Το πολιτικό σύστημα, ως "κακός γιατρός" και "ετοιμοθάνατος ασθενής"

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Θέλω να αποφύγω τις "βαριές" και εν πολλοίς ανούσιες αναλύσεις. Όπως θέλω να μην πέσω στην παγίδα του "εύκολου" λαϊκισμού. Για αυτό και θα επιχειρήσω σε τούτες τις αράδες να βαδίσω στα χνάρια της πραγματικότητας, η οποία είναι και αδιαμφισβήτη και προφανής. Η Ελληνική κοινωνία πονά από τα συνεχή προβλέψιμα και μη χτυπήματα της κρίσης. Σε όλο της το "σώμα" κόβουν βόλτες η ανεργία, η πρωτοφανής οικονομική δυσπραγία, η πολιτιστική κατάπτωση και τα κρούσματα διαφθοράς. Κι όλα αυτά καλείται να τα "γιατρέψει" ένα πολιτικό σύστημα που νόσησε πρώτο και μετέδωσε όλες αυτές τις ασθένειες. Κι  είναι φυσικό να κυριαρχεί  η εικόνα αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος και η δυσπιστία των πολιτών απέναντι του. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους απεγνωσμένους ασθενείς, στον προθάλαμο ενός κακού γιατρού, ο οποίος ζητεί φακελάκι, όχι για να σώσει τους ασθενείς αλλά  για να τους πουλήσει ψεύτικη ελπίδα. Η αποχή της κοινωνίας από τα συντεταγμένα πολιτικά δρώμενα, μπορεί να είναι αντιπαραγωγική, δεν είναι όμως και αναιτιολόγητη. Οι πολίτες με τον τρόπο τους στέλνουν το μήνυμα πως το πολιτικό σύστημα "απέθανε" ως ασθενής και χρεωκόπησε ως γιατρός- διότι ήταν γιατρός σκιτζής και αργυρόνητος... Αυτή είναι μια αιματηρή αλλά ολοένα και πιο στέρεη παραδοχή η  οποία όμως δεν αναχαιτίζεται με διαπιστώσεις. Διότι κι αν ακόμη  πάρουμε στα χέρια μας την ληξιαρχική  πράξη θανάτου του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος εμείς δεν πρέπει να "χορεύουμε για καιρό στ' αποκαίδια του". Οφείλει η ίδια η κοινωνία να διαλέξει τα δικά της υγιή κύτταρα, αποβάλλοντας τα νοσηρά, οικοδομώντας κάτι νέο από τα σπλάχνα της. Ένα νέο πολιτικό σύστημα είναι και εφικτό, αλλά και αναγκαίο. Στον κορμό του, χωρούν μόνο τα υγιή στοιχεία του απερχόμενου πολιτικού συστήματος, τα οποία είναι, δυστυχώς λίγα και αφορούν πρόσωπα κι όχι πολιτικούς σχηματισμούς. Το νέο πολιτικό σύστημασ οφείλει να συνδιάζει την  σπουδή για την πατρίδα - που ' χει για χρόνια λείψει - και την πρόνοια για την κοινωνική συνοχή. Να επενδύει στον πολιτισμό και τα Ελληνικά μυαλά κι όχι, όπως τώρα γίνεται, να θέτει αυτά τα δυο ζωοποιά για την Ελλάδα συστατικά στο περιθώριο. Οι άνθρωποι που θα ηγηθούν σε μια νέα πραγματικότητα πρέπει να είναι φορείς ιδεών και λύσεων και όχι παλαιών  αμαρτιών. Πρέπει να πάρουν την κοινωνία, από την οποία θα προέρχονται, από το χέρι και να τις αποδείξουν ότι θέλουν και μπορούν να συγκρουστούν και εν τέλει να νικήσουν τις παθογένειες κι όχι να εκτρέφονται από αυτές. Πρέπει να γκρεμίσουν συθέμελα το παλιό αλλά να έχουν σχέδιο για το τι θα φτιάξουν στην θέση του. Πρέπει να διακτινίσουν από την νέα πραγματικότητα, τους φθαρμένους πολιτικούς που συνυπάρχουν με βολικές αλλά σκουριασμένες δομές, τους διεφθαρμένους δημοσιογράφους που έχουν μεταβάλει την ανεπάρκεια τους σε μέσο αυτοσυντήρησης  και την κακή νοοτροπία μιας ή δυο ολόκληρων γενεών χωρίς να χαϊδέψουν αυτιά. Μόνον έτσι θα αναβαπτισθεί η κοινωνία κι αυτό το πολυφορεμένο "ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ" θα πάρει σάρκα και οστά...