύνθεση του κρατίδιο που ήγειρε τις «φαντασιώσεις» της Βουλγαρογενούς και της Ελληνογενούς πολιτικής του ηγεσίας ως «αξιώσεις Μακεδονικής Εθνικής υπόστασης». Αυτό το κρατίδιο, στο οποίο βρίσκονται στοιβαγμένοι άνθρωποι Ελληνικής, Βουλγαρικής, Σλαβικής και Αλβανικής καταγωγής στέκει στα Βόρεια σύνορα μας, ως θλιβερό απομεινάρι του παραπετάσματος, κατέχοντας και Ελληνικά εδάφη. Η Ελληνική διπλωματία έσφαλλε, όχι μόνον όταν ολιγώρησε, αλλά κι όταν προχώρησε σε έκπτωση επί της μόνης θέσης που απηχεί την ιστορική αλήθεια. Πως η Μακεδονία είναι μία και είναι ΜΟΝΟΝ Ελληνική…

Τούτο σημαίνει πρακτικά ότι, διαχρονικά,  η μόνη θέση που ικανοποίει την ιστορική αλήθεια και το διεθνές δίκαιο είναι πως το κρατίδιο των Βορείων συνόρων μας, δεν μπορεί και δεν δικαιούται να φέρει, ούτε ως παράγωγο, ούτε ακολουθούμενο από γεωγραφικό προσδιορισμό, ούτε υπό οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση όνομα με τον όρο Μακεδονία. Εκτός αν η πολιτική του ηγεσία αποδεχθεί την Ελληνικότητα των εδαφών και την Ελληνική ρίζα των γηγενών κατοίκων του νότιου κομματιού του εν λόγω τιτοικού κρατικού κατασκευάσματος.   

 Έχουν σίγουρα γραφτεί, λεχθεί και αναφερθεί χιλιάδες πράγματα, εκατομμύρια δημοσιογραφικές ή πολιτικές και λογοτεχνικές αράδες από την Αρχαιότητα ως σήμερα, από τα Ομηρικά χρόνια ακόμη που αποδεικνύουν, το ότι τούτοι εδώ οι θρασείς πολυεθνικοί τύποι του Βορρά, είναι απλώς πλαστογράφοι της ιστορίας. Ας  προτιμήσουμε όμως την γνώμη ενός Αμερικανού Ιστορικού, ακριβώς επειδή κατάγεται από την χώρα που αποτελεί πηγή των πιο πολλών, από τα παγκόσμια δεινά.

Ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ Στέφεν Μίλλερ, με μνημειώδη επιστολή του, προς το επίσημο Περιοδικό του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaeology Magazine», ξεσκεπάζει τους σφετεριστές της Ιστορικής Αλήθειας και με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά επιχειρήματα, καταρρίπτει απόλυτα τους ισχυρισμούς των Σκοπίων, περί του δήθεν δικαιώματός τους να αποκαλούνται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»!
Ειδικότερα, ο διάσημος Καθηγητής, με αφορμή προκλητικό άρθρο του Δημοσιογράφου Matthew Brunwasser για τα Σκόπια, υπό τον τίτλο «Letter From Macedonia: Owning Alexander», που δημοσιεύθηκε στο προηγούμενο τεύχος Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου του καταξιωμένου αμερικανικού περιοδικού «Archaeology», ανατρέπει με γραπτή επιστολή του το «θεμελιώδες ιδεολόγημα» των Σκοπίων, τεκμηριώνοντας πως η περιοχή εκείνη ήταν η Παιονία και πως δεν έχουν δικαίωμα άρα οι σημερινοί Σκοπιανοί κάτοικοί της, να αποκαλούν το κράτος τους «Μακεδονία», αλλά ούτε και τους εαυτούς τους «Μακεδόνες», όπως δεν μπορούν να το κάνουν λόγου χάρη και «οι Αιγύπτιοι»!
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
ΠΑΙΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ …«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»!
Συγκεκριμένα, γράφει κατά λέξη ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής προς τον Εκδότη του Archaeology:
«Ανοίγοντας σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου του περιοδικού Archaeology, ανέτρεξα με ενδιαφέρον στο «Γράμμα από τη Μακεδονία», και διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα γράμμα από την Παιονία – περιοχή βόρεια του όρους Βαρνούς και του όρους Όρβηλος. Η περιγραφή του Livy για τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας (45.29.7 και 12) κάνει σαφές ότι οι Παίονες ζούσαν βόρεια των εν λόγω βουνών, (τα οποία σήμερα αποτελούν γεωγραφικά τα φυσικά όρια της Ελλάδας) και νότια της Δαρδανίας, που σήμερα βρίσκεται το Κόσοβο.
Κατά το Στράβωνα (7.τμ.4) είναι ακόμη περισσότερο σαφές να λεχθεί, ότι η Παιονία βρισκόταν βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη δίοδος από την μία στην άλλη περιοχή ήταν (και παραμένει σήμερα) η διάβαση μέσω του στενού περάσματος του Αξιού ποταμού (ή Βαρδάρη). Με άλλα λόγια η περιοχή την οποία περιγράφει ο Matthew Brunwasser στο άρθρο του “Owning Alexander”, ήταν στην αρχαιότητα η Παιονία.
Αν και είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι εκείνοι υποτάχτηκαν στον Φίλιππο τον Β΄, πατέρα του Αλεξάνδρου το 359 π.Χ. (Διόδωρος Σικελός 16.4.2), δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και ποτέ δεν έζησαν στη Μακεδονία. Πραγματικά, ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός 1.230), μας λέγει ότι είχαν σκλαβωθεί από τον Μακεδόνα Φίλιππο και σαφώς κατά συνέπεια δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης (5.23) σημειώνει τα ίδια. Ομοίως, για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι υποτάχτηκαν από τον Αλέξανδρο, ήταν υπό μακεδονική μεν διοίκηση, συμπεριλαμβανομένης και της Κλεοπάτρας, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομαζόταν Μακεδονία (και από όσα γνωρίζω δεν επιζητεί αυτή την ονομασία σήμερα).
ΠΑΙΟΝΕΣ ΕΣΤΩ, “ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ” ΠΟΤΕ!
Βεβαίως (συνεχίζει ο Καθηγητής), όπως μας λέει ο Θουκυδίδης (2.99), οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει «μία στενή λωρίδα της Παιονίας, που εκτείνεται από το εσωτερικό μέχρι την Πέλλα και τη θάλασσα, κατά μήκος του Αξιού ποταμού. Θα ήταν ίσως κατανοητό εάν οι σημερινοί κάτοικοι της δημοκρατίας των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και θεωρούσαν ότι τους ανήκει η περιοχή που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Αλλά γιατί, αντίθετα, προσπαθούν οι σημερινοί κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας να ονομάζονται Μακεδόνες και η περιοχή τους Μακεδονία;
ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ!
O κ. Brunwasser, (Σ.55) αναφέρεται στους Ελληνικούς ισχυρισμούς, ότι η στάση αυτή αποτελεί «ένδειξη διεκδικήσεων Ελληνικών εδαφών» και επισημαίνει ότι «η βόρεια περιοχή της Ελλάδας, ονομάζεται επίσης Μακεδονία». Αφήνοντας κατά μέρος ότι αυτή η βόρεια περιοχή της Ελλάδας ονομάζεται συνεχώς Μακεδονία για περισσότερα από 2500 χρόνια, (βλέπε μεταξύ άλλων καιΗρόδοτος 5.17 – 7.128 και αλλού) η πλέον σύγχρονη Ιστορία καταδεικνύει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες είναι νόμιμες.
Ενδεικτικά σημειώνεται ότι Χάρτης που εκτύπωσαν τα Σκόπια το 1992 (Εικόνα 1) δείχνει καθαρά την διεκδίκηση, ότι η Μακεδονία εκτείνεται από εκεί, μέχρι το όρος Όλυμπος, προς νότον, συγχωνεύοντας έτσι τις περιοχές της αρχαίας Παιονίας και Μακεδονίας σε μία ενότητα.
Η ίδια διεκδίκηση είναι διακριτή και σε χαρτονόμισμα τράπεζας της “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”, που δείχνει ως ένα από τα Μνημεία της τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην Ελλάδα (Εικόνα 2). Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα ημερολογίων, χριστουγεννιάτικων καρτών, αυτοκόλλητων για αυτοκίνητα κτλ, με τις ίδιες διεκδικήσεις.
ΣΕ ΠΟΙΑ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” ΠΗΓΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ;
Ο κ. Brunwasser έχει επί πλέον αναδείξει συμφωνώντας, (International Herald Tribune 10-1-2008), εργασία του «Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών 16:9» που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (16:9), κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάστηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον «Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποίες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Πήγε στη Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στηΑπολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια (Πράξεις 16:11-17:10). Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στην Παιονία. Τι είδους απαίτηση εγείρεται από ένα Ινστιτούτο των Σκοπίων, που αναφέρεται σε περιγραφή της αρχαίας Μακεδονίας και στη σημερινή περιοχή της σημερινής βόρειας Ελλάδας;
“Η ΜΕΓΑΛΗ …ΦΛΩΡΙΔΑ”
Δεν ξέρω τι θα συμπεραίναμε, εάν ένα μεγάλο νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείταιΦλώριδα και εμφάνιζε σε χαρτονομίσματά του εικόνες της από το Disney World, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε χάρτες που θα παρουσίαζαν τη “Μεγάλη Φλώριδα”!
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΤΕΤΤΙΝΙΟΥΣ,1944
Σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι είχε στο μυαλό του ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinious, όταν στις 26 Δεκεμβρίου 1944 έγραφε [Πηγή: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii, Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec.1944)]:
“Το Υπουργείο (Εξωτερικών) σημείωσε με σημαντικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημιεπίσημες δηλώσεις υπέρ μιας αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά επίσης και απόΓιουγκοσλαβικές πηγές παρτιζάνων και άλλων, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί μακεδονικού «κράτους», Μακεδονικής «πατρίδας» ή Μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μια πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας.”
ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ!
Ο κάτοικος Βουλγαρίας κ. Brunwasser αναφέρει στη συνεχεία (συνεχίζει πάντα στην Επιστολή του ο Καθηγητής), με έκδηλη καταφρόνηση, ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται πως ο “Αλέξανδρος Γ΄, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι …..Έλληνας”. Αυτή η στάση με περιπλέκει. Τι “διεκδίκηση” υπάρχει;
Ο προ-προ-πάππος του Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος Α΄ είχε πιστοποιηθεί ως Έλληνας στην Ολυμπία και σύμφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα της ιστορίας: “Συμβαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου] είναι Έλληνες” (Ηρόδοτος 5.22)
Ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος, είχε νικήσει σε διάφορα ιππευτικά αθλήματα στην Ολυμπία και τους Δελφούς (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 4.9; Ηθικά 105A), που αποτελούν τα πλέον Ελληνικά από όλα τα Ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στα οποία
Γραμμένα με ελληνικά γράμματα, 2.300 χρόνια πριν, πιστοποιούν αδιαμφισβήτητα την ελληνικότητα των Μακεδόνων
και της Μακεδονίας, που με τον Αλέξανδρο τον Α΄ έσωσε στις Πλαταιές την Ελλάδα, με τον Φίλιππο ετοίμασε το όραμα
και το στράτευμα και με τον Αλέξανδρο Γ΄ τον Μέγα, πέτυχε την κατάλυση της απέραντης
και πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας, στο όνομα όλων των Ελλήνων
δεν ήταν επιτρεπτή η συμμετοχή μη Ελλήνων σε αγώνες. Εάν ο Φίλιππος ήταν Έλληνας, δεν ήταν επίσης και ο γιός του Αλέξανδρος Έλληνας;
ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ
Ο Ευριπίδης, ο οποίος πέθανε και ετάφη στη Μακεδονία (Θουκυδίδης apud Pal. Anth. 7.45; Παυσανίας 1.2.2; Διόδωρος ο Σικελός 13.103), έγραψε το έργο Αρχέλαος, προς τιμή τού προγόνου του Αλεξάνδρου, στη Σλαβική γλώσσα;
Όταν έγραψε τις Βάκχες, ευρισκόμενος στην Αυλή του Αρχέλαου, δεν το έγραψε στα Ελληνικά, όπως έχει διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας;
Μήπως πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Ευριπίδης ήταν «Μακεδόνας», που έγραφε στα Σλαβικά (σε μια εποχή που αυτή η γλώσσα δεν υπήρχε) και μετά τα έργα του μεταφράστηκαν στα Ελληνικά;
ΣΕ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΕ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;
Ποια ήταν η γλώσσα στην οποία ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Αλέξανδρο;
Ποια γλώσσα μετέφερε ο Αλέξανδρος στις εκστρατείες του στην Ανατολή;
Γιατί έχουμε σήμερα αρχαίες επιγραφές στην Ελληνική, σε πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος, φθάνοντας μέχρι το Αφγανιστάν, και όχι στη Σλαβική;
Γιατί η Ελληνική επικράτησε παντού στην Αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, εάν αυτός ήταν πραγματικά όχι Έλληνας αλλά “Μακεδόνας”; (σ.σ. εν. εθνικά “Μακεδόνας”)
Γιατί η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στην Ελληνική και όχι στη Σλαβική;
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΛΑΒΙΚΑ
Στη σελίδα 57 της αποκαλούμενης «Επιστολής από τη Μακεδονία», υπάρχει φωτογραφία
του συγγραφέα, που στέκεται μπροστά από “μπρούτζινο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη Πριλέπ”. Το άγαλμα είναι έκδηλα σύγχρονης κατασκευής, αλλά το ερώτημα είναι εάν Αλέξανδρος θα μπορούσε να διαβάσει την επιγραφή που φέρει στη Σλαβική γλώσσα, κάτω από τα πόδια του. Με την δεδομένη ιστορικά μεταγενέστερη ανάπτυξη της Σλαβικής σε σχέση με την Ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι προφανής.
“ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ” ΤΟΥ MATTHEW BRUNWASSER
Παρά το ότι είναι καλοδεχούμενη η αναφορά του κ. Brunwasser σε αρχαιολογικά θέματα της Παιονίας, η εκ μέρους του υιοθέτηση και η προβολή συγχρόνων πολιτικών επιδιώξεων των κατοίκων της ως προς την χρήση της ονομασίας Μακεδονία, δεν είναι μόνο μη καλοδεχούμενη, αλλά αποτελεί παροχή κακών υπηρεσιών προς τους αναγνώστες του περιοδικού Archaeology, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ενδιαφέρονται για ιστορικές αλήθειες. Αλλά τότε, η απόφαση εκ μέρους τουπεριοδικού Archaeology – ενός εντύπου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ – για την διάδοση αυτής της ιστορικής ανοησίας, αποτελεί εγχείρημα σε βάρος της αξιοπιστίας του.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ
Ας λεχθεί ακόμη μία φορά: Η περιοχή της αρχαίας Παιονίας, ήταν μέρος της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν επίσης η Έφεσος, η Τύρος, η Παλαιστίνη, η Μέμφις, η Βαβυλώνα, τα Τάξιλαe και δωδεκάδες ακόμη. Όλες αυτές είχαν γίνει «Μακεδονικές» για μία περίοδο, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν ποτέ η «Μακεδονία».
“ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ
Ας μου επιτραπεί να περατώσω αυτή τη επεξήγηση κάνοντας μία πρόταση, για την επίλυση του ερωτήματος της σύγχρονης χρήσεως της ονομασίας «Μακεδονία». Η Ελλάδα πρέπει να προσαρτήσει την Παιονία, όπως έκανε ο Φίλιππος Β΄ το 359 π.Χ. Αυτό θα φαινόταν αποδεκτό από τους σύγχρονους κατοίκους της εν λόγω περιοχής, δεδομένου ότι ισχυρίζονται πως είναι Ελληνική, ενστερνιζόμενοι το όνομα της Μακεδονίας και του πλέον διάσημου τέκνου της. Τότε οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτής της νέας Ελληνικής περιοχής, θα μπορούσαν να ασχοληθούν να μάθουν, να μιλούν και να γράφουν Ελληνικά, ας ελπίσουμε τόσο καλά, όσο τα ήξερε και ο Μέγας Αλέξανδρος.
Ειλικρινώς,
Stephen G. Miller, Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Berkley, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Υ.Γ. Για μία πληρέστερη εξέταση αρχαίων αποδείξεων περί της Παιoνίας, βλέπε I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,”Balkan Studies 6 (1965) 35-54
Κοινοποίηση:
C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America
Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America
Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece
Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece
Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement
Erik Meijer, Member, European Parliament »
► Η Παγκόσμια Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα, συγχαίρει τον ευαίσθητο Αμερικανό Καθηγητή κ. Μίλλερ και καλεί όλες τις ανά τον κόσμο Ελληνικές Οργανώσεις και τα ΜΜΕ, καθώς και τις διπλωματικές μας αποστολές, να αξιοποιήσουν άμεσα αυτή την διάσημη τίμια πένα!
Καλούμε την Ελληνική Κυβέρνηση, με τα Υπουργεία Εξωτερικών, Πολιτισμού, Τουρισμού και Μακεδονίας-Θράκης, να εκτυπώσουν και να διανείμουν σε όλες τις γλώσσες (και στα σλαβικά), αυτό το σπουδαίο ξένο ντοκουμέντο, μιας τέτοιας επιστημονικής αυθεντίας, προς όλους τους ξένους τουρίστες που θα επισκέπτονται στο εξής τη χώρα του Μεγάλου μας Αλεξάνδρου!
Η Αλήθεια σύντομα θα λάμψει και πάλι και θα είναι Μακεδονική! Σαν τον Ήλιο των θρυλικών, αρχαίων Ελλήνων Βασιλέων μας!
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
3.500.000 ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.  

Δεν είναι μονάχα αυτή και εκατομμύρια άλλες χειροπιαστές αποδείξεις που τεκμηριώνουν πως το έδαφος του κρατιδίου των Σκοπίων είναι απλώς ένα κομμάτι κατεχόμενης Ελληνικής γης. Είναι και η Ελληνική καταγωγή του, εν τέλει γενίτσαρου, πρωθυπουργού των Σκοπίων κ. Νίκολα Γκρούεφσκι… Η αλήθεια, όπως αποκαλύφθηκε από τον τύπο το καλοκαίρι του 2008, χωρίς να διαψευσθεί από τους Σκοπιανούς, έχει ως εξής: Ο Νικόλας Γρούιος, ο Έλληνας παππούς του, που γεννήθηκε στο χωριό Αχλάδα της Φλώρινας και σκοτώθηκε το 1940 στα βουνά της Αλβανίας, πολεμώντας τους Ιταλούς εισβολείς.
«Να έρθει εδώ ο κ. Γκρούεφσκι να δει το όνομα του παππού του, στο Ηρώο του χωριού. Πέθανε για την Ελλάδα κι όχι για τη «Μακεδονία», ήταν Έλληνας, όχι Σλάβος» είπε τότε στα Μ. Μ. Ε. που επισκέφθηκαν την Αχλάδα , υπερήλικας κάτοικος της Αχλάδας, που υπήρξε και συμμαθητής του παππού του Ν. Γκρούεφσκι.
Οι κάτοικοι του χωριού είναι εξοργισμένοι με τον Σκοπιανό πρωθυπουργό για τα όσα υποστηρίζει στην προκλητική επιστολή του προς τον Έλληνα ομόλογό του, για ύπαρξη «μακεδονικής» μειονότητας στην περιοχή της δυτικής Μακεδονίας.
«Είμαστε Έλληνες, είτε αρέσει στον κ. Γκρούεφσκι, είτε όχι», λέει νεαρός κάτοικος του χωριού, επισημαίνοντας πως αυτοί που δηλώνουν «Μακεδόνες» μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. «Ας μας πουν, πού έκαναν τις περιουσίες τους», τονίζει με νόημα ο ίδιος. Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το 1949, η γιαγιά του και ο πατέρας του Ν. Γκρούεφσκι βρέθηκαν  στο έδαφος της σημερινής ΠΓΔΜ, ακολουθώντας τους κομμουνιστές μετά την ήττα τους. Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και στα Σκόπια, η γιαγιά του Ν. Γκρούεφσκι λάμβανε τη σύνταξη του ΟΓΑ από το ελληνικό κράτος, όπως λένε κάτοικοι της Αχλάδας.
Οι γονείς του Ν. Γκρούεφσκι χώρισαν, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός των Σκοπίων, ήταν σε πολύ μικρή ηλικία. Ο ίδιος μεγάλωσε με τη μητέρα του, που δήλωνε φανατική «Μακεδόνισσα».
«Εδώ, είναι Ελλάδα. Ο κ. Γκρούεφσκι ή Γρούιος είναι καλοδεχούμενος να ‘ρθει στο χωριό μας και να δει το μέρος από το οποίο κατάγεται, να δει το χωριό όπου έζησε ο παππούς του, ο οποίος πέθανε για την Ελλάδα,»  λένε μαρτυρίες από κατοίκους  του χωριού.

Σήμερα δεν υπάρχει υπουργείο Μακεδονίας –Θράκης αφού κάποιοι το θεώρησαν περιττό- ή έκαναν πάλι επίδειξη … οσφυοκαμψίας στα   έξωθεν αφεντικά τους. Το υπουργείο πρέπει να επανασυσταθεί κι ο ρόλος του να ενισχυθεί. Και, κυρίως, η θέση μας ως κράτος να ακολουθεί την συνείδηση μας ως έθνος.

Κυπριακό : Μόνη Λύση η αποχώρηση των Τούρκων

Η Κύπρος, την ίδια στιγμή, γη Ελληνική, που δέρνεται   κι αντέχει εδώ και εφτά χιλιάδες χρόνια από τους ανέμους, των κατακτητικών πολέμων  περιγράφοντας το σταυροδρόμι των πολιτισμών, αλλά και την ιερή εσχατιά του Ελληνισμού, είναι εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες κατεχόμενη από τους Τούρκους και διαιρεμένη, με την Λευκωσία, να μοιάζει σαν ένα φάντασμα που στοιχειώνει, έτσι διχοτομημένη καθώς είναι, ζητώντας το δίκιο της, που δεν χάθηκε ποτέ, αλλά βιάστηκε, καταπατήθηκε.  Στην μεγαλόνησο, στο «Χρυσοπράσινο φύλο ριγμένο στο πέλαγο» του Μεγάλου Ελύτη, εξελίσσεται  μια αέναη μάχη με την κατοχική δύναμη. Μάχη συνειδητή, μάχη ελεύθερης σκέψης, μάχη κατά του κατακτητή από την οποία η μητέρα Ελλάδα δεν δικαιούται να είναι απούσα. Οφείλει να στηρίζει τις επιλογές της Κυπριακής ηγεσίας, αλλά και να την καθοδηγεί, Το Κυπριακό δεν πρέπει να θεωρηθεί ποτέ λυμένο αν η Τουρκική κατοχική δύναμη δεν αποχωρήσει ολοσχερώς από την μαρτυρική Μεγαλόνησο. 

Έχοντας βιώσει τα τελευταία χρόνια τις συνέπειες της μη ανάληψης πρωτοβουλιών στο Κυπριακό,  συνειδητοποιούμε επιτέλους πως ο κίνδυνος της οριστικής διχοτόμησης και της συνεπαγόμενης συρρίκνωσης του Ελληνισμού είναι πλέον ορατός. Οι περιουσίες των αδελφών μας Κυπρίων  τυγχάνουν παράνομου σφετερισμού, από τους Τούρκους,  οι έποικοι αυξάνονται απειλώντας επικίνδυνα πλέον το δημογραφικό χαρακτήρα , αλλά και την Εθνική συνοχή του νησιού,  το ψευδοκράτος αναβαθμίζεται διεθνώς, ενώ νέα οικονομικά συμφέροντα εκκολάπτονται  στην άλλη πλευρά με την αλματώδη ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων, που βολεύονται πλέον με τη διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης παρά με τη λύση. Κι αυτό όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται μπορεί να αποβεί καταστροφικό. Το περιουσιακό ζήτημα  είναι ένα κεφαλαιώδους σημασίας θέμα που είναι άμεσα συνδεδεμένο τόσο με το εδαφικό όσο και με το ζήτημα των εποίκων. Είναι μάλιστα θα έλεγα το κεφάλαιο που θα καθορίσει την πάρα πέρα πορεία αυτών των διαπραγματεύσεων.  Ας μου επιτραπεί εδώ μιαν ιστορικής φύσεως παρένθεση : Η αρνητική θέση που πήραν οι αδελφοί μας Κύπριοι απέναντι στο υποτιθέμενο σχέδιο λύσης του Κυπριακού που περιέφερε, ως ευθεία εκδούλευση στο βαθύ κράτος της Άγκυρας, ο Γκανέζος τότε Γενικός Γραμματέας του Ο. Η. Ε. Κόφι Ανάν, ήταν μια Εθνική στάση. Ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αείμνηστος, Τάσσος Παπαδόπουλος που τίμησε, υπηρέτησε και υπερασπίστηκε αυτήν την στάση, πλήρωσε αυτή την Πατριωτική, την ιστορικά δικαιωμένη στάση, κόντρα στην αχόρταγη βούληση των Αμερικανών και των Βρετανών με την άθλια συκοφάντηση και εν τέλει την ήττα του στις προεδρικές εκλογές, του 2008, στο νησί.  Αυτός όμως ήταν που είχε επιλέξει την ορθή στάση… Και το έκανε κόντρα όχι μόνο στα ξένα κελεύσματα αλλά και απέναντι στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι δυστυχώς περισσεύουν τόσο στην  Αθήνα, όσο και στην  Λευκωσία. Το σχετικό δημοψήφισμα που έγινε το 2004 αποτέλεσε, δίχως άλλο μια ηχηρή απάντηση στη βούληση αυτών των ανθρώπων που πλασάροντας την στρατηγική επιλογή των Η. Π. Α. ως ενδεδειγμένη «λύση» άλλο δεν κατάφεραν από το να εκτεθούν ως παράγοντες – «μοχλοί» ξένων συμφερόντων. Δεν πρέπει, όμως, να μείνουμε εκεί. Ο Ελληνισμός θα πρέπει να δουλέψει σωστά και συγκροτημένα προς την  ,κατεύθυνση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού. Οφείλουμε όμως να επαναλάβουμε πως τέτοια μορφή λύσης δεν είναι δυνατόν να βρεθεί αν πρώτα δεν αποχωρήσουν τα Τουρκικά στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο…

                      Το Ιστορικό των Ελληνοτουρκικών σχέσεων

H ελληνική εξωτερική πολιτική εδράζεται σε ένα σύνολο αρχών που αφορούν στη σταθερότητα και στο απαραβίαστο των συνόρων, στην ειρηνική διευθέτηση των διαφορών επί τη  βάσει του Διεθνούς Δικαίου και στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Eίναι μια πολιτική που στοχεύει μέσω ουσιαστικών πρωτοβουλιών στη διαμόρφωση ενός πλαισίου αρχών και κανόνων δημοκρατίας και Δικαίου, που θα ισχύουν στην ευρύτερη περιοχή μας. Καθώς, μάλιστα, συστατικό κομμάτι αυτού του χώρου αποτελεί και η Τουρκία, η πολιτική της Ελλάδας απέναντί της δεν θα μπορούσε παρά να είναι συνεπής με την πολιτική της για ολόκληρη την περιοχή.

Το νέο διεθνές περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης και της ενίσχυσης των περιφερειακών ενώσεων, αλλά και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Τουρκίας συνιστούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο χαράσσεται και υλοποιείται η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της γείτονος.

Την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διανοίγεται μία νέα περίοδος συνεργασίας των δύο χωρών, οι οποίες, ως σύμμαχοι πλέον στο ΝΑΤΟ, καλούνται να αντιμετωπίσουν από κοινού τη νέα διεθνή πραγματικότητα. Το ζήτημα, όμως, του καθεστώτος της Κύπρου, επηρέασε αρνητικά, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄50, την πορεία των διμερών σχέσεων. Το ζήτημα αυτό, επιπλέον, διασυνδέθηκε άμεσα με την τύχη του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 σημειώθηκε οργανωμένη επίθεση τουρκικού όχλου κατά της ελληνικής ομογένειας με σημαντικό αριθμό θυμάτων και εκτεταμένη καταστροφή των περιουσιών της.

Συνέπεια των γεγονότων αυτών ήταν η προοδευτική φυγή των Ελλήνων ομογενών, οι οποίοι πλήρωσαν το τίμημα των τουρκικών αντιδράσεων στον αγώνα των Ελληνοκυπρίων. Το 1964 οι τουρκικές αρχές απελαύνουν μαζικά τους Έλληνες υπηκόους που διαβιούν στην Τουρκία. Παράλληλα, μέτρα λαμβάνονται και κατά των ελληνικής καταγωγής Τούρκων υπηκόων, καθώς και εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στο πλαίσιο αυτό κλείνουν τα ελληνικά μειονοτικά σχολεία στην Ίμβρο και στην Τένεδο, ενώ το 1971 κλείνει και η Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

Κατά τη δεκαετία του 1970 ξεκινά μία παρατεταμένη περίοδος εντάσεων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με την αμφισβήτηση της διεθνούς νομιμότητας από την Τουρκία σε δύο επίπεδα. Ήδη από το 1973 εκδηλώνεται σειρά μονομερών ενεργειών αναθεώρησης του διεθνούς νομικού καθεστώτος του Αιγαίου και ακολουθεί το 1974 η προσπάθεια κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με την εισβολή και κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου.

Η ένταση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας κορυφώθηκε κατά την επόμενη δεκαετία. Οι δύο χώρες έφθασαν στα όρια ένοπλης αντιπαράθεσης το Μάρτιο του 1987 λόγω της απόπειρας τουρκικών ερευνών σε υποθαλάσσια περιοχή του Αιγαίου επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Η κρίση εκτονώθηκε με την ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ των Πρωθυπουργών Παπανδρέου και Ozal. Στη συνέχεια η συνάντηση των δύο ανδρών στο Νταβός της Ελβετίας το Φεβρουάριο του 1988, σηματοδότησε την απαρχή εκατέρωθεν προσπαθειών στην κατεύθυνση της ύφεσης, χωρίς ωστόσο οι διμερείς σχέσεις να απαλλαγούν από το βάρος των τουρκικών διεκδικήσεων.

Πράγματι, από τη δεκαετία του 1990 η Τουρκία απειλεί με πόλεμο στην περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα. Επιπρόσθετα, θέτει θέμα κυριαρχίας της σε τμήμα της ελληνικής επικράτειας (΄Ιμια).

Η χώρα μας, από πλευράς της, συνεκτιμώντας τα χρονίζοντα προβλήματα υιοθέτησε τολμηρή προσέγγιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, στοχεύοντας στη δρομολόγησή τους σε ένα πλαίσιο καλής γειτονίας, που διέπεται από διεθνώς ισχύοντες κανόνες Δικαίου. Το 1999 εγκαινιάσθηκε μία νέα διαδικασία προσέγγισης Ελλάδας - Τουρκίας, τόσο σε διμερές επίπεδο, όσο και στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής προοπτικής της γείτονος, την οποία η χώρα μας σταθερά υποστηρίζει.

Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται σταθερά βελτίωση του κλίματος των διμερών σχέσεων μας με την Τουρκία, στην οποία συνέβαλαν καθοριστικά οι επαφές μεταξύ εκπροσώπων όλου του φάσματος των κοινωνιών των δύο χωρών. Στην εξέλιξη αυτή συνέτεινε η θετική εντύπωση που δημιουργήθηκε στην κοινή γνώμη των δύο χωρών από την εκατέρωθεν παροχή βοηθείας σε συνέχεια των καταστροφικών σεισμών που έπληξαν τις δύο χώρες. Με αφετηρία τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, έλαβε χώρα ένας μεγάλος αριθμός επαφών μεταξύ εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκπροσώπων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, επιστημόνων, πανεπιστημιακών, μαθητών, σπουδαστών κλπ. Οι συναντήσεις αυτές απέφεραν τη διοργάνωση επισκέψεων, συναντήσεων, ημερίδων, αδελφοποιήσεων και, γενικά, την έναρξη συνεργασίας σε μεγάλη έκταση. Είναι προφανές ότι ο ρόλος των πολιτών εν προκειμένω υπήρξε καθοριστικός, συμβάλλοντας στη μείωση του ελλείμματος γνώσης που έχει η κοινή γνώμη εκάστης των δύο χωρών για την άλλη. Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε σταδιακά η πρωτοβουλία προσέγγισης και συνεργασίας των δύο χωρών σε πολιτικώς μη ευαίσθητα θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος.

