Είμαστε πλέον συμπρωταγωνιστές κι όχι "πελάτες" του θιασάρχη

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Η αυλαία ανοίγει… Το τρίτο κουδούνι έχει χτυπήσει… Οι  θεατές τούτην τη φορά μετέχουν διαδραστικά στην παράσταση, καθορίζουν τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους.. Και εξοργίζονται γιατί αυτοί τους οποίους τοποθέτησε σε ρόλο κομπάρσου, παλεύουν να μεγαλώσουν το ρόλο τους, να έχουν μιαν ακόμη ατάκα, κακοφτιαγμένου αυτοσχεδιασμού. Θυμώνουν – και με το δίκιο τους – όταν ο ατάλαντος κομπάρσος επιχειρεί  να μιμηθεί  τον πρωταγωνιστή…

Θέλουν  τάχα αυτοί οι κομπάρσοι να «λάμψει» ο πρωταγωνιστής μπροστά στο ένθερμο, για αυτόν τον νέο Αστέρα, τον πιο ταλαντούχο των τελευταίων χρόνων, κοινό, αλλά το έχουν καταληστεύσει το βεστιάριο. Ζητούν να βγει γυμνός στη σκηνή σαν τον Ντόριαν Γκρέι, ενώ οι ίδιοι οι άλλοτε χρεοκοπημένοι και κάκιστοι θιασάρχες, έχουν βρει ένα φύλλο συκής, την ώρα που πριν το αυγό του φιδιού, επώασαν, περιέθαλψαν και… θέριεψαν το ίδιο το φίδι. Δεν κατάλαβαν τάχα τίποτα, γιατί δεν διάβασαν το «ρόλο» που τους έδωσε ο σκηνοθέτης – λαός. Ένα ρόλο πιο μικρό και λιγότερο καθοριστικό από ποτέ.

Άλλος είναι πια ο πρωταγωνιστής της επιλογής μας – και δεν περνά πια το επιχείρημα πως οι σημερινοί κομπάρσοι «ανέβασαν κάποτε με επιτυχία Μπρεχτ». Κι εμείς δεν είμαστε πια στο «ίδιο έργο θεατές», αλλά σε νέο έργο, φρέσκο, ποιοτικό και καλογραμμένο, συμπρωταγωνιστές. Αν κάποιοι δεν το κατάλαβαν, ας θυμούνται πως ο ρόλος του περιττού κομπάρσου, δεν είναι μακριά από αυτόν της … ταξιθέτριας.