Οι δυο δεινόσαυροι που δεν μπήκαν στην Κιβωτό

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Βλέπεις τον άνεργο, το χαμηλοσυνταξιούχο, τον άστεγο σε μάζες διογκωμένες σε σχέση με το παρελθόν. Συναντάς μια κοινωνία που βρίσκεται στο φτωχότερο της επίπεδο από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ύστερα. Ανακατεύεσαι με πολίτες αμήχανους κι ηττοπαθείς για πρώτη φορά στη ζωή τους. Κι ύστερα ακούς τους δυο κομματικούς σχηματισμούς, τους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους για αυτήν την πραγματικότητα να ζητούν μετ’ επιτάσεως να πάρουν ξανά την κυρίαρχη θέση στο γκουβέρνο, σαν στ’ αλήθεια να μην έχει συμβεί τίποτα. Σαν να μην  είναι οι συγγραφείς περίπου και οι εμπνευστές αυτού του δράματος, του κάποτε βολικού γιατί μετέτρεπε, σταδιακά τους πολίτες σε μάζα άμορφη…

Και κάπου εκεί, μέσα στην αντάρα, αχνοφαίνεται ένα δειλό χαμόγελο που ξανοίγει λίγο τον καιρό. Είναι ο πολίτης φορτωμένος με την υπερηφάνεια αιώνων του Έλληνα που στις 6 του Μάη απελευθερώθηκε από το συντηρητικό μονόδρομο του οικογενειακού του κομματικού προορισμού και πέρασε στην απέναντι κομματική όχθη και τώρα σου λέει πως αισθάνεται Ελεύθερος ως Έλληνας. Διότι ψήφισε αυτό που οι παλιές διχαστικές ρετσέτες το έλεγαν Ριζοσπαστική Αριστερά, παρουσιάζοντας το ως «το πιο αιμοσταγές ξωτικό στον πύργο των φαντασμάτων». Όμως, όχι … Ψήφισε έτσι, αλλάζοντας μια κακή συνήθεια του χθες μαζί με την μοίρα του, ίσως,  όχι γιατί αναζήτησε θαύματα.

Μα γιατί διψά για μάχη…

Κι έτσι χαμογελά τώρα κι αισιοδοξεί αφού για πρώτη φορά ψήφισε ελεύθερος, όπως ταιριάζει στον Έλληνα των χιλιάδων χρόνων. Βλέπει την ίδια ώρα τους δυο δεινόσαυρους, του παρελθόντος του να σωριάζονται εκκωφαντικά και να πεθαίνουν πληγώνοντας για τελευταία φορά τη γη, αφού ανακάλυψαν πως η κιβωτός της Σωτηρίας δεν του χωράει… Ούτε για οδηγούς, ούτε για επιβάτες …