ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΙΔΑ

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Η … Δύση του… Πράσινου ήλιου δεν είναι όπως φαίνεται μόνο … θέμα γραφίστα για το ΠΑΣΟΚ. Μετά την εκλογική συντριβή της 6^ης Μαίου και εν αναμονή της επόμενης, το «Κίνημα» φαίνεται να οδεύει στο… Μαυσωλείο. Άλλωστε το γενικότερο ανακάτεμα του εγχώριου πολιτικού σκηνικού και καθώς διαβαίνουμε αυτό το θολό μονοπάτι της κρίσης, ευνοεί  την γέννηση νέων ιδεολογικών ρευμάτων που πολύ λίγη σχέση έχουν με το τι εκπροσωπούσαν οι ιδεολογικές τάσεις συγκριτικά  με τους κομματικούς προορισμούς, που τελικά οδηγούσαν. Ο Πατριωτικός πόλος συναντάται πλέον στην αριστερή όχθη του εγχώριου πολιτικού ‘’ποταμού’’, οι δε διεθνιστές θα στριμώχνονται πλέον στους χώρους του παρηκμασμένου πια, αστικού φιλελευθερισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο τα δυο παλιά κόμματα εξουσίας πρόκειται, άμεσα,  να διαλυθούν προκειμένου να αναζητήσουν το «χώρο» που μπορούν - αν μπορούν-  να εκφράσουν… Στο ΠΑΣΟΚ που οδηγείται στο μονοψήφιο ναδίρ του βιοιστορικού του επιλόγου, τα πάντα, λένε καλά πληροφορημένες πηγές είναι έτοιμα για την … νεκρώσιμη ακολουθία. Στη θέση του πάλαι ποτέ κραταιού «Κινήματος» θα κάνει την εμφάνιση του το «Δημοκρατικό Κόμμα» φιλοδοξώντας να καλύψει το χώρο του Αστικού Κέντρου, της φιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας. Όπως λένε οι πληροφορίες τόσο το καταστατικό όσο και η διακήρυξη του νέου σχήματος είναι έτοιμα. Προβληματίζει, ωστόσο , το περιεχόμενο του. Διότι η μεσαία τάξη που θα φιλοδοξούσε να εκφράσει έχει εξαφανιστεί με την υπογραφή του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και η στέγαση του στερητικού συνδρόμου εξουσίας, των στελεχών του κλίματος Παπαδήμου – Βενιζέλου – Σημίτη , σε συνδυασμό με τον ενδοτισμό τους, περιγράφει σήμερα ένα απολύτως αδιάφορο για την κοινωνία, εγχείρημα …

Την ίδια ώρα, στην ΝΔ ακούγεται ήδη ο αχός από την επερχόμενη εκκωφαντική κονιορτοποίησης. Φαίνεται πως κι ο Αντώνης Σαμαράς ακόμη κατάλαβε πως αυτό το «αντάμωμα» ακροδεξιών με νεοφιλελεύθερους, στην υπεράσπιση ενός «φιλοευρωπαϊκού» τάχα δόγματος  όχι απλώς απόμακρου αλλά ξένου προς το όραμα ακόμη και των  γεννητόρων του Ευρωπαϊσμού, απετέλεσε απλώς τον αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό που τίναξε την «Ελληνική Κεντροδεξιά» στον αέρα, την τοποθέτησε στο βαγόνι της παρακμής, και τώρα τα στελέχη της δεν ξέρουν τι ακριβώς εκφράζουν, με ποιους συνομιλούν και πως θα αντιμετωπίσουν την μετατόπιση του κοινωνικού Πατριωτισμού στα αριστερά του χάρτη.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι σ’ αυτήν την κατακλυσμιαία αλλαγή δεδομένων ο άνθρωπος με το «Άγγιγμα του Μίδα». Διότι εκφράζει την εποχή του και δεν διστάζει να αποκριθεί, χωρίς συμπλέγματα,  στην Ελλάδα που πάσχει και πασχίζει. Προέρχεται μεν από την Αριστερά αλλά είναι αυτός που δείχνει να έχει ξεπεράσει τον πάτριο πολιτικό του χώρο. Ο Αλέξης – που κέρδισε ένα στασίδι στον καμβά των ηγετών αφού κατάφερε να αναφερόμαστε όλοι στο πρόσωπο του με το μικρό του όνομα – έχει φαίνεται αντιληφθεί τον Εθνικό του ρόλο και αναμειγνύει τον Ενθουσιασμό της Αριστεράς με την ιδεολογία του Μέτρου. Ο ίδιος γνωρίζει δε πως σε καθέναν από τους Έλληνες θυμίζει, ο ίδιος, κάτι από αυτό που είμαστε ή από αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Κι αυτό – το πιο θετικά επαναστατικό από τα στοιχεία της  προσωπικότητας του Αλέξη- είναι εκείνο το στοιχείο που βαραίνει περισσότερο την ευθύνη του. Διότι δεν εκφράζει πια ένα χώρο, αλλά ένα λαό. Και γιατί, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει , πως  ο Μίδας ότι άγγιζε γινόταν χρυσός.  Αλλά στο τέλος δεν είχε με κανέναν να μιλήσει. Ο Χρυσός λοιπόν είναι πολύτιμος όσο μπορείς να τον αξιοποιήσεις και πρέπει να ξέρεις που τελειώνει η αξιοποίηση κι αρχίζει η αιχμαλωσία …