Έτσι περιγράφει στην συνοπτική του έκθεση το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών την διαχρονική  εικόνα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Τόσο από αυτήν την συνοπτική περιγραφή, όσο και από την πιο προσεκτική μελέτη της πορείας των σχέσεων μας θα μπορούσε εύκολα κανείς να βγάλει το συμπέρασμα πως οι υποχωρήσεις, προς την κατεύθυνση της «βελτίωσης» των διμερών σχέσεων ήταν πάντα μονομερής και αφορούσαν υποχωρήσεις της Ελλάδος, την ώρα που η Τουρκία έχει υιοθετήσει έναν ιδιότυπο, αλλά διαρκή αλυτρωτισμό. Η γειτονική χώρα αξιώνει, υποχθόνια, ακόμη και Ελληνικά εδάφη, εναέριο χώρο, χωρικά ύδατα και κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία ούτε ιστορικά, ούτε ηθικά, ούτε σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο δικαιούται. Την ίδια ώρα η Τουρκία κατέχει- κι αυτό είναι μια αλήθεια που πρέπει επιτέλους να πούμε – Εθνικό ζωτικό χώρο, στην Κωνσταντινούπολη και στα Μικρασιατικά παράλια, παίζοντας παράλληλα παιχνίδια με όχημα την Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη.

Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να σταματήσει. Οι όροι της «διπλωματικής ευγένειας» δεν μπορεί να υπερισχύουν ούτε έναντι  της ιστορικής αλήθειας, ούτε των Εθνικών μας δικαίων, μήτε βεβαίως να υπερβαίνουν  το διεθνές δίκαιο. Είναι μάταιο να μιλάμε επιχείρηση «καλής γειτονίας» όταν δεν έχουν γίνει αποδεκτές οι πραγματικές συνθήκες που θα πρέπει να αποτελέσουν τον «καμβά» του σχεδιασμού και της στρατηγικής που πρέπει να ακολουθηθεί.

Η Τουρκία είναι η χώρα που, χειμαζόμενη εδώ και δεκαετίες από μια επίμονη πολιτική αστάθεια και από μια έλλειψη δημοκρατικών δομών- και παρά το γεωπολιτικό  μέγεθος της- έχει ανάγκη την Ελλάδα κι όχι αντίστροφα. Το λεγόμενο βαθύ κράτος των αρτηριοσκληρωτικών γερακιών της Άγκυρας και οι, καθοδηγούμενοι από την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, παρακρατικοί «Γκρίζοι Λύκοι» δεν μπορούν να συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο σε οποιαδήποτε διμερή διαδικασία.   Κανένας σώφρων Έλληνας  δεν κατανοεί εύκολα, γιατί οι Τουρκικές παραβιάσεις στον Ελληνικό εναέριο χώρο , η παραβίαση των χωρικών μας υδάτων με μόνιμες – όσο και αστείες – προφάσεις που πηγάζουν από την «συμμαχική» προς την χώρα μας,  θέση της Τουρκίας στο πλαίσιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, πρέπει  να μένουν αναπάντητες…   Η συνεχιζόμενη, ιστορικά, ηθικά και νομικά αβάσιμη προκλητικότητα της Τουρκίας θα μπορούσε να δικαιολογήσει ως και προσπάθεια, από το μέρος της Ελληνικής διπλωματίας, επαναδιαπραγμάτευσης ακόμη και αυτής της Συνθήκης της Λωζάννης, με όρους που θα είναι ιστορικά όχι ευνοϊκοί άλλα δίκαιοι για την Ελλάδα .  Σύμφωνα  με αυτήν την συνθήκη, που υπογράφηκε το καλοκαίρι του 1923 και είναι καταφανώς ετεροβαρής,  προβλεπόταν  παράλληλη διευθέτηση των πληθυσμών. Ανταλλαγή υποχρεωτική όλων των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας (1.650.000 άτομα!) με τους Τουρκόφωνους Μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Ελλάδας (670.000 άτομα! (ανισορροπία κατά 55% εις βάρος της Ελλάδας). Εξαίρεση η Ελληνική Μειονότητα της Κων/πολης (125.000 κάτοικοι / μόνιμοι κάτοικοι Κων/πολης, Πριγκηπονήσων και περιχώρων προ του 1919) καθώς και οι κάτοικοι της Ίμβρου και Τενέδου (6.000 κάτοικοι). Στον αντίποδα στην Ελληνική πια (Δυτική) Θράκη οι 110.000 Μουσουλμάνοι που χαρακτηρίστηκαν επίσημα σαν ''Μουσουλμανική'' μειονότητα. Οι Τούρκοι με έμμεση αναφορά σε Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατόρθωσαν το αδιανόητο! Να εκλαμβάνονται ως Τουρκικής προέλευσης οι Πομάκοι, οι Αθίγγανοι και οι μουσουλμάνοι  που κατοικούν στην Ελλάδα!  Ας δούμε τώρα πόσο ιστορικά αβάσιμος είναι αυτός ο ισχυρισμός:  Οι Έλληνες μουσουλμάνοι παρέμειναν στην Ελλάδα (και αυξήθηκαν πληθυσμιακά σε αντίθεση με τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολη) μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών που έγινε το 1922 και καθορίστηκαν τα σύνορα και οι πληθυσμοί εκατέρωθεν των συνόρων Ελλάδας – Τουρκίας, με βάση τη συνθήκη της Λωζάννης. Η συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα των μουσουλμάνων παρέμεινε στη Θράκη επειδή η Τουρκία ΑΡΝΗΘΗΚΕ να μεταφερθούν στη «μητέρα πατρίδα» με το αιτιολογικό ότι ήταν απλά μουσουλμάνοι και όχι Τουρκογενείς!

Και ήταν αληθινός ο τότε ισχυρισμός των Τούρκων! Επρόκειτο για κατώτερης και κατώτατης κοινωνικά (αλλά και οικονομικά) πληθυσμιακής ομάδας, που εξισλαμίσθηκε προκειμένου να απολαμβάνει την «καλύτερη ζωή» που πρόσφερε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στους μουσουλμάνους πολίτες.

Οι Έλληνες μουσουλμάνοι παρέμειναν κυρίως στην Δυτική Θράκη, αλλά και σε άλλα διαμερίσματα της Ελλάδας και ήκμασαν οικονομικά (σε αντίθεση με όσους μεταφέρθηκαν στην Τουρκία).

Ατυχείς προσωπικές πολιτικές Ελλήνων πολιτικών του παρελθόντος κατάφεραν την γκετοποίησή τους, την απομόνωσή τους και την ουσιαστική απομάκρυνσή τους από την Ελληνική πολιτεία.  Οι Έλληνες Πομάκοι συνιστούν άλλη μία μουσουλμανική πληθυσμιακή ομάδα που κατοικεί στην ορεινή Θράκη. Είναι, σύμφωνα με όλες τις ιστορικές πηγές,  αρχαία φυλή της Θράκης με λευκά χαρακτηριστικά και γαλανά μάτια και εκτείνονται πληθυσμιακά και μέσα στην σημερινή Βουλγαρία. Μικρά χωριά σε πλαγιές της Ροδόπης, είναι το χαρακτηριστικό τους στα μέρη που διαβιούν, ζουν σε μικρές κλειστές κοινωνίες (επειδή κυνηγήθηκαν για να εξισλαμιστούν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία) και έχουν δική τους γλώσσα που δεν έχει καμία σχέση με την Τουρκική. Ασχολούνται κύρια με την καπνοκαλλιέργεια και την κτηνοτροφία, ενώ στις ημέρες μας μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού εργάζεται στη ναυτιλία και σε οικοδομικές επιχειρήσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (στον οποίο πόλεμο αντιστάθηκαν στους Βούλγαρους κατακτητές και το πλήρωσαν με νεκρούς) αντιπροσωπεία τους παραβρέθηκε στο Παρίσι (συνθήκη Παρισίων) και ζήτησε από τους συμμάχους να συμπεριληφθούν στην Ελλάδα επειδή αισθάνονται και είναι Έλληνες. Το αίτημά τους δεν υποστηρίχθηκε από την Ελληνική Πολιτεία και τελικά ένα μέρος έμεινε στην Ελλάδα (περίπου το 70%) και το υπόλοιπο στην Βουλγαρία!
Ο εξισλαμισμός των Πομάκων έγινε βίαια από την Οθωμανική Αυτοκρατορία περί το 1600, ενώ οι Πομάκοι μέχρι και σήμερα διατηρούν έθιμα χριστιανικά (σταύρωμα ψωμιού) και φροντίζουν τις Εκκλησίες και τα παρεκκλήσια που βρίσκονται στην ορεινή Ροδόπη. Δεν δέχονται ότι είναι Τούρκοι και είναι κάθετα αντίθετοι σε οποιαδήποτε συσχέτισή τους με τους Τούρκους, πέρα από το ότι είναι και αυτοί μουσουλμάνοι.  Μια ακόμη πληθυσμιακή ομάδα που επιχειρούν να σφετεριστούν οι Τούρκοι είναι οι Ρομά . Ο κύριος λόγος που η επιλογή των Ρομά είναι το ισλάμ, είναι ο «σκληρός» χριστιανισμός, που δεν ταιριάζει με τον τρόπο ζωής τους (που επιτρέπει για παράδειγμα την πολυγαμία, αποδέχονται στην κλοπή ως τρόπο ζωής κ.λ.π.).

Οι Ρομά διαμένουν σε ολόκληρη την Ευρώπη και παλαιότερα ακολουθούσαν στρατούς για να κάνουν το λεγόμενο «πλιάτσικο», μετά από κάθε μάχη, στους νεκρούς.

Δεν διαθέτουν μόνιμο τόπο κατοικίας και έχουν τη δική τους γλώσσα.
Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χρησιμοποιούνταν ως δούλοι, πωλούνταν σε σκλαβοπάζαρα και ήταν, κυρίως, επαίτες.

Στην περίπτωση των Ρομά, οι σημερινοί Τούρκοι επαναλαμβάνουν μία ακόμη βιαιότητα εις βάρος τους. Και η βιαιότητα αυτή έχει να κάνει με τον προσεταιρισμό τους ως «Τούρκων», ενώ επί αιώνες τους χρησιμοποιούσαν σαν αντικείμενα, δίνοντάς τους λιγότερη αξία από ότι στα ζώα.

Η Τουρκική εξωτερική πολιτική είναι χαρακτηριστικά επεκτατική, έχοντας σαν κύριο στόχο την επαναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής χερσονήσου.

Το μόνο εμπόδιο στην υλοποίηση αυτού του στόχου, σε σχέση με την Ελλάδα, είναι η συνθήκη της Λωζάνης, η οποία συντάχθηκε το 1922 και εφαρμόσθηκε από την Ελληνική πολιτεία (στη Δυτική Θράκη) και δεν εφαρμόσθηκε από την Τουρκία (στην Κωνσταντινούπολη).

Η συνθήκη της Λωζάνης χώρισε τη Θράκη σε δύο (2) μέρη με βάση την μετακίνηση πληθυσμών και της ιδιοκτησίας της γης, που προβλεπόταν από την ίδια την συνθήκη. Η συνθήκη ισχύει μέχρι και σήμερα.

Η τακτική της Τουρκίας είναι η «δημιουργία τουρκικής συνείδησης» σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες και εκμεταλλεύεται τη θρησκεία, το ισλάμ, προκειμένου να προσελκύσει στην «μητέρα πατρίδα» πληθυσμούς τους οποίους στο παρελθόν είχε αρνηθεί ως «μη τουρκογενείς».

Ο Τούρκος τέως τούρκος ΥΠΕΞ, Αλί Μπαμπατζάν στην περιοδεία του στην Θράκη που συνοδεύτηκε με αλυτρωτική προπαγάνδα, τακτική που – με πιο έξυπνο ομολογουμένως τρόπο ακολουθεί και ο νυν επικεφαλής της Τουρκικής διπλωματίας, καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου…

Η συνεχής αδιαφορία της Ελληνικής Πολιτείας τείνει να μεταβάλει τους συσχετισμούς πληθυσμού και ιδιοκτησίας γης. Και αυτό συμβαίνει σήμερα. Το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής δεν αρκείται στο να μοιράζει δορυφορικές κεραίες στους μουσουλμάνους (προσπάθεια δημιουργίας «τουρκικής συνείδησης»), αλλά ενισχύει οικονομικά τους μουσουλμάνους για την αγορά γης (καλλιεργήσιμης και οικοπέδων). Να τονιστεί πως η ενίσχυση αυτή βασίζεται σε κεφάλαια που δίνονται στην Τουρκία για δημιουργία τεμένων μέσα στην Τουρκία και προέρχονται από την Σαουδική Αραβία και παράνομα η Τουρκία χρησιμοποιεί αυτά τα κεφάλαια για την εξωτερική της πολιτική.

Θα ήταν χρήσιμο να απευθύνουμε ένα ερώτημα, ειδικότερα, στην νέα γενιά της Πατρίδας μας. Αν, μέσα σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον που ζούμε και δρούμε, τεθεί θέμα εκχώρησης Ελληνικών εδαφών, κάνουμε διαπραγματεύσεις ή πόλεμο;  Η απάντηση για έναν διανοητή του κοινωνικού πατριωτισμού, είναι αυτονόητη: Πρέπει να διαφυλαχθεί ως και το τελευταίο εκατοστό Ελληνικής γης, ακόμη κι αν για κάτι τέτοιο χρειαστεί πόλεμος… Το ισχυρό Έθνος προηγείται του ισχυρού κράτους και της ισχυρής και οικονομικά εύρωστης χώρας …

Ο Ελληνικός Πλούτος

Μια από τις πιο «επιτυχημένες» εκδοχές υπονόμευσης της Πατρίδας μας είναι η προπαγάνδα που έχει επικρατήσει, εμπνευσμένη από τα πιο νοσηρά ανθελληνικά κέντρα ότι τάχα, «η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα που δεν έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές και που είναι καταδικασμένη να εξαρτάται, περίπου μοιρολατρικά,  από την βούληση των ξένων, υποτίθεται πιο ισχυρών από την πατρίδα μας, φίλων «συμμάχων» και ετέρων. Η αλήθεια βρίσκεται εκ διαμέτρου απέναντι – και επιτέλους έχουμε χρέος να την αξιοποιήσουμε.  Η Ελλάδα έχει πετρέλαιο. Όχι μόνον τόσο όσο να καλύψει τις δικές της ανάγκες αλλά, ικανό να την αναδείξει έτι περεταίρω ισχυρό παίκτη στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό έχει αποδειχθεί από μια σειρά τόσο επιστημονικών ερευνών, στο Αιγαίο και το Ιόνιο Πέλαγος  όσο και πρόσφατων δημοσιογραφικών αποκαλύψεων, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Αυτή η πραγματικότητα όμως και η γνώση μας ότι ο χρυσοφόρος πυθμένας του Αρχιπελάγους κρύβει στα σπλάχνα του, ένα από τα όπλα της σύγχρονης Ελληνικής ισχύος μετρά περίπου 60 χρόνια βάθους στο παρελθόν. Αυτός ο παράγοντας που θα μπορούσε να κάνει την Ελλάδα κυρίαρχη δύναμη, σε Βαλκάνια, Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, επειδή δεν αξιοποιήθηκε, όπως και όσο θα έπρεπε από τους πολιτικούς μας ταγούς,   την έκανε αντίθετα ένα «φιλέτο» με επίζηλη γεωπολιτική θέση, που θέλουν να την εκμεταλλευτούν όλοι χωρίς να ομολογούν το γιατί. Ακολουθεί μια συνοπτική παρουσίαση της ιστορικής διαδρομής και της κατάστασης των Ελληνικών πετρελαίων, την οποία «αλίευσα» από μια πολύ ενδιαφέρουσα σχετική μελέτη της Ageantimes:

Επί δεκάδες  χρόνια ακούμε και διαβάζουμε για τις περίφημες διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο χωρίς να έχουμε καταφέρει να φωτίσουμε το ομιχλώδες τοπίο που καλύπτει αυτές τις διεκδικήσεις. Είναι τυχαία άραγε η κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο; Είναι τυχαίο το ζήτημα που τέθηκε από τους Τούρκους σχετικά με τους Αεροδιαδρόμους της Ρόδου, Είναι τυχαίο γεγονός η διπλωματική εμπλοκή της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. και οι συναντήσεις Κληρίδη - Ντενκτάς; Είναι τυχαίο γεγονός οι 2 συναντήσεις Παπανδρέου - Τζέμ μέσα σε διάστημα 10 ημερών; Είναι τυχαία η επιλογή των σημείων που επιλέγουν οι Τούρκοι πιλότοι όταν πραγματοποιούν τις παραβιάσεις του Ελληνικού Εναέριου χώρου;
Ξεκινώντας πολύ πριν το 1974 όταν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Ελληνοαμερικανός Σπύρος Αγκνιου, είχε ειπωθεί δημόσια τόσο από αυτόν όσο και από πολλούς Αμερικανούς αξιωματούχους ότι στο Αιγαίο δεν υπάρχει σταγόνα πετρέλαιο δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «όποιος βρει έστω ένα ποτήρι πετρέλαιο στο Αιγαίο να μου το φέρει να το πιω».
Από δημοσιεύματα τόσο του Ελληνικού όσο και του Αμερικανικού τύπου είχε διοχετευτεί στο κοινό η πεποίθηση ότι όλες οι έρευνες για την αναζήτηση κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο είχαν αποβεί άκαρπες. Την ίδια τακτική είχαν ακολουθήσει και διάφοροι πολιτικοί της Μ. Βρετανίας για την Κύπρο με αποκορύφωμα αυτή του ύπατου αρμοστή Εντουαρντ Κλέϊ στις 23 Απριλίου του 2001 όταν έσπευσε να δηλώσει ότι «στην Κύπρο υπάρχει τόσο πετρέλαιο όσο φιστ ικοβούτυρο κάτω από το Μάντσεστερ».
Κατά την περίοδο της Χούντας ξεκίνησαν στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Θάσου και Καβάλας τα πρώτα κοιτάσματα πετρελαίου. Τότε είχαν γίνει πολλές έρευνες και είχαν ανακαλυφθεί 5 πετρελαιοφόροι ορίζοντες. 4 εντός των Ελληνικών χωρικών υδάτων των 6 μιλίων και ένας εκτός των 6 μιλίων ΑΛΛΑ εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Από τους πετρελαιοφόρους ορίζοντες εντός των 6 μιλίων, οι 2 ήταν άμεσα εκμεταλλεύσιμοι αλλά περιορισμένης περιεκτικότητας . Ως δια μαγείας η μελέτη για τον πέμπτο ορίζοντα εκτός των 6 μιλίων... εξαφανίστηκε! Την εποχή αυτή η Αγκυρα άρχισε να δείχνει έμπρακτα σε διπλωματικό επίπεδο το ενδιαφέρον της για την περιοχή αλλά το υψηλό κόστος εξόρυξης και διύλισης του πετρελαίου δεν είχε κινήσει την «πολεμική μηχανή» των Τούρκων αφού είχαν θέσει ως προτεραιότητα την περιοχή της Μοσούλης και τα κοιτάσματα πετρελαίου της Κύπρου!

Καραμανλής. Ο πρώτος που αξιοποίησε πολιτικά την ύπαρξη πετρελαίων στο Αιγαίο

Όταν έπεσε η Χούντα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε να ενημερωθεί για όλες τις έρευνες που είχαν πραγματοποιηθεί στο Αιγαίο. Εκτίμησε ότι η πετρελαϊκή κρίση του 1973 - που ανέβασε τις τιμές από 3 δολάρια το βαρέλι στα 14 - ίσως προσέλκυε κάποιους επενδυτές στο Αιγαίο. Η πολιτική ευφυΐα του Καραμανλή τον οδήγησε σε συζητήσεις με τους Ευρωπαίους που βρέθηκαν μπροστά σε μεγάλη έκπληξη. Στο Αιγαίο υπήρχαν πετρέλαια!!! Ο αείμνηστος ηγέτης κατάφερε να τραβήξει την προσοχή των Ευρωπαίων αφού όλες οι μελέτες οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι 3 περιοχές (μια στο Βόρειο Αιγαίο, μία στο Νότιο και μια ακόμη για την οποία δεν μπορεί κάποιος να καταλήξει με σαφήνεια για το που βρίσκεται) αποτελούσαν ίσως το μεγαλύτερο ανεκμετάλλευτο κοίτασμα πετρελαίου παγκοσμίως. Το 1976 είχε αρχίσει να διαφαίνεται η επιθυμία των Ευρωπαίων για να ολοκληρωθεί η ένταξη της Ελλάδος στην τότε ΕΟΚ γεγονός που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση των ΗΠΑ και των Τούρκων οι όποίοι δεν έβλεπαν με «καλό μάτι» μια τέτοια κίνηση.
Σε διπλωματικό επίπεδο τόσο ο Κων/νος Καραμανλής όσο και ο Πέτρος Μολυβιάτης, είχαν εκμεταλλευτεί τα μέγιστα από την απόδειξη ότι το Αιγαίο είναι το «Φορντ Νοξ του Μαύρου Χρυσού». Όταν οι Γαλλικές πετρελαϊκές εταιρίες έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στις μελέτες της Ελληνικής Κυβέρνησης, ακολούθησαν και άλλες που συνέτειναν στην παραδοχή ότι ο Καραμανλής έχει δίκιο! Τότε οι Τούρκοι διπλωμάτες αντελήφθησαν ότι η πολιτική Καραμανλή απέφερε καρπούς στην Ελλάδα και σε μια πράξη δυναμικής παρουσίας έβγαλαν το ερευνητικό σκάφος «Χόρα» στο Β.Α. Αιγαίο. Ηταν η πρώτη επίσημη διεκδίκηση των Τούρκων που ουσιαστικά αποτελούσε μια προειδοποίηση των ΗΠΑ ότι το «Αιγαίο ΔΕΝ ανήκει στους Ελληνες».

Βυθίστε το "ΧΟΡΑ": Γιατί όμως;

Το «Χόρα» επεχείρησε να πραγματοποιήσει έρευνες εκτός των 6 μιλίων των θαλασσίων συνόρων μας αλλά εντός της Ελληνικής Υφαλοκρηπίδας (δηλαδή της περιοχής που το βάθος της θάλασσας είναι σχετικά μικρό) και μάλιστα σε μια περιοχή που όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω είναι μια από τις 2 που οι τούρκοι έχουν θέσει από τότε στο στόχαστρό τους. Για την ιστορία, όταν ο Π. Μολυβιάτης αναζήτησε τον Α. Παπανδρέου για να τον ενημερώσει, ο τελευταίος βρισκόταν στη Θράκη από όπου είπε και το ιστορικό «βυθίστε το Χόρα» χωρίς όμως να έχει διαπιστωθεί εως σήμερα αν το είπε αφού προηγουμένως είχε έρθει σε συνεννόηση με την Κυβέρνηση Καραμανλή.
Μέχρι τότε η Τουρκία ήταν ανήμπορη να αντιδράσει αφού σε στρατιωτικό επίπεδο η Ελλάδα είχε ένα τεράστιο προβάδισμα στον αέρα γεγονός που καθιστούσε οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια ανέφικτη από πλευρά της. Τελικά τότε το «Χόρα» επέστρεψε άπραγο στη βάση του αφού η οποιαδήποτε κίνηση των Τούρκων θα έφερνε πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα και όλοι εκτιμούσαν ότι η Τουρκία θα ηττηθεί.

MΠΑΜΠΟΥΡΑΣ: Mια λέξη που επί δύο ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ήταν στο ψυγείο

Οι έρευνες για τα πετρέλαια συνεχίστηκαν τόσο επί Καραμανλή όσο και επί Παπανδρέου. Το 1978, δηλαδή πριν μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ, πραγματοποιήθηκε μια μελέτη σε μια περιοχή για την οποία γινόταν πολύς λόγος. Πρόκειται για την περιοχή στην οποία η Χούντα είχε διαπιστώσει ότι υπάρχουν πολύ πλούσια πετρελαϊκά κοιτάσματα αλλά η προηγούμενη μελέτη είχε χαθεί!!! Η μελέτη ανέφερε ότι 10 ναυτικά μίλια από το Ακρωτήριο ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ της Θάσου, υπάρχει ένα τεράστιο κοίτασμα πετρελαίου, ΑΜΕΣΑ αξιοποιήσιμο, σε μικρό βάθος από την επιφάνεια και με κόστος εξόρυξης ίσο με αυτό των πηγαδιών που υπάρχουν στη Σ. Αραβία! Το κόστος εξόρυξης στη Σ. Αραβία ήταν 5 δολάρια το βαρέλι και η μελέτη καταδείκνυε ότι στην θαλάσσια περιοχή του ΜΠΑΜΠΟΥΡΑ το κόστος ήταν μόλις 4,8 δολάρια /βαρέλι γεγονός που την καθιστούσε ισότιμη με μια οποιαδήποτε εξόρυξη σε χερσαίο έδαφος. Αντίθετα, οι εξορύξεις σε θαλάσσιες περιοχές είναι πάντοτε ακριβότερες όπως αυτές για παράδειγμα του πετρελαίου Μπρέντ. Στον ΜΠΑΜΠΟΥΡΑ, το κοίτασμα ήταν «καθαρό» από θειάφι, γεγονός που έκανε την εκμετάλλευσή του πιο ελκυστική Σύμφωνα με την έρευνα αυτή το συγκεκριμένο κοίτασμα προσφερόταν για μια παραγωγή που μπορούσε να φτάσει και τα 200.000 βαρέλια ημερησίως. Στον διπλωματικό πυρετό που ακολούθησε η ευρωπαίοι είχαν αρχίσει να δείχνουν έντονο ενδιαφέρον για την Ελληνική συμμετοχή στην ΕΟΚ αφού προσδοκούσε από την Ελλάδα πολλά στον τομέα της Ενεργειακής Πολιτικής.
Ευτυχώς τότε η Ελλάδα εισήλθε στην ΕΟΚ, ακόμη και πριν την Ισπανία. Οι Αμερικανοί αντελήφθησαν ότι η Ελλάδα ακολουθώντας της Ευρωπαϊκή της πορεία θα έχαναν το παιχνίδι του Αιγαίο και όταν ανέλαβε την Πρωθυπουργία ο Α. Παπανδρέου ακολούθησαν μια σειρά γεγονότων που οδήγησαν στο «αυτοεμπάργκο» των Εξοπλισμών από την Ελληνική πλευρά με αποτέλεσμα η Τουρκία να αποκτήσει μια αισθητή υπεροχή στον «αέρα» αποκτώντας σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη τύπου F-16. Το γεγονός αυτό οδήγησε τους Αμερικανούς στην περαιτέρω ενίσχυση των Τούρκων που πλέον έθεταν ανοιχτά το θέμα της Υφαλοκρηπίδας. Ο λόγος ήταν απλός! Όλα τα άμεσα αξιοποιήσιμα κοιτάσματα πετρελαίου δεν βρισκόταν εντός των 6 μιλίων ούτε και στα διεθνή ύδατα. Τα κοιτάσματα που είχαν ανακαλυφθεί μέχρι τότε βρισκόταν εντός της Ελληνικής Υφαλοκρηπίδας.
Το 1984-85 ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας Α. Παπανδρέου προχώρησε σε νέες έρευνες και δειγματοληψίες από την περιοχή ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ οι οποίες επιβεβαίωσαν τις προηγούμενες μελέτες και έδωσε εντολή να συνεχιστούν και άλλες στην περιοχή των Δωδεκανήσων και στη Νότια Κρήτη. Η ευφορία που επικρατούσε στο υπουργείο Ενέργειας ήταν μεγάλη αφού για πολύ καιρό πίστευαν ότι η ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο ήταν ένας θρύλος που είχε δημιουργήσει η Κυβέρνηση Καραμανλή με σκοπό να βοηθήσει την Ελλάδα στην ενταξιακή της πορεία στην ΕΟΚ.

Oι Ρώσσοι και το Mea Culpa του Α. Παπανδρέου

Τον Δεκέμβριο του 1986 η Ελληνική πλευρά έρχεται σε επαφή με επιχειρηματικό κολοσσό από την Σ. Ενωση με σκοπό την αξιοποίηση κάποιων κοιτασμάτων καθώς και την χρηματοδότηση των ερευνών και σε άλλες περιοχές του Αιγαίου. Η διαφαινόμενη συμφωνία με τους Ρώσους δεν άργησε να φέρει την απάντηση των Τούρκων οι οποίοι αυτή τη φορά αφού κλιμάκωσαν τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, ανακοίνωσαν τον Μάρτιο του 1987 την έξοδο του νέου υπερσύγχρονου ερευνητικού τους σκάφους «Σισμίκ». ΚΑΙ αυτή τη φορά το «Σισμίκ» όπως και προηγουμένως το «Χόρα», κατευθύνθηκε στη θαλάσσια περιοχή του ΜΠΑΜΠΟΥΡΑ. Και τότε ο Α. Παπανδρέου προειδοποίησε ότι με τον πρώτο ηχοβολισμό του «Σισμίκ» τα πλοία του πολεμικού Ναυτικού θα το βύθιζαν. Η Ελληνική πολεμική μηχανή τέθηκε σε πλήρη ετοιμότητα αποδεικνύοντας ότι οι προειδοποιήσεις Παπανδρέου θα πραγματοποιούνταν ανά πάσα στιγμή. Η σύρραξη αποφεύχθηκε πραγματικά την τελευταία στιγμή και το «Σισμίκ» επέστρεψε άπραγο στην Τουρκία. Δυστυχώς όμως σε διπλωματικό επίπεδο η νέα τουρκική διεκδίκηση είχε καταγραφεί!
Τον Φεβρουάριο του 1988 Παπανδρέου και Οζάλ συναντούνται στο Νταβός της Ελβετίας και συμφωνούν μεταξύ άλλων ο ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ να μπει στο ψυγείο. Χωρίς λοιπόν να πέσει ούτε μια τουφεκιά η Τουρκία κατάφερε να στερήσει από την Ελλάδα το αναφαίρετο δικαίωμά της να εκμεταλλευτεί μια τεράστια πλουτοπαραγωγική της πηγή. Λίγο αργότερα ο Α. Παπανδρέου παραδέχεται το λάθος του λέγοντας το θρυλικό ..."Mea culpa".

