Το βιολί του Ναστραδίν Χότζα

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Σαν το πολιτικό σύστημα να παραπατάει, να μπερδεύει τα βήματα του, να φοβάται τον ίσκιο του. Η ειλικρίνεια είναι άγνωστη λέξη στις σχέσεις της κοινωνίας και των πολιτικών ταγών και η “προσπάθεια επανόδου της αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών με τους πολίτες” αποτελεί έννοια που έχει μόνον θεωρητική υπόσταση και πνίγεται στον αδυσώπητο βραχνά του πολιτικού κόστους. Έχω βαρεθεί να ακούω, να διαβάζω – συχνά δε και να γράφω- συστημικές μπούρδες που υποδεικνύουν ως “λύσεις” στο πολιτικό, ηθικό, οικονομικό και πολιτισμικό αδιέξοδο, ανθρώπους και καταστάσεις που αποτελούν είτε πρωταίτιους του αδιεξόδου, είτε μέρος του. Οι πολιτικοί ταγοί που σήμερα “προβάρουν” κοστούμια... μεσσία δεν αποτελούν λύση. Αυτό δεν είναι μια απλή διαπίστωση που γίνεται για να “αβαντάρει” το χάος ή την έλλειψη προοπτικής στο βάθος του τούνελ. Αποτελεί κοινό τόπο, συνιστά κοινή παραδοχή, προκαλεί την ανάγκη αναζήτησης άλλων λύσεων μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας. Είναι σίγουρο, ότι αυτές οι λύσεις, αν, όταν κι όποτε βρεθούν θα πολεμηθούν από την κατεστημένη τάξη των σημερινών επαγγελματιών πολιτικών. Όπως είναι πιο πολύ από σίγουρο πως αυτές οι διεργασίες γίνονται ήδη και τρομάζουν τους “σωτήρες καριέρας”, με τους οποίους έχουμε μπλέξει. Είπε ψέμματα ο πρωθυπουργός για να εκλεγεί στην θέση αυτή. Αυτό πλέον είναι πασιφανές. Όπως είναι ηλίου φαεινότερον πως δεν ενεργοποίησε την δυναμική που του έδωσαν 800 χιλιάδες πολίτες, ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, αδυνατίζοντας τις προσδοκίες που είχε γεννήσει. Λέει “μισές αλήθειες” ο πρόεδρος του ΛΑ. Ο. Σ. και είναι πιστό στις αρχές του, αλλά και όμηρο σε πεπαλαιωμένες εμμονές το Κομουνιστικό Κόμμα. Όσο για την “άλλη αριστερά”, αυτή βαδίζει ανενόχλητη από τις εξελίξεις σε έναν μικρόκοσμο χωρίς ελπίδα, εγκλωβισμένη σε μια διαπάλη για μιαν εξουσία που δεν έχει διακύβευμα. Υπάρχει, όμως,, ελπίδα. Όσαο η κοινωνία μας, ως δημοκρατική κοινωνία δεν φοβάται τις διεργασίες στα σπλάχνα της, αυτό το Έθνος που προόρισθαι να ζήσει, θα ζήσει και θα προκόψει. Αν οι επαγγελματίες πολιτικοί, του σήμερα, συνεχίσουν να ακολουθούν την τακτική του Ναστραδίν Χότζα ( κάποιος παίζει βιολί, αλλά αύριο θα ακούσω την μουσική), απλώς θα τους καταπιεί το σήμερα και δεν θα συναντηθούν ποτέ με το αύριο.