Οι νέοι "Ροβεσπιέροι"

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες κυκλοφορούν στην πιάτσα πληροφορίες πως αγανακτισμένο πλήθος έχει μαζευτεί έξω από το κοινοβούλιο και οι επιπτώσεις είναι απρόβλεπτες. Κάποιοι όμως είχαν χτυπήσει καμπανάκια από πολύ νωρίς. Όταν ο λαός χάνει τα κεκτημένα, οι πολίτες πτωχοποιούνται και η κοινωνία βρίσκεται σε απόγνωση, τότε οι θεσμοί και τα σύμβολα εκπίπτουν, οι πολίτες γίνονται εξαγριωμένη μάζα και οι πολιτικοί απλώς θηράματα. Η αυτοδικία έχει τότε τον πρώτο λόγο, καταργώντας κάθε έννοια δικαιοκρατίας.

Ο Μαξιμιλανός Ροβεσπιέρος

Ο Αδόλφος Χίτλερ

Σε περιόδους σαν την σημερινή δημιουργείται χώρος για την γέννηση φαινομένων και την εγκατάσταση μιας πραγματικότητας που δεν θα θέλαμε να ζήσουμε. Μιας πραγματικότητας αρκετά "ζεστής" για να εκκολαφθεί ως και "το αυγό του φιδιού". Μιας κατάστασης φιλόξενης σε κάθε λογής Ροβεσπιέρους,  Πατακούς η Στάλιν. Μιας ατμόσφαιρας που θυμίζει το πρελούδιο ενός μεγάλου πολέμου. Αξίζει να φέρουμε στο μυαλό μας πως κατά  την περίοδο της κυριαρχίας του Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου, ως ηγέτη της Γαλλικής Επανάστασης - μετά το 1790 και την πτώση της Βαστίλης - επικρατούσε απόλυτη Τρομοκρατία στηριζόμενη στα Επαναστατικά Δικαστήρια και στην περίφημη (δήθεν) Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Δεν θα έβλαπτε εξάλλου να εγκαταστήσουμε στο μυαλό μας ότι τον Χίτλερ, τον ανέσυρε από τον πιο σκοτεινό Λαβύρινθο, το 1933, μια κοινωνική έκρηξη κι ότι ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος υπήρξε κυρίως απότοκο ενός οικονομικού κραχ, αυτού του 1929.   Αυτοί που έχουν το πηδάλιο της χώρας πρέπει να σοβαρευτούν, διότι με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε εκεί. Σε λαιμητόμους και "επαναστατικά" δικαστήρια, των οποίων οι κατηγορούμενοι κραδαίνουν σήμερα λάβαρα ισχύος. Όλα αυτά είναι καταδικαστέα σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Θα είναι όμως αδικαιολόγητα; Ή, καλύτερα: Είμαστε ευνομούμενη κοινωνία;