Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Παραβγαίνουν στο ψέμα και την υποκρισία όσοι καμώνονται πως ενώ  σχηματοποίησαν μια κατάσταση που οδήγησε σταδιακά την κοινωνία σε μαρασμό, έχουν τάχα τη λύση για να βγούμε από αυτήν την πραγματικότητα της παρακμής. Προέρχονται από τα δυο κόμματα του παλαιού δικομματισμού, οι κορώνες περί δήθεν «επικινδυνότητας» του ανατέλλοντος αντιπάλου, όσο και εκούσια ή όχι λανθασμένες αναγνώσεις, όχι μιας συγκυρίας αλλά μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, που άλλαξε με ιλιγγιώδη ρυθμό και τους έχει ήδη στείλει στο χωνευτήρι της ιστορίας.

Είναι αναντίρρητο πως η Ελλάδα σήμερα δεν  είναι αυτή που ήταν. Παραμένει μια πλούσια χώρα , απείρως φτωχότερους κατοίκους και πολίτες που οι δυνάμεις του παλιού κατεστημένου με την καθοδήγηση των ευρωπαίων εντολοδοτών τους θεσμικών και μη , τους θέλουν υποτελείς και εξαθλιωμένους. Αν η Ελλάδα αρχίσει να αξιοποιεί τα δικά της όπλα, τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, τη διάνοια των πολιτών της, αν ξεκινήσει να εξάγει όσα πράγματα παράγει – και μπορεί να παράγει πολλά, μα οι δεσμεύσεις του παλαιού κατεστημένου δεν την αφήνουν – τότε δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αν αξιοποιήσει την ιστορία και τον πολιτισμό της, αν οι Έλληνες ολοκληρώσουν την αποκαθήλωση του σάπιου πολιτικού χθες,  ο δρόμος θα γίνει ξανά μακρύς και ελπιδοφόρος… Άλλωστε τα έθνη, οι χώρες, οι κοινωνίες χωρίς μνήμη οδηγούνται σε μνημόνια.

Η Ευρώπη αλλάζει, επίσης, ταχύτατα. Κι αυτοί εδώ οι ντόπιοι Φωστήρες του πάλαι ποτέ κραταιού πολιτικού συστήματος καμώνονται πως δεν το καταλαβαίνουν . Αλλά, ως φαίνεται ούτε η κοντόφθαλμη πολιτική ηγεσία που διαφεντεύει σήμερα την μοίρα της Γηραιάς Ηπείρου μπορεί να αντιληφθεί τις ανατροπές – ή σφυρά αδιάφορα. Ως πότε οι πολιτικές λιτότητας μπορούν να σαρώνουν, χωρίς επιπτώσεις, τον κορμό των Ευρωπαϊκών Εθνών, Λαών και κοινωνιών; Γιατί αυτοί οι πολιτικοί δεινόσαυροι, υποδύονται σήμερα τάχα  τους υπέρμαχους, του Ευρώ και της Ευρωζώνης με τη μορφή που έχουν σ’ αυτήν την συγκυρία; Γνωρίζουν μα δεν ομολογούν το αυτονόητο:

Η Ευρωζώνη μετρά ήδη τις τελευταίες της αναπνοές… Είναι προφανές πως, πνιγμένη στις σημερινές αντιφάσεις των οικονομιών των κρατών – μελών της αλλά και σε μιαν αγεφύρωτη εδώ και δεκαετίες ψυχολογική, ηθική και πολιτισμική απόσταση μεταξύ των κοινωνιών και των λαών τις Ευρώπης. Δεν μας συμφέρει ούτε να συνωστιζόμαστε στο «γραφείο τελετών», ούτε να παριστάνουμε τους βαρυπενθούντες. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη, όχι εκβιαστικά Ενωμένη – όπως είναι σήμερα – αλλά θεσμικά Αλληλέγγυα. Για αυτό πρέπει να ενισχυθεί η παρέμβαση, στους Εθνικούς μηχανισμούς παραγωγής των κυρίαρχων κρατών – μελών. Οι εξελίξεις με άλλα λόγια βάζουν τέλος στην υπό Γερμανική ηγεμονία Ευρώπη, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μακριά από το όραμα ακόμη και τον πιο προσηλωμένων Ευρωπαϊστών.

Τα κυρίαρχα κράτη – μέλη έχουν πια και πάλι το λόγο, διότι προς τα εκεί σπρώχνουν τις εξελίξεις οι κοινωνίες των χωρών.  Και  πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους οι καταστροφικοί διασπορείς του φόβου πως για να φτιάξουμε αξιόπιστους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, αλλά και να ενεργοποιήσουμε τις δικές μας παραγωγικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν την Ελλάδα και πάλι στο δρόμο της ανάπτυξης, στο πλαίσιο μιας άλλης Ευρώπης,  κανένα μνημόνιο δεν χρειαζόμαστε: Χρειαζόμαστε πολιτική βούληση που έλειπε από τους φορείς του παλαιού δικομματισμού που μας εγκλώβισαν στο μνημόνιο. Για αυτό και τώρα θα βυθιστούν στη συλλογική λήθη, ως προδότες…