Η κοινωνική ανοχή στην τρομοκρατία έχει προφανείς τροφοδότες

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Το πρωί, οι περίοικοι του πρωτοδικείου, ξύπνησαν τρομαγμένοι από τον εκκωφαντικό θόρυβο μιας ισοπεδωτικά ισχυρής έκρηξης και πνιγμένοι από το μαύρο πέπλο των τοξικών συστατικών της βόμβας που μετέτρεψε σχεδόν ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας σε Καμπούλ. Αργότερα άκουσαν τις δηλώσεις  καταδίκης σύσσδωμου του πολιτικού κόσμου στο φαινόμενο της τρομοκρατίας, να ακολουθούν ή να προηγούνται ειδήσεων οι οποίες προανήγγειλαν συνθήκες εξαπλούμενης κοινωνικής ασφυξίας, ανέχειας και ανεργίας. Ύστερα άκουσαν και πάλι κάποιους φαύλους πολιτικούς ταγούς να προειδοποιούν τους αλητήριους της τρομοκρατίας με την σύλληψη και την κρίση τους από την δικαιοσύνη, την οποία οι ίδιοι φαύλοι όποτε τους βολεύει βάζουν στο στόχαστρο. Φαύλος κύκλος. Διότι οι ίδιοι άνθρωποι όταν μιλούν για τους αλήτες της τρομοκρατίας, κάνουν λόγο για κοινωνικό φαινόμενο και για αντάρτικο πόλεων. Φαίνεται, δε, πως αυτό το διαρκές "πινκ - πονκ" λογοπαιγνείων ανάμεσα στην... σοσιαλιστική  πολιτική ελίτ  του τόπου και στους τρομοκράτες συνιστά μια εξαιρετικά βολική συνθήκη και για τις δύο πλευρές. Διότι όταν οι κυβερνώντες νομιμοποιούν τους αλητήριους ως κοινωνικό φαινόμενο, διαιωνίζουν την ύπαρξη τους. Κι όσο η "σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού" αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό φαινόμενο δημιουργεί και συμπάθειες, αφού η κοινωνία βλέπει μπροστά της κυβερνώντες, υστερόβουλους ψεύτες, δίχως όραμα. Οι δυο πλευρές συγκλίνουν σε ένα σημείο. Οι μεν τυρομοκράτες εγκληματούν κατά της δημοκρατίας. Οι δε σημερινοί κυβερνώντες εγκληματούν στο όνομα της δημοκρατίας. Διότι πέραν του ότι με αντικοινωνικές πολιτικές εξοργίζουν τους πολίτες, υποθάλπτουν δίχως να προβληματίζονται, εστίες τρομοκρατικής κουλτούρας.  Είναι, για παράδειγμα κοινό μυστικό πως ένας ιστότοπος σκαρωμένος από κάποια γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που στοχοποίει, άμεσα και φωτογραφικά πρόσωπα δίνοντας τα, βορά στις διαθέσεις των τρομοκρατών, εκπέμπει μέσα από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο εν γνώσει των πρυτανικών αρχών. Τι θα έχανε σε ποιότητα η δημοκρατία μας αν ο εν λόγω ιστότοπος καταργείτο; Ποιος αρμόδιος “τράβηξε το αυτί” του εκάστοτε πρύτανη για αυτό έτσι ώστε να έχουμε λιγότερα εν δυνάμει θύματα του τρομοκρατικού ολετήρα ; Κι όμως...Ουδείς παίρνει το κόστος κι όλοι αφήνουν μια κοινωνία – όμηρο. Ας μην καμώνονται λοιπόν ότι δεν ξέρουν ποιος φταίει... Κι ας μην αφυπνίζονται  μόνον όταν η βία που προκύπτει από την κοινωνική οργή δρασκελίζει την πόρτα του κοινοβουλίου. Είνασι προφανές ας πούμε πως ενώ θύμα του πρόσφατου ξυλοδαρμού ήταν ο Κωστής Χατζηδάκης, παραλήπτης του προειδοποιητικού μηνύματος ήταν το απερχόμενο - και, σε πολλές πτυχές του, σάπιο- πολιτικό σύστημα.