Η "ντεμοντέ" ιδεολογία του πατριωτισμού

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Με κατηγορούν πολλοί ως πολιτικά "ξεπερασμένο" επειδή επιμένω στο πλαίσιο συζητήσεων, ουσιαστικών αλλά ατέρμονων,  να υπερασπίζομαι την πατρίδα, αυτήν την γλυκειά, υπέροχη πατρίδα που μας έλαχε, ως "αρχίγραμμα" σε ένα αξιακό σύστημα που πρέπει να χτιστεί από την αρχή, αν θέλουμε να έχουμε θέση σε αυτήν την ακούραστη μηχανή του χρόνου που ταξιδεύει στο μέλλον χωρίς να το φοβάται.

Με λένε ταχα δεξιό,  λες κι είναι βρισιά να κουβαλάς αυτόν τον ιδεολογικό προσδιορισμό, επειδή λέω ή γράφω πως υπεράνω όλων είναι το έθνος κι ο άνθρωπος ως μέλος του, είτε γηγενές,  είτε φιλοξενούμενο. Κι εκείνοι αυτοπροσδιορίζονται ως "ρεαλιστές", "προοδευτικοί" ή "αριστεροί" με τέτοιο καμάρι, λες κι είναι κάποιος ... ακαδημαϊκός τίτλος που με κόπο απέκτησαν. Ή κάποιο επαγγελματικό μετερίζι στο οποίο πέτυχαν να καταξιωθούν. "Επαγγελματίας αριστερός"... Δεν ακούγεται κι άσχημα.

Δεν καταλαβαίνω όμως: Είναι το έθνος, η πατρίδα, η συνεκτική κοινωνία, έννοιες τόσο ασφυκτικά μικρές για να χωρέσουν τον... ρεαλισμό ή τον προοδευτισμό τους; Δεν μπορούν να είναι προοδευτικοί πρώτα για χάρη της πατρίδας μας  κι ύστερα για "της γης τους κολασμένους"; Δεν μπορούν να επιστρατεύσουν τον "ρεαλισμό" τους στην υπηρεσία ενός Ελληνικού οράματος, που θα λειτουργεί μεν σε ένα διεθνές περιβάλλον αλλά δεν θα ποδηγετείται από αυτό; Δεν μπορούν όλοι αυτοί οι εξοργιστικοί μύστες  του νεοφιλελευθερισμού να σκεφτούν ότι το μέλλον όλων όσων τις τύχες θέλουν πεισματικά να καθορίσουν, βρίσκεται σε αυτήν εδώ την γλυκιά, αλλά και πολύπαθη από την δράση των νεοφιλελεύθερων,  πατρίδα, πριν ο γνησιότερος εκπρόσωπος τους, την υποθηκεύσει με φόντο το Καστελόριζο;

Έχουμε γεμίσει από τέτοιους επαγγελματίες αριστερούς. Που ως αντίδραση γεννούν και τους "επαγγελματίες υπερπατριώτες" - κι αυτό είναι δυστύχημα. Ζούμε σε καιρούς που λείπουν, ή δεν ακούγονται,  εκείνοι που αγαπούν την Ελλάδα όχι επαγγελματικά, αλλά με ζήλο επαγγελματία. Κι είναι τώρα ακριβώς που η Ελλάδα αυτούς χρειάζεται να βρει ενώ ασφυκτιούν στο πλήθος των ρεαλιστών και να τους ακούσει....