ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡ

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

«Κάποτε φόρεσαν αλυσίδες στα πουλιά», ήταν ο τίτλος του πρώτου  βιβλίου ενός καλού συναδέλφου, του Στέφανου του Δάνδολου, παλιού μου γνώριμου από τα μακρινά και τόσο καλά καταλαγιασμένα στη μνήμη σχολικά χρόνια. Ο Στέφανος προχώρησε στη ζωή, όπως  κι εγώ και όλοι οι άλλοι οι τοτινοί μικροί «κουρσάροι» των μαθητικών ν θρανίων. Μερικούς δεν μας άφησε ο ρομαντισμός έρμαια, σε έναν άρρωστο ρεαλισμό μιας εποχής γκρίζας που μυριάδες συνανθρώπους μας τους οδηγεί στην κατάθλιψη, κόβοντας βόλτες από την κοινωνία στην πολιτική σκέψη και από την   συναισθηματική στη λογική νοημοσύνη. Κάποιοι προσπαθούν παντού να επιβάλουν αυτήν την κατάθλιψη. Εγκληματική, στ’ αλήθεια προσπάθεια…

Θυμήθηκα τώρα αυτό το βιβλίο του άλλοτε διευθυντή της «Βραδινής» γιατί ο συγγραφέας κατέληγε στο συμπέρασμα – και συμφωνώ μαζί του- πως τα πουλιά δεν ανέχονται τις αλυσίδες, διότι είναι γεννημένα να πετούν. Κι οι Έλληνες πολίτες όμως δεν ανέχονται καμιά αλυσίδα διότι είναι γεννημένοι να σκέπτονται- λέω στέλνοντας την επικαιρότητα του συνειρμού, στον γκάνγκστερ πολιτικό αρχηγό της Λεωφόρου Συγγρού… Διότι ποιος αμφιβάλει πως η σκέψη είναι εκτός από άμυνα και Ελευθερία ; Και ποιος ξεχνά πως η απάντηση στο πρόστυχο δίλημμα που βάζει «ή με ψηφίζεις ή πεθαίνεις» με το πιστόλι στον κρόταφο έρχεται από τα πιο φωτεινά μονοπάτια της ιστορίας μας : Ελευθερία ή Θάνατος…

Υπερβολή; Καθόλου …  Αν κάποιος το σκεφτεί καλά θα καταλάβει πως αυτό είναι το ερώτημα της κάλπης σε πέντε μέρες. Ας με πουν κάποιοι ρομαντικό, αλλά η Ελλάδα, η κοινωνία της, οι πολίτες της κι ο λαός της βρίσκονται σήμερα υπό κατοχή. Κι αυτό που μας ζητείται από αυτόν τον άθλιο και φονικό συνένοχο της κατοχής, είναι να επικυρώσουμε την σκλαβιά μας.

Δεν θα το κάνουμε… Θα ψηφίσουμε με όνειρο, με όραμα, με ελεύθερη σκέψη, όπως αρμόζει στον Έλληνα που ύμνησε, ο Μπάιρον, ο Τσόρτσιλ   κι ο Γκίντερ Γκρας. Δεν θα στείλουμε χαμόγελα στους οχτρούς της πόλης που τραγούδησε ο Ψαρονίκος. Ούτε θα αφήσουμε τις τύχες της Πατρίδας στα χέρια ενός διοπτροφόρου Γκάνγκστερ , που οραματίζεται την κοινωνία του ψυχοφάρμακου, επειδή έτσι του ‘ μαθαν εκεί στη Βοστώνη. Θα πάμε στην κάλπη και κάθε ψήφος μας θα είναι ένας κρίκος της αλυσίδας που θα σπάει ένα χαστούκι σ’ αυτόν και σε κάθε βολικό και άφρονα «Κασιδιάρη» που αυτός δημιούργησε σαν κλώνο του φόβου που σπέρνει…