Τα  χαμένα χρόνια και η πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα

Ακολούθησε η κυβερνητική αστάθεια των επόμενων ετών η οποία βρήκε το 1990 την Κυβέρνηση Μητσοτάκη ανίσχυρη να διαδραματίσει ισχυρό ρόλο στη διεθνή διπλωματική σκηνή. Επιπλέον η εύθραυστη κοινοβουλευτική υπεροχή Μητσοτάκη την καθιστούσε ανίκανη να επαναφέρει ένα τέτοιο θέμα την στιγμή μάλιστα που είχε να αντιμετωπίσει επιπλέον το «Μακεδονικό». Ετσι χάθηκαν άλλα 3 χρόνια
Τα χρόνια αυτά οι τούρκοι με το πρόσχημα των επιστημονικών ερευνών εκτέλεσαν εκατοντάδες μελέτες του υπεδάφους του Αιγαίου κυρίως με το «Πίρι Ρέις». Το σκάφος που ανήκει στο «Ινστιτούτο Θαλασσίων Ερευνών και Τεχνολογίας του Παν/μιου της 9ης Σεπτεμβρίου (Ντοκούζ  Σεισόλ)» και εδρεύει στη Σμύρνη είχε μια και μόνο τακτική. Απέπλεε συχνά πυκνά από τη Σμύρνη με κατεύθυνση τον κόλπο του Ξηρού (ανοιχτά της Καλλίπολης) με πρόσχημα τις θαλάσσιες βιολογικές έρευνες. Στην πραγματικότητα όμως πραγματοποιούσε με μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας που είχε αποκτήσει υποθαλάσσιες έρευνες για την χαρτογράφηση των κοιτασμάτων πετρελαίου που βρίσκονται στα Διεθνή ύδατα. Σιγά-σιγά και με τις ελληνικές κυβερνήσεις να προσπαθούν να απεμπλακούν από άλλα προβλήματα οι Τούρκοι κατάφεραν και αυτοί να αποκτήσουν μια σαφή εικόνα του Βόρειου Αιγαίου ακόμη και σε περιοχές που βρίσκονται κάτω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

H αλλαγή πολιτικής. Σημίτης - Παπαντωνίου αλλάζουν τα δεδομένα

Το τέλος της πολιτικής περιπέτειας της Ελλάδας έρχεται με την Κυβέρνηση Σημίτη που ουσιαστικά ήταν αυτή που ανακαίνισε το θέμα των πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι το 1996 οι Αμερικάνοι απέκτησαν ένα κατά το κοινός λεγόμενο «Μάτι» στην περιοχή της Λεκάνης της Αν. Μεσογείου. Με δύο νέους υπερσύγχρονους δορυφόρους οι ΗΠΑ είχαν πλέον σαφή εικόνα για τις πιθανές θέσεις των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου γενικότερα αφού οι δορυφόροι αυτοί είχαν την ικανότητα να ανιχνεύουν κηλίδες λαδιού στην επιφάνεια της θάλασσας γεγονός που αποτελεί μιας πρώτης τάξης ένδειξη για ύπαρξη πετρελαίου στην περιοχή.
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι η εξόρυξη πετρελαίου στη Θάσο (περιοχή Πρίνου) είναι αποτέλεσμα των πρώτων ερευνών που αναφέραμε και αποτελεί τμήμα της αρχικής μελέτης όπου έκανε λόγο για πετρελαϊκό ορίζοντα, όχι όμως αυτόν της θέσης ΜΠΑΜΠΟΥΡΑ. Αντίθετα ήταν μια από τις δύο περιοχές που οι μελέτες έκαναν λόγο για περιορισμένα κοιτάσματα πετρελαίου.

ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ: Κοιτάσματα σε πολλές περιοχές - Σύμπτωση τα ΙΜΙΑ;

Γύρω στο 1996 οι Τούρκοι στρέφουν την προσοχή τους στη περιοχή της Δωδεκανήσου όπου Αμερικανικοί δορυφόροι είχαν εντοπίσει κηλίδες λαδιού κοντά σε 14 περιοχές που εκτείνονταν από την Ρόδο ως την Κω. Παράλληλα έκανε την εμφάνισή του ένας χάρτης με άλλες 20 περιοχές από τη Λήμνο ως την Σάμο που εμπλέκονταν σε διάφορα σενάρια ύπαρξης πετρελαίου. Την ίδια περίοδο αρχίζει να γίνεται λόγος για αντίστοιχες περιοχές στην ελεύθερη Κύπρο.
Η κυβέρνηση Σημίτη βάζει τότε στο παιχνίδι τους Γερμανούς, αφού είχε αρχίσει ήδη να διαφαίνεται η πρόθεση Σημίτη-Παπαντωνίου να απευθυνθούν σε ειδικούς συμβούλους από την Γερμανία στις έρευνες στον υποθαλάσσιο χώρο της Θάσου.
Είναι αρκετά τρομακτικό - για να είναι σύμπτωση η συγκυρία της κρίσης των Ιμίων - αφού πριν την κρίση και πάλι οι τούρκοι είχαν δυσανασχετήσει με την καθυστέρηση της μελέτης κατασκευής του πετρελαϊκού αγωγού Μπακού - Τσειχάν και έψαχναν τρόπους για να βάλουν στο παιχνίδι Αμερικανικών συμφερόντων πετρελαϊκές εταιρίες. Ενας χάρτης που είχαν δημοσιεύσει οι Aegean Times σε ανύποπτο χρόνο καταδείκνυε ότι όλο το Ανατολικό Αιγαίο αποτελεί μια τεράστια πηγή υδρογονανθράκων και μάλιστα σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον τύπο. Ο χάρτης αυτός έκανε την εμφάνισή του λίγο πριν την κρίση των Ιμιων. Η κρίση αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επισφράγιση της 30ετούς πολιτικής των Τούρκων στο Αιγαίο. Οι «γκρίζες ζώνες» δεν είναι τίποτε άλλο από περιοχές της Ελληνικής επικράτειας που στην συντριπτική τους πλειοψηφίας ενέχονται σε έρευνες ή συζητήσεις περί ύπαρξης κοιτασμάτων πετρελαίου. Πάνω απ΄ όλα όμως τα Ιμια ήταν η απέλπιδα προσπάθεια των Τούρκων να παζαρέψουν κομμάτι της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας όπως αποδείχτηκε στα χρόνια που ακολούθησαν.

Η επιβεβαίωση των ... φημών: O ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ δεν είναι φήμη

Στις 14 Ιουνίου του 2000 τα ΜΜΕ επιβεβαιώνουν την ύπαρξη των δύο επιπλέον κοιτασμάτων στον Πρίνο αφού δημοσιεύτηκε ένα Δ. Τ. της Kavala Oil που ανανκοίνωνε ότι εντοπίστηκαν σε βάθος 2.900 μέτρων δύο άριστα κοιτάσματα πετρελαίου και μάλιστα 4 μίλια ανοιχτά του Κόλπου Περάμου της Καβάλας. Πρόκειται για τα κοιτάσματα που έχουμε προαναφέρει για τα οποία είχαν πραγματοποιηθεί οι πρώτες μελέτες που οδήγησαν τελικά στον «Πρίνο». Η διαφορά ήταν ότι σε αντίθεση με το παλιό κοίτασμα που είχε 60% περιεκτικότητα σε θειάφι τα νέα κοιτάσματα είχαν ποσοστό 7%. Μάλιστα ο τότε πρόεδρος της Κavala Oil k. Νίκος Λούτσιγκας δήλωσε ότι ένα εκ των δύο κοιτασμάτων είναι ποιο ενδιαφέρον από το άλλο. Η ανακοίνωση αυτή επιβεβαίωσε ότι ο Πρίνος δεν είχε μόνο ένα κοίτασμα όπως λεγόταν παλιά αλλά αποτελούσε μια περιοχή ύψιστης σημασίας. Πολύ περισσότερο δε, όταν σκεφτεί κάποιος ότι οι αρχικές μελέτες είχαν αποδείξει ότι στη θέση ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ το κοίτασμα είναι υπερδεκαπλάσιο των υπολοίπων μπορεί να εξάγει κάποιος αβίαστα το συμπέρασμα ότι επιβεβαιώνονται οι αρχικές μελέτες που έκαναν λόγο για τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ) στις 8 Οκτωβρίου του 2000 ανακοινώνουν μεγάλες επενδύσεις στην Ερευνα νέων κοιτασμάτων καθώς και στην συμμετοχή σε πετρελαϊκές έρευνες στο Εξωτερικό. Φυσικά στις εξελίξεις η συμμετοχή των Γερμανών συμβούλων ήταν καθοριστική.

Πολιτική πίεση με ονοματεπώνυμο: Πίρι Ρέις

Φτάνουμε λοιπόν στο 2001 όπου οι Τούρκοι παρά το καλό κλίμα που επικρατεί στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις ανακοινώνουν την κάθοδο στο Ν. Αιγαίο του «Πίρι Ρέις» αναστατώνοντας τους Ελληνες και Τούρκους διπλωμάτες οι οποίοι σχεδίαζαν την συνάντηση Παπανδρέου - Τζέμ. Η ύφεση που παρουσίασαν οι Τουρκικές παραβιάσεις του FIR Αθηνών την προηγούμενη χρονιά φαίνεται ότι σταμάτησαν αφού - με εξαίρεση το πρώτο δίμηνο του 2001- οι Τούρκικές παραβιάσεις παρουσίασαν μια εκρηκτική αύξηση μετά την διαφαινόμενη συνεργασία των Ρωσικών Εταιριών Yokos και Lucoil-Petrola ως στρατηγικοί επενδυτές σε έρευνες στο Νότιο Αιγαίο αλλά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Φυσικά η Ρωσία ήθελε ως αντιστάθμισμα να γίνει ο αποκλειστικός προμηθευτής φυσικού αερίου (μέσω του Αγωγού Μπουργκας-Αλεξανδρούπολης) της Ελλάδας κάτι που προξένησε ταραχή στους Εμπορικούς ακολούθους πολλών ξένων πρεσβειών στην Αθήνα. Ετσι η Τουρκία ανακοίνωσε ότι το «Πίρι Ρέις» θα προβεί σε νέες «επιστημονικές» έρευνες όλο το διάστημα του Ιουνίου στο Ν. Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η κινητοποίηση ήταν άμεση και ο Γ. Παπανδρέου έσπευσε να συναντήσει τον Ι. Τζεμ ο οποίος δήλωσε τελικά ότι το «Πίρι Ρέις» δεν θα πραγματοποιήσει έρευνες σε Ρόδο, Κάρπαθο και Καστελόριζο όπου η Ελληνική υφαλοκρηπίδα δεν έχει προσδιοριστεί. Η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε στην αρχή να αποσιωπήσει το γεγονός αλλά ήταν αργά, αφού η είδηση είχε διαρρεύσει μέσω των Aegean Times σε 40.000 αποδέκτες. Η επιλογή του χρόνου δεν ήταν καθόλου τυχαία αφού την ίδια περίοδο διεξαγόταν και στην περιοχή η τουρκική ναυτική άσκηση «Θαλασσόλυκος» (Ντενίζ Κορντούμ)

Mετά τα Δωδεκάνησα και η ΚΥΠΡΟΣ - Aεροδιάδρομοι G-18 και R-19. Γιατί θέλουν τόσο πολύ οι Τούρκοι τον έλεγχο αυτής της περιοχής;

Παράλληλα σύμφωνα με δημοσιεύματα του Κυπριακού τύπου, τον Απρίλιο του 2001, Ν.Ανατολικά του νησιού προς την πλευρά της Αιγύπτου, ανακαλύφθηκαν μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου, γεγονός που όπως αναφέραμε στην αρχή είχε προκαλέσει τα ειρωνικά σχόλια του ύπατου αρμοστή του νησιού. Όμως το πόσο δίκιο είχε ο Κυπριακός Τύπος αποδείχτηκε στις 22 Αυγούστου του 2001 όταν με βάση κάποιες φωτογραφίες από δορυφόρους εμφανίστηκαν στην Κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος» και αποκαλύφθηκε ότι η Κυπριακή Κυβέρνηση βρίσκεται ήδη σε συνεννόηση με Αγγλικές εταιρίες για περαιτέρω έρευνες. Μάλιστα η Αγγλική εταιρία Spectrum που ειδικεύεται στις χαρτογραφήσεις βυθών έσπευσε να προσφέρει την βοήθειά της στους Κυπρίους. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ακολούθησε η επίσκεψη του Αιγύπτιου υπουργού πετρελαίου στη Μεγαλόνησο και οι πρώτες επαφές με τη Συρία όπου επισπεύτηκε η ρύθμιση των εκκρεμοτήτων που υπάρχουν στην υφαλοκρηπίδα των κρατών αυτών. Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν τον Ραούφ Ντενκτάς να δηλώσει ότι «θα διεκδικήσει το μερίδιό του από τα πετρέλαια αυτά» λέγοντας ότι «αν η Κύπρος έχει όντως πετρέλαια δύο πράγματα θα συμβούν: Είτε η Τουρκία θα καταλάβει ολόκλρη την Κύπρο είτε χάριν των πετρελαίων το Κυπριακό θα λυθεί στο άψε-σβήσε»

Πλαγκτόν αντί ... πετρελαίου

Φυσικά το «Πίρι Ρέις» και οι Τούρκοι δεν ξέχασαν ποτέ τον θησαυρό του ΜΠΑΜΠΟΥΡΑ αφού στις 19 Ιανουαρίου του 2002 το ξαναέβγαλαν από τη Σμύρνη και για 15 μέρες έκοβε βόλτες πότε στον Κόλπο του Ξηρού και πότε Ν.Ανατολικά της Θάσου. Διάφορες εφημερίδες όπως η ελευθεροτυπία ανέλαβαν το έργο του κατευνασμού της κοινής γνώμης, αφού όταν άρχισε ο θόρυβος γύρω από τη νέα έξοδο του «Πίρι Ρέις», έσπευσαν να πληροφορήσουν το κοινό ότι το σκάφος ερευνά το ... πλαγκτόν. Ετσι σώθηκαν οι συνομιλίες Παπανδρέου Τζεμ που ακόμη συνεχίζονται.
Η έρευνα των Aegean Times αν και δεν ολοκληρώθηκε ακόμη καταδεικνύει την σημασία των πετρελαίων του Αιγαίου και της Κύπρου και δίνει μια άλλη διάσταση στο θέμα των διαφορών μας με την Τουρκία. Ο ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ και τα κοιτάσματα στη Γαύδο (Ν.Δ. της Κρήτης) βγήκαν οριστικά από το ψυγείο όπου είχαν τεθεί από τον Παπανδρέου - Οζάλ. Οι πολιτική του Γιάννου Παπαντωνίου ώθησε πολύ μπροστά τις έρευνες στον Ελληνικό θαλάσσιο χώρο και οι τούρκοι απαίτησαν μερίδιο στο Β.Α. τμήμα. Όταν αργά κατάλαβαν ότι ο ΜΠΑΜΠΟΥΡΑΣ δεν είναι το μοναδικό κοίτασμα αλλά υπάρχει πληθώρα κοιτασμάτων και στο Ν. Αιγαίο επεχείρησαν να ελέγξουν την περιοχή αυτή. Επεκτείνοντας το παιχνίδι ο έλεγχος της περιοχής του Ν.Α. Αιγαίου οδηγεί εκεί που πραγματικά παίζονται τεράστια συμφέροντα. Η λεκάνη της Α. Μεσογείου.

Tελικά αυτά τα περίφημα κοιτάσματα βρίσκονται σε περιοχές που προκαλούν θερμά επεισόδια;

Για να κατανοήσει κάποιος καλύτερα το μέγεθος των κοιτασμάτων που υπάρχουν στο Αιγαίο παραθέτουμε στο χάρτη τις ακριβείς περιοχές όπου όχι απλά υπάρχουν ενδείξεις για την ύπαρξη πετρελαίου αλλά έχουν πραγματοποιηθεί μελέτες με θετικά απότελέσματα. Mε μια προσεκτική παρατήρηση θα διαπιστώσετε ότι οι "γκρίζες ζώνες" δεν είναι τίποτε άλλο παρά πετρελαιοφόροι ορίζοντες.
1..  Κοίτασμα της θέσης Μπάμπουρας: Περιεκτικότητα 1 με 1.1 δις βαρέλια
1.a. Κοίτασμα «Δομή EAST Θάσου» ανατολικά της Θάσου. Περιεκτικότητα 250.000.000 βαρέλια χαμηλού ειδικού βάρους και 380.000.000 βαρέλια υψηλού ειδικού βάρους. Επίσης 1,5 cm3 φυσικού αερίου. Βάθος μέχρι 4300 πόδια. Εκμετάλλευση NAPC Π Κοινοπραξία βορείου Αιγαίου. Στη ίδια περίπου θέση βρίσκεται το κοίτασμα «Βόρειος Πρίνος, Νέα Πέραμος, Αθως». Περιεκτικότητα 400 εκ.βαρέλια, ποιότητας χαμηλού ειδικού βάρους.
1.b. Κοιτάσματα Επανομής-Σιθωνίας και Θερμαϊκού (80 εκατ. βαρέλια)
2 και 2.a. Πετρελαιοφόρος ορίζοντας Β.Α. Αιγαίου. Στις 3 περιοχές που σημειώνονται έχουν έκδηλώσει ενδιαφέρον αμερικανικές εταιρίες και έχουν κινήσει το ενδιαφέρον του πατέρα Μπους ο οποίος έχει επισκευτεί 2 φορές την περιοχή αυτή. Και στα 3 κοιτάσματα υπολογίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 320.000.000 βαρέλια
3.. Κοίτασμα Ικαρίας Π 120.000.000 βαρέλια
4.. Κοίτασμα με άλλα 70.000.000 βαρέλια
5.. και 6.. Κοιτάσματα Κρήτης που ξεπερνούν το 1 δις βαρέλια. Ένα από αυτά βρίσκεται πολύ κοντά στη ΓΑΥΔΟ
7.. Κοίτασμα Δωδεκανήσου κοντά στο Καστελόριζο. 150.000.000 βαρέλια
8.. Κοίτασμα Κυκλάδες (100 εκατ. βαρέλια)
9.. Κοίτασμα Σκόπελος( 60 εκατ. βαρέλια)
Επίσης Βόρεια και Νότια της Λέσβου υπάρχουν άλλα δύο κοιτάσματα που το 90% του πετρελαιοφόρου ορίζοντα βρίσκεται εντός της Τουρκικής επικράτειας.

Οι γεωτρήσεις

Μέχρι το 1999 είχαν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα 172 γεωτρήσεις και από αυτές μόνο οι 12 έγιναν στο Αιγαίο. Η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε γεώτρηση στο Νότιο Αιγαίο ήταν κατά την περίοδο 1963-1965 όταν η εταιρία SAFOR πραγματοποίησε στη Ρόδο δυο χερσαίες γεωτρήσεις που απέβησαν άγονες.
Αλλη μια εταιρία επεχείρησε έρευνες στο Νότιο Αιγαίο ήταν η εταιρία OCEANIC, αμερικανικών συμφερόντων, κάνει έρευνες στο Αιγαίο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Με την ανατροπή της Χούντας η κυβέρνηση Καραμανλή κάνει σύμβαση μεταξύ της ελληνικής Δημόσιας Επιχείρησης Πετρελαίου (ΔΕΠ) και της DENISON CORPORATION, που είναι μια από τις δυο ισχυρότερες στην αγορά πετρελαιοειδών στον κόσμο. Αυτή η σύμβαση Καραμανλή προέβλεπε γεωτρήσεις στη Θάσο και επέκτασή τους σε ολόκληρο το Αιγαίο.
Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία έβγαλε το ωκεανογραφικό "ΧΟΡΑ" το 1976 οι έρευνες συνεχίστηκαν. Όταν ανέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου οι έρευνες διενεργήθηκαν από το 1981 έως το 1986 με την διαφορά ότι στο παιχνίδι μπήκε τότε και η ARAMCO, η οποία μαζί με την DENISON διεκδικούσαν τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Διευκρινίζουμε ότι η ARAMCO αποτελούσε τότε κοινοπραξία των εταιριών TEXACO, SOCAL, ESSO, MOBIL. Η DENISON ανήκε στην πολυεθνική OXYDENTAL (του Αrmand Hammer, ο οποίος είχε αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ Ρήγκαν και Γκορμπατσόφ για να φθάσουν στη συμφωνία της Γιάλτας) και υποστηριζόταν από το Σταίητ Ντηπάτρμεντ.
Όταν η ΟΧΥDENTAL άρχισε να αισθάνεται την ασφυκτική πίεση της Αραβικής ΑRAMCO και την διάθεση του Παπανδρέου να δώσει το φιλέτο του «Μπάμπουρα» στους Αραβες ζήτησε την παρέμβαση του Στέιτ Ντηπάρτμεντ. Ακολούθησε το 1987 η ανοιχτή απειλή του Τούρκου πρωθυπουργού Τουργκούτ Οζάλ να απειλήσει με πόλεμο την Ελλάδα. Για όσους θυμούνται τότε ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που αμφισβητήθηκε ανοιχτά η ισορροπία 7 προς 10. Στις εφημερίδες της εποχής έκανε την εμφάνισή του ένα έγγραφο αυτό (με ημερομηνία 21 Μαρτίου 1987) το οποίο είχε την υπογραφή του τότε υπουργού Αμυνας της Αμερικής Κάσπαρ Ουάϊνμπεργκερ και απευθυνόταν στον αρχιστράτηγο του ΝΑΤΟ Ρίτσαρντ Περλ το οποίο έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στους Τούρκους να αμφισβητήσουν το νομικό καθεστώς της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο.
Όταν το ωκεανογραφικό των Τούρκων "ΣΙΣΜΙΚ" κάνει την εμφάνιση του ανοικτά της Λέσβου συνοδευόμενο από αντιτορπιλικά και φρεγάτες, ενώ η 4η Αποβατική Στρατιά της Σμύρνης τίθεται σε πλήρη ετοιμότητα, η Ελλάδα και Τουρκία φθάνουν στα πρόθυρα πολέμου.
Προσέξτε τώρα! Ο Παπανδρέου κατανοώντας καλά την Αμερικανική Πολιτική κάνει μια κίνηση καλής θέλησης, βάζοντας τον τότε υπουργό Βιομηχανίας Αναστάσιο Πεπονή να δηλώσει ότι δεν τίθεται θέμα εξαγοράς μετοχών της DENISON από την ελληνική ΔΕΠ. Ετσι φθάσαμε στο Νταβός, όπου και επίσημα πλέον δέχθηκε η Ελλάδα ότι το ζήτημα των πετρελαίων του Αιγαίου αποτελεί διεθνή και όχι εσωτερική της υπόθεση. Εκεί λοιπόν Παπανδρέου και Οζάλ συμφώνησαν να σταματήσουν οι έρευνες για τα πετρέλαια στη Θάσο και να μπει στο ράφι το κυπριακό πρόβλημα. Αργότερα, όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα αποκήρυξε το Νταβός καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε το περίφημο "mea culpa" "ήταν λάθος".
Το 1991 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συναντιέται στο Παρίσι με τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ με θέμα το Κυπριακό. Στο περιθώριο της συνάντησης έκαναν την εμφάνισή τους δύο χάρτες όπου καταγράφονταν οι εταιρίες στις οποίες έχουν ανατεθεί κατά καιρούς οι έρευνες ελληνικών πετρελαϊκών κοιτασμάτων τόσο στο Βόρειο όσο και στο Νότιο Αιγαίο. Μέχρι τότε όλες οι αναθέσεις είχαν γίνει σύμφωνα με το νόμο 98/75. Στους χάρτες αυτούς υπήρχαν τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σχηματισμένα με μια μπλε γραμμή. Στον δεύτερο χάρτη υπήρχαν όλες οι αμφισβητούμενες περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας που διεκδικούσε η Αγκυρα με κόκκινες διαγραμμίσεις. Κατά την περίοδο αυτή εισέρχεται στο παιχνίδι των ερευνών στο Αιγαίο και η Γαλλική εταιρία Beicip.
Το 1994 αρχίζει μια νέα φάση, που κατέληξε στην εκμετάλλευση του "Πρίνου". Το ίδιο διάστημα όμως συνέπεσε και η ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών. Μέχρι αυτή την χρονιά οι Αμερικανικές εταιρίες σαφώς και γνώριζαν περισσότερα από τις Ελληνικές Κυβερνήσεις σχετικά με την ύπαρξη πετρελαίου στο Αιγαίο αλλά οι οικονομικές συγκυρίες ωθούσαν τις πετρελαϊκές εταιρίες στην μη εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων.
Από τότε πολλές εταιρίες έχουν αναλάβει την έρευνα για κοιτάσματα πετρελαίου. Το 1995 αποτέλεσε μια χρονιά «σταθμός» στην έρευνα που πραγματοποιήσαμε. Το Καλοκαίρι της χρονιάς αυτής ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, λαμβάνει ένα άκρως απόρρητο σήμα από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Στο έγγραφο αυτό σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες ένας Αμερικανικός δορυφόρος υψηλότατης τεχνολογίας ανακάλυψε και φωτογράφισε κοιτάσματα πετρελαίου στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο. Στην ενημέρωση της ΕΥΠ γινόταν λόγος για ένα κοίτασμα που ξεκινάει από τις βραχονησίδες Ιμια και κάνοντας ένα "S" και καταλήγει στη Γαύδο. Πολλά ΜΜΕ τότε έσπευσαν να γράψουν ότι η αποκάλυψη πετρελαίου στο Αιγαίο θα είχε γνωστοποιηθεί από τους Αμερικανούς και στις αρμόδιες Τουρκικές Υπηρεσίες. Ακολούθησαν η κρίση των Ιμίων καθώς και η ανοιχτή αμφισβήτηση της Ελληνικότητας της Γαύδου.

1987: H χρονιά που ανακαλύφθηκαν οι Γκρίζες Ζώνες

Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1997 μια συνέντευξη στους FINANCIAL TIMES πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, ο τότε διευθυντής πετρελαίων του Πρίνου στην Ελλάδα δήλωσε στους F.T. ότι « Μετά τον Μάρτιο του 1987 καθιερώθηκαν ουσιαστικά στην περιοχή "γκρίζες" οικονομικά ζώνες και δεν επιτρέπονται από την Ελληνική Κυβέρνηση γεωτρήσεις πέραν των 6 μιλίων, αλλά πάνω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα.»

Μάλιστα ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρέππας είχε παραδεχτεί ότι η γεώτρηση στην περιοχή είχε ακυρωθεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «Το 1987 υπήρξε "χρονιά τομή". Θυμάστε τι έγινε τότε και γνωρίζετε πολύ καλά με ποια συνέπεια η Ελληνική Κυβέρνηση υπερασπίστηκε τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της χώρας. Δεν υπάρχει πρόοδος για το συγκεκριμένο θέμα, λόγω της στάσης που κρατάει η άλλη πλευρά. Βεβαίως, γνωρίζετε επίσης τις διαφωνίες οι οποίες διατυπώνονται από πολλές πλευρές για το εύρος, για την έκταση των θαλασσίων υδάτων, στα οποία έχει την κυριαρχία και την ασκεί κάθε χώρα. Εμείς έχουμε ξεκάθαρες θέσεις σ` αυτό. Και βεβαίως, το αρμόδιο υπουργείο αναλαμβάνει πρωτοβουλίες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, προκειμένου να αξιοποιήσουμε τα κοιτάσματα που πιθανώς υπάρχουν. Για το συγκεκριμένο θέμα και τις σχετικές λεπτομέρειες, πιστεύω ότι όταν απευθυνθείτε αρμοδίως θα τις έχετε. Αυτό το οποίο κάνουμε είναι να διασφαλίζουμε τα συμφέροντά μας, αφού λάβουμε υπόψη μας γενικότερες συνθήκες και προϋποθέσεις οι οποίες πρέπει να υπάρχουν, ώστε να προωθούμε την πολιτική μας χωρίς να δημιουργούμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Με άλλα λόγια, να μη δημιουργούμε προβλήματα μόνοι μας, στον εαυτό μας.»
Στην καθιερωμένη ενημέρωση των συντακτών εκείνης της ημέρας έγινε ένας πολύ σημαντικός διάλογος ανάμεσα στους δημοσιογράφους και στον κ. Ρέππα ο οποίος παρατίθεται αυτούσιος:
ΜΑΡΔΑΣ: Από εδώ και πέρα. Θέλω να ρωτήσω το ελληνικό κράτος διατηρεί το δικαίωμα να κάνει έρευνες πετρελαίου πάνω στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, ανοιχτά της Θάσου;
ΡΕΠΠΑΣ: Το ελληνικό κράτος διατηρεί στο ακέραιο όλα τα δικαιώματα τα οποία έχει και προβλέπονται από τις ισχύουσες διατάξεις, από το νομικό πλαίσιο το οποίο υπάρχει γι` αυτά τα θέματα. Οι χειρισμοί οι οποίοι γίνονται, αυτό λαμβάνουν υπόψη τους, όπως και άλλα στοιχεία τα οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ: Γιατί δεν κάνει τότε, κύριε Υπουργέ, γεωτρήσεις;
ΡΕΠΠΑΣ: Αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν θα αποφασίσουμε εμείς εδώ. Είναι κάτι το οποίο το Υπουργείο που το χειρίζεται αρμοδίως ως αντικείμενο, θα το αντιμετωπίσει.
ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η Κυβέρνηση λέω, γιατί δεν κάνει;
ΡΕΠΠΑΣ: Ασφαλώς, η Κυβέρνηση θα κάνει αυτό το οποίο πρέπει να κάνει. Αλλά, δεν θα το κάνει υπό το βάρος των εντυπώσεων, αλλά υπό το πρίσμα της ευθύνης η οποία πρέπει να διακρίνει αυτές τις πρωτοβουλίες με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, το συμφέρον του λαού μας. Να είστε σίγουροι ότι γίνεται το καλύτερο.
ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ: Δηλαδή, το συμφέρον είναι να μην κάνει.
ΡΕΠΠΑΣ: Αυτό το λέτε εσείς.
ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ: Οχι. Αυτό μας λέτε εσείς.
ΡΕΠΠΑΣ: Αυτό το λέτε εσείς. Γιατί αυτό το θέμα το οποίο -όπως είπε ο κ. Μαρδάς- εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι σε εκκρεμότητα (από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλές κυβερνήσεις) μας έχει απασχολήσει και μας απασχολεί. Είναι θέμα που έχει κριθεί γιατί έχει κατ` επανάληψη συζητηθεί δημοσίως. Και έχει αποτελέσει, αν θέλετε, ένα στοιχείο το οποίο συνεκτίμησε ο ελληνικός λαός, προκειμένου να σταθμίσει την ψήφο του. Λοιπόν, είναι ένα θέμα το οποίο χειριζόμαστε πολύ υπεύθυνα.
ΠΟΥΛΙΔΟΥ: Θέλω να ρωτήσω, τι γίνεται με τη διαδικασία των
Εμπειρογνωμόνων και αν έχει στείλει η Αθήνα την απάντηση της στο δεύτερο τουρκικό υπόμνημα.
ΡΕΠΠΑΣ: Εχει ετοιμαστεί και σήμερα αποστέλλεται η απάντηση των
Ελλήνων Εμπειρογνωμόνων.
ΠΟΥΛΙΔΟΥ: Κοινή συνάντηση προβλέπεται;
ΡΕΠΠΑΣ: Το θέμα αυτό της συνάντησης παραμένει ανοιχτό. Εχει "παγώσει" για την ώρα, επειδή ακριβώς θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις οι οποίες είναι απαραίτητες, δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον.
ΦΑΣΟΥΛΑΣ: Κύριε Εκπρόσωπε, ανησυχεί και πόσο ανησυχεί η Ελληνική Κυβέρνηση μετά τις χθεσινές και προχθεσινές εξαγγελίες των Τούρκων για πρόσθετα στρατιωτικά μέτρα στην Κύπρο, θα ιδρύσουν στρατιές, θα ιδρύσουν μεραρχίες, τάγματα, ένα σωρό τέλος πάντων στρατιωτικές μονάδες. Κατά πόσο ανησυχεί η Ελληνική Κυβέρνηση;
ΡΕΠΠΑΣ: Η Ελληνική Κυβέρνηση προβληματίζεται, όταν η άλλη πλευρά εκφράζεται μ` έναν τέτοιο τρόπο, ο οποίος είναι δηλωτικός της απαρέσκειάς της σε πρωτοβουλίες που έχει αναπτύξει ο διεθνής παράγων, προκειμένου να υπάρχει εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Αυτό το οποίο αναφέρετε εσείς ως ένταση εξοπλισμών στην άλλη πλευρά, μπορεί να είναι και μία απάντηση σε όλους εκείνους οι οποίοι θεωρούν
ότι η εξωτερική πολιτική που ασκεί η Κυβέρνηση δεν είναι
αποτελεσματική. Το ότι ενοχλείται η άλλη πλευρά, σημαίνει ότι έχουμε πετύχει, σε μεγάλο βαθμό, τους στόχους που θέσαμε ευθύς εξ αρχής, με αποτέλεσμα η άλλη πλευρά να οδηγείται σε τέτοιου είδους επιλογές και κινήσεις οι οποίες είναι αδιέξοδες. Και πρέπει να το πούμε αυτό, γιατί έτσι δεν πρόκειται να επιτύχει να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Αυτό το οποίο πρέπει να κάνει η Τουρκία, και οι εκπρόσωποί της, είναι από τη δική της πλευρά, με λόγους αλλά κυρίως με έργα να συμβάλλει, ώστε να υπάρχει μία εποικοδομητική προσέγγιση σε όλα τα προβλήματα τα οποία υπάρχουν στην περιοχή, με κορυφαίο το κυπριακό πρόβλημα, ώστε
να ανοίξουν από κει και πέρα οι δυνατότητες για μια προσέγγιση μεταξύ των δύο χωρών.

