Ποντικοί, ποντικοφωλιές και ποντικοπαγίδες

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Όταν μιλάμε για τα κόμματα του κατεστημένου συνήθως περιγράφουμε την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ως φαντάσματα που πρέπει να ξορκιστούν, έτσι αόριστα, δίχως να εστιάζουμε ούτε στα συγκεκριμένα προβλήματα που έχουν ως πολιτικοί σχηματισμοί, ούτε στο πως ρουφιούνται στον ίδιο το βάλτο που, σε μεγάλο βαθμό με δική τους ευθύνη,  άνοιξε και ολοένα βαθαίνει όχι στην μεταπολιτευτική, αλλά στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Κι έτσι, σήμερα, ενώ μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών βρίσκεται στις παρυφές της φτώχειας, οι κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες της πατρίδας μας έχουν καταληφθεί από άγχος αυτοσυντήρησης. Τα πολιτικά κόμματα αποκαλύπτονται ως, απλώς κουρασμένοι και, σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένοι οργανισμοί, νικημένοι στη μάχη με την λαγνεία της εξουσίας. Δεν δικαιώνουν πια τίποτα στη μάχη με τα προβλήματα. Ούτε καν την ρήση του Μάο, "άσπρος γάτος, μαύρος γάτος αρκεί να τρώει τα ποντίκια". Διότι τα ίδια τα κόμματα- τουλάχιστον τα δυο μεγάλα-  δεν αποτελούν "ποντικοπαγίδες" αλλά ποντικοφωλιές, αποτελούμενες από ότι θα έπρεπε κανονικά να κυνηγούν- από ποντίκια. Άλλα που παραμένουν συντεταγμένα στην "γραμμή Μαζινό" αυτού του εξαθλιωμένου πολιτικού συστήματος, περιμένοντας μοιρολατρικά να "πλησιάσει η φάκα" κι άλλα ποντίκια που ... πηδούν από το βαπόρι, ενώ βουλιάζει, φτιάχνοντας "Δημοκρατικές Συμμαχίες" μήπως και περισώσουν την ψευδαίσθηση ότι θα γλυτώσουν. Στην πραγματικότητα αυτοί - κι αυτές- είναι οι πιο μυαροί αρουραίοι...Χρειαζόμαστε κόμματα, κοντά στην κοινωνία.. Κάποια πρόσωπα σήμερα ξεχωρίζουν από την σαπίλα και μπορούν να αποτελέσουν την μαγιά. Πρόσωπα που ξέρουν τι θα πει Πατρίδα και την περιφρουρούν.Άνθρωποι που εισπράττουν ότι υπάρχει φτώχεια και έχουν λύσεις. Ψύχραιμες φωνές που βλέπουν την κοινωνική συνοχή να διαταράσσεται, την βία να διογκώνεται, την ηττοπάθεια να διαποτίζει ολοένα και πιο βαθειά την νέα γενιά και χτυπούν καμπάνες... Χρειαζόμαστε κόμματα, ναι.Όχι όμως το απόλυτα καταστροφικό, για τον τόπο ΠΑΣΟΚ ή αυτήν,  την κουρασμένη Νέα Δημοκρατία. Δεν χρειαζόμαστε ούτε τις "Συμμαχίες" που χτίστηκαν από τα πλέον αποδοκιμασμένα υλικά του συστήματος μόνο και μόνο για να τεκμηριώσουν τις αρχηγικές εμμονές μιας κυρίας. Ούτε, τέλος, τους δημιουργούς - και οπαδούς- του χάους που ηρωποιούν έναν άνανδρα δολοφονημένο έφηβο για να καλύψουν την έλλειψη, δικών τους πολιτικών συμβόλων. Χρειαζόμαστε φωτεινά μονοπάτια και άμεσες λύσεις. Τόσο φωτεινά μονοπάτια, που να μην μπορούν να επιβιώσουν σε αυτά καινούριοι επίδοξοι αρουραίοι....