Μια απεργία με λάθος μπροστάρηδες και λάθος αιτήματα

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Κύριε συνάδελφε δεν... ψιχαλίζει.  Μας φτύνουν !

Τούτο, το τελευταίο προεορταστικό διήμερο, που κυλά αργά, θαρρεί κανείς, δίχως ροή ενημέρωσης μπορεί να συμβούν πράγματα συγκλονιστικά. Τα οποία, όμως, ουδέποτε θα αποτελέσουν ιστορία, θα συνιστουν ίσως φήμες ανεπιβεβαίωτες. Οι δημοσιογράφοι, βλέπετε, αυτό το "αλλόκοτο συνάφι", βρίσκονται σε απεργία. Κι έτσι ότι συμβεί, δεν θα καταγραφεί από κανέναν  την στιγμή που συμβαίνει και θα είναι, απλά, σαν να μην συνέβη ποτέ όσο καθοριστικό και να είναι για το παρόν και το μέλλον της χώρας και των πολιτών της. Σήμερα έχουμε φτάσει να μιλάμε για δυο δημοσιογραφίες: Αυτή, του καλού γραφτού, της γνώσης και του μάχιμου ρεπορτάζ. Κι εκείνη, των βολεμένων αφεντικών που απλώς κοιτούν να σώσουν τα προσχήματα και την βολή τους, έχοντας για σημαία τους, το  συμφέρον, την εκδούλευση και τον εκβιασμό. Κι έτσι, καθώς ανακατώνονται οι δυο δημοσιογραφίες στο ίδιο "γουδί", δεν ξέρουμε, ακόμη  κι εμείς οι ίδιοι που ξεκινήσαμε με ένα όραμα να υπηρετούμε αυτό το λειτούργημα που κάποιοι μεγαλοσχήμονες "συνάδελφοι" το κατάντησαν πεδίο ντροπής στα

μάτια της κοινωνίας, για ποιον απεργούμε με τι αιτήματα κι αν αυτό έχει τελικά καμιά σημασία. Απεργούμε στο ίδιο μετερίζι με τον ακριβοπληρωμένο

Πάμπλουτη η... φωνή των φτωχών

 "συνάδελφο" που λαϊκίζει δις εβδομαδιαίως από τους τηλεοπτικούς δέκτες παριστάνοντας δήθεν τον "Ρομπέν των Φτωχών" την ίδια στιγμή που ο τραπεζικός του λογαριασμός παχαίνει, με ταχύτητα ετών φωτός;  Απεργούμε έχοντας για μπροστάρη έναν συνάδελφο ο οποίος διακόπτει την συνεδρίαση του συνδικαλιστικού του ο

ργάνου για να βγεί στο "τηλεοπτικό παράθυρο" του καναλιού ενός μεγαλοεργολάβου; Η, μήπως απεργούμε χέρι - χέρι με μεγαλοπαρουσιαστές και μεγαλοσχολιαστές κεντρικών δελτίων που ενώ αφήνουν κόσμο απλήρωτο, σχολιάζουν τα πάντα αφ' υψηλού, μην κάνοντας τελικά άλλο τι, από το να συμβιβάζονται με τα κέντρα λήψης αποφάσεων ;  Υπό φυσιολογικές συνθήκες, σε καιρούς εθνικής κρίσης, όταν οι πένες σωπαίνουν κάνουν πολύ θόρυβο. Οι δημοσιογράφοι, σε τέτοιους καιρούς πρέπει να βρίσκονται στο πλάι της κοινωνίας απεργόντας, με αίτημα να πάψουν να προσδιορίζονται ως δημοσιογράφοι όλοι οι πιο πάνω δημιουργοί του κοινωνικού εμετού που, δυστυχώς, μας έχει όλους περιλούσει... Οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να είναι κομμάτι της πνευματικής ελίτ που καθοδηγεί την κοινωνία στα δύσκολα μονοπάτια που περπατάει. Κι όχι συνοδοιπόροι με αυτούς που τους έχουν καταντήσει γονηπετείς επαίτες, άλλοθι ενός άρρωστου συστήματος και πυλώνες ανοχής μιας κοινωνίας στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν οι μέντορες του αίσχους...