Τον Σεπτέμβριο του 1998 αρχίζει η γεώτρηση στον «Πρίνο Γ», σε απόσταση 2,5-3 ναυτικών μιλίων από τα ήδη υπό εκμετάλλευση κοιτάσματα του Πρίνου, τα οποία βρίσκονται δυτικά της Θάσου. Η έρευνα στον «Πρίνο Γ» διενεργείται με γεωτρύπανο της αμερικανικής εταιρείας Thronton, ενώ στην περιοχή εκτελούσε έρευνες μέχρι το τέλος του έτους το ειδικό ωκεανογραφικό σκάφος Western Pride.

O E. Κουλουμπής παραδέχεται την ύπαρξη πετρελαίων στο Αιγαίο

Κατά την περίοδο αυτή η Ελληνική Κυβέρνηση δέχεται τα πυρά της αντιπολίτευσης σχετικά με το καθεστώς που επικρατεί στις υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο. Η πρώτη επίσημη παραδοχή Ελληνα Πολιτικού ότι στο Αιγαίο υπάρχει πετρέλαιο έγινε την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου του 2000 από τον τ. υπουργό Ευάγγελο Κουλουμπή ο οποίος δημοσίευσε ένα άρθρο στο οποίο γίνεται σαφέστατη αναφορά στα όσα αναφέραμε στο πρώτο μέρος της έρευνάς μας για την ύπαρξη πετρελαίων στο Αιγαίο.
Ο τ. υπουργός αναφέρει συγκεκριμένα: "Εδώ και πολλά χρόνια Έλληνες και ξένοι επιστήμονες πίστευαν ότι υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου στον Ελληνικό χώρο. Το μοναδικό όμως κοίτασμα που αξιοποιήθηκε μέχρι τώρα στην Ελλάδα είναι του Πρίνου στη θαλάσσια περιοχή της Θάσου. Ήταν ένα κοίτασμα σημαντικό που έδινε 30.000 βαρέλια και κάλυπτε περίπου το 10% των αναγκών της χώρας" (τώρα βρίσκεται στο τέλος του).
Στη χώρα μας έχουν γίνει εκτεταμένες έρευνες που κάλυψαν μεγάλα τμήματα του Ελληνικού χώρου. Κυρίως στο Ιόνιο και στο Αιγαίο.
Στο Ιόνιο, παρόλο που υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις για ύπαρξη κοιτασμάτων (Παξοί, Ζάκυνθος) μετά από πολλές και δαπανηρές ερευνητικές εργασίες, τελικά βρέθηκε το 1983 στη θαλάσσια περιοχή του Κατάκωλου ένα μικρό κοίτασμα με πολύ υψηλό όμως κόστος εξαγωγής (1000 βαρέλια την ημέρα με κόστος 40 δολάρια το βαρέλι).
Αντίθετα στο Αιγαίο μετά από έρευνες είμαστε πια σίγουροι ότι υπάρχει πετρέλαιο. Σε δύο περιοχές έχουμε βέβαιες ενδείξεις ότι υπάρχουν σοβαρά κοιτάσματα που μπορεί να καλύψουν ακόμη και μέχρι το σύνολο των αναγκών της χώρας.
Το κακό όμως είναι ότι και οι δύο αυτές περιοχές αμφισβητούνται από τους Τούρκους.
1. Περιοχή κοντά στη Λήμνο και τη Μυτιλήνη. Από έρευνες που έγιναν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου. Μάλιστα οι έρευνες που έγιναν από τη Γαλλική εταιρεία Beicip για λογαριασμό της ΔΕΠ δείχνουν εκτός από αυτή την περιοχή ότι υπάρχουν και άλλες πολύ ενδιαφέρουσες πετρελαϊκά περιοχές στο Νότιο Αιγαίο.
2. Περιοχή Μπάμπουρα ανατολικά της Θάσου. Είναι μια περιοχή που τμήματά της αμφισβητούνται από τους Τούρκους (βρίσκονται μεταξύ 6 και 12 μιλίων των Ελληνικών χωρικών υδάτων). Από έρευνες που έγιναν σ' αυτήν τη περιοχή υπάρχει βεβαιότητα για πετρελαϊκό δυναμικό που κυμαίνεται από 120 έως 200 εκατομμύρια απολήψιμα βαρέλια, που θα μπορούσε να καλύψει το 40% περίπου των αναγκών της χώρας και για πολλά χρόνια.
Για τα κοιτάσματα πετρελαίου στον Μπάμπουρα απειλήθηκε ελληνοτουρκική σύρραξη. Στην πρόθεση της Ελλάδας να προχωρήσει σε εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στη θέση Μπάμπουρα η Τουρκία έγινε απειλητική «υπενθυμίζοντας» τη «συμφωνία» της Βέρνης (1976 Καραμανλής - Ετσεβίτ) και αργότερα τη «συμφωνία» της Βουλιαγμένης (1988 Παπανδρέου - Oζάλ). Τις δύο αυτές «συμφωνίες» που αναφέρουν οι Τούρκοι, η Ελλάδα, από ό,τι τουλάχιστον γνωρίζω, δεν δέχεται την ύπαρξή τους.
Πάντως ανεξάρτητα αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν μπροστά στα νέα δεδομένα των σχέσεων της Τουρκίας και με την Ελλάδα και με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις προοπτικές που διανοίγονται, πιστεύω ότι ο Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών έχει χρέος να βάλει το θέμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και συγκεκριμένα στα Μέτρα Oικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Λαφαζάνης: Γιατί δεν προχωρούμε σε εξορύξεις;

«Στη χώρα μας, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, υπάρχουν σοβαρές δυνατότητες, κατόπιν συστηματικών και επίμονων προσπαθειών, να εξευρεθούν σημαντικά και προσοδοφόρα κοιτάσματα πετρελαίου που θα άνοιγαν νέους δρόμους για την ελληνική οικονομία. Τα τελευταία, όμως, χρόνια η έρευνα για την ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου, που από το 98 έχουν αναλάβει τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ (ΕΛ.ΠΕ) στα οποία συγχωνεύθηκε η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου- Έρευνα και Εκμετάλλευση Υδρογονανθράκων (ΔΕΠ-ΕΚΥ), έχει υποβαθμιστεί απολύτως μέχρι πλήρους εγκαταλείψεως. Είναι χαρακτηριστικό γι αυτό ότι οι δαπάνες για έρευνα πετρελαίου ακολουθούν χρόνο με το χρόνο φθίνουσα πορεία (΄98- 1,4 δις, ΄99- 0,5 δις) με αποτέλεσμα το 2000 να έχει διατεθεί το ασήμαντο ποσό των 300 εκ. δραχμών, ενώ το σχετικό ανθρώπινο ερευνητικό δυναμικό έχει μειωθεί από 269 εργαζόμενους σε μόλις 70 εργαζόμενους σήμερα.»
Φυσικά τα παραπάνω δεν θα είχαν ιδιαίτερη σημασία αν αποτελούσαν αποτέλεσμα κάποιας έρευνας δημοσιογραφικής. Δυστυχώς όμως τα παραπάνω ανήκουν σε Ελληνα Βουλευτή και μάλιστα σε επερώτηση στη Βουλή. Πρόκειται για τον βουλευτή κ. Λαφαζάνη ο οποίος στις 29 Μαρτίου 2001 κατέθεσε την ερώτηση που αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι έρευνες στο Αιγαίο γινόντουσαν και μάλιστα με θετικά αποτελέσματα.
Οι εταιρίες στις οποίες είχε ανατεθεί από την Ελληνική κυβέρνηση η έρευνα πετρελαίων στο Αιγαίο είναι Πολυεθνικές. Πρόκειται για τις, ΤRITON, MOL, UNION TEXAS και όχι μόνο. Ειδικά για τις εταιρίες αυτές πιστεύεται ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει σαφή εικόνα των αποτελεσμάτων των ερευνών που πραγματοποίησαν.
Στην Απογευματινή της 10/2/2002 δημοσιεύτηκε ένα άρθρο σχετικά με τα σημεία που θα συζητούσαν οι Παπανδρέου-Τζεμ στην Κων/λη στις 12/2. Ένα από αυτά τα θέματα σύμφωνα με την εφημερίδα ήταν και το πετρέλαιο!
Ο καθηγητής κ. Λέκκας σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «ΡΟΔΙΑΚΗ» αλλά και σε συνεργάτη των Aegean Times, απέρριψε κάθε πιθανότητα ύπαρξης πετρελαίων στο Αιγαίο. Απορίας άξιο είναι όμως ότι απέρριψε την ύπαρξη ακόμη και του κοιτάσματος της θέσης «Μπάμπουρας» στο Β. Αιγαίο λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ακόμη και αν υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο αυτά είναι αμελητέα αφού πριν 15 εκατομμύρια χρόνια η σημερινή Ελλάδα αποτελούσε μια χερσόνησο γης και πουθενά δεν υπήρχε θάλασσα που αποτελεί τον απαραίτητο παράγοντα για την δημιουργία πετρελαίου. Όμως η άποψή του αυτή έρχεται σε αντίθεση με αυτή του τ. Κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Παπαγεωργόπουλου ο οποίος έχει παραδεχτεί δημόσια την ύπαρξη του κοιτάσματος στη θέση «Μπάμπουρα» λέγοντας χαρακτηριστικά ότι με την τότε τεχνολογία η μέγιστη ποσότητα πετρελαίου που μπορεί να αντληθεί από αυτό το κοίτασμα φτάνει τα 200.000.000 βαρέλια, ποσότητα που αρκεί να καλύψει το 40% των εθνικών μας αναγκών για 25 χρόνια. Φυσικά η άποψη του κ. Λέκκα για το Ν. Αιγαίο ελέγχεται αφού με βάση τις έρευνες που έχει κάνει η Γαλλική εταιρία Βeicip έχουν πραγματοποιηθεί τουλάχιστον δύο διδακτορικά σε Γαλλικά Παν/μια που παραδέχονται την ύπαρξη πετρελαίων στο Καστελόριζο και Δυτικά της Ρόδου. Στα διδακτορικά αυτά αναφέρεται ότι μία από τις γεωλογικές προϋποθέσεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου είναι η ύπαρξη ιζηματογενών πετρωμάτων. Στην περίπτωση του Αιγαίου, τα πετρώματα αυτά άρχισαν να σχηματίζονται πριν 150 εκατομμύρια χρόνια, όταν στη θέση της Ελλάδος υπήρχε θάλασσα. Σταδιακά, μέχρι πριν 13 εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε η Αιγαϊδα, μια τεράστια χερσόνησος που ένωνε την Ελλάδα με τη Μικρά Ασία. Πριν από 5 εκατ χρόνια, λόγω των τεκτονικών ανακατατάξεων, η Μεσόγειος χώρισε τη γη στα δύο. Στο υπέδαφος του Αιγαίου λοιπόν υπάρχουν οι προϋποθέσεις (ιζηματογενή πετρώματα και ζωντανοί οργανισμοί) που εγκλωβίστηκαν στο υπέδαφος και μετά από εκατομμύρια χρόνια μετασχηματίσθηκαν σε υδρογονάνθρακες.
Στον επίλογο αυτής της έρευνας έχουμε να παρατηρήσουμε ότι αρκετοί ήταν αυτοί που πρότειναν την μη δημοσιοποίηση των στοιχείων της έρευνας επικαλούμενοι την αντίδραση των Τούρκων οι οποίοι εποφθαλμιούν τα κοιτάσματα πετρελαίου του Αιγαίου. Η απάντησή μας σε όλους αυτούς προέρχεται από το στόμα ανώτερου Κυβερνητικού παράγοντα ο ποίος δήλωσε «ΝΑ ΕΙΣΤΕ σίγουροι ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν τα πετρέλαια οι τούρκοι θα έβρισκαν χίλιους λόγους για να προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους». Μήπως τελικά σήμερα που οι Τούρκοι έχουν ρίξει το βάρος στα κοιτάσματα της Κασπίας είναι η καλύτερη περίοδος για να κάνουμε επιτέλους αυτό που επί 30 χρόνια καθυστερούμε;
Οσο γι αυτούς που πιστεύουν ότι στο Αιγαίο δεν υπάρχει πετρέλαιο ας ανατρέξουν στα αρχεία του τ. υπουργείου Βιομηχανίας και θα διαπιστώσουν ότι σχεδόν το μισό Αιγαίο έχει δεσμευτεί από ξένες πολυεθνικές εταιρίες για αποκλειστική έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Αν η θεωρία του κ. Λέκκα ευσταθούσε δεν υπήρχε περίπτωση οι μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου κυριολεκτικά να «σφάζονται» ποια θα αποκτήσει το αποκλειστικό δικαίωμα ερευνών από την Ελληνική Κυβέρνηση.

Αυτή η αντικειμενική πλέον πραγματικότητα του ότι η Ελλάδα έχει στα χέρια της αυτόν τον θησαυρό που δεν έχει αξιοποιήσει επαρκώς κανένας από τους πολιτικούς της ταγούς βρίσκει πια, τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο χώρο στις αράδες των εφημερίδων και στις σελίδες βιβλίων που γράφονται για να αφυπνίσουν συνειδήσεις και συνοδεία αποδεικτικού υλικού να καταδείξουν πως η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα που δεν έχει ανάγκη να ακολουθήσει οποιαδήποτε ξένη επιβουλή και μπορεί να σταθεί μονάχη της στα πόδια της.

Σας παραθέτω τρία – τέσσερα χαρακτηριστικά  παραδείγματα:

 

 

 

Hellas oil

Του Γ. Ι. ΔΗΜΗΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗ
Ο κύβος ερρίφθη. Η κυβέρνηση ύστερα από μυστικές διεργασίες περίπου 3 μηνών φέρεται, σύμφωνα με πληροφορίες, αποφασισμένη να εξετάσει την πιθανότητα διενέργειας διεθνούς διαγωνισμού προκειμένου να παραχωρήσει σε διεθνή όμιλο τα δικαιώματα έρευνας, εξόρυξης και αξιοποίησης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της χώρας.
Τους τελευταίους μήνες στο υπουργείο Ανάπτυξης επικρατεί αναβρασμός, καθώς στις αρχές Σεπτεμβρίου (όπως είχε αποκαλύψει η «Οικονομία» στις 4/9/2005) επισκέφθηκε τον υπουργό Δημήτρη Σιούφα και τον υφυπουργό Οικονομίας Πέτρο Δούκα ένας από τους ισχυρότερους άνδρες στον πετρελαϊκό χώρο, ο πρόεδρος της Royal Dutch-Shell (για το τμήμα της εμπορίας), δρ Ρομπ Ρουντς. Το στέλεχος της πολυεθνικής εταιρείας εξήγησε τότε στους δύο υπουργούς ότι στα στρατηγεία του Λονδίνου και των ΗΠΑ έχουν σχεδιάσει λεπτομερείς γεωπολιτικούς χάρτες, οι οποίοι δείχνουν ότι η χώρα μας παρουσιάζει ενδιαφέρον για έρευνες.

Τα στοιχεία μάλιστα έδειχναν ότι οι πιθανότητες άντλησης και εκμετάλλευσης αργού πετρελαίου είναι 3%, δηλαδή υψηλότερες σε σχέση με το 0,8% που απαιτείται για να ξεκινήσουν έρευνες σε κοιτάσματα. Ο ίδιος αποκάλυψε μάλιστα μεταξύ άλλων ότι οι περιοχές (σύμφωνα με την αγγλο-ολλανδική πολυεθνική Royall Dutch-Shell) που προσφέρονται για έρευνα και εκμετάλλευση βρίσκονται κυρίως σε τρεις ζώνες:

* Στο Κεντρικό και Βόρειο Αιγαίο.

* Στο Ιόνιο Πέλαγος από τον άξονα ανοιχτά της βορειοδυτικής Πελοποννήσου ώς τους Παξούς.

* Στις ακτές της Ηπείρου, στο ύψος της Πάργας.

Σύμφωνα με τις ίδιες αναλύσεις, στη Δυτική Ελλάδα, ανάμεσα στα Ιόνια Νησιά και στις ακτές της Στερεάς ώς τις ακτές της Ηπείρου, πιθανολογείται ότι υπάρχουν αποθέματα αποτελούμενα από τουλάχιστον 2 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο, τα οποία καλύπτουν, εφόσον γίνουν οι κατάλληλες επενδύσεις και αντληθούν, τις πετρελαϊκές ανάγκες της χώρας μας για 20 χρόνια (σ.σ.: η Ελλάδα καταναλώνει 100 εκατομμύρια βαρέλια τον χρόνο σε κατεργασμένα προϊόντα).

Τι θα γίνει με τα κοιτάσματα του Αιγαίου

Ο Ρ. Ρουντς προσπάθησε σε εκείνη τη συνάντηση, όπως αναφέρουν σχετικές πληροφορίες, μέσω του Δημήτρη Σιούφα να διασφαλίσει την υπόσχεση ότι θα παραχωρηθούν οι σχετικές άδειες από τα Ελληνικά Πετρέλαια που κατέχουν τα δικαιώματα, όμως ο αρμόδιος υπουργός απέφυγε να δεσμευτεί.

Εκτοτε με απόλυτη μυστικότητα ξεκίνησε ένας μαραθώνιος από το οικονομικό και το διπλωματικό επιτελείο της κυβέρνησης, καθώς το μεγαλύτερο πρόβλημα εστιάζεται στην παραχώρηση των κοιτασμάτων που βρίσκονται σε περιοχές του βορειοανατολικού Αιγαίου τις οποίες επιχειρεί να αμφισβητήσει η Τουρκία. Σε αυτές η Royal Dutch-Shell εκτιμά μεν ότι έχει σημαντικές πιθανότητες για εξεύρεση κοιτασμάτων που μπορούν να αντληθούν και να εκμεταλλευθούν, όμως η ελληνική διπλωματία ανησυχεί για τις αντιδράσεις που υπάρχουν από την τουρκική πλευρά.

Κορυφαίο στέλεχος του οικονομικού επιτελείου έλεγε στην «Οικονομία» ότι «στην περίπτωση αυτή θα είμαστε πολύ προσεκτικοί, αφού δεν επιθυμούμε να ανακινηθούν προβλήματα διπλωματικής υφής με την Τουρκία. Εφόσον η κυβέρνηση λάβει την οριστική απόφαση να προχωρήσει ένας διεθνής διαγωνισμός τότε ίσως να εξαιρεθούν οι περιοχές του Αιγαίου».

Πάντως, το ίδιο στέλεχος απεκάλυψε ότι στη συνάντηση του υπουργού Ανάπτυξης με τον Ρ. Ρουντς είχε γίνει η επισήμανση από τον πρόεδρο της πολυεθνικής ότι η εταιρεία που εκπροσωπεί μπορεί να μεσολαβήσει προς την πολιτική ηγεσία της Αγκυρας, για συνεκμετάλλευση των πετρελαίων, κάτι το οποίο όμως η ελληνική πλευρά απορρίπτει κατηγορηματικά. Η προοπτική αυτή, όμως, είναι βέβαιο ότι θέτει τις προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο σε νέο πλαίσιο.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/12/2005

Μαύρος χρυσός και γκρίζα σενάρια

Του Γ.Χ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι στο ελληνικό υπέδαφος ίσως υπάρχουν κοιτάσματα 2 ίσως και 4 δισ. βαρελιών.
«Γνωρίζουμε, με βάση τα στοιχεία που έχουμε συγκεντρώσει κατά καιρούς αλλά και τα θεωρητικά επιστημονικά μοντέλα, ότι είναι πιθανόν η Ελλάδα να "κάθεται" πάνω σε σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ομως, σε ποιο βαθμό είναι εκμεταλλεύσιμα δεν θα το μάθουμε, εάν δεν ξεκινήσουν συστηματικές έρευνες και γεωτρήσεις». Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των τεχνοκρατών που έχουν ασχοληθεί με τις έρευνες υδρογονανθράκων στη χώρα μας.

*Τα αποτελέσματα στηρίζουν την πεποίθηση ειδικών επιστημόνων που θεωρούνται επαΐοντες ότι στο ελληνικό υπέδαφος ίσως υπάρχουν κοιτάσματα 2-4 δισ. βαρελιών, η αξιοποίηση των οποίων θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να αναβαθμίσει σημαντικά την οικονομική και τη γεωπολιτική θέση της χώρας. Η άλλη όψη του νομίσματος, βέβαια, είναι ότι στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη όπου το υπέδαφος κρύβει πλούτο (από τα διαμάντια της Σιέρα Λεόνε έως τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής)... γίνεται ή έχει γίνει πόλεμος.

Στην Ελλάδα, μετά το «θερμό επεισόδιο» του 1987, ο φόβος προβλημάτων με την Τουρκία έχει αναγάγει τις έρευνες για πετρέλαιο σε θέμα «ταμπού».

*Ετσι, τα στοιχεία που υπάρχουν και ως εκ της φύσεώς τους είναι απόρρητα παραμένουν «κλειδωμένα», χωρίς να έχουν αξιολογηθεί συνολικά από κάποιον κρατικό φορέα. Κατά καιρούς, κομμάτια των ερευνών εμφανίζονται σε διάφορα συνέδρια από ξένους ερευνητές ή άλλοτε «ακούγεται» ότι κάποια στοιχεία κυκλοφορούν (από πλάγιες οδούς) στα γραφεία πολυεθνικών. Επίσης, πολλοί από τους ξένους συμβούλους των κατά καιρούς υπουργών Ενέργειας έφυγαν με αρκετά στοιχεία στα χέρια τους. Ανάλογα, σε διεθνή συνέδρια παρουσιάζονται περισσότερα στοιχεία για το Αιγαίο (μέχρι τη Μύκονο!) από τούρκους ερευνητές, παρά από έλληνες, όπως επισημαίνουν επιστήμονες του χώρου.

*Σύμφωνα με πηγές που έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με τις έρευνες πετρελαίου, η κατάσταση σήμερα έχει ως εξής:

1. Ολες οι εκτιμήσεις, με βάση τα θεωρητικά μοντέλα και τις γεωχημικές μεθόδους, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο ελλαδικός χώρος έχει πολλές περιοχές όπου πιθανόν υπάρχει πετρέλαιο.

2. Οι (απόρρητες) σεισμικές έρευνες («ακτινογραφία» της δομής του φλοιού της Γης, με τεχνητούς κραδασμούς) και οι γεωτρήσεις που έχουν γίνει προσδιορίζουν «πετρελαιοπιθανές» περιοχές στο Ιόνιο, την ηπειρωτική Ελλάδα και το Αιγαίο.

3. Στοιχεία για την ύπαρξη πετρελαίου στον ελλαδικό χώρο έχουν παρουσιαστεί και σε πρόσφατα συνέδρια.

4. Η άνοδος της τιμής του πετρελαίου αναβαθμίζει σημαντικά τα όποια κοιτάσματα υπάρχουν στην Ελλάδα. Το ίδιο γίνεται και με την εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία επιτρέπει πλέον και τον πιο εύκολο εντοπισμό των κοιτασμάτων, αλλά και την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση. Ακόμα και για τα «ξεχασμένα» κοιτάσματα του Κατακώλου και της Επανωμής που δεν θεωρούνταν εκμεταλλεύσιμα στο παρελθόν λόγω μεγάλης περιεκτικότηας σε διοξείδιο του άνθρακα και της μικρής ποσότητάς τους, επιδεικνύεται μεγάλο ενδιαφέρον σήμερα.

*Τα στοιχεία των ερευνών που ήδη έχουν γίνει έχουν καθοριστική σημασία, εξηγούν επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί επί δεκαετίες με το θέμα, γιατί μια εταιρεία πρέπει να «ξέρει» πού έχει τις καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας, για να επενδύσει τα τεράστια ποσά που κοστίζουν οι έρευνες πετρελαίου, ιδιαίτερα με τις νέες τεχνολογίες.

Ομοίως, η κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει όσο το δυνατόν περισσότερα για το μέγεθος της «πετρελαϊκής πίτας», ώστε να μπορεί να αξιολογήσει τα δεδομένα, να προχωρήσει σε διεθνείς διαγωνισμούς και να διαχειριστεί τις παραχωρήσεις διαφυλάσσοντας τα συμφέροντα της χώρας. Αλλά ακόμα και για να αποφασίσει πώς θα κινηθεί πολιτικά, σε θέματα υφαλοκρηπίδας, επί παραδείγματι.

*Ετσι, λένε οι ίδιες πηγές, είναι απαραίτητος ένας κρατικός φορέας, με δικό του μηχανισμό, ο οποίος θα στέκεται «απέναντι» στις εταιρείες και θα λειτουργεί συμβουλευτικά προς την κυβέρνηση, όπως υπάρχει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης αλλά και οπουδήποτε αλλού γίνονται παραχωρήσεις.

Σήμερα, όμως, εξηγούν, ο φορέας αυτός δεν υπάρχει, καθώς η παλαιά κρατική ΔΕΠ-ΕΚΥ (η θυγατρική της Δημόσιας Επιχείρησης Πετρελαίου που ασχολούνταν με την έρευνα) σήμερα έχει ενσωματωθεί στα Ελληνικά Πετρέλαια τα οποία πλέον είναι ιδιωτική εταιρεία. Συνεργεία γεωτρήσεων και έρευνας, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν πια.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ  - 11/12/2005

ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ στην Τρίπολη, οι λιβυκοί χάρτες ώς τα 200 μίλια!
Αγκάθι για Λιβύη... η Γαύδος

ΤΡΙΠΟΛΗ
Αποστολή: ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ
Η Αθήνα επιθυμεί να επεκτείνει το ταχύτερο δυνατόν τη συνεργασία με τη Λιβύη στον ενεργειακό τομέα και στην άντληση πετρελαίου σε περιοχές που θα εκχωρηθούν σε ελληνικά συμφέροντα, αλλά προηγουμένως θα πρέπει να ρυθμιστεί ένα πρόσθετο εμπόδιο, που προέρχεται από την πλευρά της Λιβύης και μάλιστα το υπουργείο Ενεργείας της. Συγκεκριμένα, στους χάρτες, που από το 2004 έχει κυκλοφορήσει το λιβυκό υπουργείο Ενέργειας στο Διαδίκτυο, με τις περιοχές, χερσαίες και θαλάσσιες για πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου, η ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης της Λιβύης στη θάλασσα εκτείνεται μέχρι τα 200 ν.μ. Ως εκ τούτου, στην περιοχή οικονομικής εκμετάλλευσής της στη Μεσόγειο, περιλαμβάνεται και η νήσος Γαύδος!

Από το 2004, η ελληνική κυβέρνηση έχει επιχειρήσει, με επισκέψεις υφυπουργών, μεταξύ των οποίων και του υφυπουργού Εξωτερικών Γ. Βαληνάκη, να θέσει «μαλακά» το θέμα αυτό στους Λίβυους αρμόδιους. Η «υπόσχεση» ήταν ότι στον επόμενο χάρτη για τα κοιτάσματα πετρελαίου της Λιβύης, θα έχει αφαιρεθεί η νήσος Γαύδος από τη ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης στη Μεσόγειο.

Ομως, ακόμα και μια τέτοια κίνηση δεν λύνει το θέμα, καθώς η Γαύδος παραμένει αμφισβητήσιμη, στον τομέα της οικονομικής εκμετάλλευσης, αφού το ελληνικό κράτος δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει στα πόσα μίλια εκτείνεται η ελληνική οικονομική ζώνη. (Σ.σ. στην οικονομική ζώνη δεν ασκείται κυριαρχία και έτσι η Γαύδος δεν αποτελεί «γκρίζα ζώνη» για τη Λιβύη, όπως παλαιότερα το είχε επιχειρήσει σε ΝΑΤΟϊκό επίπεδο η Τουρκία πριν από μερικά χρόνια).

Το πρόβλημα αυτό, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, δεν ετέθη από κυβερνητικούς παράγοντες στο τραπέζι των χθεσινών συνομιλιών των δυο αντιπροσωπειών κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια.

Αναθέρμανση

Ο στόχος της επίσκεψης του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν να αναθερμανθούν οι σχέσεις με τη Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι, που είχαν μαραζώσει μετά τη δεκαετία του 1980 και τις διεθνείς κυρώσεις σε βάρος της Λιβύης από το 1999.

Η καλή σχέση του Κ. Παπούλια ως υπουργού Εξωτερικών με την Τρίπολη θεωρήθηκε από ελληνικής πλευράς ο κατάλληλος καταλύτης για να προωθηθούν οι οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, με κύριο στόχο τον τομέα της ενέργειας, όχι τόσο στην αγορά λιβυκού πετρελαίου, αλλά στις δυνατότητες που θα δοθούν σε ελληνικές επιχειρήσεις να δεσμεύσουν περιοχές σε λιβυκό έδαφος και να προχωρήσουν σε εργασίες άντλησης πετρελαίου.

Ηδη τα Ελληνικά Πετρέλαια, από κοινού με αυστραλιανή εταιρεία, συμμετέχουν κατά 20% σε τέτοια επιχείρηση, ενώ ο στόχος είναι να δεσμευθούν δύο περιοχές για τα ελληνικά συμφέροντα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέμεινε κατά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της Λιβύης ότι υπάρχει «η εκπεφρασμένη βούληση να προχωρήσουμε σε περαιτέρω συνεργασία στον πετρελαϊκό τομέα ώστε να διευκολυνθεί η συνεργασία μεταξύ των Ελληνικών Πετρελαίων και του υπουργείου Ενέργειας της Λιβύης».

Η λιβυκή πλευρά εμφανίστηκε πιο συγκρατημένη και δήλωσε ότι μια τέτοια συνεργασία ενδεχομένως θα προχωρήσει στο μέλλον. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων υπογράφτηκαν Συμφωνία Συνεργασίας στον Μορφωτικό-Εκπαιδευτικό τομέα και στον τομέα του Τουρισμού, στον οποίο οι Λίβυοι δίνουν ιδιαίτερη σημασία.

Με τον Καντάφι

Η συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας με τον ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι ήταν αρκούντως επεισοδιακή, τουλάχιστον από πλευράς χρόνου. Ενώ «κατ' αρχήν» είχε οριστεί ιδιαίτερη συνάντηση των δύο ανδρών, αυτή τελικώς μεταφέρθηκε στο δείπνο και ήταν μικρής διάρκειας. Η συνάντηση έγινε στη γνωστή «σκηνή», αλλά μέσα στο στρατόπεδο της Τρίπολης. Η πρόσβαση έγινε με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και με το γνωστό από τα παλιά φολκλόρ, με το Μ. Καντάφι να εμφανίζεται με ενδυμασία βεδουίνου κ.λπ.

