Αναζητώντας Ελπίδα και... Ηρωες

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου 

Με ρώτησαν  πολλοί: "Τι θές κι ασχολείσαι με ένα καινούριο μπλογκ, ανάμεσα σε χιλιάδες αλλα ανά την επικράτεια; Τι έχει να δώσει περισσότερο ;" Η απάντηση βγαίνει από την ίδια την καθημερινότητα, από την ίδια την πραγματικότητα που βιώνουμε. Ανησυχώ... Με ζώνουν τα φίδια για το αύριο αυτού του τόπου κι όχι μόνο στην θεωρητική διάσταση του πράγματος. Σήμερα δεν είναι αυτονόητο πως θα υπάρχει αύριο. Πρέπει να παλέψουμε για αυτό. Οφείλουμε να ξεφύγουμε από τις στεγνές διαπιστώσεις επί των πρωταιτίων της γκρίζας πραγματικότητας και να περάσουμε στις πράξεις, στην δράση και την συμμετοχή προς την κατεύθυνση της ανατροπής των κακώς κειμένων. Κι αυτό μπορεί να ξεκινήσει με μια παραδοχή. Πως όλοι, ή σχεδόν όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την εκτροφή τους.Πρόσωπα μεμονομένα αποτέλεσαν διαχρονικά τις λαμπρές εξαιρέσεις. Άνθρωποι που όσον καιρό προειδοποιούσαν για την πιθανότητα μεγάλης κατρακύλας και πρότειναν λύσεις για την αποφυγή της περιθωριοποιούνταν ως γραφικοί τύποι που μας ενοχλούσαν ενώ βολευόμασταν στην ψευδαίσθηση μας. Τώρα, δυστυχώς, δικαιώνονται. Τώρα, ενώ οι φωνές τους θα έπρεπε να αποτελούν προπομπούς οι οψίμως ανησυχούντες τους θεωρούν "ξεπερασμένους" . Δεν είναι. Σήμερα οφείλουμε όλοι όσοι έχουμε έναν μικρής ή μεγάλης εμβέλειας δημόσιο λόγο να στοιχηθούμε στις γραμμές αυτού του νέου εμβληματικού Πατριωτισμού, που όμως δεν θα έχει σχέση με τον πεπερασμένο και εν πολλοίς καταστροφικό εθνικισμό του χθες.Για την πατρίδα, παιδιά. Αν χαθεί η πατρίδα τότε κι εμείς θα είμαστε ανυπόστατοι και χωρίς προοπτική. Αυτόν τον ρόλο, του καταφύγιου ιδεών, προτάσεων και ειλικρινών φωνών εγρήγορσης φιλοδοξεί να παίξει αυτό το ιστολόγιο. Ένα στενό μονοπάτι στην αναζήτηση της Ελπίδας αλλά και ενός συγχρονου ήρωα - που μας χρειάζεται. Ενός ήρωα που δεν θα έρθει μόνο να "παίξει με την φωτιά" αλλά θα προσπαθήσει ή να την σβήσει ή να καεί σε αυτήν...