Ποιος να “χορέψει στο φτερό του καρχαρία”;

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Εμένα μ' αρέσει γενικώς να ψάχνω. Και να ρωτάω, μέχρις σημείου ενοχλήσεως του δέκτη των αποριών. Αλλά όσο ορισμένα πράγματα δεν μου στέκουν καλά εγώ αναζητώ απαντήσεις. Να, ας πούμε ένα ερώτημα. Συμφωνεί η νέα ηγεσία της Ν. Δ. στην διαπίστωση ότι πολλά από όσα αποφασίζει, επιχειρεί ή εν τέλει εφαρμόζει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, είναι επιζήμια για τον τόπο; Αν συμφωνεί, όπως ο περισσότερος κόσμος που ζει και γνωρίζει την Ελληνική πραγματικότητα, τότε γιατί η αντίδραση της είναι τόσο αναιμική; Κι αν σε τελική ανάλυση αυτή η κυβέρνηση δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο νομίζουν και πιστεύουν οι πιο πολλοί Έλληνες πολίτες, τότε γιατί να δείξουν το ενδιαφέρον που θα περίμενε κανείς να εκδηλωθεί από την κοινωνία για τις ζυμώσεις και τις διεργασίες στην ΝΔ της “νέας εποχής”. Καμιά νέα εποχή δεν χαράζει σε κανέναν πολιτικό φορέα χωρίς την συμμετοχή της κοινωνίας. Δυστυχώς, δε, παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες ότι συμβαίνει, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην ΝΔ, δείχνει να μην προξενεί το ενδιαφέρον των πολιτών. Τ' ακούμε, το βλέπουμε, το συζητάμε, το διαβάζουμε και στις δημοσκοπήσεις. Όλα αυτά με την συμβολή κάποιων πρόθυμων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, να υπηρετήσουν ένα βολικό για αυτά σύστημα, καθιστούν τον Γιώργο Παπανδρέου, πανίσχυρο, εξαιρετικά ανθεκτικό και βιώσιμο στην εξουσία, ακόμη και τώρα που όλη η Ελλάδα διαφωνεί, με όσα πράττει...
Μοιραία γίνονται συγκρίσεις. Όσοι θυμούνται ποια δημιουργική επανάσταση, τουλάχιστον σε επίπεδο διεργασιών, έφερε η παρουσία του Κώστα Καραμανλή – ο οποίος αποθεώθηκε από το σύνολο των απλών συνέδρων στο πιο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος - στην ηγεσία της ΝΔ και στα πολιτικά πράγματα ευρύτερα, κοιτάζουν σήμερα αποσβολωμένοι τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της παράταξης. Κι ότι γίνεται, μόνον ελκυστικό δεν είναι για τους πολίτες. Για αυτό και δείχνουν, ως τώρα,απολύτως εμφατική αδιαφορία. Αλλά το κέντρο του ενδιαφέροντος δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι η ΝΔ, αλλά ο τόπος, η πατρίδα και η προοπτική της στο αύριο. Αυτή η προοπτική ζητά ηγέτες επαναστάτες, οραματιστές έτοιμους να κάνουν αυτό που καλεί σε ένα στίχο του, ο μεγάλος Καββαδίας. “Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία”. Δυστυχώς, όμως, για τον τόπο, από τέτοιους ηγέτες στερέψαμε... Τώρα που τους χρειαζόμαστε επειγόντως...