Από τους θερμούς εναγκαλισμούς της δεκαετίας του 1980, τώρα ήρθε ο καιρός της θερμής και μόνον χειραψίας, και από τις ιδεολογικές αναφορές του παρελθόντος, ήρθε τώρα η ώρα της συζήτησης για επιχειρήσεις... του καιρού.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/03/2006

---

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"Τα πετρέλαια της Ελλάδος"

του οικονομικού συντάκτη Κωνσταντίνου Κόλμερ.
Εκδόσεις "Λιβάνη", 2006.
Ο «ακήρυκτος πόλεμος» που διεξάγει ήδη η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδος είναι ένας ακόμη πόλεμος για το πετρέλαιο.
Το πετρέλαιο που υπάρχει στην Ελλάδα το είχαν επισημάνει οι Γερμανοί γεωλόγοι της Βέρμαχτ, κατά την διάρκεια της Κατοχής, όταν ερευνούσαν όλο τον ορυκτόν πλούτο της χώρας. Ως διά μαγείας τα σχετικά πορίσματα βρέθηκαν το 1973 στα χέρια της γερμανικής εταιρείας «Βίντερσχαλ», η οποία, προκειμένου να μην εμφανισθεί η ίδια, προτίμησε να συνεταιρισθεί με την καναδική «Ωσεάνικ». Όπως αποκαλύπτει ο συγγραφεύς, εκτός των 120 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου και των 850 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου που απέδωσαν μέχρι σήμερα οι «Πρίνος Ι» και «ΙΙ», κοιτάσματα υδρογονανθράκων έχουν εντοπισθεί στον Θερμαϊκό Κόλπο, στο Θρακικό Πέλαγος, στα νότια της Κρήτης και στην Δυτική Ελλάδα (Κατάκολο, Κυλλήνη, Ζάκυνθος, Παξοί, Αιτωλικό, Δελβινάκι, Μποτσάρα, Φιλιατρά).
Ένα εκπληκτικό βιβλίο, που διερευνά τους παλαιούς και νέους «ενεργειακούς δρόμους» του μαύρου χρυσού και που συμπληρώνεται με την Συνθήκη της Λωζάννης, βάσει της οποίας η Τουρκία έχει παραιτηθεί του Αιγαίου Πελάγους. Μια συνθήκη που η γείτων χώρα τόσο εμφανώς καταπατά τα τελευταία τριάντα δύο χρόνια με μια σειρά «θερμά» επεισόδια...
Το πετρέλαιο δεν είναι μόνο δυσεύρετον. Είναι και αφανές αίτιον πολιτικών γεγονότων. Η ηγεσία του κόσμου, αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, την αναπλήρωσι της ελλειπούσης ενεργείας και την μόλυνσι του φυσικού περιβάλλοντος, ασχολείται με την εξάντλησι των ενεργειακών πόρων, την κατανομή των και ενίοτε με την διαρπαγή. Λύσεις υπάρχουν, αλλά είναι επίπονες και διέρχονται μέσα από την εξοικονόμησι, την υποκατάστασι και την αποτροπή των αρπάγων. Ειδικώς διά τ, που περιβάλλεται από αρπακτικούς γείτονες, επισημαίνεται ο παλαιός κανόνας «αν θέλεις την ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμον». Διαφορετικά δεν θα λείψει μόνον η ενέργεια, αλλά θ’ απωλεσθή και η ήδη αμφισβητουμένη υπό της Τουρκίας εδαφική και ενάλιος ακεραιότης της χώρας.

Κόλμερ Κωνσταντίνος - Τα πετρέλαια της Ελλάδος - Εκδόσεις "Λιβάνη", 2006.

---

Τα πετρέλαια της Ελλάδος

Για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου, αφορμή έλαβα, από το προσφάτως κυκλοφορήσαν βιβλίο, του εγκρίτου και διακεκριμένου συγγραφέως, και οικονομολόγου κ. Κων/νου Κόλμερ, με τίτλο «Τα Πετρέλαια της Ελλάδος».
Το εν λόγω βιβλίο, δεν πρέπει να λείψει από καμιά βιβλιοθήκη, και να διαβαστεί, από όλους τους Έλληνες. Παρακαλώ αυτό να μη θεωρηθεί ως διαφήμιση, αλλά ως εθνική ανάγκη, με σκοπό να μάθουν οι Έλληνες, τι θησαυρό κρύβει η πατρίδα μας, στο χερσαίο υπέδαφος, αλλά και στον υποθαλάσσιο χώρο, σε όλα τα Ελληνικά πελάγη, γνωστό ως Υφαλοκρηπίδα.
Με την ενημέρωση, θα καταλάβουν οι Έλληνες, την αιτία, γιατί παραμένουμε σήμερα, από τους φτωχότερους Λαούς της Ευρώπης.
Οι διάφορες Κυβερνήσεις, που κατά καιρούς κυβέρνησαν αυτό το τόπο, απέτυχαν να εκμεταλλευθούν αυτό τον υποθαλάσσιο θησαυρό της Ελλάδος, για την ευημερία του Λαού μας, αφού οι δήθεν «Στρατηγικοί εταίροι», μας το απαγορεύουν.
Οι λόγοι που απέτυχαν ήταν, η διεκδίκηση της εύνοιας των ισχυρών της Γης, προς εξασφάλιση της Προεδρίας (κόμματος, Κυβερνήσεως, κλπ.), η φοβία, δειλία, ατολμία, γονυκαμψία, και ο ραγιαδισμός, μπροστά στους «Στρατηγικούς εταίρους».
Έτσι όμως άφησαν το Λαό μας, να πένεται, να περιμένει να ζήσει μόνο με τον Τουρισμό και τη Ναυτιλία αφού και η Γεωργία συνεχώς υποφέρει, λόγω συχνών αλλαγών της Γεωργικής πολιτικής της Ε.Ε. και λόγω φυσικών καταστροφών.
Τα πλουτοπαραγωγικά κοιτάσματα της χώρας, έμειναν αναξιοποίητα, και ανεκμετάλλευτα, και όχι μόνο τα πετρέλαια, αλλά και το Ουράνιο της Θράκης, και ο χρυσός της Αν. Μακεδονίας, γνωστός από τα χρόνια των Βασιλέων της Μακεδονίας, Φιλίππου και Μ. Αλεξάνδρου.
Από την Ιστορία μαθαίνουμε ότι η πολυδάπανος εκστρατεία το Μ. Αλεξάνδρου, στην Ανατολή, χρηματοδοτήθηκε από το χρυσό της Α. Μακεδονίας.
Όσον αφορά τα γνωστά και επιβεβαιωμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και Ιονίου Πελάγους, από το βιβλίο του κ. Κ. Κόλμερ, αντλούμε τη πληροφορία ότι πρόκειται περί ποσοτήτων, στο μεν Αιγαίο, άνω των 2 δις βαρελίων, και στο Ιόνιο πάλιν άνω των 2 δισ. βαρελίων. Αλλωστε γνωστά ήταν τα πετρέλαια της Ζακύνθου από το Β. Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με τα κοιτάσματα στο Κρητικό Πέλαγος, φθάνουμε αισίως σε ποσότητες τέτοιες που καθιστούν τη χώρα μας αυτάρκη σε ενέργεια, όσον αφορά το κλάδο των πετρελαίων, και φυσικού αερίου, για πολλά χρόνια.
Σήμερα οι Ξένοι Οικονομικοί Οργανισμοί, προειδοποιούν τη Κυβέρνηση ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, είναι ωρολογιακή βόμβα για την οικονομία μας, και στέλνουν σήμα κινδύνου, ενώ κατατάσσουν τη χώρα μας, στη «κόκκινη ζώνη» για την Ε.Ε.
Επίσης το δημόσιο χρέος της χώρας, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ανέρχεται στο κολοσσιαίο ποσό άνω των 40 δισ. Ευρώ, ετησίως, και καλύπτεται με δανεισμό, ενώ θα μπορούσαμε κάλλιστα να το καλύψουμε, με την εκμετάλλευση των Ελληνικών υδρογονανθράκων.
Για την εκμετάλλευση των Ελληνικών Πετρελαίων και Φυσικού Αερίου, απλώς χρειάζεται, δύναμη, αποφασιστικότητα, και έξυπνες κινήσεις, από τη Κυβέρνηση, προσόντα τα οποία δυστυχώς δεν διαθέτει, όπως μας απέδειξε μέχρι τώρα.
Τα Ελληνικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων, είναι επιβεβαιωμένα, και από άλλες επιστημονικές πηγές ενεργειακών ερευνών, όπως π.χ. από δορυφόρους, αλλά και από πλοία επιστημονικών ωκεανογραφικών μελετών και ερευνών, όπου διενεργούν τις γνωστές σεισμικές έρευνες.
Με τις σημερινές διεθνείς τιμές πετρελαίου, έστω των $58 ανά βαρέλι, (πρόσφατα είχε φθάσει μέχρι $80 το βαρέλι), η Ελληνική Οικονομία θα είχε λύσει όλα τα προβλήματά της, ο Λαός μας θα είχε οικονομικά ανακουφισθεί, τα τρέχοντα προβλήματα της καθημερινότητας θα είχαν επιλυθεί, και όλες οι κοινωνικές ομάδες θα είχαν ικανοποιηθεί, και έτσι θα είχαμε μια ευημερούσα χώρα, όπως η Νορβηγία, η οποία από πτωχή, χάρις στα πετρέλαιά της, έγινε πλούσια, όπως επίσης και οι χώρες του Περσικού Κόλπου, κλπ.
Δυστυχώς για την Ελλάδα η ανικανότητα των Κυβερνήσεών της, καταδίκασε το Λαό, στη φτώχια και τη μιζέρια.
Δεν υπάρχει χώρα στον πλανήτη μας, η οποία να βρήκε πετρέλαια και να μη τα εκμεταλλεύθηκε (ακόμη και οι τριτοκοσμικές).
Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο, μόνο για την Ελλάδα ισχύει η απαγόρευση εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, που μας επεβλήθη από τους δήθεν συμμάχους μας. Σε αυτό το θέμα πράγματι πρωτοτυπούμε διεθνώς. Ο αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Σήμερα οι Κυβερνήσεις μας, για να επιβιώσουν οικονομικά κρέμονται από τις φορολογικές δηλώσεις εισοδήματος των πολιτών, όπου μαζί με το Τουρισμό, και εν μέρει της Ναυτιλίας, είναι οι μόνες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Χώρας.
Έτσι κρύβουν «Ωκεανό» Ελληνικού Πετρελαίου, όπως γράφει η εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» 20-11-06.
Ενώ η Ελλάδα «κάθεται» κυριολεκτικά επάνω στα πετρέλαια, οι αρμόδιοι Κυβερνητικοί παράγοντες, πήγανε μέσα στη καρδιά της ερήμου Σαχάρας να βρούνε πετρέλαια, χωρίς να σκεφθούν καν τη μεταφορά τους από εκεί.
Εκεί τους διέταξαν να πάνε οι «Στρατηγικοί εταίροι» μας.
Σύμφωνα με πρόσφατες ανακοινώσεις των ΕΛ.ΠΕ., τελικά βρήκανε κοιτάσματα Φυσικού Αερίου, και Πετρελαίων, αλλά 1000 χιλιόμετρα νότια της Τρίπολης της Λιβύης, δηλαδή μέσα στη καρδιά της Ερήμου Σαχάρας. Για να μεταφέρουν αυτά τα πετρέλαια στο πλησιέστερο λιμάνι φορτώσεως της Μεσογείου, πρέπει να κατασκευάσουν αγωγό μήκους άνω των 1000 χιλιομέτρων, και μετά για να τα μεταφέρουν στην Ελλάδα με δεξαμενόπλοια, θα πληρώσουν χρυσούς ναύλους στους πλοιοκτήτες.
Έτσι θα μας κοστίσουν «ο κούκος αηδόνι» που λέει ο Λαός μας. Καθ΄ όν χρόνο τα πετρέλαια είναι μέσα στα πόδια μας, στο Αιγαίο, Ιόνιο, και Κρητικό Πέλαγος.
Και όλα αυτά επειδή μας το απαγορεύουν, οι Αμερικάνοι και οι Τούρκοι.
Καλά στο Αιγαίο φοβούνται τους Τούρκους, στο Ιόνιο και Κρητικό Πέλαγος, ποιον φοβούνται;;; δεν είναι εκεί Ελληνική επικράτεια;;;
Τουλάχιστον ας βγάλουν προς εκμετάλλευση τα κοιτάσματα του Ιονίου και Κρητικού Πελάγους, ώστε να ανακουφισθεί η Οικονομία μας, και για τα κοιτάσματα του Αιγαίου, να τα κανονίσουμε με τους Ρώσους, αφού οι Αμερικάνοι μας το απαγορεύουν. Αλλά είπαμε εδώ τώρα χρειάζεται Κυβέρνηση με πυγμή και αποφασιστικότητα, και με νέους ισχυρούς συμμάχους.
Από το 2004 όταν η Ν.Δ. έγινε Κυβέρνηση, με αλλεπάλληλα υπομνήματα ενημέρωσα το κ. Πρωθυπουργό, για την εκμετάλλευση των γνωστών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ελληνική Επικράτεια και τον ενθάρρυνα να δώσει εντολή στις εγχώριες πετρελαϊκές δυνάμεις, ώστε σε συνεργασία με Ρωσικές (αφού οι Δυτικοί μας το απαγορεύουν), πεπειραμένες πετραλαϊκές δυνάμεις, να προβούν στην εξόρυξη και οικονομική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, με συμβάσεις σύμφωνα με τα διεθνώς ισχύοντα.
Οι Αγγλο-Αμερικάνοι, εάν και εφόσον, αποφασίσουν, θα μας τα πάρουν με συμβάσεις αποικιοκρατικού τύπου, σαν αφέντες επάνω σε δούλους-ραγιάδες.
Ένας από τους λόγους που επιδιώκουν τη συρρίκνωση της χώρας, είναι και αυτός, - των πετρελαίων -, ώστε η Ελλάς αποδυναμωμένη, να μη έχει δύναμη να αντιδράσει, ώστε αυτοί - οι Αγγλο-Αμερικάνοι - να πάρουν τα πετρέλαια, «κοψοχρονιά» που λέει ο Λαός, με μια Κυβέρνηση ανήμποροι πια να διαπραγματευθεί τα δικαιώματα της χώρας.
Με τα υπομνήματά μου αυτά, προς το κ. Πρωθυπουργό, ζητούσα την αμυντική θωράκιση των νησιών του Αιγαίου, με ρωσικές πυραυλικές εγκαταστάσεις, προς προστασία των εγκαταστάσεων εξόρυξης πετρελαίων, από εχθρικές ενέργειες του γνωστού κακού γείτονα, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Οι εισηγήσεις μου, έπεσαν σε φοβισμένα, μάτια και αυτιά, πιστά στις διαταγές της Σιωνιστικής Νέας Τάξης και Παγκοσμιοποίησης, γνωστών εχθρών του Ελληνισμού.
Έτσι παραμένουμε φτωχοί, με μια Κυβέρνηση να μη μπορεί να ικανοποιήσει τα οικονομικά αιτήματα των Λαϊκών τάξεων, με επακόλουθο τη γνωστή κοινωνική αναταραχή στη χώρα.
Έτσι αδυνατούμε να χρηματοδοτήσουμε, την Υγεία και Παιδεία, για τον Ελληνικό Λαό.
Έτσι παραμένουμε μια «φτωχή, μικρή, αλλά έντιμος Ελλάς», πιστή στις διαταγές των δήθεν φίλων και συμμάχων. Άμα έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;;;
* Τα ελληνικά κοιτάσματα είναι επιβεβαιωμένα από δορυφόρους, αλλά και από πλοία επιστημονικών ωκεανογραφικών μελετών.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ι. ΓΡΥΠΑΙΟΣ

ΑΛΦΑ ΕΝΑ - 02/12/06

Οι πολιτικές δυνάμεις που πέρασαν, ύστερα από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, από το τιμόνι της χώρας είναι, πλέον, ολοένα και πιο ξεκάθαρο πως γνώριζαν την ύπαρξη αυτού του αμύθητου θησαυρού, στα σπλάχνα των Ελληνικών Θαλασσών. Τις βαραίνει, λοιπόν, η ευθύνη  της μη αξιοποίησης του σε τέτοιο σημείο που να καθίσταται ύποπτη η, επί του ζητήματος, συνολική αδράνεια τους. Το τελευταίο χρονικό διάστημα και υπό το βάρος των αδιαμφισβήτητων στοιχείων που συνοδεύουν τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, η κουβέντα εκτρέπεται σε ένα άλλο πεδίο πραγματευόμενη το ενδεχόμενο της συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων του  Ελληνικού Αρχιπελάγους, από κοινού με την Τουρκία. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς αυτή η  πιθανότητα θα πρέπει να μας βρει εκ διαμέτρου αντίθετους.  Όχι μόνο για τους ιστορικούς λόγους που πιο πάνω συνοπτικά ανέφερα, αλλά και διότι οι γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας  που τίθενται από το βαθύ στρατιωτικό κατεστημένο της Άγκυρας και διατυπώνονται  από την Τουρκική διπλωματία, με εμφανή την αλυτρωτική διάθεση της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδος. Συνεπώς, καταλαβαίνει οποιοσδήποτε πως μια τέτοια στάση, «Οθωμανικής λογικής»  εκ μέρους της Τουρκίας δεν μπορεί να συνυπάρξει με οποιαδήποτε προοπτική «συνεταιρισμού»  σε όποιο επίπεδο. Οι πολιτικοί μας ταγοί θα έπρεπε – υπό φυσιολογικές συνθήκες και όχι τέτοιες, σαν την σημερινή, που αποκαλύπτει την γρήγορη σήψη του απερχόμενου πολιτικού συστήματος – να επιλέγουν λύσεις που θα ενισχύουν, θα ισχυροποιούν την θέση της πατρίδας μας στην περιφερειακή αλλά και την διεθνή σκακιέρα. Αντ’ αυτού αρκετοί από αυτούς επέλεξαν, δίχως λόγο, στρατηγικές  που εξέθεταν την πατρίδα μας στην υποτέλεια των ΗΠΑ, μόνο και μόνο διότι αυτοί οι πολιτικοί ταγοί που έκαναν αυτές τις επιλογές ήταν οι ίδιοι υποτελείς στους Αμερικανούς.  Πρέπει να γίνει  σαφές και ξεκάθαρο: Τα στρατηγικά συμφέροντα, σχέδια και στοχεύσεις των Η. Π. Α. στην ευρύτερη περιοχή μας ούτε θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν, ούτε μας συμφέρουν ως Έθνος, αν τις ακολουθούμε συστηματικά και ιδίως τυφλά…

Η ιστορία έχει αποδείξει, ως σήμερα, δυο πράγματα: Πρώτον, το ότι οι Η. Π. Α. θέλουν με βάση τις στοχεύσεις τους, στην ευρύτερη περιοχή, την Τουρκία πιο ισχυρή από την Ελλάδα. Και δεύτερον, πως οι Αμερικανοί τοποθετούν και καθοδηγούν επίδοξους δικούς τους τοποτηρητές στα Βαλκάνια. Είναι τα Σκόπια, η Τουρκία και η Αλβανία, χώρες οι οποίες υπάρχουν μονάχα από ανθελληνικό ένστικτο… Και τούτο, διότι ας μην ξεχνάμε πως, εκτός από τα δεδομένα ανοιχτά μέτωπα που έχουμε με τα Σκόπια και την Τουρκία, ο ίδιος ο Εμβέρ Χότζα, ο δυνάστης της Αλβανίας μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έχτισε όλον τον «χάρτινο μύθο» της παντοκρατορίας του σε ένα επίπλαστο και δίχως ιστορική βάση αλήθειας Αλβανικό «Μεγαλοιδεατισμό», έναν αλυτρωτισμό που είχε την Ελλάδα σε μόνιμο στόχαστρο. Και τούτο, αν και εμείς είμαστε εκείνοι που συντηρούμε εδώ και χρόνια την παρηκμασμένη Αλβανία, με κεφάλαια και επενδύσεις, την ίδια ώρα που η Αλβανία κατέχει Ελληνικά χώματα, στην Βόρεια Ήπειρο, που συγκροτούν τον Αλβανικό Νότο, είναι απολύτως Ελληνικά και οι Έλληνες κάτοικοι τους συναντούν κάθε μέρα το πιο απόκοσμο πρόσωπο του καθεστώτος των Τιράνων. Το οποίο, ακόμη και τα χρόνια μετά την κατάρρευση του μύθου, του «Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού» της Αλβανίας και την υποτιθέμενη μετάβαση της χώρας στην «Δημοκρατία», μέσω αμφισβητούμενων εκλογικών αναμετρήσεων, φαντάζει πιο βίαιο από  πριν. Αυτό το πολυφυλετικό, δίχως εθνική συνοχή και συνείδηση, μόρφωμα που, εκτός των άλλων αποτελεί και την δύναμη κατοχής της Βορείου Ηπείρου, περιγράφει, ως φαίνεται τον «ιδανικό τοποτηρητή» που θέλουν οι

 Η. Π. Α. στην   Χερσόνησο του Αίμου. Αργυρώνητοι, δίχως πολλούς λόγους «Εθνικής υπερηφάνειας», ύπουλοι  και δουλοπρεπείς ως λαός, οι Αλβανοί φτιάχνουν την πιο καλή μαγιά για το ιδανικό  προτεκτοράτο.  Επιπροσθέτως, η μόνιμη – πολλές φορές, δε και αιματηρή – εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στις Αλβανικές  φάρες, με κυρίαρχες αυτή των Γκεγκηδων και εκείνη των Τόσκηδων κάνουν τους Αλβανικούς πληθυσμούς, ευκολότερα ελεγχόμενους από τους Αμερικανούς «Εντολοδότες».

Η Ελλάδα έχει πέσει θύμα κλοπής, σε δυο ιστορικές φάσεις και με δυο διαφορετικές τακτικές, με θύτη αυτό το χαμένο στις αντιφάσεις του κράτος της Βαλκανικής. Πρώτον διότι η Αλβανία κατέχει την Βόρειο Ήπειρο, έναν γεωπολιτικό χώρο, απολύτως Ελληνικό, εδώ και χιλιάδες χρόνια ο οποίος άντεξε ακόμη και την εποχή του ακραίου Αλβανικού σκοταδισμού  και διατήρησε την Ελληνική Εθνική σύσταση, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες…

Δεύτερον διότι στα σύγχρονα χρόνια που ζούμε, με το ασταμάτητο μεταναστευτικό ποτάμι να έχει πάρει ανεπίστροφη ροή, προς την Ελλάδα,  μαζί με τους αδελφούς μας Βορειοηπειρώτες, κατέφθασαν εδώ, Αλβανοί δραπέτες των φυλακών των Τιράνων όχι για να «προκόψουν» αλλά για να κακοποιήσουν, να ληστέψουν, να βιάσουν, να σκοτώσουν πάνω στο δύσμοιρο σώμα μιας κοινωνίας, στην αρχή σοκαρισμένης, αργότερα αγανακτισμένης αλλά ποτέ αφιλόξενη προς τους ξένους. Τότε ήταν που κάηκε η σημαία μας, το πιο ιερό από τα σύμβολα μας από Αλβανούς κακοποιούς κι όχι από όσους αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον, τότε μεταφέρθηκε μέσω των «απεσταλμένων» του Αλβανικού καθεστώτος.

Υπάρχουν δε, χιλιάδες τεκμήρια και ιστορικές αποδείξεις αδιάσειστες που βεβαιώνουν πως η Βόρεια Ήπειρος είναι στην ουσία, ένα κατεχόμενο, από την Αλβανία Ελληνικό έδαφος. Ακόμη κι ο ανατραπείς  βασιλεύς της Αλβανίας, Αχμέτ Ζόγου έχει προχωρήσει σε αυτήν την παραδοχή κατά την διάρκεια μιας επίσκεψης του στην Ελλάδα, στα 1931, μόλις επτά χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης.

Στην ημερίσια αθηναϊκή εφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" ημερομηνίας 15 Μαρτίου 1931 με τίτλο " Με τον Βασιλέα Ζώγου. Δια την πολιτικήν της Αλβανίας και τας σχέσεις με την Ελλάδα" και υπότιτλο " Μία σπουδαιοτάτη συνέντευξις" ο αλβανός βασιλιάς αναφέρει:
" Πρέπει να γνωρίζεται οι Έλληνες, ότι εγώ εμφορούμαι από τα πλέον φιλικότερα αισθήματα δια την Ελλάδα. Μη λησμονήτε δε, ότι ποτέ δεν ξεχνώ ότι το βασίλειον της Αλβανίας είναι η εγγονή, ας πούμε έτσι, της Ελλάδος. Μας συνδέουν τόσοι δεσμοί ιστορικοί. Αλλά........Αλλά, βεβαίως, είναι αναγκαία προϋπόθεση δια την διατήρησιν της φιλίας αυτής, ο αμοιβαίος σεβασμός ως προς την εδαφική ακεραιότητα των δύο χωρών μας, της Αλβανίας και της Ελλάδος.
Ομολογώ, ότι πράγματι εις το βασίλειον των αλβανών υπάρχουν και μέρη ελληνικά. Όπως η Κορυτσά, η Χειμάρρα, η Δρόβιανη, το Αργυρόκαστρον εν μέρει και μερικά άλλα ακόμη. Αλλά οι διεθνείς συνθήκαι καθόρισαν τα σύνορά μας, ώστε..........όταν θα γυρίσω με το καλό, εάν έχωμεν υγείαν βέβαια, θα προσπαθήσω να εγκαινιασθή με την φίλην πατρίδα σας μία νέα περίοδος σχέσεων καλής γειτονίας επ' αγαθώ αμφοτέρων των μερών".

Η Ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου είναι αναμφισβήτητη. Μέχρι τις αρχές του προηγούμενου  αιώνα  ήταν μία και αδιαίρετη με την υπόλοιπη Ήπειρο. Μπορεί οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, λόγω συμφερόντων, να την απέσπασαν βίαια και να την προσάρτησαν στην Αλβανία, όμως η περιοχή αυτή ποτέ δεν ένοιωσε... σαν Νότιος Αλβανία, αλλά αυτό που ανέκαθεν ήταν: ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ .
Τα πάντα στην Ελληνικότατη αυτή περιοχή, θρησκεία, πολιτισμός, ήθη και έθιμα, είναι τα ίδια με εκείνα της υπόλοιπης Ηπείρου. Ναι! και οι πέτρες ακόμη, δηλαδή τα μνημεία του πολιτισμού, ομιλούν για την Ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου.
Να όμως, που την Ελληνικότητα της την αμφισβητούν ο Αλβανικός εθνικισμός και οι φορείς του. Χίλιους δυο τρόπους μετέρχονται δια να την αλβανοποιήσουν.

Από τη δεύτερη χιλιετία προ Χριστού ζούσαν διάφορα ελληνικά (ηπειρώτικα) φύλα, τα κυριότερα ήταν οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Μολοσσοί. Ιδιαίτερα, η περιοχή που εκτείνεται από τις ακτές της Αδριατικής, περιλαμβάνοντας τις περιοχές του Ογχησμού (σημερινών Αγίων Σαράντα) και Βουθρωτού ως την λίμνη Αχρίδα στην ενδοχώρα, κατοικούνταν από τους Χάονες (Χαονία).
Με την περιοχή σχετίζονται διάφορες αφηγήσεις που ανάγονται στον τρωικό επικό κύκλο: ο Ελπήνωρ, μετά τον Τρωικό πόλεμο, επικεφαλής ομάδας Λοκρών και Αβάντων, ιδρύει τις πόλεις Ωρικό και Θρόνιο (στον κόλπο του Αυλώνα). Ο Αιακίδης Νεοπτόλεμος, συνοδευόμενος από Μυρμιδόνες, ίδρυσε την αρχαία Βυλλίδα (κοντά στην Απολλωνία). Ο Αινείας και ο Έλενος, εγκαταστάθηκαν με μια ομάδα Τρώων στην Χαωνία και ίδρυσαν το Βουθρωτό. Επίσης ένας γιος του Έλενου, ο Χάων υπήρξε ο γενάρχης των Χαόνων.
Αρχαία Εποχή
Σημαντικοί οικισμοί κατά την αρχαιότητα στην περιοχή υπήρξαν εκτός από το Βουθρωτό (απέναντι από την Κέρκυρα), ο Ογχησμός (σύγχρονοι Άγιοι Σαράντα), η Φοινίκη, η Αντιγονεία (κοντά στο σημερινό Αργυρόκαστρο), η Αντιπάτρεια (σύγχρονο Βεράτι), η Αμαντία, η Νίκαια, το Πήλιον, το Ωρικόν και μικρότεροι οικισμοί ήταν οι Κεμάρες (σύγχρονη Χειμάρρα) και το Θρόνιο.
Εκτός από τους Χάονες που επιβλήθηκαν σταδιακά στην περιοχή, άλλα ηπειρωτικά φύλλα στην ενδοχώρα υπήρξαν οι Αντιτάνες, οι Παραυοί, οι Πρασαιβοί και πιο βόρεια οι Δεξάροι (ή Δεσσαρήτες).
Κατά το διάστημα 650-500 π.Χ. οι Χάονες επεκτάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή, καθώς η δύναμή τους εκτείνονταν στην παραθαλάσσια περιοχή από τον ποταμό Καλαμά ως τον κόλπο του Αυλώνα και στην ενδοχώρα μέχρι τις πεδιάδες της περιοχής της Κορυτσάς. Δεδομένου ότι ο τύμβος ΙΙ στη θέση Κούτσι, κοντά στην Κορυτσά, περιείχε ταφές ηγεμόνων του 7ου αιώνα π.Χ., η αρχή επεκτάσεως των Χαόνων μπορεί να χρονολογηθεί στην εποχή εκείνη^[3].
Κατά την κλασσική εποχή, το 375 π.Χ. όλα τα ηπειρωτικά φύλα ενώθηκαν σε μία πολιτική οντότητα, κάτω από τη δυναστεία του Αιακίδη Αλκέτα (των Μολοσσών) και το 232 π.Χ. εγκαθιδρύεται στην Ήπειρο το αβασίλευτο Κοινό των Ηπειρωτών, με πρωτεύουσα τη Φοινίκη. Ως ενιαίο κράτος η Ήπειρος υπήρξε υπολογίσιμη δύναμη στην ευρύτερη περιοχή μέχρι την ρωμαϊκή κατάκτηση το 167 π.Χ..

 Ρωμαϊκή-Βυζαντινή εποχή

Η περιοχή υπήρξε δέκτης του Χριστιανισμού από τον 1ο αιώνα μ.Χ., με τις περιοδείες του Απόστολου Παύλου. Όμως η επικράτηση της νέας θρησκείας στην περιοχή παρατηρείται περίπου τον 4ο αιώνα. Ηπειρώτες μάρτυρες της περιοχής υπήρξαν ο Άγιος Ελευθέριος (επίσκοπος Αυλώνας), Άγιος Δονάτος (Επίσκοπος Φοινίκης), Διάκονος Ίσαυρος. Η παρουσία Επισκόπων σε Οικουμενικές Συνόδους (ήδη από το 381 μ.Χ.) δείχνει την οργάνωση της Εκκλησίας στην περιοχή.
Η Βόρεια Ήπειρος αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ έζησε τις επιδρομές διάφορων λαών: Βησιγότθων (3ος αιώνας), Αβάρων (6ος αιώνας), Σλάβων (7ος αιώνας), Νορμανδών (11ος αιώνας), Σέρβων, Αλβανών και διάφορων ιταλικών δυναστειών (14ος αιώνας). Παρόλα αυτά ο πολιτισμός της περιοχής ήταν στενά συνυφασμένος με τα υπόλοιπα κέντρα του ελληνικού χώρου, καθ' όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, διατηρώντας τον ελληνικό του χαρακτήρα.
Το 1204 η περιοχή αποτελεί τμήμα του Δεσποτάτου της Ηπείρου, κατά διαστήματα όμως επανέρχεται στην δικαιοδοσία του Βυζαντίου. Το 1281, αποκρούεται στο Βεράτιο ισχυρό Νορμανδικό εκστρατευτικό σώμα, που είχε σκοπό να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Η επιτυχία οφείλεται σε συνδυασμένες ενέργειες των εντόπιων με τον Βυζαντινό στρατό. To 1345 η περιοχή, όπως και η υπόλοιπη Ήπειρος, Θεσσαλία, Ανατολική Μακεδονία, παραδίδεται στους Σέρβους βάσει συμφωνίας με τον Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνός, ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που του παρείχαν στον βυζαντινό εμφύλιο. Οι Σέρβοι ηγεμόνες διατηρούν την βυζαντινή παράδοση, φέρουν βυζαντινούς τίτλους επικαλούμενοι την συγγένειά τους με βυζαντινές δυναστείες, προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους.
Την ίδια στιγμή οι Βενετοί ελέγχουν την περιοχή του Βουθρωτού και διάφορες παράκτιες περιοχές. Η οθωμανική παρουσία ήταν έντονη από τα τέλη του 14ου αιώνα, ώσπου επήλθε η οριστική κατάκτηση στα μέσα του 15ου.

