www.avgi.gr/
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου οδήγησαν στην ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Όχι μόνο επειδή ο δικομματισμός ηττήθηκε συγκεντρώνοντας λιγότερο από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, αλλά, κυρίως, γιατί η Αριστερά έπεισε ότι μπορεί να κυβερνήσει την χώρα και να της δώσει μια άλλη προοπτική.
Το 16,8% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τον έφερε στη δεύτερη θέση, δύο μόλις ποσοστιαίες μονάδες πίσω από τη Ν.Δ. Σημαντική επίσης ήταν και η παρουσία της πρωτοεμφανιζόμενης Δημοκρατικής Αριστεράς με 6,11%. Η άθροιση των ποσοστών των μνημονιακών κομμάτων, της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, δεν ξεπέρασε το 32%, με απώλειες σε σχέση με τις εκλογές του 2009 που ξεπερνούν το 44%. Αντίθετα η Αριστερά στο σύνολό της (με τον συνυπολογισμό του 8,48% του ΚΚΕ) έφτασε περίπου στο ίδιο ποσοστό, με συνολική άνοδο, σε σχέση με το 2009, που αγγίζει το 20%.
Οι δημοσκοπήσεις των περασμένων ημερών, παρά τη διαφαινόμενη πτώση του ΚΚΕ και την, στα όρια του γελοίου, επίθεση της ηγεσίας του στον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν ότι η Αριστερά μπορεί, στις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου, να αυξήσει τα ποσοστά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ανοδική πορεία και η ΔΗΜ.ΑΡ. φαίνεται ότι μπορεί να ενισχυθεί, έστω και οριακά. Αν δε ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα και εισπράξει το μπόνους των 50 εδρών (αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη), μπορεί να ξεπεράσει το όριο των 120 εδρών και να ανοίξει ο δρόμος για την αριστερή διακυβέρνηση της χώρας.
Η προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης δεν αποτελεί άσκηση επί χάρτου. Η υλική βάση για την πραγμάτωσή της βρίσκεται στη γενικευμένη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Κρίση οικονομική που οι πολιτικές των Μνημονίων συνεχώς τη βαθαίνουν, κρίση κοινωνική με τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, κρίση πολιτική λόγω της ανικανότητας των αστικών κομμάτων να διαχειριστούν την οικονομική κρίση εξασφαλίζοντας καλύτερες μέρες για τον λαό και τις αποστάσεις που πήραν από την κοινωνία και που συνακόλουθα η κοινωνία πήρε από αυτά.
Όμως, η προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης προϋποθέτει αλλαγές εντός της Αριστεράς και επαναπροσδιορισμό των σχέσεων ανάμεσα στα αριστερά κόμματα. Ο αντίπαλος στις εκλογές για το κάθε κόμμα της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι τα άλλα κόμματα της Αριστεράς. Είναι τα κόμματα του Μνημονίου, που έχουν δεσμευτεί στην υλοποίησή του και οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή. Αν ο στόχος της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (και τα δύο κόμματα τάσσονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ) στο όνομα της διαφοράς ανάμεσα στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, για καταγγελία ή ακύρωση του Μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της πολιτικής στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα και τη θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. για απαγκίστρωση και επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, η ανάγκη και η προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης πρέπει να οδηγήσει στην άρση της διαφοράς και τη συνεργασία των δύο κομμάτων.
Με το ΚΚΕ οι σχέσεις είναι πιο δύσκολες, γιατί θέλει την Ελλάδα έξω από το ευρώ, την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ηγεσία του διακατέχεται από το δέος της αύξησης της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στα μέλη και τους ψηφοφόρους του και αντιδρά υπό το κράτος πανικού για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τη δική του περιθωριοποίηση.
Η βασική προϋπόθεση για την πραγμάτωση της αριστερής διακυβέρνησης αφορά την κύρια συνιστώσα της αριστερής πλειοψηφίας. Τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το πέρασμα από το 4,6% στις εκλογές του 2009 στο 16,8% στις εκλογές της 6ης Μαΐου, η διεκδίκηση της πρώτης θέσης και το ορατό πέρασμα από την αξιωματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, φέρνει την ελπίδα για μια κοινωνία οργανωμένη με βάση την αλληλεγγύη, την ισότητα, τη συμμετοχή, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη.
Φέρνει την ελπίδα της απαλλαγής από τα Μνημόνια και τον φαύλο κύκλο της λιτότητας που οδηγεί στην ύφεση, στη δραματική αύξηση της ανεργίας, στο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, στη φτώχεια και την απόγνωση για χιλιάδες νοικοκυριά. Φέρνει την ελπίδα της αλλαγής στη διακυβέρνηση της χώρας.
Στο κομματικό, πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος των τέως μεγάλων κομμάτων που μονοπώλησαν την εξουσία, καλούμαστε να οικοδομήσουμε κράτος και κρατικούς μηχανισμούς που θα εξασφαλίζουν την ανάπτυξη, τη διαφάνεια και τη συμμετοχή των πολιτών, στο πλαίσιο της αναζήτησης της μεγάλης συνάντησης της κοινωνίας με την πολιτική. Καλούμαστε να αντικαταστήσουμε το παλιό που καταρρέει με το καινούργιο. Με νέες μορφές οργάνωσης της παραγωγής. Με νέους τρόπους διανομής του προϊόντος, που θα εξασφαλίζουν την κάλυψη των βασικών αναγκών του λαού: τη διατροφή, τη στέγαση, την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό.
Η ελπίδα για την κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε προκαλεί δέος σ' αυτούς που υπερασπίζονται τα Μνημόνια και έχουν δεσμευτεί να τα υλοποιήσουν. Και η αντίδρασή τους θα είναι λυσσαλέα. Με τη συνεπικουρία των πιο αντιδραστικών δυνάμεων στην ζώνη του ευρώ θα συνεχίσουν την πολιτική τρομοκράτησης του εκλογικού σώματος με το δίλημμα, ευρώ ή δραχμή, και ανακοπής της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Προκαλεί όμως δέος και σ' εμάς. «Το δέος της ελπίδας» για το μεγάλο εγχείρημα, όπως το προσδιόρισε ο Αριστείδης Μπαλτάς στην Αυγή της 8ης Μαΐου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου