ΟΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΕΝΟΣ ΘΛΙΒΕΡΟΥ ΣΑΝΤΣΟ ΠΑΝΤΣΟ

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου  

Περπατάς στην οδό Πανεπιστημίου και νιώθεις να βρίσκεσαι ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Διότι ακούς μια φωνή να σου λέει, «πρόσεχε, γιατί όλο και κάποιο γενειοφόρο πρωτοπαλίκαρο του … Βελουχιώτη θα χει λημεριάσει στο «ταμπούρι» της Κριεζώτου και θα καμώνεται τον… Ελεύθερο σκοπευτή. Απέναντι, στου Ζόναρς, μοιάζουν όλα καλά… Λίγοι βέβαια οι θαμώνες, αλλά απροφύλακτοι απέναντι στο ενδεχόμενο ένα αδέσποτο βόλι ενός  λιανοτούφεκου  , από αυτά που γλύτωσαν την Βάρκιζα να σφυρίξει στον αέρα. Μια τηλεόραση σφηνωμένη σε έναν τοίχο, σε βγάζει από τη δύνη του χρόνου κι από τον μάταιο κόπο να περιμένεις το Ρούσβελτ, το Στάλιν και τον Τσόρτσιλ, να κάνουν μια δήλωση για την ευεργετική επίπτωση της … συμφωνίας της Γιάλτας. Προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Κοντοστέκεσαι. Πασχίζεις να ξεδιαλύνεις τη φωνή που σε τόσο ανατριχιαστικό τόνο σου επισείει τον «Κομουνιστικό κίνδυνο». Δεν είναι ο Πλαστήρας, ούτε ο Στρατάρχης Παπάγος…  Μα στα χρόνια τους, δεν υπήρχε τηλεόραση: Ποιος, διάβολο, είναι;

Γυρνάς και βλέπεις μια φιγούρα, όμοια με αυτή του καταθλιπτικού συνταξιούχου γυμνασιάρχη, σφιγμένου στην άθλια, μονότονη γραβάτα του, που αναθυμάται, την πρωινή στοίχιση του γυμνασίου Αρρένων, την αυστηρή ώρα της προσευχής.  Μια τέτοια φιγούρα μονάχα, πλακωμένη από σκοροφαγωμένα πανωφόρια, σε ένα σεντούκι της δεκαετίας του 50, θα μπορούσε να μιλά σήμερα για… κομουνιστικό κίνδυνο. Γελιέσαι ! Ο «Δον Κιχώτης» που ξιφομαχεί με τους «κόκκινους» ανεμόμυλους, σήμερα, είναι ένας δυστυχής που διαβαίνει την έρημο μακριά από την κοινωνία του καιρού του. Θέλει να κυβερνήσει μια κοινωνία που δεν κατανοεί, δεν ακούει, μια κοινωνία που δεν του αποκρίνεται ούτε καν με μια ματιά οίκτου, όσο κι αν εκβιάζεται να το κάνει…

Και μένει μονάχος του να διηγείται ιστορίες του 1950, ονομάζοντας κάτι σαν «κομουνιστικό κίνδυνο» αυτό που η κοινωνία περιγράφει ως όαση της Αριστερής όχθης. Παρακολουθεί έναν παρασυρμένο από το ποτάμι  των καιρών, απομεινάρι του χθες ,  ναυαγισμένο στο σήμερα.

Να θεωρεί διέξοδο, την άνυδρη έρημο που αυτός διασχίζει. Να καμώνεται πως απευθύνεται  σε μια φυλή απαίδευτων Βεδουίνων που συγκλονίζεται αντικρίζοντας τις σκιές από  τα ξωτικά που την εκβιάζουν. Να θέλει να γίνει «Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη», έτσι απλά, εκβιαστικά και μονότονα – επειδή νομίζει πως κάποια μοίρα του το γραψε...

Και εν τέλει να καταλήγει θλιβερός και μισότρελος Σάντσο Πάντσο, αφού άλλο δεν κάνει από το να υπηρετεί τρομαγμένους Δον Κιχώτες που βλέπουν σαν εχθρούς τις δικές μας ελπίδες.