 Οθωμανική Εποχή (1430-1880)

Εκ των πραγμάτων ήταν πολύ δύσκολο να γίνει προσδιορισμός και διαχωρισμός των πληθυσμών, καθώς επί τουρκοκρατίας οι λαοί κατατάσσονταν ανάλογα με την θρησκεία τους και οι μεταφορές και οι προσμίξεις ήταν εύκολες κάτω από την κοινή τουρκική εξουσία στη Βαλκανική^[4][5].
Η πρώτη απόπειρα για γενικό ξεσηκωμό και επανάσταση από τον τουρκικό ζυγό έγινε στην Επανάσταση του 1821, όπου κάτοικοι της Χειμάρρας συμμετείχαν ενεργά και προσπάθησαν να αφυπνίσουν όλους τους Ηπειρώτες ώστε να συμμετάσχουν στον Αγώνα. Καθολικότητα είχε και ο ξεσηκωμός του 1854 όταν οι Ηπειρώτες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον ρωσοτουρκικό πόλεμο, ώστε να κερδίσουν την ελευθερία τους με την προοπτική μελλοντικής ένωσης με την Ελλάδα.^[6]
Έως το 1913, ολόκληρη η Ήπειρος αποτελούσε ενιαία γεωγραφική ενότητα. Το πρόβλημα προέκυψε όταν μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Ελλάδα και η νεοσυσταθείσα Αλβανία (1912) διεκδικούσαν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας την συγκεκριμένη περιοχή, προβάλλοντας ως κύριο επιχείρημα την πληθυσμιακή σύσταση της Βορείου Ηπείρου (υπό διαφορετική οπτική γωνία η κάθε πλευρά). Ένα από τα επιχειρήματα της Ελλάδας ήταν ότι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι της περιοχής αποτελούσαν φορείς της Βυζαντινής παράδοσης και επομένως έπρεπε να ενταχθούν στο ελληνικό κράτος που πρέσβευε, κατά μια οπτική, την πολιτική του συνέχεια στη νεώτερη εποχή.

 Μεταβατική περίοδος (1881-1912)

Με την Οθωμανική αυτοκρατορία στα πρόθυρα της πτώσης, η ελληνική κυβέρνηση, με υπόμνημα του υπουργείου Εξωτερικών στις 13 Ιουνίου του 1912, θεωρεί πως στην Ήπειρο και κατ' επέκταση στην Ελλάδα ανήκουν ολόκληρες οι περιφέρειες της Πρέβεζας, της Ηγουμενίτσας, των Ιωαννίνων, το μεγαλύτερο μέρος της περιφέρειας του Αργυρόκαστρου και η μισή περιφέρεια της Αυλώνας από τη γραμμή του Κουρβελέσι και την Κλεισούρα στον Αώο. Σύμφωνα με το υπόμνημα στην Αλβανία ανήκαν ολόκληρο το διαμέρισμα της Σκόδρας και από το διαμέρισμα των Ιωαννίνων μόνο η περιοχή του Βερατίου.
Στις περιοχές που αξίωνε η ελληνική κυβέρνηση ζούσαν επί το πλείστον Έλληνες ορθόδοξοι. Συγκεκριμένα, με βάση την τουρκική απογραφή του 1908, κατοικούσαν εκεί 326.778 χριστιανοί και 174.802 μουσουλμάνοι. Από μια άλλη στατιστική (του Geografico de Agostini της Ρώμης) προκύπτει ότι το 1907 σε ολόκληρη την Ήπειρο κατοικούσαν 452.000 κάτοικοι από τους οποίους οι 297.000 ήταν χριστιανοί και οι 155.000 μουσουλμάνοι. Παρόλα αυτά, όταν οι Τούρκοι αποχωρούσαν από την Ήπειρο το καλοκαίρι του 1912, προς όφελος των Αλβανών, αναγνώρισαν ως αλβανικά τα διαμερίσματα (βιλαέτια) της Σκόδρας, του Κοσόβου, του Μοναστηρίου αλλά και των Ιωαννίνων.^[7][8]

 Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913)

Με την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων οι Αλβανοί κοινοποίησαν στις Μεγάλες Δυνάμεις, την αμέριστη υποστήριξή τους απέναντι στους Νεότουρκους καθώς έτσι εξυπηρετούσαν και τα δικά τους συμφέροντα. Έτσι στις 7 Δεκεμβρίου 1912 ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε αρχικά την Κορυτσά. Στις αρχές του 1913 ένα άλλο τμήμα του μετά την νίκη στο Μπιζάνι, εισήλθε στα Ιωάννινα και προχωρώντας βόρεια στις 16 Μαρτίου εισήλθε στο Αργυρόκαστρο (16 Μαρτίου) και στο Τεπελένι (19 Μαρτίου).
Στις 29 Ιουλίου 1913 οι Μεγάλες δυνάμεις με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1913), αναγνωρίζουν την Αλβανία ως ανεξάρτητο κράτος και με το Πρωτόκολλο Φλωρεντίας (1913) της παραχωρείται η περιοχή της Βορείου Ηπείρου. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ελευθέριος Βενιζέλος αρχικά αρνήθηκε να παραχωρήσει την περιοχή που κατοικούσαν ελληνικοί πληθυσμοί και ήδη κατείχε με ισχυρές δυνάμεις (13 Οκτωβρίου 1913). Έτσι οι Μεγάλες Δυνάμεις, με υπόμνημα που απέστειλαν στο ελληνικό κράτος στις 13 Φεβρουαρίου 1914, μετά την υπογραφή του νέου Πρωτοκόλλου Φλωρεντίας (1914) απαιτούσαν την αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων από την περιοχή σε διαφορετική περίπτωση δεν θα αναγνωρίζονταν η ελληνική επικυριαρχία επί των νήσων του Αιγαίου (εκτός της Ίμβρου, Τένεδου και Καστελόριζου. Επιπλέον, ζητούσαν από την Ελλάδα να μην ενθαρρύνει καμιά μορφή αντίδρασης στους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής.

 Η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου (1914)

Χαρακτηριστική φωτογραφία της επίσημης ανακήρυξης της Αυτονομίας την 1η Μαρτίου 1914 στο Αργυρόκαστρο. Πηγή: Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αφού εξέφρασε τη λύπη του για την αποχώρηση και ζήτησε εγγυήσεις για την ασφάλεια των πληθυσμών, συμφώνησε και ξεκίνησε η σταδιακή αποχώρηση του στρατού. Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι της περιοχής αρνήθηκαν να συμβιβαστούν και στις 28 Φεβρουαρίου 1914 επαναστάτησαν και σχημάτισαν προσωρινή κυβέρνηση, με πρωτεύουσα το Αργυρόκαστρο και πρόεδρο τον Γεώργιο Χρηστάκη-Ζωγράφο. Οι Ηπειρώτες αυτοί πίστευαν ότι είχαν προδοθεί από το ελληνικό κράτος, γιατί όχι μόνο αποχώρησε από την περιοχή τους, αλλά και δεν τους προμήθευσε με όπλα για να αμυνθούν έναντι των Αλβανών.^[9]
Η αυτόνομη Βόρεια Ήπειρος περιελάμβανε αρχικά εκτός από το Αργυρόκαστρο, την Χειμάρρα, το Δέλβινο, τους Άγιους Σαράντα και την Πρεμετή. Μετά την αποχώρηση όμως των ελληνικών δυνάμεων ξέσπασαν ταραχές μεταξύ των Αλβανών και των Ηπειρωτικών δυνάμεων. Έπειτα από έντονες στρατιωτικές συγκρούσεις οι Βορειοηπειρώτες κατέλαβαν διαδοχικά την Ερσέκα, την περιοχή της Κολώνιας και την Κορυτσά, που είχαν παραδοθεί νωρίτερα στην νεοσύστατη Αλβανική χωροφυλακή από τον ελληνικό στρατό κατά την αποχώρησή του. Η αλβανική κυβέρνηση οδηγήθηκε σε συμβιβασμό και στις 17 Μαρτίου υπογράφτηκε Πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο αναγνώριζαν την αυτονομία της Β. Ηπείρου και δεσμεύονταν για την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία αλλά και την θρησκευτική ελευθερία του ελληνικού πληθυσμού.^[10]
Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας ποτέ δεν τέθηκε σε ουσιαστική εφαρμογή. Μετά τη λήξη των διαπραγματεύσεων, καθώς είχε ήδη ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η αλβανική κυβέρνηση καταρρέει και ο Βήντ αποχωρεί από τη χώρα. Οι επαναστάτες σκόπευαν, καθοδηγούμενοι από τους Νεότουρκους, να αποκαταστήσουν την τούρκικη κυριαρχία στην χώρα.

 Α' Παγκόσμιος πόλεμος (1914-1918)

Ένοπλες Ηπειρώτισσες. Αύγουστος 1914, περιοχή Αργυροκάστρου

Με την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου ο ελληνικός στρατός εισέρχεται, στις 27 Οκτωβρίου 1914, για δεύτερη φορά στην περιοχή, "καταλύοντας" τυπικά την προσωρινή κυβέρνηση και θέτοντας πλέον την περιοχή υπό την προστασία του ελληνικού κράτους. Η Ιταλία, για να ενισχύσει τη στρατηγική της θέση, κατέλαβε τον Αυλώνα. Όμως κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού, η Ιταλία επωφελήθηκε και κατέλαβε όλη την Ήπειρο, μέχρι και τα Ιωάννινα.
Όταν αργότερα η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο (1917), ο ελληνικός στρατός προέλασε επανακτώντας πόλεις όπως το Αργυρόκαστρο, την Πρεμετή, την Χειμάρρα, τη Ρίζα, το Λεσκοβίκι και την Μοσχόπολη. Το 1921 για δεύτερη φορά στη διάσκεψη των Συμμάχων στο Παρίσι οι περιοχές αυτές επιδικάστηκαν στην Αλβανία, ύστερα από διπλωματικές μηχανορραφίες και ενώ μεσολάβησαν και οι πολεμικές περιπέτειες της Ελλάδας εκείνο το διάστημα.^[11][12]

 Μεσοπόλεμος (1918-1939) καθεστώς Αχμέτ Ζώγου

Με την ένταξη της Βορείου Ηπείρου στο αλβανικό κράτος, συνοδεύτηκε και η είσοδός του στην Κοινωνία των Εθνών (Οκτώβριος 1921), όπου η πολιτική του ηγεσία δεσμεύτηκε να σεβαστεί τα κοινωνικά, εκπαιδευτικά, θρησκευτικά δικαιώματα όλων των μειονοτήτων. Όμως παρόλα αυτά αναγνωρίστηκε μόνο ένα μικρό τμήμα ως επίσημη 'ελληνική μειονοτική ζώνη' (στις περιοχές Αργυροκάστρου, Αγίων Σαράντα και τρία χωριά στη Χειμάρρα-103 χωριά). Τα επόμενα χρόνια, το αλβανικό κράτος έλαβε μέτρα για τον περιορισμό της ελληνικής εκπαίδευσης, τα ελληνικά σχολεία της περιοχής είτε έκλεισαν είτε μετατράπηκαν σε αλβανικά και πολλοί δάσκαλοι απελάθηκαν από τη χώρα. Ενώ πριν τους Βαλκανικούς πολέμους υπήρχαν στην περιοχή 360 σχολεία, ο αριθμός τους μειώνονταν απότομα ώσπου το 1935 ουσιαστικά έφτασε στο μηδέν:
1926: 78, 1927: 68, 1928: 66, 1929: 60, 1930: 63, 1931: 64, 1932: 43, 1933: 10, 1934: 0
Μετά την επέμβαση της Κοινωνίας των Εθνών το έτος εκείνο (1935), ένας περιορισμένος αριθμός ελληνικών σχολίων επαναλειτούργησε, αποκλειστικά όμως στην εντός της μειονοτικής ζώνης περιοχή^[13].

 Β' Παγκόσμιος πόλεμος (1939-1945)

Το 1939 η Ιταλία κατέλαβε αμαχητί την Αλβανία και τον επόμενο χρόνο προσπάθησε να εισβάλει μέσω αυτής στην Ελλάδα. Όμως, με τις νίκες που σημείωσε ο ελληνικός στρατός προωθήθηκε και εισήλθε για τρίτη φορά στην Β. Ήπειρο. Η προέλαση του στρατού και η απελευθέρωση κάθε πόλης γιορταζόταν όχι μόνο από τους αυτόχθονες Έλληνες των περιοχών αυτών αλλά και από όλη την Ελλάδα που ζούσε τον παλμό των επιχειρήσεων στα βουνά του μετώπου.
Τελικά, μετά την συνθηκολόγηση και την παράδοση στους Γερμανούς (Απρίλιος 1941), οι Ιταλοί επέστρεψαν στην Β. Ήπειρο και συμπεριφέρθηκαν στους κατοίκους με αφάνταστη σκληρότητα, όπως και οι Γερμανοί αργότερα. Κάηκαν πάνω από 6.200 σπίτια ενώ υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περίπου 1.700 Έλληνες^[14]. Πολλοί Βορειοηπειρώτες οργάνωσαν ένοπλα αντάρτικα τμήματα στα βουνά της περιοχής, οργανώνοντας το Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου. Υπήρχαν και άλλοι Βορειοηπειρώτες που εντάχθηκαν στο πλευρό του κομμουνιστικού αντάρτικου του Ενβέρ Χότζα, βάσει της Χάρτας του Ατλαντικού, με την προσδοκία να λάβουν μετά τον πόλεμο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης^[15].

 Ψυχρός πόλεμος (1945-1991) καθεστώς Ενβέρ Χότζα

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αλβανία εντάχθηκε στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο σταλινιστής ηγέτης της Ενβέρ Χότζα έλαβε δρακόντια μέτρα κατά του ελληνικού πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου: στα ελληνικά σχολεία διδάσκονταν απλά μεταφράσεις της αλβανικής ιστορίας και πολιτισμού, η 'μειονοτική ζώνη' μειώθηκε από 103 σε 99 χωριά (αποκλείστηκε η Χειμάρρα), πολλοί βορειοηπειρώτες μεταφέρθηκαν με τη βία σε άλλες περιοχές της Αλβανίας, χάνοντας έτσι τα 'μειονοτικά' τους δικαιώματα. Επίσης τοπωνύμια αλλά και προσωπικά ονόματα 'μεταλλάχτηκαν', με τη βία, προς το αλβανικότερο, ενώ η χρήση της ελληνικής γλώσσας απαγορεύτηκε εκτός της μειονοτικής ζώνης αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και εντός αυτής.
Η χώρα υπήρξε απομονωμένη όλο αυτό το διάστημα, και η συνηθισμένη ποινή για κάποιον που προσπαθούσε να διαφύγει στην Ελλάδα ήταν αυτή του θανάτου καθώς και της εξορίας των συγγενών του για εργασία στα ορυχεία της κεντρικής και βόρειας Αλβανίας. Επίσης, μεταφέρθηκαν έποικοι από άλλες περιοχές (κυρίως μουσουλμανικής θρησκείας) και δημιουργήθηκαν οικισμοί μεταξύ της 'μειονοτικής ζώνης' και περιοχών με επίφοβη αλβανική εθνική συνείδηση.
Το αλβανικό κράτος από το 1967 κατάργησε επισήμως όλες τις θρησκείες. Οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση, είτε δημόσια είτε σε ιδιωτικό χώρο, απαγορεύτηκε αυστηρά. Όλες οι εκκλησίες, τα μοναστήρια και γενικά η εκκλησιαστική ακίνητη περιουσία μετατράπηκε σε αποθήκες, εργοστάσια ή γυμναστήρια. Ο κλήρος φυλακίστηκε, η κατοχή θρησκευτικής εικόνας αποτελούσε αδίκημα για τον αλβανικό νόμο. Ο ελληνικός πληθυσμός που η παράδοσή του ήταν στενά συνυφασμένη με τη θρησκεία δέχτηκε δυσανάλογο πλήγμα, αποκομμένος από τις πολιτιστικές του ρίζες.
Από την άλλη πλευρά, ο Ε. Χότζα ως μέρος της πολιτικής του προσέγγισε ορισμένους μεμονωμένους αντιπρόσωπους των Βορειοηπειρωτών, τους οποίους και ανέδειξε πολιτικά. Όμως, όταν το 1960 ο Σοβιετικός Γενικός Γραμματέας Νικίτα Χρουστσώφ, του ζήτησε να δώσει αυτονομία στην περιοχή το απέρριψε αμέσως^[13]
 Η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία και το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα
Στην Αλβανία, οι Έλληνες θεωρούνται «εθνική μειονότητα», ενώ οι Βλάχοι ελληνικής εθνικής συνείδησης συγκαταλέγονται με τους υπόλοιπους Βλάχους ως «γλωσσική μειονότητα».
Δεν υπάρχει κάποια αξιόπιστη πηγή όσον αφορά το μέγεθος οποιονδήποτε εθνικών μειονοτήτων στην Αλβανία, αν και η ικανοποιητική απογραφή των εθνικών ομάδων είναι μια από τις δεσμεύσεις της Αλβανίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη διάσκεψη του Παρισιού του 1919, η ελληνική μειονότητα αριθμούσε 120.000 κατοίκους, ενώ η τελευταία απογραφή υπό το κομουνιστικό καθεστώς (1988) αναφέρει μόνο 58.785. Εντούτοις, η περιοχή που μελετήθηκε, περιορίστηκε στα νότια σύνορα της χώρας, στα 99 χωριά της αποκαλούμενης «ελληνικής μειονοτικής ζώνης». Υπό τον περιορισμό αυτό, η συγκεκριμένη απογραφή παρουσίαζε το μέγεθος της μειονότητας κατά πολύ συρρικνωμένο από την πραγματική εικόνα, αποκλείοντας σημαντικές συγκεντρώσεις της ελληνικής μειονότητας εκτός της μειονοτικής ζώνης (π.χ. στην Χειμάρρα, στην Κορυτσά, στην Αυλώνα). Πηγές από την ελληνική μειονότητα έχουν υποστηρίξει ότι υπάρχουν ως και 500.000 Έλληνες στην Αλβανία που αντιστοιχεί στο 12% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Σε μια εθνολογική μελέτη του 1995, ο αριθμός των Ελλήνων στη Βόρειο Ήπειρο μόνο, υπολογίζεται σε 40.000, ενώ στην υπόλοιπη χώρα υπάρχουν ακόμη 20.000 Έλληνες. Η οργάνωση εθνών και λαών υπολογίζει την ελληνική μειονότητα σε 70.000 περίπου άτομα.
Άλλες ανεξάρτητες πηγές υπολογίζουν ότι ο αριθμός Ελλήνων στη βόρειο Ήπειρο είναι 117.000 (περίπου 3,5% του συνολικού πληθυσμού), ένας αριθμός κοντά στην εκτίμηση που παρέχεται από τον την CIA (2006) (περίπου 3%, δηλαδή 103.000). Αλλά αυτός ο αριθμός ήταν 8% από την ίδια πηγή έναν χρόνο πριν. Σε αυτούς τους αριθμούς πρέπει να προστεθούν και περίπου 250.000 Έλληνες της βόρειου Ηπείρου που κατοικούν σήμερα στην Ελλάδα.^[17]

 Οι Βλάχοι της Βορείου Ηπείρου

Πολλοί Βλάχοι (ή Αρβανιτόβλαχοι) αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες, και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του κομουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία, οι σχέσεις μεταξύ Βλάχων της Ελλάδας και αυτών της Αλβανίας ενδυναμώθηκαν^[18] (υπό μορφή οικονομικής ενίσχυσης και συμμετοχής σε κοινές εκδηλώσεις παραδοσιακού χαρακτήρα). Η τελευταία απογραφή που κατέγραψε στοιχεία όσον αφορά γλωσσικές μειονότητες πραγματοποιήθηκε το 1955, απογράφοντας 4.249 Βλάχους. Σε μια εθνολογική μελέτη του 1995, ο αριθμός των Βλάχων υπολογίστηκε σε 15.000 στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου, ενώ στην υπόλοιπη χώρα σε 35.000.

 Επιπτώσεις στις Ελληνο-Αλβανικές Σχέσεις

Η δίκη των 5 στελεχών της 'Ομόνοιας', στην οποία ακολουθήθηκαν πολλές 'παρατυπίες' σύμφωνα με ανθρωπιστικές οργανώσεις (1994).

Οι εντάσεις μεταξύ των δύο κρατών στο θέμα της ελληνικής μειονότητας διατηρήθηκαν και μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ επίσημα η εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών ίσχυε μέχρι το 1987. Οι σχέσεις πέρασαν για ένα σύντομο διάστημα ιδιαίτερη κρίση μετά από την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία, το 1991. Το 1993 η αλβανικές αρχές απέλασαν τον Ελληνο-ορθόδοξο Μητροπολίτη Αργυροκάστρου, με την αιτιολογία ότι επέδειξε ανατρεπτική συμπεριφορά. Η κρίση στις σχέσεις επιδεινώθηκαν στα τέλη Αυγούστου του 1994, όταν αλβανικό δικαστήριο καταδίκασε πέντε μέλη (και ένα έκτο μέλος αργότερα) του εθνικού ελληνικού πολιτικού κόμματος "Ομόνοια", με το αιτιολογικό της υπονόμευσης του αλβανικού κράτους. Η Ελλάδα αντέδρασε παγώνοντας όλη την οικονομική ενίσχυση της Ε.Ε. προς την Αλβανία, κλείνοντας τα σύνορα της με την Αλβανία και, μεταξύ Αυγούστου-Νοεμβρίου 1994, απελαύνοντας πάνω από 115.000 παράνομους Αλβανούς μετανάστες. Όμως από τον Δεκέμβριο του 1994, η κρίση ξεπεράστηκε: η Ελλάδα άρχισε να επιτρέπει την περιορισμένη οικονομική ενίσχυση της Ε.Ε. στην Αλβανία, ενώ η Αλβανία απελευθέρωσε δύο από τους κατηγορουμένους της «Ομόνοιας» και μείωσε τις ποινές των υπόλοιπων τεσσάρων.
Οι διακρατικές σχέσεις έχουν βελτιωθεί σημαντικά, κατά τα τελευταία έτη. Οι κυβερνήσεις των δύο χωρών υπέγραψαν σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας στις 21 Μαρτίου 1996. Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα είναι σήμερα ο κύριος εξωτερικός επενδυτής της Αλβανίας, επενδύοντας περισσότερα από 400 εκατομμύρια δολάρια, καθώς και ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αλβανίας: στην Αλβανία τα ελληνικά προϊόντα αποτελούν περίπου το 21% των εισαγωγών, ενώ το 12% των αλβανικών εξαγωγών κατευθύνονται στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι επίσης ο τέταρτος μεγαλύτερος χρηματοδότης της Αλβανίας, καθώς η οικονομική της ενίσχυση ανέρχεται σε 73,8 εκατομμύριο ευρώ^[19].

Σημερινή κατάσταση και προστριβές με τις αλβανικές αρχές

Στα επόμενα έτη, οι εντάσεις περιορίστηκαν κυρίως κατά την διάρκεια εκλογικών περιόδων στην Αλβανία (είτε βουλευτικών είτε δημοτικών) και ιδιαίτερο φανατισμό στην κοινή γνώμη δημιουργούσε πιθανή εκλογή υποψηφίων του κόμματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο εκπροσωπεί πολιτικά την μειονότητα. Το 2000, οι αλβανικές δημοτικές εκλογές επικρίθηκαν από διεθνείς οργανισμούς ανθρώπινων δικαιωμάτων για σοβαρές παρατυπίες, που αναφέρθηκαν ότι κατευθύνονταν κατά υποψηφίων του κόμματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές (Φεβρουάριος 2007) συμμετείχε σημαντικός αριθμός υποψηφίων από την μειονότητα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση στην Χειμάρρα, όπου ο Βασίλης Μπολλάνος, υποψήφιος εκπρόσωπος της μειονότητας, επανεκλέχθηκε δήμαρχος, παρόλο που τα δύο κύρια αλβανικά κόμματα (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) τοποθέτησαν κοινό υποψήφιο εναντίον του. Έλληνες παρατηρητές της εκλογικής διαδικασίας είχαν εκφράσει την ανησυχία τους για παρατυπίες στην εν λόγω εκλογική διαδικασία^[20].
Τα 99 χωριά της «ελληνικής μειονοτικής ζώνης» στη βόρειο Ήπειρο χρησιμοποιούν επισήμως τα ελληνικά ως κύρια γλώσσα. Έχουν υπάρξει όμως, διάφορα ζητήματα μεταξύ ελληνικής μειονότητας και αλβανικών αρχών όπως:

• Ο βαθμός συμμετοχής της ελληνικής κυβέρνησης σε τοπικά θέματα.
• Ο βαθμός συμμετοχής των ατόμων της ελληνικής μειονότητας στις δημόσιες και τοπικές υπηρεσίες της Αλβανίας.
• Η χρήση της ελληνικής σημαίας και συμβόλων στο αλβανικό έδαφος.
• Ο βαθμός και η ένταση στην οποία πρέπει να διδάσκεται η ελληνική γλώσσα στους Βορειοηπειρώτες εντός και αλλά και εκτός μειονοτικής ζώνης.

Τα ζητήματα αυτά ως επί το πλείστον δεν προκαλούν βίαιες αντιδράσεις.
Στη Αλβανία σήμερα υπάρχουν νομοθεσίες για την διατήρηση και την προστασία της ελληνικής μειονότητας της Β. Ηπείρου (που ανάλογα την πηγή κυμαίνεται από 35.000 ως 300.000 άτομα), αλλά δεν τηρούνται πάντα. Ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής εθνικής μειονότητας της Β.Ηπείρου ζει και εργάζεται σήμερα στην Ελλάδα (περίπου 250.000 άτομα).

 

 

 Ο πολιτισμός της Βορείου Ηπείρου

 Παιδεία

Εξαιρετικά σημαντική υπήρξε η φιλεκπαιδευτική δραστηριότητα στην περιοχή. Είχε ειπωθεί ότι από τα μέσα του 19ου αιώνα ως τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν κάθε χωριό είχε το δικό του ελληνικό σχολείο. Βέβαια η εκπαίδευση στην περιοχή ως το 1914 ήταν σχεδόν αποκλειστικά ελληνική.
Τα πρώτα βήματα για την ίδρυση σχολείων και εκκλησιαστικών ιδρυμάτων πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία τοπικών επισκόπων (Δρυϊνουπόλεως Ματθαίου, Αργυροκάστρου Σοφιανού και του Νεκταρίου Τέρπου) κατά τον 17ο αιώνα. Τον 18ο αιώνα ο Κοσμάς ο Αιτωλός πραγματοποιεί εκτεταμένες περιοδείες στην περιοχή και ιδρύει μεγάλο αριθμό σχολείων σχεδόν σε κάθε χωρίο που επισκέπτεται μέχρι τον βίαιο θάνατο του στο Κολικόντασι από Μουσουλμάνους.
Στην Μοσχόπολη λειτουργούσε από τον 18ο αιώνα σημαντική σχολή, η 'Νέα Ακαδημία' που επί πολλές δεκαετίες λειτούργησε ως αλληλοδιδακτικό σχολείο, κυρίως χάρη στις δωρεές του Μοσχοπολίτη βαρώνου Σίμωνας Σίνα. Εκεί λειτούργησε το μοναδικό τυπογραφείο στην Βαλκανική χερσόνησο (με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη) και εκδόθηκε μεγάλος αριθμός βιβλίων. Όμως η Μοσχόπολη καταστράφηκε διαδοχικά από τον φανατισμό των Μουσουλμάνων του Αλή Πασά.
Στο Αργυρόκαστρο λειτουργούσε σχολείο από το 1663, που το 1821 λόγω της επανάστασης έκλεισε, όμως επαναλειτούργησε το 1830. Άλλη αξιόλογη σχολή ήταν του Δέλβινου που είχε ιδρυθεί το 1537 επί Ενετοκρατίας. Συντηρούνταν από τα κληροδοτήματα εύπορων Δελβινιωτών και αναδείχτηκε σε φυτώριο μάθησης υψηλής στάθμης για την εποχή. Σημαντικές ήταν και η σχολή της Άνω και Κάτω Δρόβιανης που ιδρύθηκε του 1773 από τον Κοσμά τον Αιτωλό.

Στην περιοχή Δρυϊνουπολεως το 1874, σύμφωνα με έκθεση του «Ηπειρωτικού Εκπαιδευτικού Συλλόγου» λειτουργούσαν σε σύνολο 157 χωριών, 78 σχολεία. Το 1874 ιδρύθηκαν στο Κεστοράτι (χωριό βόρεια του Αργυροκάστρου) τα «Ζωγράφεια Διδασκαλεία» από τον Χρηστάκη Ζωγράφο, τα διδασκαλεία αυτά είχαν σκοπό την μόρφωση των δασκάλων (αρρένων και θηλέων) για την δημοτική εκπαίδευση. Τα διδασκαλεία αυτά στα 18 χρόνια λειτουργίας τους εκπαίδευσαν πάνω από 400 δασκάλους. Με την επιχορήγηση του Ζωγράφου ανεγέρθηκαν μεγαλοπρεπή διδακτήρια, που εγκαταστάθηκαν εκτός από τα διδασκαλεία, και τα προϋπάρχοντα σχολεία το παρθεναγωγείο και το νηπιαγωγείο. Ο Ζωγράφος ανέλαβε τα έξοδα για την λειτουργία τους, καθώς και τα έξοδα διατροφής και ενδυμασίας 60 υπότροφων σπουδαστών. Δυστυχώς, παρόλη την ανοδική πορεία που σημείωνε η λειτουργία τους, διαλύθηκαν το 1891, λόγω έντονων αντιπαραθέσεων παραγόντων της περιοχής. Ουσιαστική ήταν και η συμβολή των «Ζάππειων Σχολείων» στο Λάμποβο. Στο ίδιο χωριό λειτουργούσαν παρθεναγωγείο και υφαντήριο, ενώ είχε συγκροτηθεί και βιβλιοθήκη με 400 τόμους Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων.
Στην περιοχή Κορυτσάς σε σύνολο 26.213 κατοίκων (1870) λειτουργούσαν 92 σχολεία με περισσότερους από 3.000 μαθητές. Το πρώτο ελληνικό σχολείο στην Κορυτσά λειτούργησε τον 18ο αιώνα, όμως το 1821 καταστράφηκε λόγω της Επανάστασης, αλλά ξαναλειτούργησε το 1830. Το 1856 ανεγέρθηκαν από το εκκλησιαστικό ταμείο της πόλης και με χορηγία του ευεργέτη Γεωργίου Μπάγκα τα διδακτήρια της σχολής. Από το 1887-88 άρχισε να λειτουργεί στην Κορυτσά πλήρες γυμνάσιο με χορηγία του Ιωάννη Μπάγκα.

Ευποιία

Με την δημιουργία του Ελληνικού κράτους (1830) αριθμός εύπορων Βορειοηπερωτών συνδράμει στην ανοικοδόμησή του. Οικοδομήματα και ιδρύματα όπως το Αστεροσκοπείο Αθηνών, τα Αρσάκεια εκπαιδευτήρια, η Ακαδημία Αθηνών, το Ζάππειο Μέγαρο υπήρξαν ορισμένες από τις δωρεές που τις οφείλει σε σημαντικές προσωπικότητες της περιοχής. Ιδιαίτερα η ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων ξεκίνησε με ενέργειες του Ευάγγελου Ζάππα από τα μέσα του 19ου αιώνα. Πολλοί βορειοηπειρώτες συμμετέχουν και στην πολιτική και οικονομική ζωή του ελληνικού κράτους αλλά και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης, υποστηρίζοντας δυναμικά τα ανιδιοτελή συμφέροντά τους προς όφελος του Ελληνισμού.

 Βυζαντινή τέχνη

Η τέχνη στην Βόρεια Ήπειρο γίνεται είναι οργανικό τμήμα της όλης μεταβυζαντινής τέχνης της Ηπείρου, γίνεται κατανοητή σε στενή συνάρτηση με αυτή καθώς και με την τέχνη της Μακεδονίας. Ακόμη και αν ένας σημαντικός αριθμός μνημείων έπεσε θύμα των ιστορικών τυχών της Αλβανίας, ωστόσο ό,τι διασώθηκε μαρτυρεί με τα χαρακτηριστικά του στοιχεία έναν απαράγραπτα ενιαίο πολιτισμό με την υπόλοιπη Ήπειρο.

 Αρχιτεκτονική
Ο γεωγραφικός χώρος της Ηπείρου γεωγραφικά ανήκει στην βυζαντινή και μεταβυζαντινή σφαίρα επιρροής. Από το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα παρατηρείται έντονη δραστηριότητα. Απαντόνται όλοι οι βασικοί τύποι ναών, αλλά σπανίζουν οι σταυρεπισκεποί. Τα μοναστικά κέντρα ακολουθούν μορφές καθιερωμένες από την βυζαντινή παράδοση. Από τον 18ο αιώνα είναι χαρακτηριστική η επικράτηση μεγάλων διαστάσεων τρίκλητης βασιλικής είναι εμφανής, όπως οι ναοί της Μοσχόπολης. Διασώζονται, μέχρι και σήμερα, οχυρωμένες μονές (περιοχή Αγίων σαράντα). Υπάρχει μεγάλη ποικιλία από πετρόκτιστες γέφυρες. Άρτιας τεχνικής, όπως αυτή του Βερατίου. Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι οχυρωμένες κατοικίες (πυργόσπιτα ή κούλιες) στο Αργυρόκαστρο, τη Χειμάρρα, την Κλεισούρα κ.α.

 Ζωγραφική

Από τον 16ο αιώνα εμφανίζονται πολλοί αγιογράφοι στην περιοχή, ο πιο γνωστός είναι ο Ονούφριος, που η δράση του έφτασε ως την Καστοριά, καθώς και πολλοί άλλοι. Τον 18ο αιώνα ο Δαυίδ από την Σελενίτσα (περιοχή Αυλώνα) εισάγει από τον Άθω το «νεομακεδονικό» ύφος, ενώ τον ίδιο αιώνα τα αδέλφια Αθανάσιος και Κωνσταντίνος από την Κορυτσά ακολουθούν τα ίδια πρότυπα. Έχουν διασωθεί πολλά έργα και από εκπροσώπους της κρητικής σχολής, με προσεγγίσεις πολλές φορές προς την δυτική τέχνη σε θέματα εικονογραφίας και ύφους.

 Γλυπτική

Σημειώνονται εξαιρετικά δείγματα ξυλόγλυπτων κατασκευών (τέμπλα, άμβωνες, θρόνοι) στις πόλεις και χωριά: Μοσχόπολη, Κορυτσά, Βεράτιο, Ελβασάν, Βιθυκούκι, Λάμποβο, Μονή Παναγίας στην Αρδενίτσα κ.α.. Υπήρξαν και ντόπιοι ταγιαδόροι, καθώς μαρτυρούνται εξαγωγές τέτοιων προϊόντων.

 Μουσική

Το τραγούδι και ο χορός ήταν από τα λίγα στοιχεία της παράδοσης που δεν απαγορεύτηκαν άμεσα κατά τη διάρκεια των ολοκληρωτικών καθεστώτων που γνώρισε η Βόρεια Ήπειρος. Η μουσική παράδοση είναι δεμένη και ταυτόσημη με την Ηπειρώτικη παράδοση. Οι χοροί είναι κυρίως 'Στα Δύο', 'Στα Τρία', 'Πωγωνίσιος' και 'Συρτός'. Το τραγούδι των Βορειοηπειρώτων είναι μια σύνθεση από πολλές φωνές ή αργότερα από πολλά μουσικά όργανα. Το ιδιόμορφο ύφος του βορειοηπειρώτικου τραγουδιού προέκυψε από τη πολυφωνική αρμονική μελωδία, που συνδυάζεται με τη λυγερή και εύθυμη, μελωδική επανάληψη. Γι' αυτό λέγεται και πολυφωνικό. Για να ηχήσει μελωδικά το μουσικό κομμάτι το σύνολο των τραγουδοποιών αποτελείται από 4 ως 10 άτομα, καθένα με διαφορετικό ρόλο στην απήχηση του τραγουδιού. Ο αυτοσχεδιασμός και η εναλλαγή των συνδυασμένων φωνών προσφέρουν μοναδικά ηχητικά αποτελέσματα. Το πολυγωνικό τραγούδι που ανάγεται στην αρχαία ελληνική παράδοση, χαρακτηρίζεται από ομαδική παρουσίαση, φωνητικό χαρακτήρα και ανημίτονη πεντατονική κλίμακα.
Ο θεματικός κύκλος του βορειοηπειρώτικου δημοτικού τραγουδιού αναφέρεται σε χαρές, λύπες, αγωνίες, καθώς επίσης και στη γενναιότητα, τον πόνο της ξενιτιάς, την ευγνωμοσύνη του σε γενναία παλικάρια, την αγάπη για τη φύση και την προσήλωση σε αγαπητά και ποθητά πρόσωπα. Ο στοίχος πολλών κομματιών με θέμα την ξενιτιά ενέχει και διττό περιεχόμενο, υποδηλώνοντας τον πόθο για ένωση με τις πολιτιστικές και πολιτισμικές του ρίζες, στην Ελλάδα

Τα όσα πιο πάνω περιέγραψα αποδεικνύουν πως τα χιλιάδες εκατομμύρια ζωντανά κύτταρα του Ελληνικού Έθνους, που κουβαλούν τον Ελληνισμό στα αρχέγονα ιστορικά του όρια, πέρα από τα σύνορα των μεταπολεμικών συνθηκών, δικαιολογούν και δικαιώνουν όλους εκείνους που οραματίζονται διαχρονικά την επάνοδο της Ελλάδας στα σύνορα που επιτάσσει γι αυτήν η ίδια η ιστορία του ανθρώπινου είδους. Ο Ελληνισμός είναι δέντρο, που όπως έγραψε κάποτε, ο Γιάννης Ρίτσος, «δεν βολεύεται με λιγότερο Ήλιο, δεν βολεύεται  με λιγότερο ουρανό». Υπάρχει, δε, έτοιμη κι η απάντηση προς όσους, είτε σπεύσουν να χαρακτηρίσουν αυτήν την θέση Εθνικιστική, ή και για τους άλλους, ακόμη, αυτούς που έχουν κουρνιάξει στην λογική πως «η σύγχρονη διπλωματία των ισορροπιών δεν χωράει πολλές εντάσεις και υπαγορεύει λείανση των διαφορών ανάμεσα στα Έθνη». Στην διαδρομή του 20^ου αιώνα ο παγκόσμιος χάρτης άλλαξε τρεις φορές. Βίαια, άλλοτε με προφάσεις αστείες , πολλές φορές βασισμένες σε απροσχημάτιστη υλοποίηση στρατηγικών σχεδιασμών, μεγάλων δυνάμεων που έπαιζαν τα ρέστα τους σε περιοχές – κλειδιά του πλανήτη, στήνοντας παρτίδες πόκερ οι οποίες, πολύ συχνά πνίγονταν στο αίμα. Καθόλου τυχαία, τα κεντρικά θύματα αυτής της διαδικασίας ήταν τα έθνη που ανήκουν στο ορθόδοξο τόξο. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας   άφησε λαβωμένους τους Σέρβους , περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον λαό, στα όρια της πάλαι ποτέ κραταιής ομόσπονδης υπερδύναμης, αφαιρώντας τους όχι μόνον την παλαιά ισχύ, αλλά και επιχειρώντας να τους σβήσει από το χάρτη, οριστικά, μέσω της μεγάλης, άνανδρης και άδικης σφαγής την οποίαν έστησαν και εκτέλεσαν οι Η. Π. Α. κατά του Σερβικού λαού, στις αρχές της Άνοιξης του 1999. Από  τις φλόγες του εμφυλίου  που οι Αμερικανοί  δημιούργησαν,  ξεπήδησαν διάφορα ανεδαφικά, όσο και ανιστόρητα  αιτήματα αυτονομίας, διαφόρων  πληθυσμιακών ομάδων, οι οποίες – και αυτό δεν ήταν τυχαίο- είχαν ένα μονάχα κοινό χαρακτηριστικό: Την μουσουλμανική τους  πίστη. Τι έκαναν λοιπόν, με άλλα λόγια, τότε, οι Αμερικανοί; Προσπάθησαν, εκτός των άλλων, να ακουμπήσουν βαριά την Τουρκική μπότα στα Βαλκάνια, αφού εκτός από τα Σκόπια, ο νότος των οποίων, όπως είπαμε και πιο πάνω  είναι κατεχόμενο Ελληνικό κομμάτι  και στα οποία η Άγκυρα παίζει χοντρό παιχνίδι, από την μια με την άμεση αναγνώριση της «Μακεδονικής ταυτότητας»  κι από την άλλη μέσω του, με θρησκευτικά κυρίως μέσα, προσεταιρισμού, των Αλβανοφώνων, των Ρομά και των άλλων μικρότερων πληθυσμιακών ομάδων του κρατιδίου, το ίδιο σκηνικό έχει στηθεί και στην υπόλοιπη Βαλκανική.  Το Κοσσυφοπέδιο από κοιτίδα του Σερβικού πολιτισμού και θεματοφύλακας της Σερβικής ιστορίας μετατράπηκε, έξαφνα, όσο και βίαια σε «βιλαέτι» μερικών σκόρπιων Αλβανών που θέλησαν να εξυπηρετήσουν την «ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας»-  την μεγέθυνση, με άλλα λόγια ενός «Έθνους»  , που δεν υπήρξε ποτέ. Από την ίδια αιματηρή διαδικασία, πέρασε και η Ρωσία, καθώς κατέρρεε ο Σοβιετικός γίγαντας. Ώσπου η μητέρα – δύναμη του αντιπάλου δέους να βρει ξανά τον βηματισμό της, ξεπήδησαν μέσα από το χαώδες Σοβιετικό γεωπολιτικό οικοδόμημα, πληθυσμοί, κυρίως Μουσουλμανικοί που ζητούσαν αυτονομία, την έπαιρναν εν μία νυκτί και εκτόξευαν στα ύψη την δυναμική του «νέου παντουρανισμού» που με ικανοποίηση και ενάργεια εφήρμοζαν τα γεράκια της Άγκυρας. Μέχρι ο Ρωσικός γίγαντας να ξεμεθύσει από τα χιλιάδες λίτρα της φτηνής βότκας που διαπότιζαν όλην τη Ρωσική στέπα μέσα από τον λάρυγγα του προέδρου Γέλτσιν,  η φλεγμονή είχε ήδη εξελιχθεί σε γάγγραινα… Σήμερα καθώς η Ρωσία  επανέρχεται δυναμικά στο πάνθεον των παγκοσμίων υπερδυνάμεων και  την ίδια στιγμή που ο πληθυσμός της Ουκρανίας και αυτός της Λευκορωσίας, κουβαλά Ρωσική Εθνική Συνείδηση, η Μόσχα έχει να αντιμετωπίσει, κάτω από τα πόδια της βόμβες βραδυφλεγούς ισλαμικού φονταμενταλισμού και πυρήνες ισλαμογενών τρομοκρατικών οργανώσεων και μεγάλες ομάδες εν δυνάμει «Μαρτύρων» που έχουν εγκολπωθεί στη Ρωσική κοινωνία και, ενισχυόμενες οικονομικά τόσο από την Άγκυρα, όσο και από πανίσχυρα Ισλαμικά τραστ, μπορούν  να εμποδίσουν, το χτίσιμο μιας νέας Ρωσικής υπερδύναμης πάνω σε γερά θεμέλια. 

 Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, που, βίαια και χωρίς ιστορική βάση  και θεμέλιο διεθνούς δικαίου, άλλαξε ο παγκόσμιος χάρτης τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, μπορεί και η Ελλάδα να απαιτήσει τα φυσικά και ιστορικά της σύνορα. Αυτά που τελειώνουν στην Βόρειο Ήπειρο, στο Μοναστήρι και στα Μικρασιατικά παράλια. Κι αν κάτι τέτοιο χαρακτηρίζεται ως «εθνικιστικός» στόχος, από κάποιους, είτε βολεμένους, είτε ανιστόρητους, είτε στο βάθος δουλοπρεπείς δεν χρειάζεται παρά να θυμίσω πως ο θεμελιωτής του οράματος της Μεγάλης Ελλάδας των δυο ηπείρων και των πέντε Θαλασσών ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος που, εδώ και δεκάδες χρόνια συνιστά το σύμβολο όλων των  κεντρογενών, σοσιαλδημοκρατικής και  φιλελεύθερης  ιδεολογικής κατεύθυνσης Ελληνικών πολιτικών σχηματισμών.

Για όσους δε κάνουν πως δεν θυμούνται αξίζει να υπενθυμίσω πως τα ιστορικά όρια της Ελλάδος όπως πάλεψε και κατάφερε να τα πετύχει ο μεγάλος Κρητικός Πολιτικός, περιγράφονται σαφώς από την Συνθήκη των Σεβρών. 
Η συνθήκη ειρήνης των Σεβρών κοντά στο Παρίσι την 10η Αυγούστου 1920 προέβλεπε το χάσιμο περιοχών της Τουρκίας και παραχώρηση προς την Ελλάδα, τη Θράκη με την Αδριανούπολη και την Καλλίπολη, τα νησιά του Αιγαίου και επίσης και τα νησιά ΄Ίμβρος και Τένεδος, τη Σμύρνη και την ενδοχώρα της. Εκεί είχε προβλεφθεί ένα περιφερειακό Κοινοβούλιο και μετά από πέντε χρόνια στην κοινωνία των Εθνών δημοψήφισμα για να διαπιστώσουν την τελική ιδιοκτησία της περιοχής. Το τουρκικό μέρος της Αρμενίας όφειλε να γίνει ένα αυτόνομο κράτος. Η Αυτονομία των Αρμενίων είχε αποφασιστεί και στο Κογκρέσο του Βερολίνου το 1878. Συμπληρωματικά αναφέρουμε, ότι ακριβώς μέχρι σήμερα η Αρμενία αξιώνει την αναγνώριση της γενοκτονίας από την τουρκική κυβέρνηση και επίσης αξιώνει τη Δυτική Αρμενία που βρίσκεται κάτω από τουρκική κατοχή. Το Κουρδιστάν όφειλε να πάρει ένα Στάτους Αυτονομίας.
Ακόμα αν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε τη σύσταση Ποντοαρμενικού κράτους, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ ένας ειρηνικός διακανονισμός. Προβλέπονταν κατά τη συμφωνία των Σεβρών δύο νέα εθνικά κράτη. Συγχρόνως να συμπεριλάβει η Αρμενία την Μετακαυκάσιο, μέχρι το 1918 κάτω από την ρωσική κυριαρχία περιοχή του Έριβαν , επίσης και την μεταξύ του 1878 ως 1918 την επίσης περιοχή κάτω από την ρωσική κυριαρχία Kars και Artkhan, έπειτα το μοναδικό οθωμανικό Wilajets Wan, Erzurum και Trapesunt . Η τελευταία περιοχή με προφύλαξη, ώστε να κατέχει η Αρμενία πρόσβαση στη μαύρη θάλασσα.
Το Kurdistan έπρεπε να συνεχίσει νοτιότερα. Αυτή όμως η εδαφική απόφαση διαμέσου του Αμερικανού Προέδρου Woodrow Wilson είχε όμως λάβει χώρα, όταν πλέον η Αρμενία ήτανε σχεδόν ολότελα κατειλημμένη από τα στρατεύματα των τουρκικών εθνικιστών κάτω από τον Μουσταφά Κεμάλ. Διότι με την διαφορά της τουρκικής κυβέρνησης στην Κωνσταντινούπολη, η αντιπολιτευόμενη κυβέρνηση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αγκυρα δεν είχε ποτέ αναγνωρίσει τους ειρηνικούς διακανονισμούς των Σεβρών και θεωρούσε την παρεμπόδιση δημιουργίας ενός αρμενικού εθνικού κράτους ως τον βασικότερο στόχο του.
( Ας αναφέρουμε ακόμα, ότι από το έτος 1939 η Τουρκία επεκτάθηκε στην περιοχή «Sandschak της Αλεξανδρέττας =Iskenderum) δηλαδή στην περιοχή του γαλλικού προτεκτοράτου , που ακόμα ως σήμερα αξιώνεται από την Συρία να της επιστραφεί πίσω).
Η υπόλοιπη Τουρκία σε αυτήν την συνθήκη θα είχε την Κωνσταντινούπολη και λίγη ενδοχώρα και την Ανατολία με συνολικά 10 δέκα εκατομμύρια κατοίκους. Αντί όμως οι συμμαχικές χώρες να δραστηριοποιηθούν για την εφαρμογή της συνθήκης, βάθυναν οι διαφορές μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας.
Αμέσως όμως μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές εγκατέλειψε την πολιτική. 0ι νικητές των εκλογών μετά την παραίτηση του Παύλου Κουντουριώτη από το αξίωμα του αντιβασιλέα, σχημάτισαν κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Δ. Ράλλη και με τη συμμετοχή των Δ. Γούναρη, Π. Τσαλδάρη, Ν. Καλογεροπούλου, Θ. Ζαϊμη, Ι. Ράλλη και Π. Μαυρομιχάλη. Η νέα κυβέρνηση διακήρυξε την πρόθεσή της να διενεργήσει δημοψήφισμα για την επάνοδο του εξόριστου στη ν Ελβετία βασιλιά Κωνσταντίνου, παρά τη ν αντίθετη εκδηλωμένη αντίθεση των Συμμάχων, ακόμα και προ των εκλογών, η οποία επιβεβαιώθηκε με νέα διακοίνωση Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας ( 22 Νοεμβρίου 1920). Στην ανακοίνωση κατήγγειλαν την ανειλικρινή κατά το παρελθόν στάση του γερμανόφιλου βασιλιά και προειδοποιούσαν ότι σε περίπτωση επιστροφής του εξόριστου βασιλιά θα θεωρούσαν τον εαυτό τους απαλλαγμένο στο μέλλον από κάθε αλληλεγγύη προς την ελληνική κυβέρνηση.
Ακόμα και η αντιβενιζελική ηγεσία μεθυσμένη από την σαρωτική νίκη της στις εκλογές ερμηνεύει τις προειδοποιήσεις των Συμμάχων, ως δήθεν « μπλόφα της Μεγάλης Βρετανίας για να ευχαριστήσει τη Γαλλία», η οποία απροκάλυπτα πλέον πολεμούσε τη Συνθήκη των Σεβρών.
Μόλις την προηγούμενη του δημοψηφίσματος (22 Νοεμβρίου 1920) για την επιστροφή του Κωνσταντίνου επιτρέπει τη δημοσίευση από τον Τύπο των αντιδράσεων των Συμμάχων μας. Ο δημοκρατικός όμως τύπος πίεζε την κυβέρνηση να αποτρέψει την επιστροφή του βασιλιά και να ματαιώσει το δημοψήφισμα. Εκείνο το δυσμενές κλίμα για την Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1920 αποτυπώνεται σε υπόμνημα του στελέχους του Φόρεϊν ΄Οφις Χάρολντ Νίκολσον, ο οποίος πρόβλεπε ότι οι Σύμμαχοι χάραξαν μία πορεία, που «θα κατέστρεφε μόνιμα τον ιστό των συνθηκών ειρήνης και θα έφερνε την Ελλάδα στις διαστάσεις μίας δύναμης τρίτης τάξης». Και ο Βρετανός διπλωμάτης χωρίς περιστροφές κατέληγε: Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί θέλουν να καταστρέψουν την Ελλάδα της Συνθήκης των Σεβρών. Το αποτέλεσμα λοιπόν του δημοψηφίσματος της 22 Νοεμβρίου, ήταν μαζική ψήφος για την επιστροφή του Κωνσταντίνου με τα επακόλουθα αρνητικά συμβάντα. Ένα μήνα αργότερα (25 Δεκεμβρίου 1920) με νέα διακοίνωση των τριών Δυνάμεων προς την Ελλάδα διακοπτόταν η παροχή του υπόλοιπου των πιστώσεων από το μεγάλο πολεμικό δάνειο των 750 εκατομμυρίων φράγκων που είχε εγκριθεί για την Ελλάδα…όρα και τη σειρά , Αφιέρωμα: Μικρασιατική Καταστροφή, ΤΑ ΝΕΑ, Σεπτέμβριος 2003.
Κατά κακή τύχη ο ελληνικός στρατός απέτυχε σε επιχείρησή του στο Δορύλαιο (Εσκί Σεχίρ) κατά των Κεμαλικών. Την 18/21 Ιανουαρίου 1921 οι Σύμμαχοι άρχισαν να κάνουν κιόλας λόγο για αναθεώρηση της Συνθήκης των Σεβρών και την οποίαν είχαν συναποφασίσει αρχικά. Γι΄ αυτό τον λόγο συνεκαλέσανε διάσκεψη την 8/2 1921 στο Λονδίνο. Εκεί επρόκειτο να τροποποιηθεί η συνθήκη σύμφωνα προς τα τότε πραγματικά περιστατικά. Θα γινότανε δεκτά ως μέλη της τουρκικής αντιπροσωπίας και αντιπρόσωποι της κυβέρνησης της Αγκυρας.
Η Ελλάδα ατυχώς ήλπιζε, ότι η συνθήκη των Σεβρών ήτανε ο καταστατικός χάρτης, συνταχθείς υπό όλων των συμμάχων Δυνάμεων. .... Στη δεύτερη συνεδρίαση στις (10) 23 Φεβρουαρίου η συνδιάσκεψη έκρινε, ότι πρέπει να επανεξετάσει τις στατιστικές που υποβλήθηκαν από τον Βενιζέλο προ της υπογραφής της συνθήκης των Σεβρών των πληθυσμών Σμύρνης και Θράκης ...
Την 27/12 Μαρτίου η Συνδιάσκεψη έκαμε νέες προτάσεις, ευνοϊκές και αυτές υπέρ των Τούρκων, αλλά όχι και τόσο πολύ σε βάρος της Ελλάδας. Θα εκκένωναν την Κωνσταντινούπολη, όταν οι Δυνάμεις θα πειθότανε περί της καλής πίστης των Τούρκων στην εκτέλεση των υποχρεώσεών τους. Τα στενά θα αφοπλίζονταν, δύο αντιπρόσωποι της Τουρκίας θα γινότανε δεκτοί στην επί τούτο επιτροπή. Οι ένοπλοι δυνάμεις της Τουρκίας αναβιβάζονταν σε 75.000 χιλ. άνδρες. Στη Θράκη, που κατείχε και κυβέρνα η Ελλάδα δεν θα υπήρχε καμία μεταβολή.
Οι Έλληνες θα εκκένωναν την περιοχή Σμύρνης, πλην της πόλης Σμύρνης. Στο εσωτερικό της περιοχής θα οργανωνότανε εντόπια χωροφυλακή κάτω από συμμάχους αξιωματικούς. Η περιοχή της Σμύρνης θα ήτανε αυτόνομος κάτω από διοικητή χριστιανό, διοριζόμενος από την Κοινωνία των Εθνών. Για τους Αρμενίους θα ιδρύονταν εθνική εστία. Για τους ξένους υπηκόους στην Τουρκία θα εκπονούσαν ειδικό καθεστώς από δικαστική Επιτροπή. Στον ενδιάμεσο χρόνο άρχισαν οι επιθέσεις του ελληνικού στρατού υπό τον υποστράτηγο Αναστάσιο Παπούλα.

  

ΜΕΡΟΣ 2^ον

Η «ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Εθνικισμός ή Ανθρωπισμός : Ένα ανεδαφικό δίλημμα

Π

ολλοί από τους διανοητές, τους πολιτικούς, τους επιστήμονες που διάβηκαν με την παρέμβαση τους τόσο τον προηγούμενο αιώνα, όσο κι αυτόν του οποίου περπατάμε, σήμερα, τα πρώτα δύσκολα χρόνια στράτευσαν τη σκέψη και το πνεύμα τους, στην επιβολή της παγκοσμιοποίησης.  Μιας  κατάστασης που στην αρχή παρουσιάστηκε ως μια «ελκυστική» μόδα και στη συνέχεια,  όταν άρχισε να θεμελιώνεται στην συνείδηση αρκετών ανθρώπων στον πλανήτη ως «νέος και ανεπίστροφος μονόδρομος της ιστορίας», μετατράπηκε σε καταναγκαστική στάση ζωής, στο πλαίσιο της οποίας, οι αντίθετες με αυτήν αιρετικές απόψεις, αλέθονταν μέσα σε έναν ισχυρό μηχανισμό και εν τέλει περιθωριοποιούνταν ως «γραφικές». Κάποτε ο Φουκουγιάμα επεβλήθη κι έγινε σημείο αναφοράς ως ο θεμελιωτής της – τελείως ανερμάτιστης και ανεδαφικής - ,θεωρίας του «τέλους της ιστορίας», η οποία στην ουσία καθοδηγούσε τα Έθνη που είχαν ιστορική διαδρομή στα βάθη των αιώνων, να την ξεχάσουν και, στην πραγματικότητα, να μην διεκδικούν δίκαια που πηγάζουν  από αυτήν. Όλη αυτή η διαδικασία είχε στόχο να πολτοποιήσει υπαρκτά εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά και η θεωρία αυτή, κατέστη, εν τέλει, εργαλείο αλλοίωσης υπερήφανων Εθνικών κρατών που ανθίσταντο και εξακολουθούν να το κάνουν σε αυτήν την σαρκοβόρα διαδικασία. 

Γιατί; Διότι, έχουν πράγματα, ιερά και όσια να υπερασπισθούν. Για αυτό και πρωτοστάτησαν σε αυτήν την επιβολή της ιδέας της παγκόσμιας διακυβέρνησης, άνθρωποι χωρίς Εθνική συνείδηση και χώρες – όπως οι Η. Π. Α. – χωρίς εθνική ιστορική διαδρομή  και δίχως καμιά Εθνική ομοιογένεια.

 Η γη που ανακαλύφθηκε από έναν απροσανατόλιστο Γενουάτη Θαλασσοπόρο, όπως ο Χριστόφορος Κολόμβος, που κατοικείτο από Ινδιάνους ιθαγενείς – οι οποίοι στην πορεία εξολοθρεύτηκαν, εποικήθηκε από Ιρλανδούς μετανάστες και εν τέλει έγινε χώρα η οποία  συντηρήθηκε από ένα ετερόκλητο και ετερογενές μείγμα, Ευρωπαίων, Εβραίων, Λατίνων, Ασιατών και Αφρικανών, είναι ευνόητο πως δεν θα μπορούσε να σταθεί σε έναν κόσμο που  σέβεται Εθνικά χαρακτηριστικά, εθνικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες, σε έναν πλανήτη λογικά δομημένο από Εθνικά κράτη.  Οι Αμερικανοί λοιπόν με σύμμαχο την πάγια διεθνιστική θεωρία της, όπου γης,  αριστεράς επιχείρησαν  να παρουσιάσουν οποιοδήποτε ίχνος Πατριωτικής σκέψης, ως  «γραφικό ιδεόγραμμα».  Στην προσπάθεια τους να οικοδομήσουν μια δική τους Εθνική ιστορική διαδρομή, επί ανύπαρκτης βάσης στην αλήθεια, έπρεπε να εκμηδενίσουν το εθνικό και ιστορικό ένστικτο λαών στους οποίους ο πλανήτης γη οφείλει την από εκατομμύρια χρόνια ατέρμονη περιστροφή του, στο σύμπαν…

Αυτή η προσπάθεια ήταν που, νομοτελειακά, αιματοκύλησε τον πλανήτη. Στην επιχείρηση της απόδειξης του Αμερικανικού «μονοδρομικού» μεσσιανισμού εκτός από όλα τα μέσα προπαγάνδας που επιστρατεύτηκαν, ήταν και η στρατιωτική ισχύς, ενός στρατού ετερογενούς αλλά μισθοφορικού που σε πολλά μέρη του πλανήτη, επέβαλε δια της πυγμής την αποεθνικοποίηση, την οποίαν οι λαοί αρνούνταν -  και ορθώς το έπρατταν. Πόλεμοι πολλών ειδών απλωμένοι σε τέσσερις ηπείρους πυροδοτήθηκαν για να «πείσουν» για την υπεροχή, ενός μη Εθνικού κράτους, έναντι εθνικών κρατών με βαθύ και σημαντικό ιστορικό  πυρήνα. Κι ένας πόλεμος πιο ακραίος και πιο ύπουλος, από αυτόν των όπλων, ο οικονομικός επιχειρεί σήμερα να λυγίσει, έθνη που δεν φοβήθηκαν ποτέ και δεν λύγισαν ούτε στον  αχό ούτε στην θέα των όπλων, όπως το Ελληνικό Έθνος…

Όλη αυτή η στρατηγική αφορούσε σχεδιασμούς της Αμερικανικής διπλωματίας οι οποίοι καταλάμβαναν για δεκαετίες χώρο στα συρτάρια του Αμερικανού πενταγώνου και του state department. Προς επίρρωση αυτού αρκεί μια παραπομπή στο βιβλίο του Πολωνο – Εβραίου συμβούλου του Χ. Κίσιγκερ, Ζίγκνιεβ Μπρεζίνσκι, το οποίο εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 με τίτλο «Η Μεγάλη Σκακιέρα»  και αναφέρεται σε στρατιωτικές  επιχειρήσεις των Η. Π. Α. στον Αραβικό κόσμο, την Μέση Ανατολή και το κέρας της Αφρικής που έλαβαν χώρα – ω, του θαύματος- στην δεκαετία του 1990, και στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα στο Ιράκ, τον Περσικό κόλπο, το Αφγανιστάν και την Σομαλία. Τότε ο Μπρεζίνσκι έγραφε πως πρώτος και  κύριος στόχος αυτών των επιχειρήσεων θα ήταν ο εκδημοκρατισμός των χωρών αυτών. Με την μόνη διαφορά ότι εκείνη την περίοδο που γραφόταν αυτό το βιβλίο, τόσο ο Σαντάμ Χουσείν, δικτάτορας του Ιράκ που αργότερα απαγχονίστηκε από τους Αμερικανούς, ήταν εκλεκτός των Η. Π. Α. οι οποίες τον εξόπλισαν στον Περσο – Ιρακινό πόλεμο, όσο και οι Ταλιμπάν τους οποίους αργότερα θέλησαν οι Αμερικανοί να «ξεπαστρέψουν» στο Αφγανιστάν ως τρομοκρατικούς πυρήνες – κάτι στο οποίο παταγωδώς απέτυχαν- , ήταν χαιδεμένα τους παιδιά αφού αντιστάθηκαν στους Σοβιετικούς που εισέβαλαν το 1979 στην  Καμπούλ.

Αυτή η στρατηγική ήταν που υποδαύλισε κι αυτό που, πολύ αργότερα,  θεωρητικά τεκμηρίωσε ως    «Η σύγκρουση των Πολιτισμών», ο Σάμουελ Χαντινγκτον, διότι νέκανε τους Μουσουλμάνους και ειδικότερα τους φανατικούς Ισλαμιστές Φονταμενταλιστές πιο επικινδύνους και πιο ακραίους, ακόμη κι από όσο είναι στην πραγματικότητα με βάση το θρησκευτικό τους δόγμα .

Το 1996, ένας από τους βιογράφους του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Παύλος Τζερμιάς, έθεσε στο βιβλίο του «Στο Σταυροδρόμι της Ιστορίας» το δίλημμα «Εθνικισμός ή Ανθρωπισμός».  Πρόκειται σαφώς για  δυο πολιτικές  έννοιες  που δεν συναντώνται πουθενά  Και τούτο διότι η πίστη στο κράτος – Έθνος, η προάσπιση των πατρίων εδαφών και αγαθών, η προσήλωση, στα Εθνικά σύμβολα και η προάσπιση των πολιτιστικών και ηθικών μας παραδόσεων  καθώς και η προσήλωση στην ιδέα του εξωστρεφούς πάντοτε  Ελληνισμού, πρέπει να συναντά τις αξίες της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, τις οποίες καταργεί και ακυρώνει ο εθνικισμός.  Για τον Έλληνα τόσο η προάσπιση των εθνικών του ιδεωδών άλλα και η με ιστορική αναφορά , νοσταλγία  των Χαμένων Πατρίδων, όσο κι η Αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο είναι έννοιες συνδυασμένες κι αυτονόητες. Για το ζήτημα του Εθνικισμού , άλλωστε, έχει ανοίξει πολλές δεκάδες χρόνια πριν γραφούν  τούτες εδώ οι αράδες ένας πελώριος διάλογος ανάμεσα σε ανθρώπους απείρως πιο σημαντικούς από μένα. Το 1954 ο Louis Snyder, ένας από τους εγκυρότερους μελετητές του εθνικιστικού φαινομένου δήλωνε ότι: " πολλές γεννεές αναλυτών αφιερώθηκαν στο καθήκον να διευκρινίσουν το νόημα του εθνικισμού. Παρ' όλη όμως την προσπάθειά τους δεν κατέληξαν σε έναν αποδεκτό από όλους όρισμό". Όπως, εξάλλου,  αναφέρει ο Μπολιμπάρ, οι περιφερειακές εθνικές συγκρούσεις σε τελευταία ανάλυση γίνονται για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα "ποιος θα είναι ο φτωχός".
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, για να αποφεύγονται οι μονομέρειες, μια γενική εξηγητική αρχή κάθε εθνικισμού είναι ο συνδυασμός πολιτικών, οικονομικών και
πολιτιστικών παραγόντων.

 Σύμφωνα δε με όσα γράφει στο βιβλίο του Ποιος Εθνικισμός, ο καθηγητής, Ιωάννης Χολέβας, « Κάποτε, το να δήλωνε κανείς «εθνικιστής» επέσυρε την μήνη και την απαξίωση της κυρίαρχης αριστερίζουσας υποκουλτούρας, σε σημείο που συχνά αναγκαζόταν να βρίσκεται σε θέση άμυνας. Η μη στήριξη του όρου αυτού από ανθρώπους του πνεύματος και της πολιτικής (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη σχεδόν απαξίωσή του στη συνείδηση των πολιτών.

Ακολούθησε ανάλογη πρακτική εναντίον του όρου «πατριώτης». Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν από μερικά χρόνια, σε ένα δικαστήριο κατά του Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ, όπου ήμουν μάρτυς κατηγορίας, ο γνωστός ψυχίατρος και διευθυντής κλινικής στο δημόσιο Ψυχιατρείο στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, Ιμπράμ Ονσούνογλου, υπερασπιζόμενος τον Ντεντέ, είπε προς το δικαστήριο για μένα: «Είναι λογικό να σκέφτεται έτσι ο μάρτυρας, κα Πρόεδρε. Αυτός ... είναι πατριώτης!» Η προσπάθεια απαξιώσεως του όρου διατυπωνόταν για πρώτη φορά εμπρός μου, απροκάλυπτα και προκλητικά! Από τότε την συναντούσα όλο και πιο συχνά, σε κάθε έκφραση του διεθνιστικού συρφετού, είτε σε κείμενα και βιβλία, είτε στους τοίχους (πρβλ. το γνωστό σύνθημα: «όποιος κοιμάται πατριώτης ξυπνάει φασίστας»!), είτε σε τηλεοπτικά παράθυρα.

Η κοινωνία, δυστυχώς, ήταν έτοιμη από καιρό να δεχθεί αυτήν την κατάσταση. Όταν μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της πατριωτικής εξάρσεως του λαού μας (συλλαλητήρια για την Μακεδονία, για τις ταυτότητες, αντιμετώπιση σχεδίου Ανάν κ.λπ.) αντιμετωπιζόταν με τοποθετήσεις του τύπου «εγώ δεν είμαι εθνικιστής, είμαι πατριώτης!», τότε δυστυχώς ο ενεργός πολίτης με τις ευαισθησίες στα εθνικά θέματα, δεν έμελλε παρά να ακολουθήσει την ίδια υποχωρητική πορεία που ακολουθούν και οι «ηγέτες» του στην (μη) υπεράσπιση των εθνικών αυτών θεμάτων.

Η αποκόλληση των δύο αυτών εννοιών (εθνικιστής - πατριώτης) απονεύρωσε και τις δύο, απαξίωσε τον λειτουργικό τους ρόλο στη σύνθεση της συλλογικής προσωπικότητας του πολίτη. Ο πατριωτισμός είναι το ένστικτο. Ο εθνικισμός είναι η συνείδηση.

Όταν ο πολίτης συνειδητοποιήσει ΓΙΑΤΙ είναι πατριώτης, τότε αυτομάτως μετουσιώνεται σε εθνικιστή. Στο ενεργό εκείνο υποκείμενο, δηλαδή, που αγωνίζεται πλέον συνειδητά για τις αξίες που σφυρηλάτησαν την προσωπικότητά του, την εθνική του ψυχή και μνήμη. Ομοούσιες και αδιαίρετες οι δύο έννοιες, είναι αδύνατον να διαχωριστούν χωρίς να βλάψουν τη συλλογική άμυνα ενός έθνους. Πετάς τη μία, σκουριάζει η άλλη. Το ‘ξεραν καλά αυτό τα ενεργούμενα του διεθνισμού και της Νέας Τάξης πραγμάτων.

Λογάριασαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από συνωμοσίες και επιβουλές σε βάρος του έθνους μας. Πάντα όμως έμενε εκείνη η μαγιά του μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη, που βαδίζοντας πάνω στα χνάρια της μνήμης ξαναμεγαλουργούσε.

Γιατί, πατριωτισμός και εθνικισμός, πολύ καιρό πριν την κοινωνιολογική διατύπωσή τους, ενυπήρχαν στον Έλληνα τόσο ισχυρά δεμένα μεταξύ τους, που όσοι δεν το κατάλαβαν εξεπλάγησαν πολύ σύντομα. Άλλοι ευχάριστα και άλλοι οδυνηρά»...

Δεν κατανοώ εξάλλου πόσο «ακραίος» ήταν ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς όταν δήλωνε πως "Ο Πατριωτισμός είναι έμφυτος στον άνθρωπο, μα εγώ είμαι Εθνικιστής"

Ο Νίκος Δεμερτζής εξάλλου στον «Λόγο του Εθνικισμού» αναφέρει: «-ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ,ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΝΤΑ ΓΙ ΑΥΤΗ.
ΚΡΑΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΑΣΒΕΣΤΗ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥ-ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ Ο,ΤΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ.

-ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΜΕ ΕΝΑ ΥΓΙΗ,ΑΜΥΝΤΙΚΟ,ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΟ,ΙΣΟΤΙΜΟ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ,ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ,ΜΕ ΕΝΑ ΑΓΝΟ ΚΑΙ ΑΚΙΝΔΥΝΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ
(ΓΛΩΣΣΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ) ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟ ΣΤΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ,ΝΕΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΝΑ  ΟΙΣΤΡΗΛΑΤΕΙ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥΣ.

-ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟΙ,ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΣΚΟΠΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ, ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
-ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΙΚΟΥΣ ΜΑΣ-
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ,
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΟΜΩΣ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ Ο,ΤΙ
ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗΤΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.

-ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΡΩΠΑΙΣΤΕΣ,ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ,ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ Σ ΑΥΤΗ.

-ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ Ε.Ε.
ΥΠΟ ΤΟΝ ΟΡΟ ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΟΤΗΜΙΑ,
ΤΗΝ ΑΜΟΙΒΑΙΩΤΗΤΑ,ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟ, ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑΣ,
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΩΣ ΤΩΡΑ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΔΕΧΘΗΚΑΜΕ
ΠΟΛΛΕΣ ΠΙΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ.ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ  ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ,ΑΦΕΝΟΣ ΟΤΙ Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΟΤΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ,ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΘΑ
ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΟΨΗ
(ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ,ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ,ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ)»

Διαφωνεί κανείς σε όλα αυτά;

Εμείς οι Έλληνες έχουμε δικαίωμα στην προάσπιση των εθνικών μας ιδιαιτεροτήτων. Αυτή ακριβώς είναι που μας έχει κρατήσει όρθιους. Κι όταν λέω  εθνικές ιδιαιτερότητες  εννοώ πως σε Οι μετανάστες από όπου κι αν προέρχονται. Σε αυτήν την χώρα, είναι υπό όρους επισκέπτες, ή ακόμη περισσότερο υπό όρους φιλοξενούμενοι.  Αυτοί οι όροι δεν είναι ούτε παράλογοι, ούτε ακραίοι. Είναι όροι νομιμοφροσύνης, όροι υγιεινής, όροι απόλυτου σεβασμού των εθνικών μας συμβόλων και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.  Δεν είναι, εξάλλου, παράλογο το ότι ο Έλληνας πολίτης, θέλει να αποφασίζει αυτός για την μοίρα του, σε πολιτικό και εκλογικό επίπεδο κι όχι τα πολιτικά του δικαιώματα να ισοπεδώνονται στο μολώχ των καιρών μας, τον ολετήρα της μετανάστευσης…

Δεν θα κουραστώ να γράφω και να λέω πως σε μια εποχή που το να λες στην Ελλάδα πως προτάσσεις το Έθνος και την Πατρίδα, στην ρητορική και την πρακτική σου, ισοδυναμεί με ομολογία... λέπρας, η μόνη διέξοδος στην χαώδη αυτή κρίση, δεν είναι άλλη από την προάσπιση των εθνικών μας χαρακτηριστικών και της Πατρίδας μας, της πιο γλυκειάς γης, σε όλον τον πλανήτη. Δεν είναι καιροί τούτοι εδώ να κρυβόμαστε πίσω από αιτίες και να ξορκίζουμε αφορμές. Είναι οι καιροί που απαιτούν την διατύπωση της άποψης χωρίς τον φόβο, του πως θα μας χαρακτηρίσουν αυτοί που μας ακούν ή που μας διαβάζουν. Είναι οι καιροί, για να στηριχθούμε στην ιστορία μας, την πολιτισμική μας, όχι μόνο υπεροχή αλλά και μοναδικότητα, για να στηρίξουμε το μέλλον μας. Είναι αυτή ακριβώς η εποχή που θα πρέπει να ψάξουμε, όχι τι χρωστάμε εμείς, αλλά τι μας χρωστούν αυτοί που σήμερα καμώνονται τους σωτήρες μας. Κι όχι μόνο να δούμε τι μας χρωστούν, αλλά να επιλέξουμε ηγέτες που θα έχουν περίσσεμα εθνικής σκέψης, τόσο που θα διεκδικήσει ότι μας χρωστούν, 'οποιο κι αν είναι το αληθινό ή επίπλαστο μέγεθος του οφειλέτη. Είναι αυτή ακριβώς η εποχή που θα πρέπει να επενδύσουμε στα Ελληνικά προϊόντα αλλά και στα ταλέντα του Έλληνα, στην δημιουργικότητα, στο αρχέγονο δαιμόνιο για να διεκδικήσουμε ότι μας αξίζει. Είναι ακριβώς ο χρόνος να κάνουμε εμείς πράξη το "Η Ελλάδα στους Έλληνες, με τους Έλληνες, για τους Ελληνες"- χιλιοειπωμένο αλλά μηδέποτε πραγματωμένο.. Έτσι, μόνον θα πρωταγωνιστήσουμε, όμως μας αξίζει και στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, χωρίς να εξαρτόμαστε ούτε από στερεότυπα της διπλωματίας, του τύπου "ανήκομεν εις την δύση", αναγκαία στην εποχή που ειπώθηκαν αλλά ξεπερασμένα σήμερα, τόσο που δεν μπορούν πια να αποτελούν εμμονή μας, ούτε από την πρόθεση εγχώριων ή ξένων μεγαλοκεφαλαιούχων που δεν έχουν πατρίδα αλλά μόνον παχιά κι απύθμενη τσέπη. Δεν προπαγανδίζω τον απομονοτισμό. Λέω όμως ότι θα πρέπει  να επιλέξουμε εμείς τους συμμάχους μας με γνώμονα το δικό μας συμφέρον και την βαθειά και στέρεη βάση της συμμαχίας,  κι όχι να μας επιβάλει οποιοσδήποτε συγκυριακές σχέσεις ισορροπίας με θεμέλια σαθρά, χωρίς ιστορικό ή ηθικό βάθος. Πρέπει να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή ανάμεσα στους Έλληνες, ακολουθώντας μια ορθή μεταναστευτική πολιτική με βάση πόσους μετανάστες αντέχει η οικονομία και η κοινωνία μας κι όχι πόσους θέλουν να μας φορτώσουν.

Οι "δανειστές - σωτήρες" μας  χρωστούν- είναι ντροπή να έχουμε πεισθεί οτι τους χρωστάμε... Κι αν όλα τούτα φαίνονται, σε μερικούς υπηρέτες του πολιτικού ρεαλισμού, νεο - εθνικιστικά, σε κάποιους άλλους δείχνουν την διέξοδο.  Αυτοί λοιπόν, μαζί κι εγώ, ζητούν την πύκνωση και το δυνάμωμα των πατριωτικών φωνών κάτω από μια ατόφια πατριωτική πολιτική στέγη...

Ο κίνδυνος της «Ισλαμοποίησης» και

η κατάσταση στον Αραβικό κόσμο  

Καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι δήθεν ευαίσθητοι αριστεροί και "προοδευτικοί"... φίλοι των μεταναστών, οι οποίοι ουδέποτε έχουν με τόσο ζήλο προστρέξει, τους Έλληνες πολίτες για οποιοδήποτε από τα χιλιάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουν, σε ποιο λαβύρινθο βάζει την χώρα μας αυτή τους η... υπερευαισθησία τους για τα... προβλήματα των... συντρόφων τους από την Τυνησία, την Αλγερία ή από όπου αλλού. Κι αν ο κίνδυνος της αλματώδους αύξησης της εγκληματικότητας, η ανάγκη τήρησης του νόμου, απέναντι σε μια παρανομία που βρίσκεται σε εξέλιξη, εξ' αιτίας όλων αυτών των ακροβατών της αριστεράς και η δεδομένη αδυναμία της κοινωνίας μας να απορροφήσει όλους αυτούς τους δήθεν "καημενούληδες" του Μαχρέμπ, τους ακούγονται "δεξιές κινδυνολογίες", κάποια άλλα δεδομένα, ευρύτερα όσο και αδιαμφισβήτητα, αποκαλύπτουν το πόσο ανθελληνική, βρώμικη όσο και ύποπτη είναι αυτή η "έκρηξη ευαισθησίας" των αριστερών διεθνιστών.
Σε μια συγκυρία κατά την οποία όλη η Βόρεια Αφρική, από την Τύνιδα ως το Κάϊρο έχει πάρει φωτιά και η Αλ Κάϊντα μοιράζει απειλές από εδώ και από εκεί , δυο μέρες μετά την αιματηρή επίθεση "καμικάζι" στο Αεροδρόμιο της Μόσχας, είναι κάθε άλλο παρά καθησυχαστικό να ακούς έναν κύριο... Αμπτούλ, να απειλεί καταμεσής της οδού Σόλωνος πως "θα αγωνιστεί μέχρι θανάτου για τα δικαιώματα του στην Ελλάδα". Οι 250 λαθρομετανάστες της Νομικής δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην Ελλάδα. Δεν πεινούν, δεν υποφέρουν. Κάνουν ξεκάθαρα μια κίνηση με πολιτικά χαρακτηριστικά, υποκινούμενη από το ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκονται στην Ελλάδα, παράνομα από το 2005, προερχόμενοι οι πιο πολλοί από την  Τυνισία που, ως προχθές που "έφυγε νύχτα" ο σύντροφος του κ. Παπανδρέου στην Σοσιαλιστική Διεθνή, Μπεν Αλή περιγραφόταν ως "γη των παραδείσιων πουλιών", και δεν δικαιούνται πολιτικό άσυλο, αφού δεν προέρχονται από εμπόλεμη ζώνη. Είναι δε σαφές πως το πανεπιστημιακό  άσυλο, που υπό τις παρούσες συνθήκες θα πρέπει να καταργηθεί, δημιοουργήθηκε για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών κι όχι των λαθρομεταναστών στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα. Οι άνθρωποι που τούτες τις ώρες έχουν εισβάλει στην Νομική ήρθαν σε μια χώρα που δεν έχει τζαμί και ζητούν να γίνει τζαμί  και δεν πήγαν σε μιαν άλλη Ευρωπαϊκή χώρα που έχει ήδη τεμένη. Γιατί; Διότι κάποιοι θέλουν και τον αφελληνισμό και τον αποχριστιανισμό του Έθνους μας και βρίσκουν στην καθ' ημάς αριστερά - ή ένα κομμάτι της- ιδανικό σύμμαχο. Οι δε παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως κλινικά ηλίθιοι, είτε ως πρόθυμοι πρακτορίσκοι φέρνουν σε πέρας τέτοιου είδους "αποστολές" με ... πρόθεμα την κοινωνική ευαισθησία. Παρανομούν και θα είναι συνένοχοι αν ο "αγώνας μέχρι θανάτου" του... Αμπτούλ, ολοκληρωθεί μέσα σε κάποιο πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο, αεροδρόμιο ή αλλού, με θύματα ανυποψίαστους Έλληνες πολίτες. Το ίδιο θα ισχύει στην απευκταία περίπτωση του μακελειού και για την κυβέρνηση που διστάζει να εφαρμόσει ΤΩΡΑ τον νόμο, ενώ θα πρέπει να όχι μόνο να τον εφαρμόσει αλλά να παλέψει και για την κατάργηση της συνθήκης "Δουβλίνο 2" με την οποία η Ε. Ε. μας περιγράφει ως χωνευτήρι μεταναστών. Θα έχουν ευθύνη και οι  πρυτανικές αρχές που παριστάνουν τον Πόντιο Πιλάτο. Κι όταν σε λίγο καιρό ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός θα κόβει βόλτες, συντεταγμένα,  στην Πλατεία Ομονοίας, τότε δεν θα αρκεί η απάντηση στο ερώτημα, αν όλοι αυτοί οι αριστεροί έμποροι της ευαισθησίας είναι  "κλινικά ηλίθιοι ή πράκτορες"...
Την ίδια στιγμή, το αίμα που ανακατεύτηκε με τα βρωμιάρικα νερά του ποταμού Νείλου, ακολουθώντας την ροή τους, προς την Μεσόγειο, την Ισημερινή Αφρική και τις παρυφές της Μέσης Ανατολής, αλλά και αλλού στον Αραβικό κόσμο- Λιβύη, Υεμένη, Τυνησία, Αλγέρι, Μπαχρέιν- δεν είναι σήμερα, παρά το σημάδι ότι και οι εφτά αρχέγονες πληγές των Φαραώ, αλλά κι όλες οι πληγές του Αραβικού κόσμου κακοφόρμισαν όλες μαζι και αιμορραγούν. Τούτο δε, ουδόλως έχει να κάνει, μονάχα με την ίδια την μεγάλη και πανίσχυρη χώρα της Βορείου Αφρικής αλλά αφορά όλον τον Νότο της Ευρώπης. Η εξέγερση εναντίον του 30ετούς καθεστώτος του  προέδρου Μουμπάρακ, είναι δυνατόν να μετατρέψει τις επιβλητικές πυραμίδες σε μιαν απλή ιστορική παραπομπή μιας χώρας που κινδυνεύει να μεταβληθεί σε ένα νέο "Σουνιτικό Ιράν" στα πόδια της Ευρώπης. Κι αυτό ως σενάριο ακούγεται εφιαλτικό...
Το πόσο αφορούν την Ελλάδα τα όσα συμβαίνουν στην Αίγυπτο, δεν καταδεικνύονται μόνον από την ετυμολογία της ονομασίας της χώρας, όπως την καταθέτει ο αρχαίος ιστορικός και Γεωγράφος Στράβων.
Σύμφωνα με αυτήν  το όνομα Αίγυπτος προέρχονταν από το συνδιασμό των λέξεων «Αιγίαο» και «υπτίως», δηλαδή «κάτω (νότια) από το Αιγαίο (Πέλαγος)». Ούτε βεβαίως μονάχα από το ότι η σύγχρονη Αίγυπτος οφείλει την ύπαρξη της, στον γεννημένο στην Καβάλα, Μοχάμεντ Άλη, αλλά και σε μια πολύ σημαντική Ελληνική μειονότητα, εμπόρων, διανοουμένων και επιστημόνων που ατσάλωσε άλλοτε τις σχέσεις μας με την Αίγυπτο. Η γεωπολιτική θέση της χώρας, η οικονομική της σημασία - και λόγω της κομβικής διόρυγας του Σουέζ -  η ηγετική θέση της χώρας στον Αραβικό κόσμο αλλά και ο παραδοσιακός προσαντολισμός των πολιτικών επιγόνων του Νασερ, σε μια μετριοπαθή διαχείριση, των εθνοθρησκευτικών της χαρακτηριστικών,  της ισχύος της και των διεθνών της σχέσεων, καθιστούσε, ως χθες τουλάχιστον το Κάϊρο, έναν αξιόπιστο συνομιλητή. Η ισχυρή παρουσία της Αιγύπτου, άλλοτε ηγέρειας δύναμης της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας, στη Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή ακύρωνε σε μεγάλο βαθμό τα ... όνειρα για γιγάντωση της Τουρκίας και - αρκετά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου των 6 ημερών- έπαιζε έναν εξισορροπιστικό ρόλο στις - πάντα τεταμένες- Αραβο - Ισραηλινες σχέσεις. Κι όλα τούτα παρά το ότι οι πολιτικές της ηγεσίες έκαναν εδώ και χρόνια τα "στραβά μάτια" στην ύπαρξη μέσα στα σπλάχνα της Αιγύπτου ακραίων φονταμεταλιστικών ισλαμικών οργανώσεων, όπως οι "αδελφοί Μουσουλμάνοι" ή τα παρακλάδια της Αλ Κάιντα..  Αυτές τις στιγμές ο κίνδυνος, το ντόμινο του Μαγκρεμπ, να ανοίξει τον δρόμο της επιστροφής, ή της ισχυροποίησης στην Τύνιδα, το Αλγέρι και το Κάϊρο, φανατικών Ιμάμηδων τύπου Χομεϊνί,  είναι εμφανής και μεγάλος. Αν αυτό γίνει σε μια χώρα 75 εκατ. κατοίκων, το γκρίζο πέπλο που θα σκιάσει τις πυραμίδες και την καυτή έρημο της ενδοχώρας, θα είναι πολεμικό. Οι σχέσεις του Ισραήλ μ' αυτό το μεσογειακό Ιράν, του εφιαλτικού σεναρίου θα μπουν σε φάση όξυνσης και οι Ισλαμοκεντρικές τρομοκρατικές ομάδες θα κάνουν ... πάρτι στην Αίγυπτο του φανατισμού, έχοντας την ορμητήριο για να αιματοκυλήσουν όλον τον κόσμο. Έστειλαν, άλλωστε, δείγμα προθέσεων με την σφαγή που προκάλεσαν στην δύση του 2010 στη Κοπτική Εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Μια εξωγενής στρατιωτική επέμβαση τούτες τις ώρες δεν θα ήταν καλή ιδέα. Διότι πέραν του ότι θα μετρούσε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές στο πεδίο της μάχης, θα ακουμπούσε όλον τον πλανήτη.  Και μόνον αν αναλογιστεί κανείς τι θα σήμαινε για την παγκόσμια οικονομία το κλείσιμο της διόρυγας του Σουέζ, θα ξόρκιζε τον βαθύ ήχο των προσευχών ενός άλλου Αγιατολάχ στην Αίγυπτο. Πολλώ δε μάλλον όταν η "Ισλαμική Κυριαρχία" έχει κι άλλους θύλακες όπως, πχ η Συρία, ή  η Υεμένη. Το σκηνικό θα είναι εφιαλτικό για τον κόσμο και η λαθρομετανάστευση θα οξυνθεί σκορπίζοντας ανά τον κόσμο όχι μόνο "καημενούληδες" αλλά και ισλαμιστές πράκτορες και επίδοξους καμικάζι αυτοκτονίας. Για αυτό θα πρέπει να βρεθεί πολιτική λύση στην Αίγυπτο, βασισμένη εί δυνατόν στα "παιδιά του Νάσερ". Η 30ετής παντοδυναμία του Χόσνι Μουμπάρακ, που υπήρξε σημαντικός διεθνής παίκτης, αλλά τώρα μετρά τις δικές του επτά πληγές, πρέπει να λήξει και να διασφαλιστεί η δύσκολη , αλλά αναγκαία μετάβαση στην ομαλότητα χωρίς κυρίαρχο ρόλο του Ισλάμ.  Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστήσει σε αυτό. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την γη του Καβάφη, όμηρο των διαθέσεων παρανοϊκών και αδιάλλακτων Ιμάμηδων...
Εθνικισμός και Εθνοκεντρισμός
Μια διαδικτυακή συζήτηση
Διάλεξα για το τέλος αυτού του γραφτού μια συζήτηση στην οποία «έπεσα» ερευνώντας στο διαδίκτυο να βρω πηγές, απόψεις, ανθρώπους που κόντρα στη μόδα της εποχής ΔΕΝ δαιμονοποιούν τις έννοιες «Έθνος» και «Πατρίδα». Τον παραθέτω λοιπόν: Ο εθνοκεντρισμός είναι στάση κριτικής θεώρησης των "άλλων" πολιτισμών. Ο εθνικισμός είναι αντίληψη, βάσει της οποίας προβάλλεται η σημασία ενός έθνους και η ανάγκη διατήρησης των πολιτιστικών χαρακτηριστικών του. Ο εθνικισμός, που θεωρεί αναγκαίο τον διαχωρισμό της ανθρωπότητας σε έθνη, συναρτά την νομιμότητα της ύπαρξης του κράτους με τη θεμελίωσή του σε κοινώς αποδεκτά εθνικά χαρακτηριστικά.
Γενικώς έχει τρεις μορφές. 1. Επαναστατική μορφή σύμφωνα με την οποία η βούληση του έθνους ταυτίζεται με την κοινωνία συνολικά, υπερβαίνοντας το υποκείμενο. Έτσι η εθνική κοινωνία μπορεί να οργανώσει την αντίδρασή της ενάντια σε ένα απολυταρχικό καθεστώς και να επιδιώξει την ελευθερία της. 2. Το έθνος χάνει τον επαναστατικό χαρακτήρα του και συναρτάται με το κράτος. Η ορθή σχέση έθνους κράτους διασφαλίζεται από ελεύθερα ιδρύματα και θεσμούς. 3. Στην τρίτη μορφή εθνικισμού το έθνος θεωρείται φυσική οντότητα, άμεσα συνδεδεμένη με τους προγόνους του και την προγονική γη. Αντίτίθεται στο κράτος, το οποίο θεωρεί κατασκευασμένο θεσμό και δίνει έμφαση στην ιδέα του πατριωτισμού. Η σύνδεση εθνικισμού και πατριωτισμού άμβλυνε την έννοια του πατριωτισμού και την κατέστησε ηθικά επιλήψιμη. Ενώ ο πατριωτισμός συνιστά υπερασπιστική συμπεριφορά για την ακεραιότητα του έθνους, ο εθνικισμός -στο τρίτο του εννοιολογικό πλαίσιο- καλλιέργησε ξενοφοβικές τάσεις, αλαζονική και επιθετική συμπεριφορά.
Ο Εθνοκεντρισμός έχει αθωότερη χροιά και μπορεί να έχει και "αθωότερης" μορφής ανωτερότητα από τον Εθνικισμό, χωρίς να σημαίνει ότι δεν τον καλλιεργεί, καθώς ο Εθνικισμός υποκρίπτει και τάσεις εδαφικής επικράτησης ενώ καλλιεργεί εμφανώς την ξενοφοβία σε βαθμό όχι απλής ανωτερότητας αλλά με στοιχεία επιθετικότητας.
Βέβαια ο Εθνοκεντρισμός μπορεί να υποκρύπτει τάσεις και επιθυμίες πολιτισμικής επικράτησης όπως και ο Εθνικισμός, αλλά δεν υποκρύπτει το "βίαιο" ή την "υποταγή" που περιέχει ο Εθνικισμός.
Μια φράση π.χ. όπως αυτή από το γνωστό έργο: "όταν εμείς είχαμε πολιτισμό εσείς ήσασταν στα δένδρα" φτάνει μέχρι τον Εθνοκεντρισμό.
Μια φράση σε ομιλία που ξεσηκώνει άκαιρα και μιλά για "χαμένες πατρίδες" και υποκρίπτει τάσεις εδαφικής επικράτησης φτάνει στον Εθνικισμό. Κυρίως ο Εθνικισμός είναι όρος επιθετικής φύσης.
Ο Πατριωτισμός πάλι, μπορεί να μην περιέχει ούτε εθνοκεντρισμό, ούτε εθνικισμό και έχει σαφή "αμυντική" χροιά και τέτοια είναι και η προέλευσή του (ειπώθηκε το 1790 από τον Ρήγα Βελεστινλή).
Να πούμε ίσως ότι επιθυμία για πόλεμο με την Τουρκία σε καιρό ειρήνης μας ορίζει ως εθνικιστές ενώ το ίδιο σε καιρό αμυντικού πολέμου ή κατοχής μας ορίζει ως πατριώτες. Όταν λέμε οι απολίτιστοι Τούρκοι χωρίς να υπονοούμε οπωσδήποτε τάσεις εδαφικής επικράτησης, μας κάνει εθνοκεντρικούς.
Επίσης:
Ο Εθνικιστής είναι Εθνοκεντρικός και μπορεί να μην είναι Πατριώτης (απλά πολυλογάς)
Ο Εθνοκεντρικός δεν είναι οπωσδήποτε Εθνικιστής ή Πατριώτης
Ο Πατριώτης δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι Εθνοκεντρικός ή Εθνικιστής.

Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να διατυπωθεί ένα συμπέρασμα: Ο Εθνικισμός, ο πατριωτισμός, ή ο εθνοκεντρισμός αφορούν ιδέες που συγκροτούν ένα ιδεόγραμμα. Σε κάποιες εκφάνσεις τους είναι σύμφυτες με εμάς τους Έλληνες – και καλώς συμβαίνει αυτό. Οπότε δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να αποτελούν πρόβλημα, αλλά συνιστούν ζητούμενο. Το πρόβλημα είναι όχι οι ιδέες, αλλά οι άνθρωποι που καλούνται να τις εφαρμόσουν. Αν αυτοί «αδειάσουν» σε αυτήν την εφαρμογή τις εμμονές και τα συμπλέγματα τους επωάζουν νέους «Χίτλερ». Αλλιώς βοηθούν το έθνος τους. Αυτούς τους έχει ανάγκη η Ελλάδα…

                                        ΤΕΛΟΣ